ตอนที่ 1 นัดจดทะเบียนสมรส

ตอนที่ 1

นัดจดทะเบียนสมรส

            ประตูรถสปอร์ตสีเงินถูกเปิดขึ้นตามด้วยรองเท้าส้นสูงสีครีมเดินลงมาจากรถ หญิงสาวร่างระหงสวมชุดเดรสสีชมพูกำลังเดินเข้ามาในที่ว่าการอำเภอ เธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยของผู้คนที่อยู่ด้านในกำลังทะเลาะถกเถียงอะไรกันบางอย่างหรือว่าสิ่งนั้นอาจจะเกี่ยวกับเธอก็เป็นได้

เมื่อเธอนั้นมาช้ากว่าเวลานัดหมายเกือบจะ 20 นาที เพราะติดประชุมอยู่หลังจากประชุมเสร็จเธอก็รีบตรงดิ่งมาที่ว่าการอำเภอแล้วตอนนี้สิ่งที่เธอกำลังมองหาคือว่าที่สามีของเธอที่จะมาจดทะเบียนสมรสกันในวันนี้

“สวัสดีค่ะคุณย่าวลี”

“สวัสดีค่ะ คุณลุงมานิตย์” ตีรณายกมือไหว้คุณหญิงวลีเพื่อนสนิทของจิตรวิตรีย่าของเธอที่เป็นคนบงการหมั้นหมายให้เธอกับหลานของตัวเอง และเป็นเจ้าภาพที่จะให้คนทั้งสองจดทะเบียนสมรสกัน

เมื่อคุณหญิงวลีรู้ว่าหลานชายนั้นกำลังจะไปเรียนต่อโทที่ต่างประเทศ นางกลัวว่าหลานชายคนเดียวจะไปคว้าหลานสะใภ้แหม่มกลับมาจึงอยากจะกันไว้ดีกว่าแก้ เพราะว่ายังไงเด็กทั้งสองคนก็ได้หมั้นหมายกันมาตั้งแต่เด็ก ควรให้เด็กทั้งสองคนจดทะเบียนเลยจะดีกว่าเพื่อให้ธมกรนั้นรู้ว่าตัวเองมีพันธะและมีภรรยารออยู่ที่เมืองไทยแล้ว แต่ปัญหาก็คือตอนนี้ไม่ว่าจะโทรหาธมกรยังไงก็ไม่สามารถติดต่อได้

            “นี่ยัยนาก็มาแล้วแล้วหลานของเธอล่ะวลี” เพื่อนเก่าแก่อย่างจิตรวิตรีนั้นหันไปถามคุณหญิงวลีด้วยความสนิทสนมเพราะเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยสาว ๆ

            “มานิตย์เจ้ากรว่ายังไงบ้าง” ผู้เป็นแม่นั้นหันไปถามลูกชายที่กำลังเร่งโทรหาธมกร

“โทรไม่ติดครับเจ้ากรปิดเครื่อง” มานิตย์พย่าามกดโทรหาลูกชายด้วยท่าทางเป็นกังวลเพราะเขากลัวว่าตอนนี้ลูกชายของเขานั้นจะแอบมีแฟนอยู่ เพราะเมื่อคืนไม่ว่าเขาจะคุยยังไงลูกชายของเขาก็พูดอยู่ท่าเดียวว่าไม่อยากที่จะจดทะเบียนสมรสกับตีรณา

            “ทำไมเรื่องที่ผู้ใหญ่รับปากกันจะต้องให้ผมเป็นความรับผิดชอบด้วยล่ะครับพ่อ” ธมกรถามผู้เป็นพ่อด้วยความเหลืออดทำไมโลกทั้งใบต้องมาบีบคั้นเขาอยู่ร่ำไป

            “แต่คุณย่ารับปากไปแล้วและแกเป็นหลานชายเพียงคนเดียวแกก็ต้องรับผิดชอบสิ”

            “แต่ผมไม่ได้เป็นคนรับปากไงครับ”

            “แล้วแกอยากจะให้ผู้ใหญ่เสียคำพูดหรือยังไง ฮะ เจ้ากร”

“คุณพ่อก็รู้นี่ครับว่าผมกำลังจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศแล้วถ้าแต่งงานกันจริง การใช้ชีวิตคู่ทางไกลแบบนี้จะไปกันรอดเหรอครับ”

