พันธะลวงสามีแสนเลว : EP 4 ผู้หญิงอีกคนที่เป็นคนรักเก่า

บทที่ 4

  ธารามเข้ามาในห้องทำงานมือหนากำหมัดเข้าหากันแล้วทุบลงด้วยความโกรธ ใบหน้าขรึมเข้มเงยขึ้นด้วยมือนั้นลูบใบหน้าของตัวเองคลายความโกรธ 

"เธอต้องชดใช้ มันถูกแล้ว" สายตาจ้องมองไปยังกรอบรูปบานเล็กเป็นรูปแต่งงานของตัวเองกับหลินหลินตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน มือหนาคว้าหยิบแล้วเขวี้ยงมันเข้าผนังห้องอย่างแรง

"เพร๊ง!" ในเวลาเดียวกันคนที่เปิดประตูเข้ามาแบบไร้มารยาทสะดุ้งตกใจร้องว้ายตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ธารามจึงหันหน้าไปมอง

"นิตา" นิตายืนตัวเกร็งยกมือปิดปากของตัวเองไม่คิดว่าที่เธอเสียมารยาทเข้ามาในห้องทำงานของเขาเงียบๆ จะมาเจอเขาขว้างของทำให้เธอตกใจ

"ขอโทษค่ะ ฮึ๊ก" นิตาอยู่ต่อหน้าของธารามเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนในขณะหญิงสาวตัวเล็กยืนร้องไห้ธารามไม่รอช้าที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปประคองเธอเข้ามาในห้องทำงาน

"ตกใจหมดเลยค่ะ" เมื่อนั่งอยู่ตรงโซฟามือน้อยทั้งสองข้างพุ่งโอบกอดเอวของธารามพยายามใช้ใบหน้าซบลงที่อก ธารามแม้ไม่เต็มใจให้กอดแต่ต้องนิ่งเพราะคนตัวเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด

"แคร็ก!" ประตูเปิดพรวดพราดเข้ามาซึ่งแตกต่างจากการเปิดประตูเมื่อสักครู่ หลินหลินเธอเปิดมาเห็นในจังหวะที่นิตาเธอกอดสามีตัวเองด้วยความเป็นภรรยาและอารมณ์ร้าย หลินหลินไม่รอช้าที่จะพุ่งตัวเข้ามากระชากผมของผู้หญิงไร้ยางอายที่มายุ่งกับสามีตัวเอง

นิตาล้มลงไปกับพื้นจังหวะที่กระชากไม่ได้แรงขนาดนั้นแต่ด้วยที่เธอต้องการให้หลินหลินดูเป็นคนใจร้าย เธอจึงแกล้งเหวี่ยงตัวเองลงไปกับพื้นหัวกระแทกกับขอบโต๊ะ

"อร๊าย!นิตาเจ็บจังค่ะคุณธารามฮื่อๆ" ผู้เป็นภรรยารับไม่ได้ที่ผู้หญิงคนนั้นยุ่งกับสามีตัวเอง หลินหลินพุ่งตัวเตรียมที่จะนั่งคร่อมเพื่อตบสั่งสอนนิตาแต่ธารามจับหลินหลินเอาไปทั้งสองแขนเพื่อขวางไม่ให้ทำร้ายนิตา

"คุณปล่อยฉันนะ มันมายุ่งกับคุณฉันไม่สนหรอกว่ามันจะเป็นใคร หน้าไม่อายทั้งพ่อทั้งลูก" 

"เลิกบ้าสักที เธออยากรู้ใช่ไหมว่านิตาเป็นใคร นิตาเป็นคนที่ฉันจะแต่งงานด้วยแต่รอแค่อย่างเดียวรอในวันที่เธอหย่าให้ฉัน เธอไม่มีสิทธิ์มาทำร้ายนิตาแบบนี้" มือทั้งสองข้างที่เคยโอบกอดเธอด้วยความอบอุ่นในวันนั้นกลายเป็นสองมือที่ผลักเธอล้มลงไปกองกับพื้นและวิ่งไปคว้าประคองผู้หญิงคนนั้น

