ร่างเพรียวยืนทอดมองผืนน้ำทะเลอยู่บนเรือยอชต์สุดหรูที่เขาเนรมิตขึ้นสำหรับฮันนีมูนของเราทั้งสองคน ชีวิตหลังแต่งงานของเธอมันดีมากๆ เขาปฏิบัติกับเธอดีทุกอย่าง แต่เธอก็ยังเป็นภรรยาที่เกรงกลัวเขาอยู่ตลอดเวลา ทริปฮันนีมูนนี้จริง ๆ แล้วไม่ได้จำเป็นสักเท่าไหร่ แต่เขากลับไม่ยอมอยู่ท่าเดียว อย่างไรก็จะมาให้ได้สุดท้ายเธอก็ต้องยอมจำนน แม้จะบอกว่าเป็นการฮันนีมูนแต่ก็ไม่ได้มีแค่เธอกับเขาเท่านั้นหรอกนะ ยังมีโนอาห์กับรวงข้าว แล้วก็น้องสาวของเขาอีกคน ก็เพื่อนรักของเขาด้วย ทำให้การมาเที่ยวครั้งนี้ไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด“มายืนทำอะไรตรงนี้คนเดียวคะพี่พลอย?” เสียงสดใสเรียกความสนใจจากเธอ“เอวา ตรงนี้วิวสวยดีนะ นั่นฝูงโลมา” เธอชี้ให้น้องสาวดู“งุ้ย...น่ารักจังเลย ว่าแต่พี่อลันไปไหนเหรอคะ?”“เห็นว่าจะไปว่ายน้ำนะจ๊ะ”“ค่ะ พี่พลอยคะ”“หื้ม?”จู่ ๆ น้องสาวก็เรียกเธอด้วยน้ำเสียงจริงจัง ชวนให้พลอยไพลินหันไปสนใจอย่างช่วยไม่ได้ ใบหน้าหวานของสาวน้อยปรับเรียบเพื่อให้พี่สะใภ้ทราบว่าเธอไม่ได้กำลังพูดเล่น“ขอบคุณพี่พลอยมากนะคะที่ยอมให้อภัยพี่อลัน ขอบคุณทุก ๆ เรื่อง ขอบคุณที่พี่พลอยรักเอวา ขอบคุณที่ให้อภัยเอวา ขอบคุณพี
พลอยไพลินยืนมองตนเองผ่านกระจกที่สะท้อนเห็นเธอทั้งตัว หญิงสาวอยู่ในชุดไทยเจ้าสาวสีเงินปักปิดทองแท้ทั้งชุดลวดลายเดียวกับเครื่องประดับไทยแท้ ผมยาวสลวยถูกเกล้าขึ้นปักปิ่นทองฝังเพชรเผยคอขาวระหง ใบหน้าสวยหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางราคาแพงประณีตจนงามหยดย้อยชวนหลงใหล เรียวปากเคลือบลิปสติกสีชมพูนู้ดระบายยิ้มหวานออกมา แม้จะมีอีกหนึ่งชีวิตในท้องก็ไม่ได้ทำให้ความสวยของเธอลดลงเลยวันนี้เป็นวันแต่งงานของเธอกับเขา ผู้ชายที่เป็นดั่งรักแรกและรักเดียว พิธีการช่วงเช้าจัดขึ้นแบบไทยแท้ตามฝั่งเจ้าสาวและช่วงเย็นจะเป็นการฉลองสมรส ส่วนวิธีทางศาสนาคริสต์จะถูกจัดขึ้นในอีกสองวันหลังจากนี้ งานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่สมฐานะนี้ถูกจัดขึ้นที่บ้านของเธอ ญาติฝ่ายหญิงจะเป็นคุณแม่ ส่วนญาติฝ่ายชายจะเป็นบิดาของเธอ แต่ทุกคนรู้จักในนามบิดาของเขาทำให้ไม่เป็นข้อกังขาในสังคมวงกว้าง เพราะบิดาและมารดาของเธออยู่ด้วยกันเงียบ ๆ ไม่ได้ป่าวประกาศออกไป ก๊อก ก๊อกเสียงประตูดังขึ้นดึงเธอออกจากภวังค์ความคิด พลอยไพลินเดินไปเปิดประตูให้ผู้มาเคาะ ก่อนจะพบว่าเป็นมารดาของเธอนั่นเอง“คุณแม่...”“ลูกสาวของแม่สวยมากเลย”“พลอยประหม่าจังเลยค่ะ”“ใจเย็
อลันมองเหม่อไปยังท้องฟ้าสีดำอมน้ำเงินที่มีแสงดาวระยิบระยับประดับอยู่ ตอนนี้เขาค่อนข้างสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง สิ่งที่เกิดขึ้นกับเขามันค่อนข้างรวดเร็วเกินไป ทั้งโดนคนรักที่คบกันมานานบอกเลิก ทั้งเรื่องที่พลอยไพลินตั้งครรภ์ เขายอมรับอย่างลูกผู้ชายว่าในตอนแรกที่เขาตกลงรับผิดชอบเธอนั้นก็เพราะมันคือสิ่งที่เขาควรจะทำ แต่พอมานึกถึงว่าถ้าวันหนึ่งเขาต้องเสียเธอไปจริงๆ แบบไม่มีวันได้พบเจอกันอีก เขาจะรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก แต่จะบอกว่าเขารักเธอนั้นก็ยังไม่ใช่ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูปลุกเขาจากภวังค์ความคิด ชายหนุ่มลุกขึ้นไปเปิดประตูให้คนมาใหม่ ก่อนจะพบว่าก็คือแม่ของลูกของเขานั่นเอง“พลอยขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมคะ?” เธอเอ่ยเสียงจริงจัง“ครับ”เมื่อได้รับอนุญาตพลอยไพลินจึงแทรกตัวเข้ามาในห้องนอนของเขา พลางเดินออกไปยังระเบียงกว้างที่มีโต๊ะเล็ก ๆ ตั้งอยู่“เรื่องงานแต่งงานน่ะค่ะ พลอยอยากให้คุณอลันตัดสินใจดี ๆ อีกครั้ง”“....”“คุณอลันคะ มันคือเรื่องใหญ่นะคะ”“พลอย...ผมอาจจะยังตอบได้ไม่เต็มปากว่ารักคุณหรือไม่ แต่ผมมั่นใจว่าผมคงขาดใจตายถ้าไม่มีคุณข้าง ๆ”“คุณอาจจะแค่เคยชินกับการมีพลอย หากพลอยจากไ
พลอยไพลินกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากกับเหตุการณ์ตรงหน้า สายตาทุกคู่จ้องมองมาที่เธอกับเขาทันทีที่ชายหนุ่มพูดเรื่องงานแต่งงานของเขากับเธอ“อลัน พลอย พ่อไม่เข้าใจ ไหนลองเล่าเรื่องทั้งหมดให้พ่อฟังได้ไหม ไปรักไปชอบกันตอนไหน และทำไมถึงตกลงแต่งงานกันเร็วขนาดนี้?”บิดาของเธอยิงคำถามรวดเดียวจนเธอเองก็ไม่รู้จะตอบอันไหนก่อน เธอลืมไปเสียสนิทว่าเรื่องที่เธอตั้งครรภ์มีเพียงแค่เธอ เขา โนอาห์และมารดาของเธอเท่านั้น“นั่นสิคะพี่พลอยพี่อลัน” เอวาเอ่ยเสริม“คุณพ่อครับ ผมทำพลอยท้องครับ”วงสนทนาเงียบกริบราวป่าช้าเมื่อชายหนุ่มพูดจบ พลอยไพลินหลับตาลงพร้อมกำมือแน่นด้วยความประหม่า เธอไม่กล้าแม้กระทั่งจะมองว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น พ่อของเธออาจจะโกรธจนถึงขั้นเกลียดเราทั้งสองคนเลยก็ได้“ไหนลองเล่าแบบละเอียดซิอลัน ทำไมลูกถึงทำแบบนี้?”“ใจเย็น ๆ นะคะคุณ” มารดาของเธอหันไปยิ้มบางๆ ให้กับผู้เป็นสามี“มันไม่ใช่ความผิดของคุณอลันหรอกนะคะ...”“ผมขอโทษครับคุณพ่อ” ชายหนุ่มเอ่ยแทรกขึ้นก่อนที่เธอจะพูดจบ“....”“ผมรักพลอย ให้ผมแต่งงานกับพลอยนะครับ”“อืม...ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขึ้นนี้แล้วมันก็คงจะต้องเป็นอย่างนั้นแหละนะ ยังไงทั้
พลอยไพลินยืนเหม่อมองดวงดาวบนฟากฟ้าที่เปล่งประกายแสงระยิบระยับ เธอกลับมาถึงบ้านตั้งแต่เย็นแล้ว ทุกคนและทุกอย่างยังคงอยู่ในความปกติ เขาไม่อยู่บ้านเพราะไปทำงานเลยยังไม่ได้เจอหรือพูดคุยกัน มือเรียวลูบท้องแบนราบอย่างแผ่วเบาราวกับว่าต้องการส่งผ่านความอบอุ่นให้ลูกน้อยในท้องก๊อก ก๊อกหญิงสาวเดินไปเปิดประตูให้กับผู้มาใหม่ ก่อนจะพบว่าคือเขา เธอตกใจเล็กน้อยแต่ก็พยายามคุมสติตัวเองให้อยู่พร้อมกับเชิญเขาเข้ามาในห้อง“คุณอลัน คะ...คุณมาได้ยังไง” หมับ!ร่างแกร่งโผล่เข้าหาร่างเล็กของเธอด้วยความโหยหา เขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังรู้สึกอะไร หากแต่หัวใจมันบอกให้ทำเช่นนี้ เนิ่นนานที่ทั้งคู่กอดกันด้วยความเงียบสงบ ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ ผละออกจากร่างเธอช้า ๆชายหนุ่มย่อตัวลงใบหน้าเสมอกับหน้าท้องแบนราบของเธอ มือหนายกขึ้นลูบท้องนั่นอย่างแผ่วเบาพร้อมกับยิ้มออกมาอ่อน ๆ“ลูกของเรา”พลอยไพลินยืนนิ่ง เนื่องจากทำอะไรไม่ถูก เขาในหมวดนี้เธอไม่เคยพบเห็นมาก่อน หญิงสาวมองเขาด้วยความอึ้งทึ่ง“พลอยว่าเรามาคุยกันก่อนดีไหมคะคุณอลัน?”ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเดินนำเธอออกไปนอกระเบียงห้อง เขาเงยหน้าขึ้นมองหมู่ดาวชั่วครู่
มือเรียวกดตัดสายทิ้งไปทันทีด้วยความตกใจ เธอไม่สามารถตอบกลับอะไรเมื่อครู่ได้ ไม่แม้กระทั่งจะสามารถขยับร่างกาย ร่างเล็กยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมครืด~ ครืด~~เสียงเรียกเข้าดังขึ้นอีกครั้งเรียกสติเธอให้กลับมา พลอยไพลินสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อสมาร์ทโฟนในมือสั่น แต่ครั้งนี้ไม่ใช่คนเดิมที่โทรเข้ามา แต่เป็นสายเรียกเข้าจากผู้เป็นมารดา เธอจึงกดรับสาย“ค่ะคุณแม่”(พลอย...พลอยอยู่ที่ไหนลูก ให้แม่ไปหาพลอยนะลูก) น้ำเสียงปลายสายที่ฟังดูร้อนรนทำให้เธอรู้สึกเสียใจอย่างบอกไม่ถูก นี่เธอทำให้แม่เป็นห่วงมากขนาดนี้เลยหรือพลอยไพลิน“พะ...พลอย คือพลอย...คุณแม่คะพลอยขอโทษนะคะ พลอยทำตัวไม่น่ารักเลย อึก...พลอย...คือพลอย...พลอยรักแม่นะคะ พลอยเป็นเด็กไม่ดี หากคุณแม่จะไม่รักพลอยก็คงไม่ผิด...”(ไม่ ๆ ๆ ไม่สิลูกรัก แม่รักพลอยมากนะลูก ตอนนี้ทุกคนเป็นห่วงลูกมาก พ่อกับแม่ก็ด้วย พลอยบอกแม่ได้ไหมว่าตอนนี้พลอยอยู่ที่ไหน ให้แม่ไปหาลูกนะ)“ตอนนี้พลอยยังไม่พร้อมจะเจอใคร พลอยขอโทษนะคะคุณแม่”(อังกฤษไม่ได้ใหญ่มากนักหรอกนะพลอย โลกใบนี้ก็ด้วย)“คุณอลัน...” น้ำเสียงของพลอยไพลินแผ่วเบาราวกระซิบยามเรียกชื่อของเขาเรียวปากสวยเม้มเข้าหากั