บทที่ 33 "ฉันจะไม่ทนอีกแล้ว"

เย็นวันนั้น ท้องฟ้าคลุมด้วยเมฆหม่น เหมือนเป็นลางไม่ดีตั้งแต่แรก

เสียงฝีเท้าหนักแน่นของคิรันก้องสะท้อนในโถงคอนโดหรู เขาลากไอรีนที่ขัดขืนเบา ๆ ตามติดมาด้วยท่าทีเงียบขรึมไม่พูดไม่จา มือหนาบีบข้อมือเธอแน่นจนแทบระบม แต่ไอรีนไม่เอ่ยปากร้องสักคำ สีหน้าเธอเย็นชาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ทุกอย่างเหมือนเดิมเหมือนหลายคืนที่ผ่านมา—แต่คืนนี้แตกต่าง

เพราะคนที่ยืนรออยู่ในห้องคือ 'มายด์' ผู้หญิงที่คิรันเคยเมินเฉยไม่ไยดี

"พี่คิรัน..." มายด์ยิ้มดีใจเมื่อเห็นเขา แต่รอยยิ้มกลับชะงักค้าง เมื่อสายตาเหลือบมาเห็นไอรีนที่ยืนอยู่ข้างกายชายหนุ่ม

บรรยากาศในห้องอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก

คิรันไม่แม้แต่จะเหลือบมองไอรีนด้วยซ้ำ เขาก้าวเข้าไปหามายด์ตรง ๆ โน้มตัวลงกระซิบข้างหูหญิงสาวร่างบาง พร้อมกับรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมที่ไม่เคยมีใครได้เห็นมาก่อน

"นั่งลง กินข้าวด้วยกัน"

น้ำเสียงสั่งการเย็นเยียบไม่เปิดโอกาสให้ใครปฏิเสธ

โต๊ะอาหารถูกจัดวางอย่างพิถีพิถัน มีเทียนไขกับไวน์ราคาแพง ไอรีนนั่งลงตามคำสั่ง ทั้งที่มือเย็นเฉียบเหมือนถูกแช่แข็ง

เธอไม่ถาม ไม่พูด ไม่แม้แต่จะสบตากับเขา

คิรันนั่งลงข้างมายด์

แขนแข็งแรงโอบไหล่หญิงสาวอย่างจงใจให้ไอรีนเห็น

ทุกการกระทำเหมือนเขาใช้มีดกรีดหัวใจเธออย่างเลือดเย็น

"มายด์..." เสียงทุ้มต่ำของเขาเอ่ยชื่ออีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนผิดปกติ มือหนายกแก้วไวน์ให้เธอ ก่อนจะเทเครื่องดื่มลงจนเต็ม

ไอรีนเงียบ

เธอก้มหน้าจับส้อมในมือตัวเองแน่น ไม่ใช่เพราะโกรธ แต่เพราะไม่อยากให้เขาเห็น...ว่าน้ำตาของเธอกำลังเอ่อคลอที่ขอบตา

"พี่คิรันคะ... ไม่นึกเลยว่าจะมีโอกาสแบบนี้" มายด์แกล้งหัวเราะหวานหยด พลางเอนตัวซบเขาอย่างเปิดเผย

ชายหนุ่มไม่ขยับหนี

ตรงกันข้าม เขาปล่อยให้มายด์ซบอยู่อย่างนั้นเหมือนจะตอกย้ำให้ไอรีนได้รู้ว่า

เธอไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไป

แต่ลึกลงไปในอก เขากลับรู้สึกเหมือนเป็นฝ่ายกำลังถูกฉีกออกเป็นเสี่ยง ๆ เองเช่นกัน

ทุกจานอาหารวางตรงหน้า ล้วนเต็มไปด้วยรสชาติขมขื่น ไอรีนตักอาหารเข้าปากเหมือนหุ่นยนต์ ไม่รู้สึกแม้กระทั่งว่ากินอะไรอยู่

