Novels by ดวงขวัญ สวัสดิ์ภิรมย์

เรือนหอหลังใหม่เรือนหอหลังนี้เป็นเรือนหอหลังใหม่ที่พ่อของฮาร์ทเป็นคนซื้อให้หลังจากที่ลลิชบอกว่าจะกลับมาอยู่กับฮาร์ทเหมือนเดิมเมื่องานมงคลสมรสเสร็จสิ้นไป จิรวินกับลลิชก็ได้จดทะเบียนสมรสกันต่อหน้าสื่อมวลชนหลายสำนักที่อยากได้ข่าวของเจ้าของสายการบินหมื่นล้านกับเจ้าสาวคนสวยของเขาเมื่อสองสามีภรรยาเข้ามาในห้องนอน จิรวินที่รู้สึกโหยหาเมียตัวเล็กมานานแล้วก็ไม่รอช้าที่จะรั้งร่างสวยเข้ามาสวมกอดไว้ด้วยความรักแล้วเอ่ยออกไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น ดวงตาของเขาจ้องมองไปยังใบหน้าสวยของเธอที่อยู่ในอ้อมแขน“ทุกอย่างนี้เป็นแผนของลลิชใช่ไหม”“ทีพี่ฮาร์ทยังวางแผนทำให้ลลิชเข้าใจผิดพี่อยู่ได้ตั้งนาน เพราะฉะนั้นลลิชก็ต้องเอาคืนพี่บ้างค่ะ” ยิ้มเย้า“แผนของลลิชทำพี่เกือบตายเลยนะ”“เกือบตายยังไงเหรอคะ”“พอเธอบอกว่าจะแต่งงาน หัวใจของพี่ก็เหมือนกับแตกสลายเลยละ”“สมน้ำหน้า จะได้รู้ไงว่าเวลาที่พี่ทำลลิช ลลิชก็เป็นทุกข์เหมือนกัน”“ขอบคุณมากที่ให้โอกาสพี่ และขอโทษอีกครั้งกับทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่เคยทำให้เธอเสียใจ”“ถ้าลลิชไม่ได้รู้ความจริงจากปากของชิตากับจันจิ ลลิชก็คงจะไม่มีวันยกโทษให้พี่หรอกค่ะ”“เธอรู้ความจริงจากชิตากับ

“สิ่งที่พี่พูดทั้งหมดนี้คือเรื่องจริงนะลลิช” หลังจากที่เขาเล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟังจนหมดเปลือกแล้ว เสียงทุ้มหนักแน่นก็เอ่ยออกไป ดวงตาของเขาที่จ้องมองเธอนั้นไม่ละไปจากใบหน้าสวยของเธอแม่แต่เสี้ยววิ เพราะเขาอยากให้เธอรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นจริงทุกอย่าง”“…” หลังจากที่ได้ฟังเขาเล่าเรื่องทุกอย่างจบก็ลองชั่งใจว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นมันตรงกับสิ่งที่ชิตากับจันจิได้บอกเธอวันนี้“ในเมื่อเธอได้รู้ความจริงทุกอย่างแล้ว พี่…ยังพอจะมีโอกาสได้เป็นสามีของเธออีกครั้งไหม ถ้าเธอให้โอกาสพี่ พี่ก็จะแต่งงานกับเธอทันทีและพี่ก็จะพาเธอไปจดทะเบียน” เขาพูดออกไปด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้มเพราะรู้สึกเกรงใจ สายตาที่จ้องมองเธอเต็มไปด้วยการขอร้อง “ลลิชยังยืนยันคำเดิมค่ะ”“เธอ…จะไม่ให้โอกาสพี่ใช่ไหม” สายตาของเขาวูบไหวเมื่อรู้ว่าเธอไม่ให้โอกาสเขา“ใช่”ปึกเสียงของร่างสูงทิ้งตัวนั่งคุกเข่าต่อหน้าเธอพร้อมกับยกมือประนมขึ้นกลางอก ก่อนจะพูดออกไป“ลลิช…พี่รักลลิชนะ ขอโอกาสให้พี่อีกสักครั้งได้ไหม”ลลิชที่เห็นเขาคุกเข่าต่อหน้าเธอและยกมือไหว้ก็ถึงกับตาเบิกกว้างอย่างตกตะลึง ก่อนที่เขาจะก้มกราบแทบเท้าของเธอพรึบ!ลลิชที่เห็นเขาทำถึ

