บทที่ 14 "ปัญหาที่บ้าน"

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในเวลาใกล้เที่ยงคืน ไอรีนสะดุ้งตื่นจากการเคลิ้มหลับไปทั้งที่ยังสวมเสื้อเชิ้ตทำงานไม่ถอด โทรศัพท์หน้าจอสว่างขึ้นพร้อมชื่อที่ทำให้หัวใจเธอหล่นวูบ—“แม่”

“ฮัลโหล แม่ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

เสียงแม่ที่ปลายสายสั่นเครือ ไม่เหมือนปกติ

“ไอรีน...พ่อเขา...เขาไปกู้เงินมาอีกแล้วลูก คราวนี้มันไม่ใช่แค่ห้าหกพัน แต่เกือบแสน เจ้าหนี้มาขู่จะให้เอาบ้านไปจำนอง ถ้าไม่หาเงินคืนให้มันภายในอาทิตย์นี้…”

เลือดในกายไอรีนเย็นเฉียบลงทันที เธอกัดริมฝีปากแน่น พยายามควบคุมเสียง

“แม่ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวไอรีนจะหาทางเอง”

เธอกดวางสาย ก่อนจะเอนตัวพิงหัวเตียง หัวใจหนักอึ้งจนเหมือนแบกร่างตัวเองไว้ไม่ไหว...

วันถัดมา

หลังจากทำงานในบริษัทจนถึงช่วงเย็น ไอรีนก็แอบไปหานัท รุ่นพี่จากสถาบันเดียวกัน ที่เธอเคยเจอในงานเลี้ยงลูกค้าเมื่อเดือนก่อน

“พี่นัท...คือ...หนูมีเรื่องอยากรบกวนค่ะ พอจะมีงานพิเศษให้ทำบ้างไหม งานออกแบบก็ได้...อะไรก็ได้เลยค่ะ”

รุ่นพี่หนุ่มมองหน้าเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มอย่างใจดี

“โชคดีนะ มีพอดีเลย พี่เพิ่งรับโปรเจกต์จากบริษัทใหญ่มา ออกแบบอาคารจอดรถให้โรงพยาบาลเอกชน เดี๋ยวพี่ให้ไอรีนช่วยทำร่างเบื้องต้นละกัน งานนี้รีบด้วยนะ ต้องส่งต้นแบบภายในสัปดาห์นี้เลย”

ไอรีนพยักหน้าแรง น้ำตาเกือบไหลด้วยความโล่งใจโดยไม่รู้เลยว่า...เบื้องหลังงานนี้ ผู้ว่าจ้างตัวจริงคือใคร

ตลอดสัปดาห์นั้น

คิรันเริ่มสังเกตว่าไอรีนหลีกเลี่ยงจะกลับพร้อมเขาในตอนเย็น

“วันนี้ฉันต้องอยู่เคลียร์งานค่ะ”

“งานอะไร ทำไมช่วงนี้มีทุกวัน”

“โปรเจกต์ของทีมค่ะ กำลังเร่งปิดงบ”

คิรันมองเธอนิ่ง ไม่พูดอะไรต่อ แต่แววตานั้นเหมือนกรีดลึกลงไปในใจเธอ

คืนนั้น ไอรีนไม่กลับคอนโดฯ เธออยู่ที่บริษัทจนดึก เพื่อเร่งทำแบบร่างให้ทันตามสัญญา นิ้วมือเธอพิมพ์ลากเส้น ตาแทบจะปิดลงทุกวินาที

เวลาเกือบตีสอง – ห้องทำงานเงียบงัน

คิรันเปิดประตูเข้ามาช้า ๆ ก้าวเท้าหนักแน่นของเขาทำลายความเงียบรอบตัวโดยไม่ตั้งใจ กลิ่นกาแฟเย็นที่เหลือครึ่งแก้ว กับเสียงเครื่องปรับอากาศที่ยังทำงานอยู่ เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้รู้ว่าเธออยู่ที่นี่มาทั้งคืน

