บทที่ 26 "ภาคินเริ่มวางแผน"

หลังจากคืนที่เธอแทบจะถูกกลืนกินไปทั้งร่างในอ้อมแขนของเขา คิรันก็ไม่ปล่อยให้ไอรีนคลาดสายตาอีกเลย เขาบังคับให้เธอย้ายกลับมาอยู่กับเขาที่คอนโดฯ โดยมีเงื่อนไขที่ชัดเจนว่า

“ถ้าเธอจะออกไปทำงานนอกสถานที่ เขาจะเป็นคนไปรับไปส่งเองเท่านั้น”

ไอรีนไม่กล้าเถียง แม้จะไม่ชอบที่ถูกควบคุมขนาดนี้ แต่ก็รู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนที่ยอมอ่อนข้อให้ใครง่าย ๆ และที่สำคัญ เธอยังไม่พร้อมจะเดินออกมาหลังจากคืนนั้น ร่างกายและหัวใจของเธอยังสั่นไหวไม่หาย แม้จะพยายามหลบตาเขา แต่ทุกเช้าเธอก็ยังตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนของเขาเสมอ

แต่คนที่ปวดหัวที่สุดกลับเป็นธันวา ผู้ช่วยที่ต้องคอยตามเก็บงานและแก้ไขทุกอย่างหลังจากที่คิรันทิ้งประชุมหรือหายตัวไปเฝ้าไอรีนกลางงานไซต์โปรเจกต์ใหญ่

“คุณคิรันครับ ผมเข้าใจว่าคุณเป็นห่วง แต่ถ้าคุณยังหายไปแบบนี้บ่อย ๆ อีกไม่กี่วันนักลงทุนจะเริ่มถอนตัวนะครับ”

คิรันเพียงปรายตาใส่ธันวา ไม่พูดอะไร แต่ในที่สุดก็เริ่มยอมลดการประกบไอรีนลงเล็กน้อย โดยเลือกกลับมาเคลียร์งานที่กองพะเนินไว้แทน เขาคิดว่าเรื่องมันคงจบแล้วเมื่อภาคินเงียบหายไป ไม่มีวี่แววจะกลับมายุ่งกับไอรีนอีก

...แต่เขาคิดผิด

ภาคินไม่ได้เงียบหายไปเพราะยอมแพ้ แต่เพราะต้องหลบไปพักฟื้นจากแผลที่มุมปากและคิ้วที่แตกจากหมัดของคิรันต่างหาก เมื่อสภาพใบหน้ากลับมาเป็นปกติ เขาก็กลับมาอีกครั้ง พร้อมแผนการใหม่ที่แยบยลและร้ายกาจยิ่งกว่าเดิม

โดยใช้เรื่องงานเป็นข้ออ้าง เขาค่อย ๆ เข้ามาใกล้ไอรีนอีกครั้ง โดยเฉพาะเวลาโปรเจกต์ที่ต้องออกนอกสถานที่ หากคิรันไม่ได้ตามไปด้วย ภาคินก็จะเสนอตัวแทนทันที

เขาพูดกับทุกคนในทีมด้วยน้ำเสียงที่ดูใส่ใจไอรีนเกินหน้าที่หัวหน้าฝ่าย จนเริ่มมีคนแอบซุบซิบกันว่า...

“น้องไอรีนนี่โชคดีนะ อยู่ใกล้คุณภาคินตลอดเลย”

“เค้าว่ากันว่าเธอเข้าหาเขาเพราะฐานะด้วยนะ...เห็นว่าอยู่บ้านเช่าธรรมดา ๆ เอง”

และข่าวลือนั้นก็ลุกลามเร็วกว่าไฟไหม้ในห้องแอร์

ภาคินคือคนจุดประกาย... เขาเลือกปล่อยข่าวหลุดระหว่างการพูดคุยกับพนักงานคนอื่น โดยตั้งใจหลุดข้อมูลบางอย่าง เช่น

