บทที่ 12 "อย่าทำแบบนี้"

เสียงฝีเท้าหนักแน่นกระแทกพื้นดังก้องไปทั่วโถงทางเดินของบริษัท ทุกสายตาของพนักงานที่กำลังทำงานอยู่ต่างหยุดนิ่ง เมื่อเห็นร่างสูงของคิรันลากไอรีนผ่านเข้ามาโดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ใบหน้าของเขาเย็นชา สายตาคมกริบเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่อัดแน่นจนแทบระเบิด

ไอรีนพยายามขืนตัว ดึงแขนออกจากการเกาะกุม แต่เปล่าประโยชน์ แรงของเขามากเกินไป

"คุณคิรัน! ปล่อยฉันเถอะ!" เธอเอ่ยเสียงแข็ง แต่เขาไม่สนใจแม้แต่น้อย

พนักงานหลายคนมองตามด้วยความตกใจและหวาดหวั่น แต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากหรือขยับตัวเข้าไปขวาง แม้แต่ธันวา เลขาส่วนตัวของคิรัน ที่มักจะเป็นคนกล้าพูดกับเจ้านายก็ยังได้แต่ยืนมองอยู่ห่าง ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ

'สงสัยคงไปหึงหวงอะไรมาอีกแล้วแน่ ๆ' ธันวาคิดในใจ พลางส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายกับความขี้หึงของเจ้านายตัวเอง

พนักงานบางคนเริ่มกระซิบกันเบา ๆ

"นี่มันเรื่องอะไรกัน…"

"คุณไอรีนไปทำอะไรให้บอสโกรธขนาดนี้?"

ธันวาส่ายหน้าเบา ๆ "ไม่ต้องเดาหรอก หึงแน่ ๆ ฉันพนันได้เลย"

คิรันกระชากประตูห้องทำงานออกอย่างแรง ก่อนจะผลักไอรีนเข้าไปข้างในและปิดประตูตามหลังเสียงดัง "ปัง!" ไม่พอแค่นั้น เขาหันไปกดล็อกประตูทันที ราวกับต้องการให้แน่ใจว่าเธอจะไม่มีทางหนีไปไหนได้อีก

ไอรีนหันขวับมามองเขาด้วยดวงตาแข็งกร้าว

"คุณทำบ้าอะไรของคุณ?!" เธอกรีดเสียงถาม ลมหายใจหอบถี่ด้วยความโกรธ

แต่แทนที่จะตอบ คิรันกลับก้าวเข้ามาหาเธอด้วยท่าทางน่าเกรงขาม ดวงตาของเขาเป็นประกายวาบ ดุดันและกดดัน เธอถอยหลังไปจนแผ่นหลังชนกับผนังห้อง

และก่อนที่เธอจะได้หนีไปไหน มือใหญ่ของเขาก็วางลงข้างศีรษะเธอ ตรึงเธอเอาไว้ตรงนั้น สายตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความโกรธ หึงหวง และแรงอารมณ์ที่เก็บกด

"คุณคิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่กันแน่?" เขากัดฟันถาม เสียงของเขาต่ำลึกจนทำให้เธอขนลุก

ไอรีนเม้มริมฝีปากแน่น พยายามสะกดความหวาดหวั่นในใจ เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอย่างไม่เกรงกลัว

"ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด! คุณไม่มีสิทธิ์มาลากฉันแบบนี้!"

"ไม่มีสิทธิ์?" คิรันหัวเราะเยาะเบา ๆ ก่อนที่มือใหญ่ของเขาจะจับข้อมือของเธอแน่น

"ฉันเตือนเธอแล้วใช่ไหม? อย่าปล่อยให้ใครเข้ามาแตะต้องตัวเธอ! แล้วเธอทำอะไร? ยืนให้มันแตะต้องง่าย ๆ อย่างนั้นเหรอ?!"

ไอรีนสะบัดข้อมือออกจากการเกาะกุม "ฉันไม่ได้ให้เขาแตะต้อง! เขาเป็นฝ่ายเข้ามาเอง! แล้วคุณเป็นอะไรไป? คุณไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันแบบนี้นะคิรัน! ฉันไม่ใช่ของ ๆ คุณ!"

ทันใดนั้น มือหนาของเขาก็กระชากเธอเข้าหาตัว ใบหน้าคมเข้มโน้มลงมาใกล้จนลมหายใจร้อน ๆ ของเขาเป่ารดผิวแก้มของเธอ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธและแรงปรารถนาที่ฉายชัด

"พูดใหม่สิ... ว่าเธอไม่ใช่ของฉัน" คิรันกระซิบเสียงต่ำ อันตรายและเร่าร้อนในเวลาเดียวกัน

ไอรีนพยายามผลักเขาออก แต่เขากลับจับข้อมือเธอไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย

"คุณ...คิรัน...ปล่อย..." เธอเอ่ยเสียงแผ่ว หัวใจเต้นแรงจนแทบทะลุออกจากอก

แต่คิรันกลับโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ขึ้นไปอีก ดวงตาของเขาทอประกายอันตรายและยากจะคาดเดา...

เสียงลมหายใจของไอรีนหนักหน่วง ดวงตาของเธอสั่นไหวเมื่อถูกกักขังไว้ระหว่างผนังเย็นเยียบกับร่างสูงใหญ่ของคิรัน แรงกดที่ข้อมือทำให้เธอรับรู้ได้ว่าเขากำลังโกรธมากแค่ไหน

"ฉันไม่ชอบที่เธอไปสนิทกับคนอื่น" คำพูดของเขากระแทกลงกลางใจเธอ ดวงตาคมกริบจ้องมองเธอราวกับสัตว์ป่าที่กำลังหมายตาเหยื่อ

"แล้วคุณเป็นอะไรกับฉัน?" ไอรีนพยายามเงยหน้าขึ้นตอบโต้ น้ำเสียงของเธอสั่นเล็กน้อย แต่เธอจะไม่ยอมให้เขากดขี่เธอได้ง่ายๆ

ไอรีนใช้แรงทั้งหมดผลักอกเขาออกห่าง แต่แทนที่จะถอยไป เขากลับจับมือเธอไว้อีกครั้ง ริมฝีปากของเขาขยับเข้าใกล้ยิ่งขึ้น

"เป็นเจ้าของเธอไง" คิรันกระซิบเสียงพร่า

ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรต่อ ริมฝีปากร้อนของเขาก็ประกบลงมาอย่างรุนแรง

"อื้อ...!" ไอรีนเบิกตากว้าง พยายามดิ้นหนี แต่คิรันยิ่งรั้งเธอแนบชิด จูบของเขารุนแรงและหนักหน่วงกว่าเคย แรงอารมณ์ที่เขาปลดปล่อยออกมาทำให้เธอแทบยืนไม่อยู่

หัวใจของเธอเต้นแรงอย่างสับสน ‘ฉันควรผลักเขาออกสิ... แต่ทำไมร่างกายถึงอ่อนแรงแบบนี้’

มือหนาของเขาเริ่มไล้ไปตามร่างกายของเธอ จนเธอแทบจะหายใจไม่ออก ความร้อนที่แล่นพล่านไปทั่วร่างทำให้เธอลืมไปชั่วขณะว่าควรต่อต้าน

มือหนาลากไล้ไปตามแนวเอวบางราวกับกำลังลงโทษ ไอรีนพยายามดิ้นหนีอีกครั้ง แต่ทุกครั้งที่เธอขยับ เขากลับยิ่งกดเธอแนบชิดกับผนังจนแทบไม่มีช่องว่างให้หายใจ

"อืม..." ไอรีนเริ่มอ่อนแรง ความร้อนที่แล่นพล่านไปทั่วร่างทำให้เธอแทบลืมไปว่าเธอกำลังต่อต้านอะไรอยู่ หัวใจของเธอเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาจากอก

เมื่อคิรันถอนจูบออก ริมฝีปากของไอรีนบวมเจ่อ ดวงตาของเธอพร่ามัวไปหมด เธอหอบหายใจหนัก ไม่กล้าสบตาเขา

"อย่าทำแบบนี้..." เธอเอ่ยเสียงสั่น เธอไม่รู้ว่าความรู้สึกตอนนี้คืออะไร แต่เธอรู้ว่าเธอไม่ควรปล่อยให้ตัวเองถลำลึกไปมากกว่านี้

คิรันมองเธอด้วยสายตาดุดัน เขายกมือขึ้นเชยคางเธอให้สบตากับเขา ก่อนจะกระซิบชิดริมหูด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจ

"เพราะฉะนั้น อย่าดื้อ อย่าท้าทาย และเชื่อฟัง ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่รอให้เธอพร้อม"

พูดจบ เขาก็ก้มลงงับที่ต้นคอของเธอหนึ่งที ราวกับต้องการทำเครื่องหมาย

"อ๊ะ!" ไอรีนสะดุ้ง เธอยกมือขึ้นแตะบริเวณที่ถูกกัด ดวงตาของเธอสั่นระริกด้วยความตกใจและหวั่นไหว

คิรันมองเธอด้วยสายตาพอใจ ราวกับว่าเขาพอใจกับสภาพของเธอในตอนนี้เต็มที่แล้ว ก่อนจะปล่อยมือจากเธออย่างกะทันหัน แล้วหมุนตัวเดินออกจากห้องไปโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง

ไอรีนทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ขาทั้งสองข้างไร้เรี่ยวแรง ดวงตาของเธอเบิกกว้างมองตามแผ่นหลังของเขาที่จากไป หัวใจเต้นระรัวจนแทบควบคุมไม่อยู่

‘ถ้ามันเป็นแบบนี้ต่อไป... ฉันต้องกลายเป็นของเขาสักวันแน่’

เธอกัดริมฝีปากแน่น แต่หัวใจกลับเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ... นี่มันอะไรกัน?!