บทที่ 15 มัดมือชก1

หัวใจดวงน้อย ๆ ของอลินดากระหน่ำเต้นขึ้นมาฉับพลันในตอนที่รถคันหรูเคลื่อนตัวเข้าสู่รั้วบ้านของเธอ รีบหันไปถามร่างสูงข้าง ๆ ด้วยน้ำเสียงร้อนรน “คุณมาบ้านฉันทำไม คิดจะทำอะไรบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ”

“หึ” คนถูกถามหันไปแสยะยิ้มร้ายมุมปากให้หญิงสาวแทนคำตอบ ก่อนจะเบี่ยงหน้ามองออกไปนอกกระจกเหมือนเดิม กระทั่งรถจอดสนิทลงหน้าบ้านหญิงสาวจึงหันกลับไปออกคำสั่งกับร่างบางข้าง ๆ “ลงไปสิถึงบ้านเธอแล้ว”

“คุณมีแผนอะไรกันแน่ คงไม่ใช่ใจดีมาส่งฉันที่บ้านอย่างเดียวใช่ไหม” อลินดาเลิกคิ้วขึ้นมองใบหน้าคมคายอย่างหวาดระแวงเพราะเธอไม่เชื่อสักนิดว่าเขาจะใจดีมาส่งเธอแค่อย่างเดียว 

แต่กลับได้รับความเงียบแทนคำตอบ หนำซ้ำเขายังจ้องหน้าเธอด้วยสายตาของคนที่เหนือกว่ายิ่งทำให้เธอไม่ไว้ใจเข้าไปอีก พยายามอ่านสายตาของเขาแต่ก็ไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย

มาเฟียหนุ่มมองสบสายตาหญิงสาวนิ่ง ๆ นานนับนาที ก่อนจะเป็นฝ่ายเปิดประตูลงจาจรถไปเมื่อเธอยังคงนั่งนิ่งไม่ยอมลงสักทีทำให้อลินดาต้องรีบเปิดประตูลงตามไป แล้วรีบวิ่งไปยืนขวางหน้าร่างสูงที่ทำท่าจะเดินเข้าไปในบ้านของเธอ “คุณจะไปไหน”

“…”

มาเฟียหนุ่มไม่ตอบเหมือนเดิมเลือกจะเดินเลี่ยงเธอไปอีกทาง ซึ่งแน่นอนว่าอลินดาไม่ยอมรีบตามไปจับแขนเขาเอาไว้แล้วดึงให้หยุดเดิน ไม่ว่ายังเธอจะไม่ยอมให้เขาเข้าไปในบ้านเด็ดขาดเพราะมันคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ เธอมั่นใจว่าเขาต้องมีแผนอะไรบางอย่าง 

“ฉันถามว่าคุณคิดจะทำอะไร ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้นะ”

“ก็จะมาไหว้พ่อตาแม่ยายไง” ในที่สุดมาเฟียหนุ่มก็ทนรำคาญไม่ไหวเอ่ยตอบไปด้วยใบหน้าเคลือบรอยยิ้มร้ายพร้อมกับรวบเอวคอดรั้งร่างบางเข้ามาแนบชิดตัวไม่สนใจสักนิดว่าตรงนี้มีลูกน้องอยู่ด้วย 

ขณะที่คนฟังถึงกับเบิกตากว้างหัวใจกระตุกวูบด้วยความกลัวเธอคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเพียงเพื่อขัดขวางความรักของเธอกับแฟนสาวเขาจำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้เชียวหรือ มันจะเกินไปหรือเปล่า

“อย่านะ คุณบ้าไปแล้วเหรอนี่มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาล้อเล่นนะ” น้ำเสียงห้วนสั่นเปล่งออกจากริมฝีปากบางด้วยความร้อนรนพอ ๆ กับก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายที่กระหน่ำเต้นแทบจะทะลุออกมานอกอก 

ขณะที่เอ่ยก็พยายามใช้มือดันอกแกร่งหวังผลักร่างสูงให้ออกห่าง ด้วยกลัวว่าคนในบ้านจะมาเห็น “ปล่อยฉันนะ คุณอย่ามาทำอะไรรุ่มร่ามที่นี่ บอกให้ปล่อยไงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง”