สายตาคมดุของคิรันเหลือบมองเธอเป็นระยะ

แม้จะไม่พูด แต่ไอรีนรับรู้ได้ถึงแรงกดดันมหาศาลที่เขาตั้งใจโยนใส่เธอทุกวินาที

เมื่ออาหารมื้อเย็นสิ้นสุดลง

คิรันลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มองไอรีนด้วยสายตาเย็นชาแต่ไม่ไร้ความหมาย

"ฉันจะไปส่งมายด์ที่คอนโด" เขาพูดนิ่ง ๆ

เสียงทุ้มต่ำดังก้องในห้องเงียบสงัด

ไอรีนเงยหน้าขึ้นสบตาเขาตรง ๆ เป็นครั้งแรกในค่ำคืนนี้

สายตาของเธอแข็งกร้าว เย็นชา...และไม่แตกสลายเหมือนครั้งก่อน

"แล้วคืนนี้... ฉันไม่กลับ" คิรันกระซิบชัดถ้อยชัดคำ จงใจหยามศักดิ์ศรีเธออย่างเลือดเย็นที่สุด

เงียบ

บรรยากาศรอบตัวเหมือนถูกแช่แข็ง

แต่ไอรีนเพียงแค่พยักหน้าเบา ๆ ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มเย็นชา ก่อนเอ่ยออกมาอย่างเรียบเฉย

"เชิญตามสบายค่ะ"

เพียงเท่านั้น เธอก็ลุกขึ้น ก้าวผ่านหน้าทั้งสองไปอย่างสง่างาม โดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับไปมอง

หัวใจเธอเหมือนถูกฉีกออกเป็นเสี่ยง ๆ

แต่ไอรีนไม่ยอมให้เขาเห็นความอ่อนแออีกต่อไปแล้ว

ไม่ว่าเธอจะรักเขามากแค่ไหนก็ตาม

ค่ำคืนนั้นผ่านไปอย่างเชื่องช้าและหนักอึ้ง

ไอรีนนั่งเหม่อลอยอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง มองแสงไฟจากตึกสูงนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย หัวใจของเธอแตกสลายจนไม่หลงเหลือความอบอุ่นอีกต่อไป

แต่ในความเจ็บปวดนั้นเอง สมองของเธอกำลังครุ่นคิดอย่างจริงจัง... ว่าเธอควรทำอย่างไรต่อไป

ในขณะเดียวกัน

คิรันส่งมายด์กลับคอนโดตามที่บอก

มายด์พยายามยื้อเวลา ยั่วเย้าเขาอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มือบางไล้ต้นแขนเขาเชิญชวนให้ขึ้นห้องอย่างยั่วยวน

"ค้างกับมายด์สิคะคืนนี้..." น้ำเสียงออดอ้อนแทบทำให้คนทั่วไปสั่นไหว

แต่คิรันเพียงแค่กระตุกยิ้มเย็นชา ก่อนจะผลักมือเธอออกเบา ๆ

"ไม่จำเป็น"

คำตอบสั้น ๆ แต่ฟาดหน้าเธอเหมือนตบด้วยสากเหล็ก

เขาหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้มายด์ยืนกัดริมฝีปากแน่นด้วยความอับอายและเจ็บใจ

สุดท้ายคิรันเลือกจะไปนั่งดื่มเหล้าจนเมาที่ผับคนเดียว ปล่อยตัวเองจมอยู่กับความโกรธ ความผิดหวัง และความรู้สึกโหวงในอก

กระทั่งธันวาต้องมาตามกลับ

"คุณคิรัน พอก่อนเถอะครับ..." ธันวาหยิบแก้วเหล้าออกจากมือเขา

"กลับคอนโด" ธันวาพยายามโน้มน้าว

แต่คิรันตวัดสายตาเย็นชากลับมา "คืนนี้ฉันยังไม่กลับ... ฉันต้องการให้เธอเจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บ"

