หมัดที่ถูกยกขึ้นเตรียมจะลงเข้าใบหน้าหล่อของโนอาห์ถูกชะงักทันที แววตาคมสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด หมดคราบความเย่อหยิ่งทะนงตัว“และกูจะไม่ยอมให้มึงมีความสุขแน่ ๆ”“แล้วตอนนี้พลอยอยู่ไหน?”“ถามทำไม?” โนอาห์มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยแววตานิ่งเฉย“นั่นเมียกับลูกของกูนะ ถ้ามึงรู้ก็ตอบมาว่าพลอยอยู่ไหน”“เหอะ...ก่อนมึงจะไปตามหาพลอย เคลียร์ทางนี้ก่อนดีกว่าไหม อย่างน้อยมึงก็ควรไปขอโทษน้าต้นอ้อสักนิด”“กูจะจัดการเรื่องทั้งหมดเอง”“ตอนนี้!”“.....”ใบหน้าหล่อตวัดมองโนอาห์ทันทีเมื่อถูกสั่ง“กูบอกให้มึงไปคุยกับน้าต้นอ้อตอนนี้!” หมับ!มือแกร่งของอลันคว้าเข้าที่คอเสื้อของบุคคลคนตรงข้าม เขาเกลียดอาการเย่อหยิ่งของมันนัก ถึงนี่จะเป็นความผิดของเขา แต่มันก็ไม่มีสิทธิ์มาสั่งหรือบงการชีวิตของเขา“มึงกลับไปได้แล้ว!” เขาเอ่ยลอดไรฟัน“.....”ทั้งคู่มองตากันอย่างดุเดือด ไม่มีการยอมต่อกัน“กูบอกให้กลับไป...”“ถ้ามึงยังช้า กูสาบานได้เลยเด็กที่กำลังจะเกิดมาจะเรียกกูว่า พ่อ...!!”ยังไม่ทันที่อลันจะพูดจบ โนอาห์ก็เอ่ยแทรกขึ้น ใจจริงเขาอยากจะรับผิดชอบพลอยไพลินแต่แรกให้รู้แล้วรู้รอด แต่คงจะยากเพราะหญิงสาวนั้นรักผู้ชายสารเล
ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่มอย่างอ่อนล้า กว่าจะเดินทางมาถึงจุดหมายก็ข้ามวันข้ามคืน เมื่อมีเวลาอยู่คนเดียวความคิดถึงเขาก็แทรกเข้ามาทำให้อ่อนแอทันที น้ำตาสีใสไหลลงมาอย่างไม่อาจห้ามได้ เรียวปากสวยระบายยิ้มออกมาพร้อมกับใช้มือลูบที่หน้าท้องอย่างอ่อนโยน“เหนื่อยไหมคะเด็กดี หนูจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันนะ ถ้าหนูเป็นผู้ชายก็อย่าใจร้ายเหมือนพ่อล่ะรู้ไหม แม่จะเลี้ยงให้หนูเติบโตมาเป็นคนที่อ่อนโยนและแสนดี แม่สัญญา” แม้ดวงหน้ากลมจะมีหยาดน้ำตาเปื้อนอยู่ แต่แววตากลับฉายแววความรู้สึกรักอย่างเต็มอกครืด~ ครืด~~“พี่โนอาห์...”หญิงสาวเอ่ยชื่อรุ่นพี่คนสนิทอย่างตกใจ เบอร์ของโนอาห์ที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้เธอนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ หญิงสาวจัดการเช็ดน้ำตาทิ้งพร้อมกับปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติก่อนจะกดรับสาย(น้องพลอย จดหมายพวกนี้มันคืออะไรเหรอ แล้วตอนนี้น้องพลอยอยู่ไหน?)“พี่โนอาห์ ใจเย็น ๆ ก่อนนะคะ จดหมายพวกนั้นเป็นของคุณแม่กับคุณอลัน รบกวนพี่โนอาห์ช่วยเอาไปให้ทั้งสองคนทีได้ไหมคะ?”(น้องพลอยอยู่ไหน ทำไมต้องฝากจดหมายให้คุณน้า พี่งงไปหมดแล้ว?)“พี่โนอาห์คะ...พลอยมีเรื่องสำคัญจะบอกค่ะ คือ...คือพลอยท้อง ท้องกับเ
