บทที่ 13 "รุกหนัก"

หลังจากเหตุการณ์ในห้องทำงานวันนั้น ไอรีนก็เริ่มกลับมาหลบหน้าคิรันอีกครั้ง เธอเลือกเส้นทางเดินที่หลีกเลี่ยงการเผชิญหน้า หลีกเลี่ยงการสบตา และพยายามรักษาระยะห่างให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เขากลับไม่ยอมให้เธอหลุดมือ

เช้าวันจันทร์ รถยนต์คันหรูจอดนิ่งอยู่หน้าคอนโดของเธออีกครั้ง คนขับไม่ใช่ใครอื่น—คิรัน เขายืนพิงรถด้วยท่าทีเย็นชาตามแบบฉบับของเขา ใบหน้าสงบนิ่งแต่แววตาทิ่มแทงเหมือนจับจ้องเธออยู่ตลอดเวลา

"คุณมาทำอะไรที่นี่?" ไอรีนถามเสียงแข็งเมื่อเดินออกมาพบเขา

"มารับ" เขาตอบเรียบ ๆ

"ฉันไปเองได้ ไม่จำเป็นต้อง—"

"จำเป็น เพราะฉันสั่ง"

เขาเปิดประตูรถฝั่งผู้โดยสารโดยไม่รอฟังคำเถียง แล้วพูดสั้น ๆ แต่เด็ดขาด

"ขึ้นรถ"

แม้จะขัดใจแค่ไหน แต่ไอรีนก็รู้ว่าเถียงไปไม่มีประโยชน์ เธอยอมขึ้นรถไปกับเขาโดยไม่พูดอะไรอีก

แต่สิ่งที่ทำให้เธอเริ่มตื่นตระหนกจริง ๆ คือพฤติกรรมของเขาหลังจากนั้น

ก่อนที่เธอจะได้เอื้อมไปคาดเข็มขัด คิรันก็โน้มตัวเข้ามา มือข้างหนึ่งเอื้อมจับสายเข็มขัดแล้วดึงมาคาดให้เธออย่างแนบชิด

กลิ่นน้ำหอมราคาแพงจาง ๆ ของเขาทำเอาหัวใจเธอเต้นแรง

“ฉันทำเองได้ค่ะ”

“ช้า” เขาว่า ก่อนจะปล่อยมือแล้วถอยกลับไปยังฝั่งคนขับอย่างใจเย็น

ทุก ๆ วันเขาจะมารับ-ส่งเธออย่างไม่เว้นแม้แต่วันเดียว และเมื่อถึงเวลาเที่ยง เขาจะหาวิธีพาเธอไปกินข้าวด้วยกันให้ได้เสมอ

แรก ๆ เขายังแกล้งใช้ข้ออ้างว่า “มีนัดลูกค้าใกล้ร้านอาหาร” เพื่อบังคับให้เธอไปด้วย แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขาก็ไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลอีกต่อไป

วันหนึ่ง ไอรีนพยายามจะหลบเลี่ยงโดยไปทานข้าวกับเพื่อนที่ร้านอาหารใต้ตึก แต่กลับถูกธันวาเรียกตัวกลับขึ้นไปยังห้องทำงานของคิรัน

"คุณไอรีนครับ เจ้านายให้มาตาม บอกให้คุณขึ้นไปทานข้าวด้วย"

"ฉัน...ยังไม่หิว"

"เขาซื้อข้าวมาเผื่อคุณแล้วครับ" ธันวาพูดพลางยกถุงอาหารจากร้านดังในมือขึ้นมาโชว์

ไอรีนเม้มริมฝีปากแน่น ความรู้สึกประหลาดแล่นวาบขึ้นมาในอก ข้าวกล่องจากร้านโปรดของเธอที่เธอไม่เคยเอ่ยชื่อให้เขาฟังแม้แต่ครั้งเดียว...

เธอขึ้นไปถึงห้องทำงานในอีกไม่กี่นาทีต่อมา ประตูเปิดออก เผยให้เห็นคิรันนั่งไขว้ขาอยู่หลังโต๊ะทำงาน ท่าทางผ่อนคลายแต่สายตาจับจ้องเธอราวกับนักล่า

"นั่ง" เขาบอกเรียบ ๆ พลางเลื่อนกล่องข้าวอีกกล่องมาด้านหน้าเธอ

ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำฝั่งเธอแล้วเลื่อนเข้าหา โดยที่ไม่พูดอะไร

นิ้วมือของเขาเฉียดปลายนิ้วเธอเบา ๆ แค่เสี้ยววินาที แต่ทำเอาเธอสะดุ้ง

“ขอบคุณค่ะ...”

