พันธะลวงสามีแสนเลว : EP 5 ผู้ชายสารเลว

บทที่ 5

 หลินหลินเธอยังคงไม่ยอมแพ้เมื่อเปิดห้องมาเธอยิ้มออกก็เพราะว่าสามีของเธอกลับมานอนที่ห้องไม่ได้นอนกับนิตา ใบหน้าสวยยิ้มทั้งน้ำตาเธอรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำเพราะสามีของเธอนอนหลับอยู่ที่เตียง ใครก็พูดว่าสามีภรรยาง้อกันง่ายก็ต่อเมื่ออยู่บนเตียงหลังจากที่หลินหลินอาบน้ำเสร็จเธอนุ่งเพียงผ้าขนหนูกระโจมอกออกมา 

คนตัวเล็กค่อยๆ ก้าวเดินตรงเข้ามาหาสามีด้านข้างเตียงเมื่อเธอนั่งลงคนตัวโตที่นอนหลับอยู่นั้นลืมตาตื่นมองมายังเรือนร่างบางที่กำลังใช้ความเซ็กซี่ให้กับเขา

"คุณคงทำงานมาเหนื่อยๆ ให้ฉันนวดให้คุณนะคะ" มือนุ่มลูบไล้เข้าที่ใบหน้าของเขาแต่ถูกมือหนาจับออก 

"อย่าคิดว่าจะใช้ร่างกายของเธอทำให้ฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิม หลินหลินเธอไม่ได้มีดีอะไรขนาดนั้นและฉันเคยบอกกับเธอไปแล้วตลอดระยะเวลาสี่ปีที่ผ่านมาฉันขยะแขยงเธอมากแค่ไหน" หลินหลินเธอทำขนาดนี้ยังไม่ได้ผลแก้ผ้าเพื่อให้สามีมีอะไรด้วยแต่ถูกปฏิเสธและถูกต่อว่าด้วยถ้อยคำหยาบ

"ทำไมคุณถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เป็นเพราะผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม ฮื่อๆ คุณไปคบกับมันตอนไหนและคุณไม่รู้เหรอว่ามันคือลูกพี่ลูกน้องกับฉัน" ธารามขยับลุกขึ้นนั่งยกยิ้มด้วยมุมปาก ในสายตาเขากวาดมองเรือนร่างของผู้เป็นภรรยยยิ่งดูก็คงยิ่งน่าเบื่อ

"ทำไมฉันจะไม่รู้ คนรักของฉันเป็นใครสถานะอะไรที่เกี่ยวกับเธอ ทำไมฉันจะไม่รู้และฉันก็ตั้งใจที่จะให้คนรักของฉันเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ เพื่อผลักเธอออกจากบ้านนี้ไป อย่ามาใช้ร่างกายสกปรกของเธอยั่วยวนฉัน เมื่อก่อนนี้ที่ฉันทำเหมือนหลงใหลในร่างกายของเธอก็เพราะว่ารอวันนี้ รอวันที่ฉันได้ทุกอย่างมาจากพ่อเธอไง หึ โง่ทั้งพ่อทั้งลูก ส่วนเธอเรียนจบมาก็สูงแต่ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างนอกจากการใช้เงินไปวันๆ" เขาลุกขึ้นออกจากห้องนอนไปโดยที่ไม่สนใจเธออย่างเช่นเคย 

ความรู้สึกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ ไม่สามารถทำให้หลินหลินนั้นนอนหลับตาลงได้ เธอได้เพียงแต่แต่งชุดธรรมดาสวมใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ขายาวและออกจากบ้านโดยที่ขับรถออกมาคนเดียว

ณ สถานบันเทิงแห่งหนึ่งกับความครื้นเครงและเสียงเพลงบรรเลง หลินหลินที่เคยสนุกกับบทเพลงและโยกย้ายเต้นกับเพื่อนๆ ในตอนนั้นกลายเป็นคนที่นั่งกุมแก้วเหล้าและกระดกดื่ม

