EPISODE 06 : จูบแรก

EPISODE 06 : จูบแรก

แอ๊ดดดดด!!!

“ไงมึง” ร่างสูงเดินเข้ามาภายในห้องด้วยใบหน้าอดโรยอย่างกับคนที่อดหลับอดนอนติดกันมาหลายคืน

“คุณพ่อลูกหนึ่งมาแล้วโว้ย” เพิร์ชเอ่ยแซวร่างสูงที่พึ่งมาใหม่อย่างเป็นกันเอง

“ไอ้ฮันเตอร์สภาพมึงดูไม่ได้เลยว่ะเพื่อน” ก่อนที่สกายเอ่ยทักทายเพื่อนรักขึ้นมาอีกคน พร้อมกับมองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้าอย่างอึ้งๆ

“...” ตะวันลุกขึ้นยืนเพื่อให้ร่างสูงที่มาใหม่เข้าไปนั่งข้างเพื่อนของเขา หญิงสาวก้มหน้าลงก่อนจะยกมือขึ้นมาไหว้ร่างสูงตรงหน้าอย่างนอบน้อม

“หลานกูไม่สบายรึป่าว เดี๋ยวกูจะเข้าไปดู...” เพิร์ชเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วง พร้อมกับจ้องมองไปที่เพื่อนรักของเขาที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างรอคำตอบ เพิร์ชหรือหมอเพิร์ช เขาเป็นอาจารย์หมอประจำแผนกศัลยแพทย์หัวใจและหลอดเลือด พ่วงด้วยตำแหน่งทายาทเพียงคนเดียวของโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำลำดับต้นๆ ของประเทศไทย

“สบายกายแต่ไม่สบายใจ” ฮันเตอร์เอ่ยบอกกับเพื่อนของเขาก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ เพิร์ช

“ยังไงวะ?” สกายเอ่ยถามร่างสูงตรงหน้าออกมาด้วยความสงสัย พร้อมกับคิ้วหนาขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ สกายหนุ่มเพลย์บอยที่ขึ้นชื่อที่สุดในบรรดาเพื่อนๆ ของเขา เขาเป็นถึงทายาทของ KP Group บริษัทอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุกในประเทศไทย

“ก็เอาแต่ร้องไห้กว่าจะหลับได้แต่ละวัน...แต่ที่แปลกกว่านั้นคือลูกสาวกูตื่นอาบน้ำแต่งตัวเองตั้งแต่ตี 5 ไม่รอกูหรือแม่บ้านเลยด้วยซ้ำ ไหนยังจะเร่งคนขับรถให้ไปส่งโรงเรียนแต่เช้าทุกวัน”

“กูว่าก็ปกติ” สกายพูดขึ้นก่อนจะกระดกเหล้าในมือทีเดียวหมดแก้ว

“ปกติอะไรล่ะวะ...ลูกสาวกูไม่ได้ชอบไปโรงเรียนขนาดนั้นไอ้สกาย ก่อนหน้านี้ไม่ยอมตื่นไม่ยอมกินข้าวมีน้ำตาก่อนออกจากบ้านทุกวัน”

“.../...”

“ตอนนี้กลับกันร่าเริงก่อนออกจากบ้าน แต่ดันร้องไห้ตอนกลับบ้านทุกวัน”

“.../...”

“และที่หนักที่สุดมึงรู้ไหมอะไร...แม่บ้านซักผ้าไม่ได้ดูทำกระดาษในกระเป๋าเสื้อนักเรียนขาดร้องไห้งอแงลั่นบ้านเลยมึง”

“เท่าที่กูจำได้กูไม่ค่อยเห็นหลานร้องไห้งอแงเลยนะเว้ยมึง” สกายเอ่ยขึ้น...

“ก็ใช่น่ะสิวะ กูถึงได้เครียดจนนอนไม่หลับอยู่นี่ไง”

“เด็กเปลี่ยนไปมันต้องมีเหตุ” เพิร์ชเอ่ยขึ้นเสียงเรียบอย่างกำลังใช้ความคิด

“เหตุอะไรวะ?” สกายเอ่ยถามออกมาด้วยความสงสัยอีกครั้ง...