            “แกไม่ลองแล้วแกจะรู้ได้ยังไง นี่ไงคุณย่าถึงให้แกกับหนูนาจดทะเบียนสมรสกันก่อนกลับมาแล้วค่อยแต่ง ถ้าแกไม่ยอมจดทะเบียนสมรสกับหนูนาฉันบอกแกไว้เลยว่าฉันไม่ยอมให้แกไปเรียนต่อที่ต่างประเทศแน่ แกเลือกเอาก็แล้วกัน ถ้าแกยอมจดทะเบียนสมรสกับหนูนาในวันพรุ่งนี้ ฉันจะให้แกไปเรียนที่ต่างประเทศเป็นเวลา 4 ปี ให้แกทำใจที่จะกลับมาใช้ชีวิตครอบครัวกับหนูนาแต่ถ้าแกปฏิเสธฉันแล้วล่ะก็ แกจะไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรตามอำเภอใจของตัวเองอีก” เมื่อผู้เป็นพ่อยื่นคำขาดให้ลูกชายหัวดื้อที่ค้านหัวชนฝาว่ายังไงก็จะไม่แต่งงานกับตีรณา แต่เมื่อได้ยินข้อเสนอของผู้เป็นพ่อในที่สุดเขาก็พยักหน้า ไม่ใช่ว่าเขานั้นไม่กล้าที่จะงัดข้อกับพ่อของเขาหรอก แต่มันยังมีเรื่องที่เขาไม่สามารถบอกให้พ่อเขารู้ได้ต่างหากว่าเขานั้นหลงรักผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่คู่หมั้นของตัวเอง

เขารู้ตัวเองดีว่าเขานั้นมีคู่หมั้นคู่หมายอยู่แล้วตั้งแต่เด็ก เขาไม่เคยคิดจะตามหาว่าเธอเป็นใครและไม่เคยอยากที่จะเห็นหน้า ทุกครั้งที่พ่อเขาจะพาเขาไปทานข้าวนัดเจอกันกับตีรณา เขาก็พย่าามบ่ายเบี่ยงมาตลอดจนในวันหนึ่งเขาก็ได้เจอกับสิกานต์ ผู้หญิงที่ทำให้หัวใจของเขาหวั่นไหวและในที่สุดความใกล้ชิดสนิทสนมที่เรียนเอกเดียวกันก็ทำให้พวกเขาทั้งสองนั้นพัฒนาจากความใกล้ชิดกลายเป็นคนรู้ใจจนในตอนนี้มันยากที่จะถอนแล้ว มันเป็นความผิดที่เขากำลังทำร้ายผู้หญิงทั้งสองคนให้ทรมานไปกับเขา แต่ด้วยเธอเป็นรักแรกและเขายังไม่พร้อมที่จะแยกจากเธอ เขาจึงอยากใช้เวลาในการไปเรียนต่อโทที่ต่างประเทศเพื่อจะได้อยู่กับเธอมากกว่านี้ก่อนที่ต่างฝ่ายต่างจะแยกย้ายกันไปเติบโต

            “ว่ายังไง แกไม่ต้องมานั่งนิ่งคิดนาน ยังไงแกก็ต้องแต่งงานกับหนูนาอยู่แล้ว”

            “ได้ครับ ถ้าพ่อรับปากว่าจะให้ผมไปเรียนต่อที่ต่างประเทศผมจะยอมจดทะเบียนสมรสกับเธอ”

            “ได้ หลังจากแกกลับมา แกจะต้องแต่งงานกับหนูนาให้เป็นเรื่องเป็นราวตามที่คุณย่าได้สัญญาไว้กับคุณย่าจิตรวิตรี คุณย่ากลัวว่าแกจะไปทำนอกลู่นอกทางคว้าเอาเมียต่างชาติมาให้คุณย่า แกเข้าใจหรือเปล่า”

“ครับ ผมเข้าใจ” ชายหนุ่มพยักหน้าตอบรับผู้เป็นบิดา

            “เพราะฉะนั้นเก้าโมงเช้าเจอกันที่ว่าการอำเภอ”

            “ครับพ่อ” เมื่อเห็นว่าลูกชายยอมตกลงรับปากตามข้อเสนอของเขาแล้ว เขาก็รู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก แต่ทำไมตอนนี้ลูกของเขาถึงกับปิดโทรศัพท์และหายไปนะ หรือว่าสิ่งที่เขากำลังคิดมันเป็นเรื่องจริงว่าลูกของเขานั้นมีคนที่เขารักอยู่แล้วยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นกังวล ถ้าหากว่าลูกชายผู้สืบทอดคนเดียวของตระกูลพงษ์พิษณุกุลนั้นหอบกระเป๋าหนีตามผู้หญิงไปเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน