ตอนที่ 2  ว่าที่สามีหาย

ตอนที่ 2

 ว่าที่สามีหาย

ณ ที่ว่าการอำเภอ

            “ว่ายังไงล่ะมานิตย์ลูกของนายถึงที่ไหนแล้ว” เสียงนฤบดินทร์ถามขึ้นด้วยใบหน้าบึ้งตึงที่ปล่อยให้ลูกสาวเขานั้นรอแล้วรอเล่าก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของลูกชายเพื่อนสนิท  

พวกเขาทั้งสองเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เล็กเพราะว่าจิตรวิตรีกับคุณหญิงวลีเป็นเพื่อนสนิทกัน เมื่อมีลูกก็ให้ลูกชายทั้งสองได้มาคบค้าสมาคมกันจนกลายเป็นเพื่อนสนิทเรียนที่โรงเรียนเดียวกัน มหาวิทยาลัยเดียวกัน เมื่อเรียนจบมาทำงานก็เกื้อกูลซึ่งกันและกัน หลังจากทั้งสองคนมีลูกทั้งสองฝ่ายก็เห็นดีเห็นงามว่าถ้าคลอดออกมาแล้วเป็นชายหญิงก็อยากจะให้หลานทั้งสองตระกูลนั้นแต่งงานกันด้วยความผูกพันและมีมิตรไมตรีที่ดีต่อกัน แต่พอมาถึงรุ่นที่ 3 ก็เริ่มจะมีแววว่ามิตรภาพของสองตระกูลนั้นเริ่มจะสั่นคลอนเสียแล้ว

            “ฉันติดต่อลูกของฉันไม่ได้น่ะ” ใบหน้าของมานิตย์ดูมีกังวลไม่น้อย

“แล้วไหนเมื่อคืนนายพูดเหมือนกับนายมั่นใจเป็นที่สุดว่าลูกชายของนายจะมาจดทะเบียนสมรสกับยัยนาแน่นอน”

            “ก็เมื่อคืนเจ้ากรรับปากกับฉันจริง ๆ นี่น่า ฉันก็เลยโทรบอกนายตามที่เจ้ากรรับปาก”

            “ถ้าอย่างนั้นก็ตามลูกชายของนายมาเดี๋ยวนี้เลย นี่ลูกสาวฉันต้องรีบกลับไปประชุมนะเว้ย ไม่ใช่มีเวลามารอลูกชายของนายจนที่ว่าการอำเภอปิดทำการ” เสียงผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเริ่มมีปากเสียงกันขึ้นมา ตีรณาที่กำลังก้มกดโทรศัพท์ส่งข้อความคุยงานกับเลขา เธอเงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นพ่อสลับกับมานิตย์

            “อีกนานไหมคะคุณพ่อ” เธอหันไปกระซิบถามนฤบดินทร์ด้วยท่าทางร้อนรน

            “ก็ไอ้มานิตย์น่ะสิบอกว่าติดต่อเจ้ากรไม่ได้”

“อีกครึ่งชั่วโมงนาก็จะต้องเข้าประชุมนะคะคุณพ่อ” หญิงสาวกระซิบบอกผู้เป็นพ่อ นฤบดินทร์หันมาพยักหน้าให้ลูกสาวด้วยท่าทางเคร่งเครียด

กนกขวัญภรรยาใหม่ของนฤบดินทร์นั้นคลี่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ เมื่อเธอเห็นว่าการจดทะเบียนสมรสของสองตระกูลครั้งนี้คงจะมีแววล้มไม่เป็นท่า

            “ไหนเธอย้ำนักย้ำหนาว่าหลานเธอเชื่อฟังคำเธอเป็นที่สุด ฮะ วลี แล้วนี่มันหมายความว่ายังไง” จิตรวิตรีนั้นหันไปถามคุณหญิงวลีด้วยท่าทางไม่พอใจที่ปล่อยให้หลานสาวของตัวเองรอนานแล้วแต่หลานชายของคุณหญิงวลีก็ไม่ยอมโผล่หน้ามาสักที จนเธอรู้สึกอายผู้คนที่มาใช้บริการในที่ว่าการอำเภอเป็นอย่างมากที่หลานสาวของเธอต้องมายืนรอผู้ชายเพื่อที่จะจดทะเบียนสมรสอยู่นานสองนานแต่ฝ่ายชายก็ไม่มาสักที

            ตีรณาที่ต้องรีบเข้าประชุมและเห็นว่าบรรยากาศนั้นเริ่มจะคลุกกรุ่นขึ้นมาแล้ว จึงไม่อยากจะให้เกิดปัญหาระหว่างสองตระกูลเธอจึงหันไปคุยกับจิตรวิตรี

            “คุณย่าขา คือว่านาต้องไปประชุมที่บริษัทด่วนค่ะ ถ้าวันนี้หลานชายของคุณย่าวลีมาไม่ได้เขาอาจจะติดธุระจริง ๆ เอาเป็นว่าเราค่อยนัดจดทะเบียนสมรสกันใหม่ดีไหมคะ”

            “จะได้ยังไงล่ะ วันนี้เป็นวันที่ฤกษ์งามยามดีที่สุดของเดือนนี้แล้วนะยัยนา”

            “แต่นี่มันก็เลยฤกษ์มาแล้วไม่ใช่เหรอคะ ไม่เห็นว่าฝ่ายชายเขาจะมาเลย เขาอาจจะเกิดเรื่องขึ้นก็ได้นี่คะ รอให้คุณลุงมานิตย์ติดต่อลูกชายของท่านให้ได้ก่อนเถอะค่ะแล้วที่สำคัญ...” ตรีณานั้นกระซิบบอกผู้เป็นย่าทันที ว่าเธอต้องเข้าประชุม Video Call ด่วนกับคู่ค้าทางสิงคโปร์เพราะฉะนั้น ถ้าเราพลาดบริษัทของเราก็จะพลาดนักลงทุนกระเป๋าหนักก็เป็นไปได้

