EPISODE 03 : ฮาญา

EPISODE 03 : ฮาญา

3 ปีต่อมา...

-BOSTON International School-

“พี่มิตาคะ...ตะวันอยู่หน้าโรงเรียนแล้วค่ะ” ตะวันต่อสายหามิตาลูกค้าประจำของเธอ ก่อนที่เธอเอ่ยบอกกับปลายสายออกไปทันทีที่ทางนั้นกดรับสาย มิตาเป็นคุณครูประจำโครงการเนิร์สเซอรี่ของโรงเรียนอินเตอร์ขนาดใหญ่แห่งนี้ ที่นี่มีระบบรักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวดถ้าไม่มีบุคลากรด้านในออกมารับรองให้กับตะวัน เธอก็ไม่สามารถเข้าไปภายในเขตของโรงเรียนได้

(เดี๋ยวพี่ออกไปรับจ้ะ)

“ขอบคุณค่ะพี่มิตา”

ตะวันยืนรออยู่ไม่นานมิตาก็เดินออกมารับเธอที่หน้าประตู ปกติแล้วเธอมีหน้าที่แค่มาส่งขนมตามออเดอร์เท่านั้น แต่วันนี้เนื่องจากคนไม่เพียงพอมิตาที่คุ้นเคยกับเด็กสาวตรงหน้าเป็นอย่างดีจึงจ้างวานเธอเป็นกรณีพิเศษ

“สวัสดีค่ะพี่มิตา”

“สวัสดีจ้ะ...”

~~ครืนนนนนนนน ครืนนนนนนนน~~

“ค่าคุณครู”

“ฮาญาเหรอค่ะ น้องน่าจะไปแอบอยู่แถวเครื่องเล่นเดี๋ยวมิตาเดินไปดูให้ค่ะ” หลังจากที่คุยกับปลายสายเรียบร้อยแล้วร่างบางจึงเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากระโปรงของตัวเองตามเดิม ก่อนจะหันกลับมายิ้มหวานให้กับเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ อีกครั้ง

“พอดีว่าพี่มีเรื่องต้องไปจัดการ ตะวันไปรอพี่ที่ห้องอาหารทางนั้นก่อนนะ”

“ได้ค่ะพี่มิตา”

ตะวันเดินตามมิตาไปยังทางเดินเล็กๆ บริเวณด้านหลังของโรงเรียน ก่อนที่เธอจะต้องเดินต่อไปยังห้องรับประทานอาหารของเด็กเล็กที่อยู่ไม่ไกลเพียงลำพัง เพราะมิตาจำเป็นต้องแยกตัวออกไปจัดการกับเด็กในห้องของเธอก่อน

“ฮืออออ!!!”

“...” ตะวันชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่เธอจะถอยหลังกลับไป 3 ก้าว ร่างบางเดินไปยังแยกทางเดินเล็กๆ ข้างอาคารเรียนซึ่งถูกตกแต่งให้เป็นสวนหย่อมขนาดเล็ก ก่อนที่เธอจะเห็นเด็กหญิงหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูนั่งหลบมุมร้องไห้อยู่เพียงลำพัง

“สวัสดีจ้ะสาวน้อย”

“ฮึกกกก ฮืออออออ” เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมามองตะวันเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะฟุบหน้าลงกับเข่าของตัวเองอีกครั้ง พร้อมกับร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาไม่หยุด

“ฮาญาใช่ไหมคะ ตอบพี่สาวให้ชื่นใจหน่อยสิคะ” ตะวันเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าเสียงอ่อน พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับเธอ

“...”

“ตอบพี่สาวหน่อยน้า ตอนนี้คุณครูกำลังเป็นห่วงหนูอยู่นะคะ” จันทร์เจ้าเอ่ยบอกกับเด็กหญิงตรงหน้าออกไปอีกครั้ง

“ฮึกกกกกก ไม่มีใครเป็นห่วงหนูหรอกค่ะ ฮือออออ ขนาดคุณแม่ยังไม่มาหาหนูเลย”

“...” คำพูดของเด็กหญิงทำให้ตะวันชะงักไปทันที เธอไม่รู้ว่าเด็กน้อยตรงหน้าของเธอไปเจออะไรมาบ้างทำไมถึงได้มีความคิดแบบนี้ แต่ที่เธอรู้ก็คือทุกคำที่เด็กหญิงคนนี้พูดออกมานั้น มันออกมาจากความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ภายในใจของเธอจริงๆ

ตะวันวางตะกร้าขนมของตัวเองลงบนโต๊ะมาหินอ่อน ก่อนที่เธอจะเดินกลับมาย่อตัวนั่งบนพื้นหญ้าข้างๆ กับเด็กหญิง