ตู๊ด‘ว่าไงลูก’‘แม่ครับ ผมหย่าแล้วนะครับ’‘หย่าแล้ว? นี่มันยังไม่ครบสองปีเลยนะ แล้วลูกจะหย่าทำไม หรือว่าลลิชท้องแล้ว’‘เขายังไม่ได้ท้องหรอกครับ แต่ที่ผมต้องหย่าเพราะคนรักของผมกลับมาแล้ว เขาเป็นรักแรกของผมครับ’‘คนรักของลูก? ใครกัน’‘เขาเคยเรียนมหาลัยเดียวกับผม เป็นรุ่นน้องผมสองปีครับ’‘ลูกไม่คิดว่าตัวเองใจร้ายกับลลิชไปหน่อยเหรอฮาร์ท’‘ก็ผมไม่ได้รักเขานี่แม่ ถึงจะหย่ามันก็ไม่ได้ผิดอะไร’ เขาถึงกับจุกในอกเมื่อแม่ถามแบบนั้น ก่อนที่เขาจะบอกออกไปด้วยความรู้สึกลังเลและน้ำเสียงไม่มั่นคงเมื่อพูดคำว่าไม่ได้รักเธอที่เขาเพิ่งหย่ามาเมื่อครู่‘สี่เดือนที่ลูกอยู่กับลลิช ลูกไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับลลิชเลยเหรอ’เขาชะงักไปพักหนึ่งพร้อมกับหัวใจวูบหวิว ก่อนจะตอบออกไปแบบไม่เต็มเสียง‘ไม่ครับ’เมื่อเขากับจันจิรับประทานอาหารเสร็จ เขาก็ไปส่งจันจิที่คอนโดแล้วกลับบ้านเลยบ้านจิรวิน 20.45 น.เมื่อเขาสูบบุหรี่เสร็จก็กลับเข้ามาในห้องนอน ดวงตาคมจ้องมองไปยังเตียงนอนก็รู้สึกหัวใจโหวงๆเมื่อไม่เห็นคนตัวเล็กนอนอยู่บนนั้นอย่างเช่นสี่เดือนที่ผ่านมาเรียวขายาวก้าวมายืนข้างเตียงฝั่งที่ลลิชเคยนอน ร่างสูงหย่อนกายนั่งลงพลาง

เมื่อลลิชรับยาเสร็จก็เดินออกมาจากโรงพยาบาล จันจิที่เห็นลลิชจึงเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้ม“คุณคือภรรยาของพี่ฮาร์ทใช่ไหม ฉันจันจิค่ะ คุณยังจำฉันได้ไหม”“จำได้ค่ะ แล้วที่คุณถามว่าฉันเป็นภรรยาของคุณจิรวินหรือเปล่า ฉันขอตอบว่าไม่ใช่ค่ะ ฉันกับคุณจิรวินตอนนี้คืออดีตกันแล้ว ฉันกับคุณจิรวินไม่ได้เป็นอะไรกันค่ะ” ลลิชตอบด้วยสีหน้าปกติ“ถ้าฉันไม่กลับมาหาเขา พี่ฮาร์ทคงไม่ต้องหย่ากับคุณ” จันจิพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด ถ้ารู้มาก่อนล่วงหน้าว่าเขามีภรรยาอยู่แล้ว เธอคงไม่โทรหาเขาแน่“มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกค่ะ ก็ในเมื่อคุณจิรวินรักคุณแต่เขาไม่ได้รักฉัน มันก็ถูกแล้วค่ะที่เขาจะหย่ากับฉันแล้วกลับไปหาคุณ”แล้วจันจิก็เอ่ยขึ้น“คุณพอมีเวลาให้ฉันสักยี่สิบนาทีไหมคะ ฉันมีเรื่องอยากจะบอกคุณค่ะ” “ได้ค่ะ” ลลิชรับคำเสร็จ จากนั้นทั้งสองก็พากันไปนั่งตรงมุมที่ลลิชกับชิตานั่งคุยกันเมื่อครู่เมื่อสองสาวนั่งเรียบร้อยแล้ว จันจิก็เป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน“หลังจากที่พี่ฮาร์ทหย่ากับคุณเสร็จ พี่ฮาร์ทก็พาฉันไปกินข้าว พอกินข้าวเสร็จพี่ฮาร์ทก็ไปส่งฉันที่คอนโด และหลังจากนั้นฉันกับพี่ฮาร์ทก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย เพราะเราไม่ได้สานต่อเหมือนกับ

