7 นอนคนเดียวหลับสบายดีไหม

ห้องนอน 21.25 น.

เมื่อจิรวินอาบน้ำสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จก็หันบอกกับร่างบอบบางที่กำลังจะเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ

“คืนนี้ฉันจะไปนอนกับชิตา เธอนอนไปคนเดียวก็แล้วกันนะ” ใบหน้าหล่อเหลาพูดกับเธอด้วยรอยยิ้มเยาะหยัน พลางคิดในใจว่าในระยะสองปีที่เขาจะต้องทนอยู่กับเธอ เขาจะทำให้เธอรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่อยากแต่งงานกับเขา 

ความเจ็บปวดของคนเป็นภรรยาก็คือการที่ได้เห็นสามีของตัวเองไปนอนกับผู้หญิงอื่น ดังนั้นก่อนที่เขาจะได้หย่ากับเธอ เขาจะเข้าไปนอนกับชิตาทุกคืนเวลาที่เขาต้องการเรื่องนั้น

“ค่ะ” เสียงหวานรับคำด้วยสีหน้าปกติแล้วเข้าห้องน้ำไป ก่อนร่างแกร่งจะออกไปจากห้องนอนและเข้าไปในห้องที่ชิตานอนอยู่

เมื่อคนตัวเล็กออกมาจากห้องน้ำก็สวมใส่ชุดนอนกางเกงขาสั้นโชว์เรียวขาขาว จากนั้นจึงเดินไปขึ้นเตียงนอน ร่างบอบบางนอนพลิกตัวไปมาประมาณสามสิบนาทีเพราะผิดที่ ก่อนที่ไม่นานเธอจะผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย

วันต่อมา

ลลิชรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในเวลาเกือบเจ็ดโมงเช้า แขนเรียวยกขึ้นแล้วเหยียดไปด้านข้างเพื่อขับไล่ความงัวเงียอย่างเช่นทุกเช้า

ลลิชรู้สึกว่ามือของเธอไปโดนกับอะไรสักอย่าง เธอหันไปมองก็ถึงกับเบิกตาโพลงเมื่อเห็นว่าเป็นคนตัวสูงที่หลับอยู่ข้างเธอ เมื่อตั้งสติได้เธอจึงคิดในใจว่าเมื่อคืนเขาบอกว่าจะไปนอนกับชิตาไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเขาถึงได้มานอนในนี้ล่ะ

ร่างบอบบางลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำแล้วจัดการล้างหน้าล้างตา จากนั้นจึงออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้าและลงชั้นล่างไปทำอาหารให้เขากับผู้หญิงคนสำคัญของเขาได้ทาน

เมื่อจิรวินรับประทานอาหารเสร็จก็เข้าครัวไปหาร่างบางที่กำลังยืนล้างจานอยู่ ร่างสูงยืนกอดอกหันหลังพิงกับเคาน์เตอร์ที่เธอล้างจานแล้วเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

“เป็นไง เมื่อคืนนอนคนเดียวหลับสบายดีไหม”

“นอนหลับสบายดีค่ะ” เสียงหวานเอ่ยออกไปด้วยสีหน้าปกติ เธอไม่ได้รู้สึกอะไรเมื่อนึกไปว่าเมื่อคืนเขานอนกับผู้หญิงที่รู้ใจ

“ขอให้นอนหลับสบายในทุกๆคืนก็แล้วกันนะ เพราะฉันคงต้องเข้าไปนอนกับชิตาทุกคืน” ว่าจบร่างสูงก็เดินออกไปจากครัว จิรวินหย่อนตัวนั่งลงข้างชิตาที่นั่งอยู่ในห้องโถงแล้วคุยกันตามประสาคนที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมาสองปีแล้ว