“ฮาญาอยากนั่งตักพี่สาวไหมคะ” ตะวันเอ่ยถามเด็กน้อยตรงหน้า พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับเธอ

“...” ฮาญาเงยหน้าขึ้นมามองตะวันเล็กน้อย ก่อนที่เธอจะพยักหัวเบาๆ เพื่อเป็นคำตอบให้กับพี่สาวตรงหน้า

“พี่มีขนมด้วยน้า...สูตรนี้พี่คิดค้นขึ้นมาเองเลย ไม่รู้ว่าตัวเล็กอยากจะทานไหมนะ” ตะวันหยิบขนมออกมาจากกระเป๋าสะพายข้างของตัวเอง ก่อนจะยื่นคุกกี้สอดไส้ครีมช็อคโกแลตไปตรงหน้าของเด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งอยู่บนตักของเธอ

“คูณพ่อบอกว่าไม่ให้รับของจากคนแปลกหน้าค่ะ” เด็กหญิงพูดขึ้นเสียงอ่อน ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอพร้อมกับมองไปยังขนมตรงหน้าตาไม่กระพริบ

“คุณพ่อพูดถูกต้องแล้วค่ะ”

“หึหึ งั้นพี่สาวทานแล้วนะคะ” ตะวันพูดขึ้นพร้อมกับค่อยๆ ดึงคุกกี้ออกมาจากซอง ก่อนที่เธอจะทานขนมในมืออย่างเอร็ดอร่อย

“ฮาญาชิมบ้างได้ไหมคะ”

“ได้สิคะพี่มีอีกหลายชิ้นเลย” ตะวันเอ่ยบอกกับเด็กหญิงตรงหน้าพร้อมกับยื่นคุกกี้ไปให้กับเธอ

“ขอบคูณค่า” ฮาญายกมือไหว้พี่สาวตรงหน้าอย่างนอบน้อม ก่อนจะรับคุกกี้มาจากมือบางของเธอ

“ด้วยความยินดีค่ะ” ตะวันยกยิ้มออกมาให้กับความน่ารักน่าเอ็นดูของเด็กน้อยตรงหน้า ถึงเด็กคนนี้จะดูมีเรื่องอยู่ภายในใจเยอะแยะมากมาย แต่เธอก็เติบโตมาอย่างดีจริงๆ มือบางลูบหัวของเด็กหญิงตรงหน้าเบาๆ อย่างทะนุถนอม พร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้กับเธอ

“งั่มๆๆ...”

“อร่อยไหมคะ?”

“อร่อยม๊ากค่ะ พี่สาวทำไมทำอร่อยจังคะ” ฮาญาเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้ากลับไปเสียงอ่อนเสียงหวาน ในขณะที่ปากน้อยๆ ยังคงเคี้ยวคุกกี้อยู่อย่างเอร็ดอร่อย

“พี่สาวเรียนมาค่ะ”

“ดีจังเลย...พี่สาวสอนฮาญาด้ายไหมคะ” เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นไปมองร่างบางก่อนจะเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงสดใส

“ได้สิคะ” ตะวันเอ่ยบอกกับร่างบางเด็กหญิงตรงหน้า พร้อมกับเช็ดคราบน้ำตาออกจากแก้มนุ่มนิ่มของเด็กน้อยเบาๆ อย่างทะนุถนอม

“ฮาญาชอบมากเลยค่ะ ไม่เคยกินขนมที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลยค่ะ”

“ถ้าฮาญาชอบเดี๋ยวครั้งหน้าพี่จะทำมาอีกนะคะ”

“พรุ่งนี้พี่สาวไม่มาเหรอคะ?” ฮาญาเอ่ยถามพี่สาวตรงหน้าออกมาด้วยความสงสัย พร้อมกับมองไปที่เธอตาแป๋วอย่างมีความหวัง

“พรุ่งนี้พี่สาวไม่ได้มาค่ะ”

“ฮาญาอยากเจอพี่สาวทุกวันเลย พี่สาวชื่ออะไรเหรอคะ?”

“พี่ชื่อตะวันค่ะ”

“พี่ตะวัน” ฮาญาพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่ยังพระอาทิตย์ตรงหน้า ก่อนจะหันหน้ากลับมามองใบหน้าหวานๆ ของพี่สาวอีกครั้ง

“หนูชื่อฮาญานะคะ พี่ตะวันกลับบ้านกับฮาญาได้ไหมคะ?”

“หืม?”

“...”

“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะคะ?”