บ้านลลิช ตอนเช้าจิรวินลงจากรถแล้วเดินมาหน้าบ้านของลลิช เมื่อเห็นว่าประตูบ้านล็อก เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเธอทันทีตู๊ด‘ค่ะ’‘ลลิชเธออยู่ไหน พี่มาที่บ้านแล้วเห็นบ้านล็อก’‘วันนี้หมอนัดมาตรวจครรภ์ค่ะ’ วันนี้หมอนัดตรวจครรภ์ ซึ่งอายุครรภ์ของเธอก็ครบห้าเดือนแล้ว‘ทำไมถึงไม่รอไปพร้อมพี่ล่ะ พี่อยากเข้าไปดูหมออัลตร้าซาวด์ลูกด้วย’‘ค่อยดูเดือนหน้านะคะ ขอโทษด้วยที่วันนี้ไม่ได้รอ’‘ไม่เป็นไร แล้วเธอได้เข้าพบหมอหรือยัง’‘เรียบร้อยแล้ว กำลังจะไปรับยาค่ะ’‘หมอบอกว่ายังไงบ้าง’‘เด็กแข็งแรงดีค่ะ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง’‘งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับนะ’‘ได้ค่ะ’ สิ้นเสียงหวานเอ่ยชายหนุ่มก็กดวางสายแล้วเดินไปขึ้นรถ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลเอกชนที่เขาเป็นหุ้นส่วนอยู่โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังในขณะที่ลลิชเดินไปยังห้องจ่ายยา ชิตาที่เห็นลลิชเดินมาจึงเข้าไปหาพร้อมกับทักทายออกไปด้วยรอยยิ้ม“ลลิช” “อ้าวชิตา เธอก็มาตรวจครรภ์ด้วยเหรอ” ลลิชเอ่ยถามออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนชิตาจะเอ่ยถาม“ใช่ แล้วนั่น…เธอท้องกี่เดือนแล้วล่ะ” “ห้าเดือนแล้ว” ลลิชยิ้มอ่อนๆ“แล้วเธอกับคุณจิรวินกลับมาคืนดีกันแล้วเหรอ”“ยัง แล้วทำไมฉันต้อ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปร่างสูงที่นั่งอยู่บนพื้นข้างเตียงปล่อยหยาดน้ำตาให้หลั่งไหลรินอาบแก้มสากจนผ่านมาหนึ่งชั่วโมง ดวงตาที่เหม่อลอยเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและรวดร้าวเมื่อนึกไปถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ตัวเองได้ทำเรื่องแย่ๆไว้กับเธอที่เป็นภรรยาของตัวเอง“แค่ก แค่ก”เสียงไอของคนที่นอนอยู่บนเตียงทำให้เขาได้สติ เขาเช็ดคราบน้ำตาออกจากใบหน้าแล้วหยัดตัวยืนขึ้นก็เห็นเธอลืมตา สีหน้าของเธอดูอิดโรยดวงตาแดงช้ำที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างยาวนานจ้องมองไปยังใบหน้างดงามที่จ้องหน้าเขาอยู่ จิรวินที่เพิ่งหาเสียงตัวเองเจอจึงเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเพราะความเสียใจและปวดร้าวในใจยังคงมีอยู่จนท่วมท้นอยู่ในอก“เธอ…หิวไหม”“…” ลลิชจ้องมองดวงตาของเขาที่แดงก่ำและขอบตาที่บวมช้ำจึงนึกสงสัยว่าเขาร้องไห้เหรอ แล้วร้องไห้ทำไมร่างสูงโน้มตัวลงไปสวมกอดร่างบางเอาไว้แน่นแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสะอื้นพร้อมกับหยดน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุดหย่อน“พี่ขอโทษลลิช พี่เลว ฮึก…ฮือ…พี่ทำตัวแย่จึงทำให้เธอต้องเสียใจ”“…” ลลิชรู้สึกตกตะลึงที่เห็นเขาร้องไห้หนักขนาดนี้“พี่เลว…ฮึก…ที่ทิ้งเมียทิ้งลูกเพื่อไปหาสิ่งที่ไม่ได้สำคัญกับพี่เลย พี่…เพิ่งมารู้