“อืม... ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเธอหวังอะไร แต่ช่วงนี้เธอขยันเข้าหาผมมากเป็นพิเศษเลยนะครับ โดยเฉพาะเวลาที่มีเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ”

คิรันได้ยินข่าวลือครั้งแรกจากปากธันวา ซึ่งพยายามเก็บมันไว้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่เมื่อเสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทบภาพลักษณ์ของบริษัท ธันวาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเอ่ยปาก

และมันก็เหมือนระเบิดลูกใหญ่ที่จุดชนวนไปยังจิตใต้สำนึกของคิรันทันที

อดีตยังฝังแน่นในใจ... มายด์ ผู้หญิงคนแรกที่เขารักและไว้ใจที่สุด ก็เคยทรยศเขาไปเลือกภาคินด้วยเหตุผลเดียวกัน—เงิน

และตอนนี้คนที่เขารักกำลังตกเป็นข่าวลือแบบเดียวกันนั้น... กับผู้ชายคนเดียวกัน...

แววตาของคิรันเย็นเยียบอย่างอันตราย ในหัวใจกลับร้อนระอุเหมือนไฟบรรลัยกัลป์ มือที่กำโทรศัพท์ไว้แน่นจนเส้นเลือดปูด ก่อนที่เขาจะลุกพรวดจากเก้าอี้ด้วยแรงอารมณ์ที่แทบระเบิด

“คุณคิรัน! จะไปไหนครับ!?” ธันวารีบถามเมื่อเห็นเขาเดินลิ่วออกจากห้องประชุม

“ไปเอาความจริง”

น้ำเสียงนั้นทั้งหนักแน่นและอันตราย ราวกับพร้อมจะทำลายทุกสิ่งที่ขวางทาง

...รวมถึงหัวใจของไอรีนเองด้วย

เสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาดังขึ้นอีกครั้ง

ชื่อของธันวาปรากฏบนหน้าจอพร้อมข้อความสั้นๆ ว่า “ภาคินอยู่กับเธอ”

คิรันลุกพรวดจากเก้าอี้ ร่างสูงสง่าฉีกก้าวยาวออกจากห้องทำงาน ตลอดทางจากตึกสำนักงานใหญ่ไปยังสถานที่ที่ธันวาระบุ เขาไม่พูดกับใครสักคำ ไม่มีคำอธิบาย ไม่มีการอนุญาต ไม่มีการขออนุญาตจากใครทั้งนั้น

ในหัวของเขามีเพียงเสียงเดิมที่เคยฝังลึกมานาน

“มายด์ไม่ได้มีอะไรกับภาคิน แต่สุดท้ายก็...”

เขาไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก

ถึงจะบอกตัวเองว่าเธอไม่ใช่มายด์ แต่ภาพซ้ำตรงหน้ามันก็ไม่ต่างกันนัก แล้วเขาจะทำอย่างไรได้...ถ้าใจมันเลือกจะกลัวมากกว่าคิดให้เชื่อ?

เมื่อถึงที่หมาย แววตาเย็นชาของเขาปะทะกับภาพตรงหน้า — เธอยืนอยู่กับภาคินกลางลานจอดรถ ผู้คนในบริษัทต่างหันมองเป็นสายตาเดียว บางคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่าย บางคนกระซิบกับเพื่อนร่วมงานด้วยสีหน้าที่บ่งบอกได้ว่าข่าวลือเพิ่งถูกเติมเชื้อเพลิง

“คุณคิรัน?” เสียงของเธอเบาหวิว

เขาไม่ตอบ ไม่แม้แต่สบตา

มือใหญ่คว้าข้อมือเธอแน่น ก่อนจะลากเธอออกจากตรงนั้นโดยไม่เอ่ยคำใดแม้แต่นิด

“คุณคิรัน! เดี๋ยวก่อน! ฉันเจ็บ!” เธอร้องเบาๆ แต่เขาไม่ปล่อย

สายตาของพนักงานหลายสิบคู่ยังคงจับจ้อง ซุบซิบดังแทรกเสียงฝีเท้า

“สรุปจับปลาสองมือจริงเหรอ?”

