บทที่ 14 จัดการขั้นเด็ดขาด2

วันต่อมา…

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน วันนี้อลินดาก็ตัดสินใจว่าจะไปเฝ้าดูลาดเลาแถว ๆ หน้าบ้านแฟนสาวก่อนเผื่อจะมีโอกาสเข้าไป ให้เธอทนอยู่โดยไม่รู้เรื่องราวของแฟนสาวเลยเธอก็อยู่ไม่เป็นสุขใจมันพะหว้าพะวงตลอดเวลา

โดยเธอได้กลับไปยืมรถของน้องชายที่บ้านแล้วขับไปยังบ้านแฟนสาวเพราะหากขับรถของตัวเองไปก็เกรงว่ามาเฟียหนุ่ม และคนอื่น ๆ ในบ้านนั้นจะจำได้

เธอนั่งดูลาดเลาอยู่ภายในรถบริเวณริมกำแพงบ้านแฟนสาว ทว่าผ่านไปชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าก็ไม่มีวี่แววว่าคนในบ้านหลังนี้จะออกไปไหนเลย

“บ้าเอ๊ย! ใจคอไม่คิดจะออกไปไหนกันเลยเหรอ” เธอสบถออกมาอย่างหัวเสียพร้อมกับยกมือขึ้นยีผมแรง ๆ จนยุ่งเหยิงเพื่อระบายความหงุดหงิดที่เกิดขึ้น เธอเป็นคนประเภทที่ไม่ชอบรออะไรนาน ๆ ด้วยสิ

ในวินาทีที่เธอตัดสินใจจะกลับก็มีรถลีมูซีนแล่นออกมาจากบ้าน เธอพยายามใช้สายตาเพ่งมองผ่านกระจกมืดเข้าไปก็เห็นว่าเป็นมาเฟียหนุ่มกับพ่อของเขา

นี่แหละเป็นโอกาสดีของเธอที่จะเข้าไปหาแฟนสาว ทันทีที่รถลีมูซีนแล่นออกไปไกลเธอก็รีบขับรถเข้าไปยังบ้านแฟนสาวด้วยความเร็ว

หัวใจของเธออดสั่นไหวไม่ได้ในตอนที่จอดรถลงหน้าบ้านแฟนสาว แล้วเห็นชายใส่ชุดสูทสีดำหน้าตาดุดันเดินตรงดิ่งมาที่รถของเธอ

ได้แต่ภาวนาในใจขอให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี ก่อนจะรวบรวมความกล้าเปิดประตูรถลงไปเผชิญหน้า “ฉันเป็นเพื่อนของหยกค่ะ จะมาหาหยก”

“คุณหยกไม่อยู่ครับ” ชายชุดดำคนหนึ่งเอ่ยตอบ

“หยกไปไหนคะ” อลินดาไม่ค่อยเชื่อในคำพูดของชายชุดดำเท่าไรแต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากตั้งคำถามแบบปกติ

“ออกไปข้างนอกครับ”

“แล้วจะกลับมาเมื่อไรคะ”

“ไม่ทราบครับ”

“ละ..”

บรืนนน~

อลินดาทำท่าจะถามต่อแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามา ก่อนจะรีบหันไปดู

หัวใจดวงน้อยพลันกระตุกวูบด้วย ดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจเพราะรถที่แล่นเข้ามาจอดคือรถที่มาเฟียหนุ่มนั่งออกไปนั่นเอง นาทีนี้เธอรู้ได้ทันทีว่าความฉิบหายกำลังมาเยือนแล้ว

ด้านมาเฟียหนุ่มเมื่อเห็นว่าหญิงสาวยืนอยู่ก็รีบเปิดประตูลงจากรถเดินเข้าไปหาเธอด้วยความเร็ว นี่หากเขาไม่ลืมของแล้วต้องกลับมาเอาคงไม่รู้ว่าเธอมา

“เธอกล้ามากนะอลินดาที่กล้าเหยียบมาถึงที่นี่ เธอไม่เกรงกลัวคำเตือนของฉันเลยใช่ไหม”

“ทำไม..คุณจะทำอะไรฉันอีกล่ะ เรื่องรังแกผู้หญิงคุณถนัดอยู่แล้วนิ” แม้จะรู้สึกหวั่นใจแต่เธอก็ยังทำใจดีสู้เสือเชิดหน้าสวนกลับไปด้วยคำพูดแสนเจ็บแสบ

“รู้ไว้ก็ดี โดยเฉพาะกับผู้หญิงดื้อด้านอย่างเธอฉันถนัดนักแหละ” ไม่ว่าเปล่ามาเฟียหนุ่มยังเดินเข้าไปประชิดร่างบาง คว้าหมับเข้าข้อมือเล็กแล้วออกแรงบีบอย่างแรงแสดงให้เห็นตามคำที่พูดออกไป

แน่นอนว่าอลินดาเจ็บกับการกระทำของผู้ชายสารเลว ทว่าเธอไม่แม้แต่จะแสดงสีหน้าเจ็บปวดหรือร้องโอดโอยออกมาให้เขาดูถูกได้ว่าอ่อนแอ จ้องตอบสายตาดุดันของเขาพร้อมกับเปล่งเสียงก่นด่า “ไอ้ชาติชั่ว หน้าตัวเมีย”