“ไม่ได้ขอให้ขอบคุณ” เขาตอบเรียบ ริมฝีปากกระตุกเล็กน้อยเหมือนกำลังพอใจที่เธอยอมพูดกับเขาดี ๆ สักครั้ง

"คุณจะทำแบบนี้ทุกวันเลยเหรอคะ?"

"ถ้ามันทำให้เธอไม่หายไปไหน ฉันก็จะทำ"

เธอมองหน้าเขา พยายามสื่อสารความไม่พอใจผ่านแววตา แต่เขากลับยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างเด็ดขาด

"ถ้าเธอปฏิเสธอีก ฉันจะถือว่าผิดสัญญา และเธอจะต้องชดใช้"

คำพูดนั้นทำให้เธอหยุดนิ่ง… เธอจำได้ดีว่า ‘ชดใช้’ ของเขาหมายถึงอะไร

หลังมือตัวเองวางทาบกับหน้าอกที่เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ไอรีนจำใจนั่งลงตรงข้ามกับเขา ดวงตาสั่นไหวแต่พยายามเก็บความรู้สึก

ในร้านอาหารค่ำวันถัดมา เขานัดเธอออกไปอีกครั้งโดยไม่ถามความสมัครใจ

"วันนี้ฉันไม่ว่างค่ะ"

"งั้นก็เลื่อนนัดอื่นซะ เพราะฉันว่าง"

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ แต่ไอรีนรู้ดีว่าไม่มีใครปฏิเสธเขาได้ง่าย ๆ โดยเฉพาะเธอ ที่ตกเป็นเป้าความเอาแต่ใจของเขาอย่างชัดเจน

“คุณไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ ฉันไม่ใช่คนสำคัญขนาดนั้น...” ไอรีนพูดเบา ๆ แต่อารมณ์หนักอึ้ง

คิรันหยุดชะงักไปชั่วครู่ ก่อนตอบเสียงเรียบ

“ฉันเป็นคนตัดสินว่าใครสำคัญ หรือไม่สำคัญ”

แววตาเขาแน่วแน่จนเธอต้องเบือนหน้าหนี กลัวว่าตัวเองจะเผลอเชื่อ...

เธอกำลังถูกไล่ต้อน...ทีละนิด โดยผู้ชายที่เหมือนน้ำแข็ง แต่ไฟในตัวกลับร้อนแรงพอจะหลอมละลายเกราะป้องกันของเธอทุกชั้น

และเธอก็เริ่มกลัว...ว่าตัวเองจะใจอ่อนมากกว่าที่เคย

ของขวัญกล่องเล็ก ๆ วางอยู่บนโต๊ะทำงานของไอรีนเมื่อเธอมาถึงออฟฟิศในเช้าวันหนึ่ง กล่องกำมะหยี่สีดำเปิดออกเผยให้เห็นสร้อยข้อมือเส้นบางประดับจี้เล็ก ๆ รูปดวงจันทร์สีเงิน

เธอขมวดคิ้ว หันไปถามธันวาทันที

"ใครเป็นคนเอามาวางไว้ค่ะ?"

"คุณคิรันครับ" ธันวาตอบอย่างสุภาพตามหน้าที่ “ท่านสั่งให้วางไว้ตอนเช้า”

"ทำไมต้องให้ค่ะ?"

ธันวายิ้มเจื่อน ๆ ไม่ตอบอะไรต่อ และถอยกลับไปตามทาง ทิ้งไว้เพียงกล่องของขวัญที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงผิดจังหวะ

ทันใดนั้นคิรันก็เดินเข้ามาในห้อง ไอรีนเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัย

“ทำไมต้องให้ฉันด้วยคะ?”

เธอถามอีกครั้ง ขณะนิ้วมือยังแตะสร้อยในกล่อง

คิรันไม่ตอบทันที เขาเพียงเดินเข้ามาใกล้

“เพราะฉันอยากให้” เสียงของเขานุ่มแต่หนักแน่น

“แล้ว...พอคุณได้สิ่งที่ต้องการแล้วล่ะ?”