มาเฟียหนุ่มพอจะเดาความคิดของหญิงสาวว่าเธอคงกลัวใครจะมาเห็น ถามว่าเขาแคร์ไหมมตอบเลยว่าไม่ ดีเสียอีกเขาจะได้ไม่ต้องเข้าไปพูดอะไรมาก แววตาทอประกายวาววับจ้องใบหน้าเรียวนิ่ง ๆ ชั่วครู่ ก่อนจะทำสิ่งที่อีกฝ่ายไม่คาดคิด

ดวงตาของอลินดาเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ ก็ถูกร่างสูงกระแทกจูบลงบนริมฝีปาก พยายามจะพาหน้าหนีกลับถูกมือหนากดท้ายทอยไว้ ขณะที่มืออีกข้างกอดรัดเอวคอดไว้แน่นทำให้เธอขยับหนีไปไหนไม่ได้เลยทำได้เพียงใช้กำปั้นทุบตีผลักไสอกแกร่งหวังให้เขาหยุดการกระทำ หากมีใครมาเห็นเข้าไม่ดีต่อตัวเธอแน่ ๆ 

แต่ไม่ว่าเธอจะพยายามยังไงก็เปล่าประโยชน์ผู้ชายสารเลวไม่แม้แต่จะสะทกสะท้านกับการกระทำของเธอ เขาจูบเธออย่างดุดันบดขยี้จนเธอรู้สึกระบมริมฝีปาก เขาไม่อ่อนโยนกับเธอเลยสักนิดมันมีแต่ความป่าเถื่อน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนที่มาเฟียหนุ่มจูบหญิงสาวอยู่แบบนั้นกระทั่งเสียงของใครบางคนดังมาจากด้านหลัง “ทำอะไรกัน”

เขาจึงผละจูบออกหันไปมองทางต้นเสียง อลินดาจึงใช้โอกาสนี้รีบผลักเขาออกห่างแล้วเดินเข้าไปหาน้องชายของที่เป็นเจ้าของเสียง 

แม้จะรู้สึกอับอายมากเพียงใดแต่เธอก็ต้องเอ่ยกับน้องชายเสียก่อนเพราะปากของน้องชายเธอไม่ค่อยดีเท่าไรนักเกรงว่าจะเอาไปฟ้องพ่อแม่ได้ “แกห้ามเอาเรื่องที่เห็นไปบอกพ่อกับแม่นะ”

“อือ..แต่ไหนบอกว่าไม่มีแฟนไง แล้วคนที่จูบด้วยเป็นใคร แถมยังพากันเข้ามาจูบถึงในบ้านด้วย” ด้วยนิสัยของอคินแม้จะรับปากพี่สาวไปแล้ว แต่เขาก็ไม่ลืมจะเย้าแหย่พี่สาวเล่นพลางใช้สายตามองคาดคั้น

“แกหุบปากไปเลยอคิน” อลินดาถลึงตาใส่น้องชายด้วยไม่พอใจพร้อมกับใช้มือหยิกเข้าหน้าท้องคนเป็นน้องชายหนึ่งทีโทษฐานที่พูดไม่เข้าหู 

ทุกการกระทำและคำพูดของสองพี่น้องอยู่ในสายตามาเฟียหนุ่มตลอด เขาไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไปเปล่งเสียงตอบคำถามของอคินไปแทนอีกคน “สวัสดีครับพี่เป็นผะ..”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” อลินดารู้ว่ามาเฟียหนุ่มจะพูดอะไรกับน้องชายจึงรีบตะเบ็งเสียงร้องห้ามก่อนที่เขาจะได้เอ่ยจบประโยคพร้อมกับหันไปมองใบหน้าคมคายด้วยความโกรธจัด

ส่วนคนไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรอย่างอคินได้แต่ยืนมองคนทั้งสองอย่างงง ๆ “ตกลงยังไงกันเนี่ย”