“กูก็ไม่รู้ไง”

“หรือว่าจะเป็นคุกกี้?” ฮันเตอร์พูดขึ้นก่อนจะหยิบแก้วที่ตะวันพึ่งชงให้กับเขากระดกทีเดียวหมดแก้ว

“...” ทันทีที่ได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มตรงหน้าเอ่ยออกมาตะวันก็ชะงักไปเล็กน้อย ‘เขาคงไม่ใช่พ่อของฮาญาใช่ไหมนะ...ไม่ๆ...โลกนี้ไม่ได้กลมขนาดนั้น’ ตะวันส่ายหัวเบาๆ เพื่อปัดความคิดไร้สาระออกจากหัว ก่อนที่เธอจะย่อตัวนั่งลงชงเหล้าให้กับฮันเตอร์และเพิร์ชอีกครั้งตามหน้าที่ของเธอ

“คุกกี้ / คุกกี้”

“กูก็ไม่แน่ใจให้คนไปสืบดูแล้วก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนให้มา...ทางโรงเรียนบอกกว่าคุกกี้นั่นไม่ใช่ของที่โรงเรียนแจกด้วย แล้วฮาญาก็ไม่ได้ออกจากโรงเรียนไปเจอคนแปลกหน้าเลย”

“มึงสงสัยอะไรถึงให้คนไปสืบ?”

“ลูกสาวกูไม่เคยมีเรื่องอะไรปิดบังกู จนกระทั่งกูถามว่าคุกกี้นี้เป็นของใคร...ลูกตอบกูกลับมาว่าเป็นของพี่สาวแค่นั้น”

“สงสัยมึงคงต้องหาแม่ให้หลานกูซะแล้วล่ะ” สกายพูดขึ้นก่อนจะหันกลับไปนัวเนียกับร่างบางข้างๆ ของเขาต่อ

“เพ้อเจ้อ”

“ว้ายยย!!” ตะวันร้องออกมาเสียงหลงด้วยความตกใจทันทีที่มือหนาดึงเธอลงไปนั่งบนตักแกร่งของเขา ก่อนที่แขนแกร่งของร่างสูงจะกอดเธอรัดเอวบางของเธอเอาไว้จนแน่น ตะวันพยายามจะลุกขึ้นจากตักของชายหนุ่ม แต่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ยอมให้เธอลุกออกไปง่ายๆ ยิ่งที่เธอดิ้นแรงเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกอดรัดเอวบางของเธอแน่นขึ้นเท่านั้น

“นั่งเฉยๆ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้”

“คะ?”

“ยิ่งเธอขยับมันก็ยิ่งตื่น...” ฮันเตอร์เอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าพร้อมกับส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้กับหญิงสาวในอ้อมกอด

“อะ เอ่อ เดี๋ยวฉันชงเหล้าให้นะคะ...” ตะวันพยายามเอาตัวเองออกมาจากสถานการณ์ล่อแหลมนี้ แต่ดูเหมือนร่างสูงตรงหน้าจะรู้ทันมือหนาลูบแผ่นหลังบางของเธอเบาๆ พร้อมกับมุมปากของเขายกยิ้มออกมาอย่างชอบใจในท่าทีของหญิงตรงหน้า

“พึ่งมาใหม่สินะ เดี๋ยวฉันจะสอนงานเธอให้เอง”

“สอนงะ อื้อ” ดวงตากลมโตของตะวันเบิกกว้างขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจ อยู่ดีๆ ร่างสูงตรงหน้าก็ดึงท้ายทอยเธอเข้าไปหาเขาก่อนจะประกบจูบเธออย่างรุนแรงและป่าเถื่อนที่สุด จูบแรกของเธอมาจากผู้ชายแปลกหน้าที่เธอพึ่งรู้จักได้ไม่ถึง 1 ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ

ตุบ! ตุบ! ตุบ!!!

รสจูบที่หนักหน่วงและดุดันของเขาทำให้ร่างบางตรงหน้าทั้งเจ็บปวดและเสียใจ ‘เธอควรจะเก็บจูบครั้งแรกของตัวเองไว้ให้กับผู้ชายที่พร้อมจะทะนุถนอมเธอสิถึงจะถูก’

“อะ อือออ”

มือบางทุบลงที่อกแกร่งของร่างสูงตรงหน้าอย่างแรงจนเขาต้องผละริมฝีปากออกจากหญิงสาวอย่างน่าเสียดาย ลิ้มฝีปากของเธอหวานเกินกว่าผู้หญิงคนไหนที่เขาเคยได้สัมผัสมา กลิ่นกายที่ไร้เดียงสาของเธอช่างหอมเย้ายวนจนเขาไม่อยากจะปล่อยให้เหยื่อตรงหน้าหลุดมือไป

เพียะ!!