“ยังไม่ได้เลยสักอย่าง” เขาโน้มตัวลงกระซิบชิดใบหู

“แต่จะเอาให้ได้...ทีละอย่าง รวมถึงหัวใจของเธอด้วย”

ไอรีนสะดุ้ง หัวใจเต้นระส่ำจนต้องก้าวถอยหนี แต่เขากลับแค่ยืนนิ่ง มองเธอด้วยสายตาที่แน่วแน่และร้อนแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

ไม่ใช่แค่วันนี้

ก่อนหน้านี้ เขาเพิ่งสั่งชุดเดรสเรียบหรูส่งมาที่คอนโดของเธอ ไม่มีการ์ด ไม่มีคำอธิบาย มีแค่ข้อความจากเบอร์ผู้ช่วยว่า "เจ้านายอยากให้คุณใส่ไปงานเลี้ยงคืนนี้"

เขาเริ่มดูแลเธอในทุกอย่าง ทั้งอาหาร เสื้อผ้า เครื่องประดับ แม้แต่คำพูดคำสั่งที่เคยฟังแล้วเจ็บ ก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้น... แม้จะไม่หวาน แต่ก็น่าประหลาดใจจนไอรีนเริ่มไม่แน่ใจว่าเขาเป็นคนเดิมหรือไม่

แม้ยังเป็นคิรันคนเดิม — ดุดัน เจ้าระเบียบ เย็นชา แต่วันนี้เขาดูเหมือนมีอีกด้าน... ด้านที่แปลกใหม่และน่ากลัวสำหรับเธอ

เพราะมันทำให้หัวใจเธออ่อนลง

‘ทำไมเขาต้องดีกับฉันขนาดนี้?’

เสียงในหัวเธอถามซ้ำไปซ้ำมา ขณะที่สายตายังจับจ้องสร้อยข้อมือในมือตัวเอง

เขาไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ ว่ารู้สึกอะไร แต่การกระทำของเขาชัดเจนเกินกว่าจะปฏิเสธได้

และนั่นแหละ...ที่ทำให้เธอกลัว

เพราะเธอไม่ใช่คนแรกของเขา

คิรัน — ผู้ชายที่ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ไม่เคยเปิดใจให้ใคร ไม่เคยคบใครเกินสามเดือน และที่น่ากลัวที่สุด...คือเขาทำเหมือนทุกอย่างเป็นแค่เกม

เขาเคยเป็นพวกนักล่า และเธอไม่ใช่คนที่อยากจะกลายเป็นแค่เหยื่อคนต่อไป

ไอรีนพยายามเตือนตัวเองทุกวันว่าต้องเข้มแข็ง ต้องไม่เผลอใจ ต้องไม่หลงกล

แต่ทุกครั้งที่เขาเข้ามาใกล้... ทุกคำพูดที่ดูแลใส่ใจ ทุกสายตาที่จ้องมองเหมือนเธอเป็นของล้ำค่า มันกำลังทำลายกำแพงที่เธอสร้างมาทีละนิด

"อย่าใจอ่อนนะ ไอรีน..."

เธอกระซิบกับตัวเองเบา ๆ ขณะหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง แต่ในอกกลับแน่นและร้อนวูบ

เธอไม่รู้เลยว่า...ระหว่างหัวใจกับเหตุผล อะไรจะชนะ

และเธอก็กลัวเหลือเกินว่า...สุดท้ายเธอจะแพ้

ยิ่งเธอพยายามผลัก เขายิ่งดึงกลับแรงขึ้น

ของขวัญกองรวมกันบนโต๊ะในห้องนอนเธอ

สายตาของเขาที่จ้องมองเธอเหมือนสมบัติ

คำพูดที่ไม่หวาน… แต่ลึกซึ้งจนเธอไม่กล้าลืม

และความใส่ใจที่เริ่มโอบรัดเธอไว้ช้า ๆ — ร้อนแรงแต่เงียบงัน

เธอสับสน กลัว หัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้

“เขาแค่เล่นเกมหรือเปล่า?”

“เขาอยากได้ฉันเพราะยังไม่ได้...หรือเพราะเขาเริ่มรู้สึกจริง ๆ?”

เธอไม่รู้ และไม่อยากรู้

เพราะถ้ารู้แล้วเจ็บ เธออาจไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีก

แต่สิ่งที่เธอรู้แน่… คือผู้ชายคนนั้น

รุกเธอเข้ามาเต็มหัวใจ โดยไม่มีทีท่าจะหยุดเลยแม้แต่น้อย