หลินหลินได้เพียงแต่หันมองสามีตัวเองประคองผู้หญิงคนอื่นลุกขึ้น เธอมีใบหน้ายิ้มเจ้าเล่ห์อยู่ในใต้อกของธารามเธอแสดงความเยาะเย้ยใส่หลินหลินจนหน้าหมั่นไส้

"คุณธารามนิตากลัว ฮึ้ก" ในอ้อมกอดของเขาต้องเป็นฉันไม่ใช่เหรอ คนที่เขาต้องดูแลคือภรรยาของเขาไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่น 

หลินหลินประคองตัวเองลุกขึ้น เธอพุ่งตัวเข้าหานิตาเพื่อที่จะกระชากออกแต่คนตัวโตใช้แขนนั้นขวางผู้หญิงคนนี้เอาไว้พยายามผลักเธอออกแทน

"เลิกบ้าสักที ถ้าเธอจะอยู่ในบ้านหลังนี้ไม่ควรทำตัววุ่นวายและก่อกวนคนอื่น ถ้าทำไม่ได้ก็เก็บข้าวของแล้วออกไปซะ" บ้านหลังนี้ที่เธออยู่มาตั้งแต่เด็กเป็นบ้านที่คุณพ่อสร้างมากับมือแต่เธอดันกลายเป็นคนที่ถูกไล่ออกจากบ้านของตัวเอง

"คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง คุณจะเอาผู้หญิงคนนี้เข้ามาอยู่ในบ้านแทนฉันเหรอ" หลินหลินร้องไห้สะอื้นจนตัวโยกเธอชี้หน้าของนิตาเอ่ยถามธารามผู้เป็นสามีย้ำอีกครั้ง

"ใช่นับตั้งแต่วันนี้ นิตาจะมาอยู่ที่นี่อยู่ที่บ้านของฉัน ในสถานะภรรยาส่วนเธอพร้อมหรือยัง ถ้าพร้อมพรุ่งนี้ไปหย่าให้ฉันแล้วออกจากบ้านไปซะ" เขาพาผู้หญิงของเขาออกไปจากห้องโดยที่ไม่สนใจเธอ ผู้เป็นภรรยานั้นได้เพียงแต่นั่งลงที่โซฟาด้วยขาทั้งสองข้างพยุงตัวเองไม่อยู่ ความรักสี่ปีที่ผ่านมามันคืออะไรเธอและเขาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขต่อให้ดื้อแค่ไหนเขาก็ยังรักและคอยทะนุถนอมหัวใจดวงนี้ มีพ่อที่คอยช่วยเหลือทุกอย่างมีสามีที่คอยดูแลเอาใจใส่มันหายไปหมดแล้ว

"ฮื่อๆ มันเกิดอะไรขึ้น" มือทั้งสองข้างกุมหัวของตัวเองและก้มหน้าลง ความรู้สึกที่โดดเดี่ยวถูกทิ้งราวกับขยะไร้ค่า ถูกไล่ออกจากบ้านและต้องไปหย่าให้เขา 

"คุณหนูครับ" ลูกน้องคนสนิทของคุณพ่อเธอเดินเข้ามาแล้วคุกเข่าลงตรงหน้า เขาคงสงสารเธอถึงไม่ยอมไปไหน

"ทำไมชีวิตของฉันมันน่าสมเพชขนาดนี้ ฮื่อๆ ความรักเมื่อก่อนนี้มันหายไปไหนหมดตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมา เขาเป็นสามีที่ดีอบอุ่นและดูแลเอาใจใส่ฉัน ฉันมีทั้งพ่อมีทั้งสามีมีทั้งลูกฮื่อๆ" ลูกน้องคนสนิทของพ่อเธอได้เพียงแต่ก้มหน้าลง เขาเป็นเพียงแค่ลูกน้องคอยดูแลคุณหนูของเขาแต่ไม่สามารถช่วยให้ชีวิตของคุณหนูนั้นกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ 