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ถือว่าฉันให้โอกาสเธออีกครั้งก็แล้วกันวลี เธอไปตามหาหลานชายเธอให้เจอแล้วให้มาจดทะเบียนสมรสกับหลานสาวของฉัน” จิตรวิตรีพูดขึ้นด้วยท่าทางหัวเสียเธอนั้นคร่ำหวอดในวงการนักธุรกิจมานานและสิ่งที่เธอไม่ชอบที่สุดคือคนที่ไม่รักษาเวลาและคำพูด เพราะเวลาและคำพูดเป็นสิ่งที่สำคัญมากกับคนที่ทำธุรกิจอย่างเธอ

            “ฉันขอโทษทีนะวิตรีรอบหน้าฉันจะไม่ให้เกิดเรื่องผิดพลาดแบบนี้แน่นอน” คุณหญิงวลีพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้การนัดจดทะเบียนสมรสครั้งนี้ล่มไม่เป็นท่าเพราะหลานชายตัวดีของเธอแท้ ๆ ถ้าเธอตามตัวของธมกรเจอเธอจะฟาดให้แขนลายเลยคอยดู

            “ย่าขอโทษด้วยนะหลาน” คุณหญิงวลีนั้นหันมาขอโทษตีรณา เธอจึงเดินเข้าไปใกล้ ๆ คุณหญิงวลี

            “ไม่เป็นไรค่ะคุณย่า เดี๋ยวให้หลานของคุณย่าพร้อมแล้วเราค่อยมาจดทะเบียนกัน แต่ว่ารอบหน้าขอเชิญเจ้าหน้าที่ให้ไปจดทะเบียนสมรสที่บริษัทของนาดีกว่านะคะ เพราะว่านาค่อนข้างยุ่งค่ะ” เธอกระซิบบอกคุณหญิงวลีและแล้วใบหน้าผู้สูงวัยก็คลี่ยิ้มออกมาอย่างโล่งอกที่ว่าที่หลานสะใภ้นั้นไม่ได้โกรธเคืองว่าที่สามีเลยสักนิดที่เขาหายหน้าหายตาไม่ยอมส่งข่าวว่าหายไปที่ไหน แต่ตีรณากลับบอกว่ารอบหน้าให้ไปจดทะเบียนสมรสกับเธอที่บริษัท

            “ได้ ๆ ได้แน่นอนหนูนา”

“ถ้าอย่างนั้นนาต้องไปก่อนนะคะ เพราะว่านามีนัดประชุม Video Call กับผู้ร่วมลงทุนค่ะ” ตีรณาหันไปยกมือไหว้ผู้ใหญ่ฝ่ายชายและหันไปไหวคุณย่าของเธอแล้วรีบเดินออกไปจากที่ว่าการอำเภอ

            “เอาล่ะ ไหน ๆ ยัยนาก็ไปแล้ว ถ้าเปลี่ยนเป็นเธอมีหลานผู้หญิงบ้างแล้วหลานชายของฉันมาช้า เธอคงจะรู้ว่าของฉันเสียหน้าขนาดไหนแล้วที่สำคัญฝั่งฉันเป็นผู้หญิง คนอื่นก็จะเอาไปพูดในทางเสียหายและถ้าเป็นข่าวขึ้นมาว่าหลานของฉันมารอผู้ชายจดทะเบียนที่อำเภอแต่ผู้ชายก็ไม่ยอมมาจดทะเบียนสมรสกับเธอ เธอจะรู้สึกยังไง” วิจิตรตรีพูดออกไปด้วยท่าทางไม่พอใจ

            “ไม่ ๆ เจ้ากรต้องมีอะไรสักอย่างที่ไม่สามารถมาจดทะเบียนสมรสกับหนูนาได้ แต่ไม่เป็นไรครั้งหน้าฉันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก ฉันขอโทษด้วยนะวิตรี” เมื่อผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายต่างใจเย็นลงแล้ว ก็ต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันกลับไป ฝั่งมานิตย์นั้นพย่าามโทรหาลูกชายอยู่หลายครั้งต่อหลายครั้ง แต่ธมกรก็ไม่รับสายไม่รู้ว่าลูกชายของเขาหายหัวไปอยู่ที่ไหน

มานิตย์เดินวนไปมาในบ้านด้วยท่าทางหัวเสียและแล้วเสียงรถก็ขับเข้ามาในช่วงเวลาทุ่มกว่า

            “แกหายหัวไปไหนมาเจ้ากร ทำไมไม่ไปจดทะเบียนสมรสที่อำเภอกับหนูนา รู้ไหมว่าฉันกับคุณแม่เนี่ยโดนฝ่ายหญิงต่อว่าแทบจะเอาหน้ามุดดินอยู่แล้ว แกทำให้ฉันอับอายขายหน้าแกรู้ไหม” ผู้เป็นพ่อที่เห็นลูกชายเดินเข้ามาในบ้านเหมือนคนที่หมดอาลัยตายอยากก็เริ่มต่อว่าต่อขานธมกรทันที

            “เจ้ากรไปไหนมาลูก” คุณหญิงวลีที่เห็นมีคราบเลือดติดเสื้อของหลานชายก็รีบเดินไปหาและจับคลำตัวของหลานชายดูว่าหลานชายคนเดียวของพงษ์พิษณุกุลนั้นบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า

            “นี่มันเลือดของใครน่ะ เจ้ากร”