“...” ทันทีที่ได้ยินคำตอบของตะวันเด็กหญิงก็หน้าหงอยลงไปอย่างเห็นได้ชัด

~~ครืนนนนนนนน ครืนนนนนนนนน~~

“ค่าพี่มิตา” โทรศัพท์ของตะวันดังขึ้น ทันทีที่เห็นชื่อโชว์อยู่ที่หน้าจอเธอก็กดรับสายทันที

“พี่มิตาตะวันเจอน้องฮาญาแล้วนะคะ เดี๋ยวตะวันพาน้องกลับไปส่งเองค่ะ”

“ได้ค่ะ” ตะวันรับคำจากปลายสายก่อนที่เธอจะเก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋าสะพายข้างตามเดิม

“ฮาญาไม่อยากเข้าไปค่ะ” เด็กหญิงบนตักพูดขึ้นก่อนที่เธอจะนั่งกอดเข่าของตัวเองไว้แน่น พร้อมกับวางคางน้อยๆ ลงบนหัวเข่าของเธอ

“ทำไมเหรอคะฮาญาเล่าให้พี่ตะวันฟังได้ไหม?” ตะวันโน้มตัวลงไปกอดร่างบางตรงหน้าเอาไว้ ก่อนที่เธอจะเอ่ยถามเด็กหญิงในอ้อมกอดเสียงอ่อน

“เพื่อนๆ บอกว่าฮาญาไม่มีแม่”

“...” ตะวันชะงักไปเล็กน้อยที่ได้ยินคำตอบแบบนั้นออกมาจากปากของเด็กหญิงในอ้อมกอดของเธอ

“ไม่มีใครอยากเล่นกับฮาญาเลยค่ะ”

“...”

“ฮาญาอยากมีคูณแม่เหมือนกับคนอื่น...แต่คูณพ่อบอกว่าคูณแม่เป็นนางฟ้าอยู่บนโน้นค่ะ” ฮาญาเอ่ยบอกกับตะวันเสียงอ่อน ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าตรงหน้าพร้อมกับยกยิ้มหวานขึ้นมาเล็กน้อย

“เราเหมือนกันเลยเนอะฮาญา”

“คะ? คูณแม่ของพี่ตะวันก็อยู่บนโน้นเหรอคะ” ฮาญาเอ่ยถามพี่สาวตรงหน้าออกมาด้วยความสงสัย

“ใช่จ้ะ...คุณแม่ของพี่ก็อยู่บนโน้นเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าคุณแม่ไม่อยากอยู่กับเราหรอกนะฮาญา แต่ท่านแค่มีความจำเป็นบางอย่างที่อยู่กับพวกเราไม่ได้” ตะวันกระชับอ้อมกอดร่างน้อยในวงแขนของเธอ พร้อมกับโน้มตัวลงไปมองหน้าของฮาญก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้กับเด็กน้อยตรงหน้าอีกครั้ง

“...”

“ถึงพี่จะไม่ได้เห็นท่านผ่านทางสายตา แต่พี่ก็มั่นใจว่าท่านจะมองดูพี่อยู่ที่ไหนสักแห่งและท่านต้องภูมิใจในตัวพี่มากๆ คุณแม่ของฮาญาก็เหมือนกันนะคะ”

“ฮาญาอยากให้พี่ตะวันเป็นคุณแม่อีกคนค่ะ”

“พะ พี่...?” ตะวันพูดขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่หน้าของตัวเองอย่างอึ้งๆ

“ใช่ค่ะ...ฮาญาเป็นเด็กดีเชื่อฟังคูณพ่อด้วย และก็จะเชื่อฟังพี่ตะวันด้วยค่ะ”

“คือว่า?”

“นะคะ...?”

“พี่ตะวันขา ฮาญาอยากมีแม่ไปบอกกับเพื่อนๆ ค่ะ” ฮาญาเอ่ยบอกกับตะวันเสียงอ่อนพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนมาให้กับหญิงสาวตรงหน้า

“บอกกับเพื่อนๆ เหรอคะ?”

“ใช่ค่ะ”

“ฮาญาตั้งใจฟังพี่ตะวันนะคะ...เราสามารถโกหกใครต่อใครก็ได้นะฮาญา แต่เราไม่สามารถโกหกตัวเองได้หรอกนะคะ”

“...”

“เอาอย่างนี้ดีไหมคะ...ให้พี่ตะวันเป็นพี่สาวของฮาญา”

“...”

“ฮาญาเป็นน้องสาวของพี่แล้วไม่ว่าอะไรก็ตามที่น้องของพี่ต้องการ ขอแค่หนูบอกพี่จะทำให้ดีไหมคะ”

“ดีค่ะ งั้นเริ่มจากการเป็นแม่ของฮาญาก่อนเลยนะคะ” ฮาญาตอบกลับมาเสียงดังฟังชัดพร้อมกับส่งยิ้มหวานมาให้กับตะวัน รอยยิ้มที่ใสซื่อของเด็กหญิงทำให้เธอถึงไปต่อไม่เป็นกันเลย