หลินหลินลุกขึ้นพร้อมทั้งน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาเป็นสาย ความเครียดและความเสียใจทำให้เธอเกิดอาการคลื่นไส้และอ้วกออกมา

"อ๊วกแหวะ" หลังจากที่เดินออกมาในใจของเธอนั้นหวิว ด้วยที่ไม่ได้กินอะไรมาหลายวันอยู่ในสภาวะเครียดจนทำให้เธอนั้นอ้วกออกมามีแต่น้ำและลม

"คุณหนูไหวไหมไปโรงพยาบาลไหมครับ" เขาไม่แม้แต่จะเดินกลับมาดูเธอสักนิดเขาพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่ในบ้านที่เป็นของเธอมาตั้งแต่เด็ก เขาเอาทุกอย่างไปจากเธอ หลินหลินก็ไม่เคยโกรธเพราะยังหวังว่าสักวันเธอจะทำให้เขากลับมาเป็นสามีที่ดีเหมือนเดิม แต่วันนี้มันมีผู้หญิงคนอื่นที่เข้ามายุ่งและผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ใครเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอถึงแม้ว่าไม่ใช่สายเลือดเดียวกันก็ตามแต่ยังไงพ่อของผู้หญิงคนนั้นก็คือน้องชายต่างกับสายเลือดของพ่อหลินหลิน

ธารามมาส่งนิตาที่ห้องเขาได้จัดเตรียมห้องให้เธอใหม่เมื่อตอนกลางวัน นิตาบอกกับธารามว่าขออยู่ด้วยเพราะพ่อของเธอนั้นไปอยู่ต่างจังหวัดหลายวันจึงไม่อยากอยู่คนเดียว 

"คุณธารามนิตาเจ็บอย่าเพิ่งไปสิคะ" หัวของเธอแค่บวมนิดหน่อยไม่ได้เป็นรอยช้ำไม่รุนแรงถึงกับหัวแตกเมื่อธารามลุกขึ้นเตรียมที่จะเดินออกจากห้องของเธอ แต่นิตารีบจับมือของธารามเอาไว้ใบหน้าสวยใช้ความยั่วยวนในเชิงอ้อนมองหน้าธารามทำตาปริบๆ 

"มันไม่เหมาะหรอกนิตา บ้านนี้เป็นของหลินหลินและฉันกับเขายังไม่ได้หย่ากัน มันไม่เหมาะที่ฉันเป็นสามีของเขาแล้วจะนอนกับผู้หญิงคนอื่นที่นี่" 

"แต่เรารักกันไม่ใช่เหรอคะ คุณรักฉันคุณรอฉันมาตั้งสี่ปีนะธาราม รู้ไหมว่าตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมา ฉันทรมานมากแค่ไหน" เสียงนุ่มปะปนกับเสียงสะอื้นยิ่งมองก็ยิ่งน่าสงสาร แต่ธารามมีแต่ความสงสารให้กับหญิงสาวคนนี้เขาดึงมือของตัวเองออก

"นอนเถอะนะ เอาไว้พรุ่งนี้จะพาไปทานของอร่อย" เขาฉีกยิ้มให้เธออีกครั้งก่อนที่จะหันหลังและเดินออกจากห้อง 

"อร๊าย! อีหลินหลินไม่มีวันที่ฉันจะยอมแกไม่มีวัน" หลังจากที่ธารามเดินออกจากห้องและปิดประตูให้กับเธอแล้วนั้น

นิตาเธอขว้างหมอนที่อยู่บนเตียงใส่หน้าตรงหน้าประตูด้วยความโกรธ 

"ฉันจะทำทุกอย่างให้เขากลับมารักฉันเหมือนเดิม และฉันจะทำทุกอย่างให้แกไม่เหลืออะไรเลยอีหลินหลิน" ผู้หญิงที่ดูอ่อนแอและดูอ่อนโยนเมื่อกี้เปลี่ยนไปเหมือนกับแม่มดร้าย ใบหน้าเข้มขรึมกัดฟันจนตัวสั่นต่างจากตอนที่อยู่ต่อหน้าผู้ชาย