บทที่ 5

หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จข้าวสวยก็ถูกพากลับมาไว้ที่เดิม ถ้าเธอจะหนีอีกต้องเอาให้ชัวร์ว่าจะหนีได้ ถ้าหนีไม่ได้คราวนี้มีหวังได้เป็นปุ๋ยที่นี่แน่

"ไม่มีที่นอนให้เลยหรือคะ"

"ยังจะถามหาที่นอนอีก มีหมอนให้ก็ดีเท่าไรแล้ว"

หมอนเธอก็ไม่กล้าหนุนหรอก ไม่รู้ว่าใครหนุนบ้างมีคราบดำๆ ด้วย

ประตูห้องถูกล็อกทันทีที่เธอเข้ามาข้างใน หญิงสาวเลยต้องไปนั่งอยู่มุมใดมุมหนึ่ง

เช้าวันต่อมา.. ไม่รู้เผลอหลับไปตอนไหน หลับมันทั้งๆ ที่นั่งพิงผนังอยู่ ตื่นมาอีกทีฟ้าข้างนอกก็สว่างมากแล้ว ทำไมเธอต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้ด้วย เธอไม่ใช่เชลยของใครสักหน่อย

ก๊อกๆ "พี่คะ ฉันหิวน้ำ"

สิ้นเสียงพูดประตูก็ถูกเปิดเข้ามา

"คุณ?" คนที่เปิดประตูก็คือไอ้บ้าคนนั้น ข้าวสวยเลยค่อยๆ ถอยหลังกลัวว่ามันจะคิดทำอะไรบ้าๆ อีก

"ออกมา"

"คุณจะพาฉันไปไหน"

"อยู่ที่นี่ก็ต้องทำงาน"

"ทำงาน? คุณจะให้ฉันทำงานอะไร?"

"มีงานตั้งมากมาย​ เธอไม่ต้องกลัวหรอกว่าจะไม่มีงานทำ"

"ถ้างานหนักฉันทำไม่เป็นนะ"

"ที่นี่ไม่มีงานหนักหรอก"

ที่จริงจะให้ลูกน้องมาพาเธอไปก็ได้ แต่เมื่อคืนนี้เธอทำเขานอนไม่หลับทั้งคืนเลยต้องเล่นงานเธอกลับหน่อย

ที่ภูเบศนอนไม่หลับเพราะคิดถึงตอนที่ได้สัมผัสร่างกายของเธอ ผู้หญิงคนนี้เป็นของพ่อเขาไม่คิดจะซ้ำรอยพ่ออยู่แล้ว ส่วนหนึ่งที่หยุดยั้งตัวเองได้เมื่อคืนก็เพราะเรื่องนี้แหละ ถ้าไม่ใช่ผู้หญิงของพ่อเขาคงจัดการไปแล้ว

"ไร่องุ่น?" เดินตามเขามาจนพ้นเนินมองลงไปก็เห็นไร่องุ่น

"เก็บองุ่นแถวนี้ให้เสร็จภายในวันนี้"

"ทำไมคุณไม่ให้คนงานเก็บล่ะ"

"ก็เธอไงคนงาน"

"ฉันไม่ใช่คนงานของคุณสักหน่อย"

"ถ้างั้นวันนี้ก็ไม่ต้องกินข้าว"

"คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ!"

"เก็บให้ได้หนึ่งล็อกแล้วจะให้คนเอาข้าวมาให้กิน" 1 ล็อก 10 เมตร แต่ทั้งแถว 50 เมตร

"เดี๋ยวก่อนสิคะ" แต่พอเธอจะเดินตามคนของเขาก็เดินเข้ามาดักหน้าไว้ "แล้วพวกคุณทำอะไรอยู่ทำไมไม่เก็บองุ่น"

"ไม่ใช่หน้าที่"

หญิงสาวหันกลับไปมององุ่นแถวที่เขาบอก แต่ละเครือลูกดกมาก แค่ล็อกเดียวถึงเที่ยงจะเก็บเสร็จไหมเนี่ย

แต่เธอก็ต้องทำ ถ้าจะเก็บมากินก็กลัวพวกยาฆ่าแมลงหรือสารเคมี เพราะองุ่นขึ้นชื่อเรื่องพวกนี้มาก

"โอ๊ยหิวข้าว" เก็บไปได้ชั่วโมงกว่าก็เริ่มหิวแดดก็ร้อน "ฉันขอน้ำดื่มหน่อยได้ไหม"