"อึก อึก ฮื่อๆ ทำไมทุกอย่างถึงเป็นแบบนี้ ฉันไปทำเวรทำกรรมอะไรไว้ คุณบอกว่าแก้แค้นพ่อของฉัน แล้วทำไมคุณถึงแกล้งทำเป็นสามีที่ดีมาตั้งสี่ปี มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิด ผู้หญิงหน้าด้านคนนั้นตั้งใจที่จะแย่งสามีของฉัน ฮื่อๆ" หลินหลินเธอดื่มเหล้าไปหลายแก้วแอลกอฮอล์ที่ออกฤทธิ์นั้นเริ่มทำให้เธอเมาแล้วพูดไม่รู้เรื่อง

"หลินหลิน มาดื่มคนเดียวเหรอ" เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหน้าเธอจึงเงยหน้าขึ้นมองสายตาที่จ้องมองเพ่งเล็งนั้นมองไม่เห็นว่าเป็นใครแต่น้ำเสียงนั้นมันดูคุ้นๆ ซึ่งแตกต่างจากคนตัวโตที่เดินเข้ามาทักเขาเห็นเธอดื่มหนักพักใหญ่แล้วแต่แค่ยังคงนั่งมอง 

"จำฉันไม่ได้เหรอก็อย่างว่าเธอไปเรียนต่างประเทศหลายปีกลับมาก็แต่งงานเลย เราถึงไม่ได้มีโอกาสทักทายกัน ในวันนี้เราไปรื้อฟื้นความหลังกันไหมจะได้รู้ว่าฉันเป็นใคร ความจำที่เรารื้อฟื้นความหลังกันมันอาจจะแน่นคับแคบในช่องแคบก็ได้นะ" ถึงแม้ว่าหลินหลินจะเมาแต่น้ำเสียงและการพูดนั้นดูไม่น่าไว้ใจไม่พอคนตัวโตที่ยืนอยู่นั้นก้มลงมาจับแขนของเธอ

"ปล่อยฉาน อย่ามายุ่งกับฉันแกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร ถ้าไม่อยากตายก็ไสหัวไปซะ" หลินหลินยังคงใช้อำนาจไม่ต่างจากเมื่อก่อน เธอคงลืมคิดไปว่าพ่อของเธอนั้นเสียแล้วและตอนนี้เธอไม่ได้มีอำนาจอะไรเลยนอกจากเงินสดในบัตร

คนตัวโตที่ยกยิ้มด้วยมุมปากไม่ปล่อยมือของเธอแถมทั้งยังกระชากตัวของเธอลอยขึ้นจากโซฟาลำตัวเล็กแนบชิดกับคนตัวโตที่โอบกอดไว้ไม่ให้เธอขยับหนี

"ปอย ปล่อยสิ" หลินหลินพยายามที่จะผลักคนตัวโตออกและพยายามเดินหนีแต่ถูกเขาคนนั้นคว้าอุ้มดั่งกับเจ้าสาวเดินออกจากโต๊ะวีไอพีและลงมาด้านล่าง

"ขอโทษนะครับคุณจะพา..." ผู้จัดการของร้านซึ่งรู้จักกับหลินหลินเพราะเธอเคยมาดื่มที่นี่กับเพื่อนบ่อยๆ จึงเดินเข้ามาทัก ด้วยที่มีผู้ชายคนนี้อุ้มเธอในขณะที่เธอเมาแต่พออ้าปากผู้จัดการคนนั้นกลับได้รับบัตรใส่ปากเอาไว้จนเขาไม่สามารถพูดต่อได้

"เงินในบัตรยังเหลืออีกสามถึงสี่แสน ถ้าอยากใช้เงินอย่างสบายก็เอาบัตรไปใช้ซะและหุบปากเอาไว้" คนตัวโตยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์ใช้เงินปิดปากผู้จัดการนั้นไม่ให้เข้ามาห้ามและผู้จัดการที่หน้าเงินไม่พอยังก้มหัวคำนับคนชั่ว 