“แกกลับเข้าไปในบ้านก่อนไป” อลินดารีบหันไปบอกให้น้องชายกลับเข้าไปในบ้านด้วยกลัวว่ามาเฟียหนุ่มจะพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมาอีก แค่นี้หัวใจของเธอก็แทบจะวายอยู่แล้ว

“อือ ๆ” อคินทำหน้าเซ็ง ๆ ใส่พี่สาวเล็กน้อยแต่ก็ยอมหันหลังเดินกลับเข้าบ้านแต่โดยดี ที่ตรงนั้นจึงเหลืออลินดากับมาเฟียหนุ่มเพียงสองคน

“คุณออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้นะ ออกไป” ทันทีที่น้องชายหายหลังไปอลินดาก็หันกลับไปไล่ตะเพิดตัวปัญหาเสียงดังลั่น แต่มีหรืออีกคนจะทำตามกลับไหว่ไหล่ให้เธออย่างไม่ยี่หระ 

จากนั้นก็เดินดุ่ม ๆ ผ่านเธอไปด้วยความเร็วยังไงวันนี้เขาก็ต้องพบพ่อแม่เธอให้ได้เรื่องจะได้จบ ๆ ไปสักที

อลินดาก็ไม่ยอมให้เขาเข้าไปได้เช่นกันจึงรีบวิ่งไปดึงแขนเขาไว้ ปากก็โวยวายออกไปด้วยความโกรธ “หยุดนะ ฉันบอกให้คุณออกไปจากบ้านฉันไม่ได้ยินรึไงคนสารเลว” 

“คิดว่าห้ามฉันได้เหรออลินดา” มาเฟียหนุ่มเริ่มหมดความอดทนกับหญิงสาวแล้วจริง ๆ เขารู้สึกว่าตัวเองเสียเวลากับเธอมามากพอแล้ว 

ว่าจบเขาก็สะบัดแขนออกจากมือเล็กอย่างแรงจนอีกคนเซถลา จากนั้นก็รีบสาวเท้าเดินเข้าไปในบ้านไม่ฟังเสียงที่ดังตามหลังมาสักนิด

เมื่อเดินเข้ามาถึงห้องโถงก็พบเข้าผู้ชาย และผู้หญิงสองคนอายุน่าจะราว ๆ สี่สิบปลาย ๆ นั่งอยู่ที่โซฟาหากให้เขาเดาคงจะเป็นพ่อแม่อลินดา 

เขารีบเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าพวกท่านแล้วยกมือไหว้อย่างนอบน้อม “สวัสดีครับ”

ส่วนอลินดาที่วิ่งตามหลังเข้ามาถึงกับชะงักกึก ใบหน้าถอดสีฉับพลัน หัวใจเต้นแรงด้วยความรู้สึกกลัวและกังวล เธอกลัวเหลือเกินกลัวว่ามาเฟียหนุ่มจะพูดอะไรที่ไม่สมควรพูดออกไปถ้าเป็นแบบนั้นเธอคงจบเห่แน่

ได้แต่ภาวนาในใจขอให้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอดยาว ๆ เรียกความมั่นใจให้ตัวเอง แล้วก้าวเท้าเดินเข้าไปยืนข้าง ๆ ร่างสูง กดเสียงพูดเบา ๆ พอได้ยินแค่สองคน "คุณอย่าทำอะไรบ้า ๆ นะเพราะมันจะไม่เป็นผลดีทั้งกับตัวคุณและฉัน"

“ผมแทนไท แอคคาร์โดครับ” มาเฟียหนุ่มทำเหมือนไม่ได้ยินที่อีกคนพูดกลับเอ่ยนำตัวกับผู้ใหญ่ทั้งสองที่นั่งมองเขาด้วยความสงสัยแทน 

เขาตั้งใจบอกนามสกุลไปด้วยเพราะต้องการให้ทั้งสองรู้ว่าเขาเป็นใคร

“อ่อ..คุณเป็นบุตรชายคนโตของคุณมาคัลสินะ” ภาคินพอจะเดาได้ในทันทีว่าชายหนุ่มตรงหน้าเป็นใครเพียงได้ยินนามสกุล