“ผู้ชายสองคนระดับนั้น ไม่รวยจริงทำไม่ได้หรอก”

“เขาเคยเป็นคนของภาคินนี่...”

จากมุมไกลของลานจอดรถ ภาคินยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น... รอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นบนมุมปาก

“พังเร็วเกินคาด...” เขาพึมพำเบา ๆ ก่อนหันหลังเดินจากไป

ถ้อยคำที่ลอยมาตามสายลมบาดลึกลงไปในใจเธอทีละคำ ทีละคำ และคิรันก็ได้ยินเช่นกัน

แต่แทนที่จะหยุด เขากลับกระชับมือแน่นขึ้น

เธอถูกผลักเข้าลิฟต์ มือของเขายังไม่ยอมปล่อย

แม้แต่ตอนที่ประตูลิฟต์ปิดลง แม้แต่ตอนที่ถึงคอนโดหรูของเขา

แม้แต่ตอนที่ประตูห้องถูกปิดดัง ปัง!

"เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?" เธอหอบเล็กน้อย ดวงตาเต็มไปด้วยความสับสน

คิรันยืนห่างจากเธอไม่กี่ก้าว แววตานั้นไม่ใช่ความโกรธแบบที่เธอเคยเห็น แต่มันคือ...ความเจ็บ ความผิดหวัง ความกลัว และบางอย่างที่เขาไม่กล้าพูดออกมา

"เธอมีอะไรกับมันหรือเปล่า"

เสียงต่ำเย็นชาค่อยๆ เปล่งออกมา ราวกับทุกคำเป็นเข็มที่กำลังทิ่มแทง

"หา? คุณพูดอะไรน่ะ?" เธอขมวดคิ้วอย่างไม่เชื่อสายตา

"เธอได้เงินจากมันเท่าไหร่ ถึงยอมยืนยิ้มให้มันกลางบริษัทแบบนั้น"

"คุณกำลังกล่าวหาฉันงั้นเหรอ?"

"ฉันถาม เพราะฉันได้ยินมา" เขาตะคอกกลับเบาๆ แต่เฉียบขาด

"จากใคร?"

"มันสำคัญเหรอ?" เขาเดินเข้ามาใกล้ เธอถอยหนี แต่หลังชิดกำแพง

"แล้วคุณเคยเชื่อใจฉันบ้างมั้ย?" น้ำตาเริ่มเอ่อคลอในดวงตาคู่นั้น

เขาเงียบ

และนั่นแหละคือคำตอบที่ทำให้เธอใจสลาย

“ฉันไม่รู้ว่าคุณได้ยินอะไรมา แต่ฉันไม่เคยทำสิ่งที่คุณพูด ฉันไม่เคยคิดอยากได้อะไรจากใคร ไม่เคย...”

“แต่เธอก็ไม่เคยปฏิเสธมันต่อหน้าคนอื่นเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ”

“เพราะฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น! อยู่ดีๆ คุณก็ลากฉันออกมา แล้วก็มากล่าวหากันแบบนี้?”

“เธอควรรู้ ว่าอะไรที่มันดูไม่เหมาะไม่ควร”

"คุณไม่ใช่เจ้าชีวิตฉัน!" เธอเริ่มเสียงสั่น

“คุณจะใช้ความรักเป็นข้ออ้างทำลายฉันแบบนี้ไม่ได้นะคุณคิรัน!”

"แต่ฉันคือเจ้าของเธอ!" เขาตะคอกกลับ

คำพูดนั้นรุนแรงกว่าเสียงใด ๆ ในห้อง

เธอเงียบ...น้ำตาไหลลงมาช้า ๆ

แต่เขายังไม่ลดท่าที ยังคงยืนมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความระแวง ความรัก และความกลัวที่จะสูญเสีย