"ได้เงินตั้งเกือบสี่แสนบาท ใครไม่เอาก็บ้าแล้วเว้ยอีกอย่างผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ญาติโกโหติกาฉันสักหน่อย แต่เดี๋ยวนะ คุณนิตาสั่งเอาไว้ว่าถ้าเกิดมีช็อตเด็ดๆ ให้ถ่ายรูปไปให้อย่างนี้ก็ได้เงินอีกทางอะสิ ไม่ได้การล่ะหาเงินเพิ่มดีกว่า" ผู้จัดการเจ้าเล่ห์คนนั้นรีบเดินมาอีกทางพื่อแอบถ่ายรูปหลินหลินถูกผู้ชายคนอื่นอุ้มขึ้นรถทั้งรูปทั้งคลิปวิดีโอชัดเจนส่งไปให้นิตา

"คุณนิตาครับ ผมส่งรูปไปให้แล้วทั้งชัดทั้งแน่นหนาขนาดนี้ คุณนิตาจะให้ผมเท่าไร" ความหวังอย่างเดียวก็คือเงิน ผู้จัดการคนชั่วหลังจากที่ส่งคลิปวิดีโอและภาพให้กับนิตาเขาจึงโทรไปขอเงินเพียงไม่นานทางนั้นโอนเงินมาให้ทันทีสามแสนบาท

"หึหึ คืนนี้ได้ตั้งเกือบหกแสนทำอะไรดีนะ" หลังจากที่วางสายยอดเงินจากแอปธนาคารปรากฏขึ้นทันที ผู้จัดการเจ้าเล่ห์ที่เห็นแก่ตัวยกโทรศัพท์มือถือตบกับฝ่ามือไปมาได้เพียงแต่คิดเพ้อฝันว่าจะเอาเงินที่ได้ไปทำอะไร

ตัดมาทางด้านของหลินหลิน

"ฉันจะกลับบ้าน จา...กลับบ้าน" คนตัวโตขับรถมองทางและหันมองนิตาที่หมดสติอยู่ด้านข้างถึงแม้ว่าจะสวมใส่ชุดเสื้อยืดธรรมดาแต่มันดูเซ็กซี่ด้วยที่เมาโดยไม่รู้สติแล้วนั้นยิ่งทำให้เขาอยากถึงจุดหมายเร็วๆ

"อย่าเพิ่งกลับบ้านสิ ไปสนุกกับฉันก่อน ฉันเริ่มอดใจไม่ไหวแล้วเมื่อก่อนนี้ฉันอาจจะพลาดที่ไม่ได้ชิมเธอแต่ตอนนี้ฉันจะไม่พลาดอีกแล้ว" คนตัวโตกลืนน้ำลายลงคอด้วยที่หันมองหลินหลินแล้วอยากลิ้มลองเขาอยากจะเหยียบคันเร่งให้ขับรถถึงที่เหมือนเร็วๆ ซะจริง

เมื่อถึงลานจอดรถของคอนโดแห่งหนึ่งซึ่งไม่ไกลจากสถานบันเทิงนั้นมาก แต่วัดระยะทางในการขับรถมาและรถติดด้วยก็เกือบครึ่งชั่วโมง

"หลินหลินขึ้นห้องกันเถอะ" หลินหลินเธอหมดสติไม่แม้แต่จะนอนละเมอด้วยซ้ำเรือนร่างบางอ่อนระทวยถูกผู้ชายสาระเลวอุ้มไปในท่าอุ้มเจ้าสาว

"ขอโทษนะครับ" 

"ไอ้ยามกระจอกอย่ามายุ่งและอย่าสะเออะโทรไปฟ้องเมียกูนะ ถ้ากูรู้มึงไม่ได้ทำงานอยู่ที่นี่แน่" เสียงตวาดใส่รปภ.ดูแลคอนโดของคนตัวโตที่อุ้มผู้หญิงคนอื่นเตรียมจะขึ้นห้องรีบเอ่ยสั่งห้ามรปภ.ไม่ให้โทรบอกภรรยาตัวเอง

"ครับ" รปภ.คนนั้นเป็นเพียงแค่คนจนๆ และหาเช้ากินค่ำได้เงินเดือนไปวันๆ ไม่กล้าที่จะสู้กับคนรวยอย่างเขาจึงได้เพียงแต่พยักหน้าและก้มหน้าให้ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นนอกใจภรรยาและยังพาผู้หญิงไร้สติขึ้นมาบนคอนโด