“ค่ะคุณแม่ พลอยถึงโรงแรมแล้วนะคะ”(อาบน้ำพักผ่อนซะนะลูก)“พลอยรักคุณแม่นะคะ”(แม่ก็รักพลอยจ้ะลูก)มือเรียวกดปิดมือถือใส่เข้ากระเป๋า เธอออกเดินทางด้วยเที่ยวบินเช้าสุด เพราะต้องการที่จะรีบออกมาจากบ้านหลังนั้นให้เร็วที่สุด“เหนื่อยยังเจ้าตัวเล็ก ที่นี่ไม่ใช่ที่อยู่ของหนูหรอกนะ เรายังต้องไปต่ออีกยาวไกล แต่ไม่ต้องห่วงนะแม่จะดูแลลูกเอง” ปากเรียวสวยเอ่ยบอกกับหน้าท้องของเธอที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาอยู่การเดินทางของเธอไม่ได้หยุดอยู่แค่นี้ เพราะเธอไม่ได้ต้องการมาประเทศจีนอยู่แล้วในตอนแรก เพียงแค่อ้างชื่อเพื่อนเก่าก็เท่านั้น สถานที่ที่เธอเลือกไปนั้นอยู่อีกขอบฟ้าหนึ่งของประเทศไทย เป็นที่ที่เธอเองก็ไม่เคยไปเหมือนกัน รวมถึงคนในครอบครัวของเธอด้วย เธอเลือกที่นั่นเพราะมันห่างไกลความเป็นจริงที่ทุกคนคิดว่าเธอจะไป เมืองลอนดอน ประเทศอังกฤษ“อดทนไว้นะลูก แม่เองก็จะอดทนเหมือนกัน”***อลันตื่นขึ้นมาแต่เช้าตามเวลาปกติที่ต้องไปทำงาน แต่วันนี้เขามีนัดกับคนรักเพื่อบอกเรื่องสำคัญถึงสองเรื่อง ทั้งเรื่องตัวเขาเองด้วย และเรื่องการแต่งงานด้วยหลังจากอาบน้ำจัดการกับตัวเองเสร็จแล้วชายหนุ่มจึงลงมาที่โต๊ะทานอาหาร เพร
หลังจากที่คุยกันเสร็จเรียบร้อย พลอยไพลินจึงขอตัวกลับขึ้นห้อง เพราะรู้สึกปวดหัวและคลื่นไส้อย่างหนัก ทันทีที่บานประตูห้องนอนปิดลงน้ำตาที่ถูกกลั้นไว้ก็ไหลลงมาราวกับเขื่อนแตก มือเรียวสวยรูปหน้าท้องแบนราบไม่ห่าง แม้ลูกน้อยจะยังคงเป็นก้อนเลือดหากแต่เขาก็คือคนในภายภาคหน้า เธอไม่อยากให้ลูกต้องมารับรู้ความเจ็บปวด ทางเดียวที่จะไปจากจุดนี้ได้ก็คงจะดีกับทุกฝ่ายก็คือการไปอยู่ในที่แสนไกล เรื่องราวระหว่างเธอและเขาถูกคลี่คลายลงไปแล้ว เขาไม่ได้รังเกียจมารดาของเธอแบบที่ผ่านมา เธอเองก็คงไม่จำเป็นจะต้องอยู่ที่จุดไหนอีกต่อไป และหากเธอยังอยู่ที่นี่เธอคงทำใจไม่ไหวเรื่องการแต่งงานของเขา“ลูกจ๋า ไปอยู่กับแม่นะอยู่กันแค่เราสองคน แม่ขอโทษที่สร้างครอบครัวที่สมบูรณ์แบบให้ลูกไม่ได้ แต่แม่สัญญาว่าแม่จะดูแลหนูให้ดีที่สุด ฮึก...”หญิงสาวลุกขึ้นจัดการเขียนจดหมายร่ำลาไว้ให้กับมารดาและสามีทางพฤตินัย เธอใช้เวลาในการบรรจงประดิษฐ์คำพูดอยู่นานสองนานในการเขียนจดหมาย ก่อนจะจัดการเก็บเสื้อผ้า เธอมีเงินเก็บมากมายพอสมควร เพราะเงินเดือนทุก ๆ เดือนของเธอแทบจะไม่ได้ใช้ อีกทั้งยังเงินที่คุณลุง...คุณพ่อของเธอโอนเข้าบัญชีให้ทุก ๆ เดือ
“คุณแม่...” พลอยไพลินน้ำตาไหลลงมา เรื่องราวของเธอเป็นสิ่งย้ำเตือนเรื่องของแม่ในอดีต เพราะเรื่องของแม่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเอง“จ้ะ แต่น้าก็ไม่ได้บอกใครเรื่องนี้ น้าตัดสินใจย้ายตัวเองไปอยู่ต่างจังหวัด และครอบครัวของน้าก็ปล่อยข่าวของน้าแต่งงานย้ายไปอยู่กับสามีที่อื่น แต่สุดท้ายคุณอเล็กซ์ก็รู้เรื่องนี้อยู่ดี ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วเกินไปจนน้าเองก็เตรียมใจไม่ทัน น้าเศร้ามากจนเกือบเสียลูกสุดที่รักไป” หล่อนหันไปมองหน้าลูกสาวที่นั่งอยู่อลันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขากำชับมือจับน้องสาวแน่นกว่าเดิม ภายในหัวตีกันมั่วไปหมด แต่ก็ใช่ว่าเขาจะปักใจเชื่อเต็มร้อย เพราะเรื่องแบบนี้ใครก็แต่งขึ้นมาได้ไม่ใช่เหรอและตอนนี้แม่เขาก็ตายไปแล้วด้วย“แต่สุดท้ายนะก็ต้องทำใจยอมรับ เวลาล่วงเลยมาเกือบปี น้าได้ข่าวว่าเพื่อนรักคลอดลูกและลูกของเธอก็เป็นผู้ชาย น้าจึงกลับมาเจอหน้าหลาน แต่ก็ต้องรอให้ตัวเองคลอดลูกก่อนเหมือนกัน เพราะถ้าขึ้นเครื่องมาตอนนั้นเลยก็คงจะไม่ไหว หลังจากนั้นประมาณเกือบสองเดือนลูกสาวของน้าก็คลอดออกมา น้าเลี้ยงดูเธอจนโตหนึ่งขวบจึงพากลับมาที่เมืองหลวง น้ากับลิลลี่นัดกันออกมาเจอโดยที่ไม่ให้คุณอเล็กซ์
เช้าวันใหม่อากาศสดใสเนื่องจากฤดูกาลธรรมชาติเข้าสู่ฤดูฝน แม้อากาศภายนอกจะแจ่มใสมากเพียงใด แต่สำหรับพลอยไพลินมันมืดครึ้มราวพายุฝนฟ้าคะนอง เธอมีนัดไปรับคุณลุงที่โรงพยาบาลตอนบ่าย แต่พลอยไพลินเลือกที่จะไปโรงพยาบาลแต่เช้า เพราะต้องการไขข้อข้องใจให้กับตัวเองหญิงสาวจัดการกรอกประวัติตัวเองเรียบร้อยจึงมานั่งรอคิวที่เก้าอี้รับรอง หัวใจดวงน้อยเต้นตุบตับด้วยความตื่นเต้น มือเรียวว่างอยู่แถวหน้าท้องไม่ห่าง หากภายในนี้มีทารกบริสุทธิ์มากำเนิดเธอคงดีใจมากเป็นที่สุด ถึงเขาจะไม่ได้เกิดจากความรักของผู้เป็นบิดาแต่เขาก็เกิดจากความรักของเธอทั้งดวงใจ และแม้ว่าเธอจะดีใจมากเพียงใดแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอเสียใจไม่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น หากมารดาของเธอรู้เรื่องนี้ท่านคงจะผิดหวังในตัวเธออย่างมาก“คุณพลอยไพลินเชิญห้องตรวจที่ 1 ค่ะ”เสียงเรียกของพยาบาลดึงสติของพลอยไพลินให้กลับมา เธอลุกขึ้นเดินไปอยู่ที่หน้าห้องตรวจ หญิงสาวหายใจเรียกกำลังใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง“สวัสดีค่ะ” คุณหมอสาวเอ่ยทักทายพร้อมส่งรอยยิ้มหวานมาให้“สวัสดีค่ะ” เธอตอบกลับพลอยไพลินโลกอาการเบื้องต้นให้ผู้เป็นแพทย์ฟัง ใบหน้าแพทย์สาวสวยเปื้อนยิ้