สายตาคมกริบของเขาหยุดที่ร่างเล็ก ๆ ที่ฟุบอยู่บนโต๊ะ มือข้างหนึ่งยังจับเมาส์ค้างไว้ ส่วนอีกมือรองใต้แก้มเล็ก ๆ ที่ตอนนี้ซบลงกับแขนตัวเองหลับใหลไปแล้ว หน้าจอคอมพิวเตอร์ยังเปิดค้างอยู่...แสดงภาพร่างของอาคารจอดรถอย่างละเอียด

คิรันเดินเข้าไปใกล้ จนกระทั่งได้ยินเสียงลมหายใจแผ่ว ๆ ของเธอ สม่ำเสมอ และเหนื่อยอ่อนอย่างชัดเจน

เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้นนานเกินกว่าจะเรียกว่าบังเอิญ

ในอกของเขาเหมือนถูกบีบไว้แน่น

มือหนาเอื้อมไปหยิบผ้าคลุมไหล่จากเบาะข้าง แล้วค่อย ๆ ก้มลง ห่มมันลงบนไหล่บางของเธออย่างเบามือ

แต่ยังไม่ทันจะผละออก สายตาเขาก็สะดุดที่เส้นผมของเธอที่หล่นลงมาปรกหน้า

…ยุ่งเหยิง เหมือนเจ้าตัวรีบจนไม่มีเวลาดูแลตัวเอง

นิ้วเรียวยาวเอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมนั้นออกจากใบหน้าเธอช้า ๆ

ปลายนิ้วสัมผัสผ่านแก้มเนียนเย็นนิด ๆ จากอุณหภูมิห้อง…

เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ยังไม่ตื่น

คิรันหยุดมือตัวเองไว้ชั่ววินาที แล้วค่อย ๆ ถอนออกเหมือนไม่อยากปลุกเธอ

เขายืนนิ่งอยู่อย่างนั้นอีกพักใหญ่ มองดูใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า...แต่กลับทำให้เขารู้สึกอบอุ่นแปลก ๆ ในใจ

“เธอเหนื่อยขนาดนี้...แล้วทำไมไม่ยอมบอกฉัน...”

เขาคิดในใจ แววตาที่เคยเย็นชา กลับแฝงไปด้วยความอ่อนโยนลึก ๆ ที่แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่ทันได้รู้ตัว

บ่ายวันถัดมา — ห้องประชุมใหญ่

ทีมสถาปนิกจากบริษัทของพี่นัทเข้ามาพรีเซนท์งานให้กับคณะผู้บริหาร และหนึ่งในนั้นคือ คิรัน

“...และนี่คือแบบร่างอาคารจอดรถที่เรานำเสนอครับ”

พี่นัทพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนกดรีโมตเปลี่ยนภาพขึ้นจอ

คิรันมองภาพแบบนั้นอย่างพินิจ รู้ทันทีในเสี้ยววินาทีว่าใครเป็นคนออกแบบ

เขาหันขวับไปมองไอรีนที่ยืนอยู่ด้านหลังสุดของห้อง... แววตาเขาไม่พอใจอย่างชัดเจน

ไอรีนสบตาเขาแล้วใจสั่นวูบ เธอไม่เคยเห็นเขามองเธอแบบนั้นมาก่อน—ผิดหวัง ผิดใจ และ...หึงหวง?

ภายในห้องประชุมเงียบกริบ อึดอัดจนแทบไม่มีใครกล้าหายใจแรง

เสียงพรีเซนเทชั่นจบลงพร้อมกับการปรบมือบางเบา

แต่ชายคนเดียวที่นั่งหัวโต๊ะ กลับไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ

คิรันเอนหลังพิงเก้าอี้ แขนข้างหนึ่งยกขึ้นวางใต้คาง ดวงตาคมกริบจับจ้องที่แบบร่างในสไลด์ตรงหน้าโดยไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว

ไอรีนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พลันรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่าง… ไม่ใช่แค่บรรยากาศ แต่เป็นแววตาของเขา

แววตาที่ราวกับอ่านทะลุทุกอย่าง และกำลังเดือดจัดอยู่ภายใน

เมื่อการประชุมจบลง ทุกคนเริ่มทยอยลุกออกจากห้อง ทิ้งให้คิรันเดินออกเป็นคนกลุ่มสุดท้าย แต่ก่อนที่เขาจะพ้นประตูไป เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหลัง

“ไอรีน! รบกวนมาคุยด้วยแป๊บได้ไหม?”