เมื่อลลิชจัดการเรื่องในครัวเสร็จก็ออกมาทำความสะอาดเช็ดถูในห้องโถง เสร็จแล้วเธอก็ขึ้นไปทำความสะอาดข้างบนต่อ จากนั้นจึงลงมาชั้นล่าง เธอออกไปรดน้ำต้นไม้ในสวนหย่อมหน้าบ้าน จนกระทั่งยี่สิบนาทีผ่านไปเธอก็กลับเข้ามานั่งพักผ่อนในห้องนั่งเล่น

 เธอหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ผ่านไปไม่ถึงสิบนาทีเธอที่เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าจากการทำงานตั้งแต่เช้ายันบ่ายก็เอนตัวลงไปนอนบนโซฟาตัวยาวและผล็อยหลับไปอย่างง่ายดาย

หนึ่งเดือนต่อมา

เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วที่ลลิชมาอยู่กับจิรวิน หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ตื่นเช้ามาเธอก็เข้าครัวทำอาหาร ทำงานบ้านทุกอย่าง เสร็จแล้วก็ออกไปทำงาน ซึ่งบริษัทที่เธอทำงานอยู่เป็นบริษัทขายรถหรู

หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้เขาจะเข้าไปนอนกับชิตาเกือบทุกคืน พอตื่นเช้ามาเธอก็เห็นเขานอนอยู่ข้างเธอทุกเช้า ซึ่งเขากับเธอไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวกัน เขากับเธอห่มผ้าคนละผืนกัน

ตอนเย็น

ลลิชที่กลับมาจากทำงานเดินเข้าบ้านมาก็เห็นคนตัวสูงที่เพิ่งกลับจากบริษัทลงจากรถมาพอดี

ทันทีที่เขาเห็นร่างสวยในชุดเดรสเรียบแต่ดูหรูเดินมา เรียวปากหนาก็เอ่ยขึ้นทันทีด้วยสีหน้าไม่แสดงความรู้สึกใด

“หญ้าในสวนหย่อมรกแล้ว เดี๋ยวจัดการตัดซะด้วยนะ”

“ได้ค่ะ แล้วกรรไกรตัดหญ้าล่ะคะ” เธอถามออกไปด้วยสีหน้าเหนื่อยล้าเพราะทำงานมาทั้งวันเนื่องจากวันนี้มีลูกค้ามาซื้อรถเยอะ

“อยู่ในห้องเก็บของหลังบ้าน”

“ค่ะ” รับคำเสร็จคนตัวเล็กก็เดินขึ้นชั้นบนไปเปลี่ยนเสื้อผ้า

ร่างบอบบางที่อยู่ในเสื้อแขนยาวและกางเกงวอร์มเดินออกมาทิ้งตัวนั่งยองๆแล้วจัดการใช้กรรไกรตัดหญ้าด้วยความทุลักทุเล เนื่องจากว่าเธอไม่เคยทำงานนี้มาก่อน แต่ถ้าเป็นงานบ้านเธอจะชำนาญ

ถึงงานตัดหญ้าจะไม่เคยทำมาก่อน แต่ถ้าทำไปหลายครั้งเดี๋ยวมันก็จะถนัดไปเอง เธอให้กำลังใจตัวเอง

กระทั่งหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เธอมองหญ้าที่เธอตัดจึงเห็นว่ามันไม่ได้มากเลย ทั้งที่ตัดไปเป็นชั่วโมงแล้ว

เธอยกมือปาดเหงื่อออกจากใบหน้าสวยแล้วลงมือตัดหญ้าต่อ จนกระทั่งรู้สึกเจ็บมือเธอจึงดูฝ่ามือจึงเห็นฝ่ามือที่เคยเป็นสีขาว แต่ตอนนี้กลับมีสีแดงทั้งสองฝ่ามือ

“วันนี้พักก่อนดีกว่า ค่อยมาตัดต่อพรุ่งนี้” เธอมองฝ่ามือที่เจ็บแล้วพึมพำกับตัวเอง จากนั้นจึงลุกขึ้นแล้วนำกรรไกรไปเก็บในห้องเก็บของที่อยู่หลังบ้าน ก่อนที่ร่างบางจะขึ้นชั้นบนไป