ไม่นานน้ำก็ถูกนำมาให้ หลังจากดื่มน้ำเสร็จข้าวสวยก็ต้องเก็บองุ่นต่อ

กล้องส่องทางไกลถูกส่องผ่านหน้าต่างบนชั้นสองของบ้าน เขาส่องดูเธอว่ายังคงทำงานอยู่ไหม

"นายหัวคิดจะทำอะไร"

"มึงเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรวะ" กำลังส่องอยู่ได้ยินเสียงวัลลภถึงกับตกใจ

"นายหัวไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน"

"เรื่องของกู หรือมึงอยากไปช่วยเก็บองุ่น"

"ไม่เอาหรอกครับ ให้คนงานลงไร่องุ่นไหมครับ" เพราะเรื่องนี้แหละวัลลภถึงได้เข้ามาหานายหัว

"ตอนเช้าไม่ต้อง" เขาอยากรู้ว่าเช้าไปถึงเที่ยงเธอจะทำงานได้เท่าไร ชายหนุ่มเลยใช้กล้องส่องไปดูอีกรอบ บ้านหลังนี้เป็นเนินสูงมองได้รอบทิศทาง

แต่พอมองดีๆ การเก็บองุ่นของเธอมันไม่ต่างจากการทำลายเลย เพราะเธอใช้มือดึงเอาดึงเอาไม่ใช้ที่ตัดแล้ววางสวยๆ

"ทำอะไรของเธอ" ภูเบศลงมาดูด้วยตัวเอง และพอมองไปดูลังเก็บองุ่นก็เห็นว่ามันใช้ไม่ได้เลย

"ฉันก็เก็บองุ่นอยู่นี่ไง" ขณะที่ตอบเธอยังคงใช้มือดึงพวงองุ่น

"ใครบอกให้เธอเก็บแบบนั้น"

"เก็บแบบไหนก็คือเก็บเหมือนกันนั่นแหละ" 

"องุ่นต้องตัดวางสวยๆ"

"คุณบอกแค่ให้ฉันเก็บนี่ โอ๊ย" อยู่ดีๆ ร่างของเธอก็ถูกกระชากให้หันกลับมา "ฉันเจ็บนะ"

"ฉันจะเอายังไงกับเธอดี สบายจนเคยตัว คิดว่าชีวิตนี้จะรอใช้เงินไอ้เสี่ยแก่ๆ ไม่คิดจะทำงานเลยหรือไง"

"คุณมีความแค้นอะไรกับเสี่ยภูริหรือเปล่า" เพราะคำพูดของเขาแต่ละคำเหมือนว่าให้เสี่ยเลย

"เรื่องของฉัน"

"มันจะเป็นเรื่องของคุณคนเดียวได้ยังไง ในเมื่อคุณจับตัวฉันมาแบบนี้ โอ๊ยฉันเจ็บนะปล่อย!" มือเธอที่ยังไม่เป็นอิสระถูกเขาจับบิดจนตัวงอไปตามแรงบิดเพราะถ้าเกร็งมีหวังหัก

"ให้ทำงานสบายไม่ชอบ งั้นก็ต้องหางานใหม่ให้เธอทำแล้วล่ะ" 

นี่เรียกงานสบายแล้วเหรอ? แล้วงานใหม่คืองานอะไรอีกล่ะ

แต่ก่อนที่จะพาเธอไปรับงานใหม่​ เขาก็ให้มะนาวหาอะไรมาให้เธอทานก่อน

"คุณพอจะช่วยฉันได้ไหม ฉันอยากไปจากที่นี่" ข้าวสวยรีบพูดตอนที่มะนาวเอาอาหารมาวางไว้ตรงหน้า แต่เหมือนอีกฝ่ายไม่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดเลย "คุณคะคุณได้ยินฉันไหม ฉันอยากไปจากที่นี่ช่วยฉันหน่อย"

"มีอะไร" ลูกน้องที่เฝ้าอยู่มองมาเห็นพอดี

"ไม่มีอะไร" มะนาวตอบพร้อมกับเดินออกมา

ข้าวสวยเลยต้องรีบทานเพราะถ้าไม่งั้นคงไม่ได้ทาน หลังจากทานจนอิ่มแล้วลูกน้องของเขาก็พาเธอมาโกดังเก็บไม้ที่เคยเอาเธอมาขังไว้

"ไปยกไม้ออกมา"

"ยกไม้?"

"นายหัวจะสร้างบ้านอีกหลัง"

"สร้างก็สร้างไปสิมันเกี่ยวอะไรกับฉัน"

"ก็นายหัวสั่งให้คุณเป็นคนส่งไม้"

"ห๊ะ?"