พี่นัท รุ่นพี่จากมหาวิทยาลัยยิ้มให้เธออย่างใจดี พร้อมชูซองเอกสารขึ้น

ไอรีนพยักหน้าแล้วเดินตามออกไปด้วยท่าทางระวัง ไม่ทันได้สังเกตเลยว่า ธันวา ผู้ช่วยส่วนตัวของคิรันยังไม่ได้ออกจากห้อง และกำลังเปิดไมโครโฟนเล็กที่เชื่อมตรงกับหูฟังของเจ้านายอย่างเงียบงัน....

ภายในห้องอีกฝั่ง พี่นัทส่งซองเงินให้ไอรีนพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น

“ขอบใจมากนะไอรีน งานออกแบบออกมาดีมากเลย ในที่ประชุมชอบกันมาก พี่ก็เลยอยากจ่ายให้เองโดยตรงเลย จะได้ไม่ต้องผ่านบัญชีบริษัทให้วุ่นวาย”

“ขอบคุณค่ะพี่นัท”

เธอรับเงินด้วยความรู้สึกผิดบางอย่างในใจ แม้จะไม่ได้ทำอะไรผิดจริง ๆ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าเธอ ‘หลบ’ เขามาตลอด

“ถ้ามีงานอีกพี่จะติดต่อไปนะ—”

“ไม่ต้อง”

เสียงทุ้มต่ำแทรกขึ้นอย่างเฉียบคม

ทั้งสองหันขวับกลับไปทันที… คิรันยืนอยู่ตรงประตู ดวงตาเย็นเยียบ

พี่นัทหน้าเจื่อนไปทันที “อ-อ้าว คุณคิรัน...”

“คุณควรกลับไปที่บริษัทของคุณได้แล้ว”

คำพูดเรียบง่าย แต่แรงกดดันกลับหนักจนห้องเล็ก ๆ แทบจะไร้อากาศ

พี่นัทรีบโค้งเล็กน้อยแล้วเดินเลี่ยงออกไป

คิรันไม่มองเขาแม้แต่นิด… เขาจ้องไอรีนอย่างเดียว

“กลับไปที่ห้องทำงานกับฉัน”

น้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่น่ากลัวอย่างประหลาด

ประตูห้องทำงานปิดลงดัง ปัง!

ไอรีนยังไม่ทันหายใจเต็มปอด คิรันก็ดึงข้อมือเธออย่างแรง ดึงเธอให้เซถลาเข้ามาใกล้จนแทบจะชนอกเขา

“คุณ...เป็นคนออกแบบงานนี้ใช่ไหม”

เขาถามเสียงเย็น มือยังจับแน่นจนเธอเจ็บ

ไอรีนเบี่ยงสายตา “ฉัน...แค่อยากช่วย—”

“เธอรับงานนอกโดยไม่บอกฉัน”

เสียงเขาทุ่มต่ำและกดอารมณ์ไว้อย่างหนัก เธอไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้มาก่อน

“คุณไม่มีสิทธิ์มาโกรธนะคะ ฉันไม่ได้เอางานบริษัทมาเกี่ยว—”

“แล้วไปสนิทกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงยอมอดหลับอดนอนทำงานให้ขนาดนี้?”

เสียงเขาเข้มจัด ราวกับจะระเบิดออกมาได้ทุกวินาที

เธอถอยหลัง แต่เขากลับตามเข้ามาใกล้ยิ่งกว่าเดิม

“คุณคิรัน… ฉันไม่ได้คิดอะไรกับพี่นัท—”

“แต่เขาคิดอะไรกับเธอหรือเปล่า?”

เขาขบกรามแน่น ดวงตาเข้มราวกับไฟที่ถูกจุดขึ้นโดยแรงหึงหวง

“ฉันไม่ใช่ของคุณนะคะ ถึงจะต้องมารายงานทุกอย่าง!”