น้ำเสียงแผ่วต่ำเต็มไปด้วยพิษร้ายที่กัดกร่อนหัวใจตัวเองไม่แพ้กัน

แม้ธันวาจะพยายามเตือนให้เขาคิดดี ๆ

แต่คิรันยังคงดื้อรั้น เชื่อในสิ่งที่มายด์กรอกหูมา

รุ่งเช้า

ไอรีนปรากฏตัวที่บริษัทตามปกติ

สีหน้าของเธอนิ่งสนิทเย็นชา ก้าวเดินไปยังโต๊ะทำงานอย่างสง่างาม

เมื่อเดินสวนกับคิรันที่ยืนกอดอกอยู่หน้าห้องประชุม

เขาเอ่ยเรียกเสียงเข้ม

"ไอรีน หยุด"

แต่ไอรีนไม่แม้แต่จะหันมอง เธอก้าวผ่านเขาไปเหมือนเขาไม่มีตัวตน

ความเงียบอึดอัดปกคลุมทั่วทั้งชั้น คนในออฟฟิศแทบไม่กล้าหายใจ

ทุกสายตาจับจ้องความผิดปกติระหว่างทั้งคู่ ยกเว้นเพียงมายด์และภาคินที่มองภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเยาะ

ทั้งวันนั้น คิรันรู้สึกเหมือนถูกตอกย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ไม่ว่าเขาจะเดินผ่านไอรีนกี่ครั้ง เธอก็ทำเหมือนเขาไม่มีตัวตนเหมือนกันทุกครั้ง

ความอดทนของเขากำลังถูกฉีกกระชากจนขาดสะบั้น

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน

คิรันไม่รอช้า มือใหญ่ชะงักไปเสี้ยววินาที ก่อนที่อารมณ์กราดเกรี้ยวจะไหลทะลักจนเขาควบคุมไม่อยู่

เขากระชากแขนไอรีนอย่างแรง ลากเธอขึ้นรถพากลับคอนโดทันที ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของพนักงานหลายคน

พอเข้าห้องได้ คิรันกระแทกประตูปิดเสียงดัง

ใบหน้าคมเข้มบิดเบี้ยวด้วยความโกรธเกรี้ยว

"คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะล้างความผิดของตัวเองได้เหรอ!?"

เสียงคำรามของเขาแทบทำให้ผนังสะเทือน

"คิดจะทำอะไรอีก หา!?" เขาตวาดใส่เธอจนตัวสั่น

ไอรีนยืนนิ่ง

ดวงตาใสวับวาวไปด้วยน้ำตาที่กักเก็บมาเนิ่นนาน แต่เธอไม่ยอมให้น้ำตาไหลลงมา

ริมฝีปากบางสั่นระริก

ก่อนจะกลั้นใจพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นแต่หนักแน่น

"ฉันจะไม่ทนกับพฤติกรรมแบบนี้อีกแล้ว...ฉันต้องการออกไปจากตรงนี้"

คิรันกำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนที่หลังมือ

ดวงตาคมกริบฉายแววเจ็บปวดรุนแรงเหมือนถูกมีดกรีดซ้ำ

"เธอ...คิดจะทิ้งฉันไปเหรอ?"

เสียงเขาแหบพร่าแตกพร่าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ไอรีนเงยหน้าขึ้นสบตาเขาตรง ๆ

ไม่มีความกลัว

ไม่มีความลังเล

"ใช่..."

เธอตอบหนักแน่น

"...ฉันจะไปจากคุณ"

เสียงประโยคนั้นเหมือนฟ้าผ่าใส่หัวใจคิรันกลางอก

ทำให้เขายืนนิ่งเหมือนถูกตรึงด้วยโซ่ที่มองไม่เห็น

ไอรีนไม่รอคำตอบ

เธอหมุนตัวเตรียมจะเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ และความว่างเปล่าที่กำลังกัดกร่อนหัวใจเขาอย่างไร้ความปรานี