ระหว่างที่ทั้งสองกำลังจ้องตากันมาคัลที่นั่งดูเหตุการณ์รถก็เปิดประตูลงมา ก่อนจะเอ่ยกับบุตรชายด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่กลับแฝงด้วยพลังบางอย่าง “จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนวันที่โยษิตาต้องหมั้นนะแทนไท”

ทั้งอลินดาและมาเฟียหนุ่มหันมองทางต้นเสียงอย่างพร้อมเพรียงกัน ก่อนมาเฟียหนุ่มจะตอบรับคำสั่งของผู้เป็นพ่อ “ครับแด๊ดผมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย ยังไงแด๊ดไปบริษัทก่อนก็ได้ครับผมขอจัดการตรงนี้ก่อน”

“หยกจะแต่งงานกับใครไม่ได้นะคะ หยกเป็นคนรักของหนูพวกเรารักกัน คุณลุงเห็นแก่ความรักของพวกเราเถอะนะคะหนูขอร้อง” สิ้นเสียงมาเฟียหนุ่มอลินดาก็รีบเอ่ยขอร้องอ้อนวอนมาคัลเพราะตอนนี้เธอไม่มีหนทางอื่นแล้วจริง ๆ ได้แต่หวังว่าท่านจะเมตตาสักครั้ง

“จัดการให้เรียบร้อย” มาคัลไม่ได้สนใจเสียงอ้อนวอนของเด็กสาวสักนิดออกจากรำคาญด้วยซ้ำ หันไปเอ่ยกับบุตรชายทิ้งท้ายแล้วเดินกลับไปขึ้นรถทันที

ทิ้งให้อลินดามองตามหลังอย่างสิ้นหวัง ขณะเดียวกันก็พานนึกโกรธคนทั้งสองเป็นอย่างมากพ่อกับลูกนิสัยไม่ต่างกันเลยจริง ๆ ด้วยความโกรธทำให้เธออดไม่ได้ที่จะต่อว่าทั้งสอง “ทำไมพวกคุณถึงใจร้ายขนาดนี้ ใจร้ายทั้งพ่อทั้งลูก”

“อลินดา!” คำด่าที่หญิงสาวลามปามถึงพ่อผู้บังเกิดเกล้าทำให้อารมณ์ของมาเฟียหนุ่มถึงกับพุ่งปรี๊ด ใช้มืออีกข้างบีบปลายคางมนอย่างแรง “อย่าลามปามถึงพ่อฉัน”

แรงบีบจากมือหนาสร้างความเจ็บให้อลินดาไม่น้อย แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้เค้นเสียงตอกกลับไปน้ำเสียงอู้อี้ “อำไมอั้นอะพูดไม่ได้ ในเมื่อมังคือฟามจริง”

“เธอชักจะกล้าดีเกินไปแล้วนะอลินดา” มือหนายิ่งออกแรงบีบปลายคางมนมากขึ้นตามแรงโกรธที่คุกรุ่นอยู่ในกาย เห็นทีครั้งนี้เขาคงต้องจัดการกับเธอขั้นเด็ดขาดไม่อย่างนั้นเธอคงจะสร้างปัญหาให้ไม่เลิก

คิดได้ดังนั้นเขาก็ปล่อยมือจากปลายคางมนแล้วตวัดสายตาไปออกคำสั่งกับลูกน้องที่ยืนอยู่ “ไปเอารถออก”

“ครับนาย” สิ้นเสียงคนเป็นเจ้านายชายชุดดำก็เดินกึ่งวิ่งไปเอารถที่โรงรถทันที

“คุณคิดจะทำอะไร จะพาฉันไปไหน ปล่อยฉันนะ” อลินดาเปล่งเสียงถามดังลั่นในตอนที่ถูกมาเฟียหนุ่มลากไปยังรถที่ลูกน้องของเขาขับมาจอดพลางพยายามสะบัดมือให้หลุดจากการจับกุมของมือหนา ทว่าแรงเพียงน้อยนิดของเธอไม่ได้ทำให้คนตัวโตสะเทือนสักนิด

สุดท้ายเธอก็ถูกฉุดกระชากลากถูมาถึงรถ ก่อนจะถูกเขาจับยัดเขาไปในรถโดยมีเขาตามขึ้นมานั่งติด ๆ เธอพยายามจะเปิดประตูอีกฝั่งหนีแต่กลับถูกเขาจับเอาไว้

“นั่งนิ่ง ๆ แล้วก็หุบปากหากไม่อยากให้ลูกกระสุนเข้าไปฝังอยู่ในตัว” มาเฟียหนุ่มชักปืนที่ปืนที่แหนบเอวออกมาจ่อที่เอวคอดเพราะนึกรำคาญกับความฤทธิ์เยอะของเธอ

เขาเบื่อที่จะต้องพูดกับผู้หญิงดื้อด้านอย่างเธอแล้วจึงให้ปืนทำงานแทนดีกว่า และมันก็ได้ผลร่างบางถึงกับนั่งนิ่งเหมือนหินถูกสาป

อลินดาทั้งโกรธทั้งคับแค้นใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมีปลายกระบอกปืนจ่อเอวอยู่ ทำได้แค่ก่นด่าและสาปแช่งเขาในใจไว้มีโอกาสเมื่อไรเถอะเธอจะเอาคืนเขาอย่างแน่นอน

ดวงตาคมตวัดมองเสี้ยวหน้าคมคายอย่างอาฆาต ก่อนจะเบี่ยงหน้ามองออกไปนอกกระจกรถเพื่อดูว่าเขาจะพาเธอไปไหน