เธอเผลอตวาดกลับไปด้วยความโมโหและเสียหน้า

คิรันกดมือทั้งสองข้างไว้ที่พนักเก้าอี้ จนเธอเหมือนถูกกักไว้ระหว่างตัวเขากับเก้าอี้หนัง

ไอรีนเม้มปากแน่น ใจเต้นแรงจนแทบระเบิด เธอพยายามเบี่ยงหน้าหนี แต่สายตาของเขาบังคับให้เธอต้องยอมเงยหน้าขึ้นสบตา

“แม่ฉันโทรมาบอกว่า... พ่อมีหนี้”

เธอกลั้นใจพูดออกมา

“หนี้ที่เขาไปกู้มารักษาตัวเอง แต่ตอนนี้ไม่มีจ่าย... คนพวกนั้นเริ่มข่มขู่แม่ฉันแล้ว”

คิรันนิ่ง ฟังโดยไม่ขัด ไม่ถามซ้ำ

“ฉันก็แค่... อยากช่วยครอบครัว”

เสียงเธอสั่นเมื่อพูดประโยคสุดท้ายออกมา

“แล้วทำไมไม่บอกฉัน?”

เขาถามเสียงต่ำกว่าเดิม ดวงตานั้นจ้องเธอแน่นิ่งอย่างโกรธจัด... แต่ไม่ใช่โกรธที่เธอรับงานนอก

มันคือโกรธที่เธอ ไม่พึ่งเขาเลยแม้แต่น้อย

ไอรีนก้มหน้า เสียงเบาหวิวเหมือนลมหายใจ

“ฉันไม่อยากเป็นภาระของคุณ...”

เงียบงัน

ในห้วงเวลานั้น มีเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองคน และระยะห่างที่ค่อย ๆ ลดลงอย่างเงียบเชียบ

คิรันยื่นมือออกไปช้า ๆ แล้วแตะเบา ๆ ที่หลังมือเธอ

ไอรีนสะดุ้งเล็กน้อย แต่ไม่ได้ผละหนี

มือของเขาอุ่นและมั่นคง ราวกับจะถ่ายทอดอะไรบางอย่างที่ไม่อาจอธิบายเป็นคำพูด

เขาก้มตัวลงเล็กน้อย กระซิบเสียงนุ่มแต่หนักแน่นใกล้ข้างหูเธอ

“เธอไม่ใช่ภาระของฉัน”

ไอรีนเงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ ดวงตาเต็มไปด้วยความลังเล และไม่คุ้นชินกับความอ่อนโยนแบบนี้จากเขา

คิรันจ้องตาเธอแน่นิ่ง แล้วใช้ปลายนิ้วเชยคางเธอขึ้นเบา ๆ ให้เธอสบตาเขาตรง ๆ

น้ำเสียงของเขาเข้มลึก... ดุดันแต่ไม่กดดัน

“เธอสำคัญสำหรับฉัน”

หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะ ราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน

ไม่ใช่เพราะคำพูด...

แต่เป็นเพราะสายตาของเขา—ที่บอกชัดว่าคำพูดนั้น จริงทุกคำ

คิรันยันตัวออก แล้วหยิบโทรศัพท์มากดไม่กี่ครั้ง จากนั้นก็หันกลับมามองเธออีกครั้ง

“ฉันจะจัดการหนี้ทั้งหมดให้”

เขาพูดเหมือนมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่สายตานั้นบ่งบอกว่าเขา ‘ตั้งใจ’ ทำจริง

“ไม่ต้อง... ฉันจะหาเงินใช้คืนคุณแน่นอน—”

“เธอไม่ต้องคืนอะไรทั้งนั้น”

“แต่มันคือปัญหาของครอบครัวฉัน—”

“และตอนนี้มันก็เป็นปัญหาของฉันด้วย”

เขาขัดเธอทันที ด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดที่สุด

“เธอไม่ต้องรับทุกอย่างไว้คนเดียวอีก”

เธอกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น ไม่กล้ามองตาเขาตรง ๆ

ในขณะที่ภายในอก... อะไรบางอย่างมันสั่นไหว

หัวใจเธอกำลังหลุดจากกำแพงที่เคยสร้างไว้

เขากำลังรุกเข้ามาเต็มหัวใจ — และเธอก็เริ่มไม่รู้จะหนีไปไหนอีกแล้ว