“...” มือบางตบลงที่ใบหน้าหล่อเหลาของร่างสูงตรงหน้าอย่างแรง จนหน้าของเขาหันไปอีกทาง การกระทำของหญิงสาวทำให้ทั้งห้องเงียบกริบไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา ทุกสายตาต่างพากันจับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว โดยเฉพาะสายตาของชายที่พึ่งโดนเธอตบไป เขาจ้องมองมาที่หญิงสาวตาเขม็งอย่างเอาเรื่อง

“ฉันขอตัว อะ!!” ตะวันลุกขึ้นจากตักแกร่งของร่างสูงก่อนจะเดินออกไปด้านนอก แต่ก็เหมือนว่ามันจะช้าไปเสียแล้ว

ฮันเตอร์ดึงแขนเรียวของร่างบางเอาไว้อย่างแรงจนเธอเซเขามาชนกับอกแกร่งของเขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะผลักร่างบางเข้ากับใส่กำแพง มือบางถูกรวบขึ้นอยู่เหนือศีรษะของเธอด้วยมือหนาของชายหนุ่มเพียงข้างเดียว

“ถอยไปนะ ถ้าคุณทำอะไรฉัน ฉันจะ...” ตะวันร้องบอกร่างสูงตรงหน้าเสียงสั่นด้วยความหวาดกลัว กายแกร่งของเขาค่อยๆ ขยับเข้ามาแนบชิดกายของเธอมายิ่งขึ้นจนเธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในอันตรายยากที่จะหาทางรอดได้

“จะอะไร?” ฮันเตอร์เอ่ยถามร่างบางตรงหน้ากลับไปเสียงเรียบ พร้อมกับยกยิ้มออกมาอย่างกับคนที่เหนือกว่า

“จะตบ...”

“หึหึ ก็เอาสิฉันมีเวลาให้เธอตบฉันทั้งคืนเลย”

“คุณปล่อยนะ...”

“พอแล้วฮันเตอร์” เพิร์ชเดินเข้ามาดึงไหล่แกร่งของฮันเตอร์เอาไว้ ก่อนที่เขาจะเอ่ยบอกกับร่างสูงตรงหน้าเสียงอ่อนอย่างเอือมๆ กับนิสัยของเพื่อนรัก

เพิร์ชรู้จักฮันเตอร์เป็นอย่างดีเรื่องไม่จบง่ายๆ แน่ ถ้าขืนผู้หญิงคนนี้ยังพูดจาอวดเก่งแบบนี้กับเพื่อนรักของเขาอยู่ ฮันเตอร์เป็นคนชอบเอาชนะและตอนนี้ไฟในตัวของเขาก็ถูกจุดติดเสียแล้ว ถ้าเธอยังเติมน้ำมันใส่ลงไปไม่หยุดแบบนี้ ตัวของเธอเองนั่นแหละที่จะเจ็บตัวเพราะถูกไฟนั่นแผดเผา

“ตะวันออกไปก่อน” สกายเอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าออกไป ก่อนที่เขาจะช่วยเพิร์ชดึงเพื่อนรักของเขาถอยห่างออกมาจากหญิงสาว

“ดาวต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะคะ เดี๋ยวดาวจะไปตามคนใหม่มาให้ค่ะ” ดาวที่นั่งอึ้งอยู่นานพูดขึ้นก่อน พร้อมกับยกมือขึ้นมาไหว้ขอโทษลูกค้าคนสำคัญของผับอย่างนอบน้อม

“ไม่ต้อง!! ฉันจะเอาคนเดิม ถ้ายัยนั่นไม่มาคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น” ฮันเตอร์เอ่ยบอกกับร่างบางตรงหน้าเสียงเรียบ

“คะ ค่ะ”

“พอได้แล้วไอ้ฮันเตอร์” เพิร์ชพูดขึ้นทันทีที่ร่างบางเดินออกจากห้องไป ก่อนจะมองไปที่เพื่อนรักของเขานิ่งๆ

“กูไม่ได้ทำอะไรผิด...ถ้ายัยนั่นไม่พอใจแล้วจะมาทำงานนี้ทำไมตั้งแต่แรกวะ”

“เออก็จริงอย่างที่มันพูดนะไอ้เพิร์ช” สกายก็เอ่ยสมทบขึ้นอีกคน ก่อนจะหยิบขวดโซดาตรงหน้าขึ้นมาชกเหล้าดื่มเอง

“มึงไม่ต้องเข้ามายุ่ง กูไม่มีทางปล่อยยัยเด็กนั่นไปง่ายๆ แน่”

“หึหึ กูจะคอยดู” เพิร์ชหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งยังที่ของตัวเอง