ตอนที่ 3 : ฉันเป็นข่าวไม่ได้

คีอัส อคิราห์ ธนรัตน์กุล!

หญิงสาวเบิกตากว้าง แม้ตัวเธอจะมึนไม่น้อยแต่ก็ดีขึ้นกว่าก่อนหน้ามากแล้ว และฤทธิ์แอลกอฮอล์แค่นั้นไม่อาจทำให้เธอลืมคนที่เธอชื่นชอบได้ในชั่วพริบตา

เมเบลตั้งสติ ระมัดระวังที่จะเดินเข้าใกล้ร่างสูง

ใบหน้าหล่อเหลาของคีอัสซีดเผือด ดวงตาคมกริบเปี่ยมเสน่ห์ที่เคยเต็มไปด้วยความมั่นใจและมั่นคง บัดนี้กลับแดงก่ำและพร่ามัว เสื้อเชิ้ตสีดำที่เขาใส่ยับยู่ยี่ ลมหายใจหนักหน่วงและขาดห้วง มือข้างหนึ่งกำเข้าหากันแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดโปน อีกข้างยันผนังไว้ราวกับจะพยุงตัวเองไม่ให้ทรุดลงไป

“พี่คีอัส…” เมเบลเผลอเรียกชื่อเขาตอนที่เดินเข้าไปใกล้ ระยะห่างเหลือน้อยมากพอที่คีอัสจะได้ยินแม้เสียงนั้นเปล่งออกมาแผ่วเบา

ซูเปอร์สตาร์ระดับประเทศค่อยๆ เงยหน้าขึ้นช้าๆ ดวงตาพร่าเลือนจ้องเมเบลอย่างเลื่อนลอย แววตาของเขาดูแข็งกร้าวและไม่ไว้ใจอยู่ในที

แต่เมื่อเห็นใบหน้าของเมเบลชัดเจนเขาจึงลดระดับความน่ากลัวในดวงตาลง

“ร้อน…” คีอัสพึมพำเสียงแหบพร่า ใบหน้าคมคายมีเม็ดเหงื่อเกาะพราว แต่ริมฝีปากกลับแห้งผาก

“ทำไมถึงมาอยู่ตรงนี้คนเดียวคะ”

สาวงามรีบเข้าไปช่วยพยุงเขา เธอแทบจะสร่างเมาเมื่อเผชิญกับสถานการณ์ตรงหน้า ความห่วงใยถาโถมเหนือเหตุผลใดๆ ทั้งหมด

คีอัสยังคงพิงผนัง ดวงตาแทบจะพร่าเลือนไม่โฟกัส

“ฉัน…ไม่รู้ อึก”

เขาพึมพำตอบเสียงแหบ ก่อนที่ร่างสูงจะแทบทรุดลงไปกองกับพื้น ตัวสั่นระริกจนหญิงสาวตกใจและแม้เมเบลจะสูงและรูปร่างดีแต่ก็ยังเล็กและบางกว่าเขาอยู่มากนัก

“เดี๋ยวหนูพาไปโรงพยาบาลนะคะ อดทนก่อนนะ” เมเบลพูดอย่างร้อนรน เริ่มหันซ้ายขวาเพื่อหาทางออกโดยเร็วที่สุด

แต่สำหรับคีอัส ทันทีที่เขาได้ยินคำว่าโรงพยาบาล ดวงตาพร่ามัวของเขาฉายแววตื่นตระหนกขึ้นมา มือที่กำแน่นคลายออกมารั้งแขนของเมเบลที่ช่วยพยุงตนอยู่

“อย่า อึก อย่าไปโรงพยาบาล” ชายหนุ่มพูดเสียงแหบไร้เรี่ยวแรง “ไม่ได้…เด็ดขาด”

เมเบลชะงัก เงยหน้ามองคนดังอีกครั้ง พยายามคิดทำความเข้าใจ ในสถานการณ์อันตายอย่างนี้ เขาห้ามทำไม?

“ซีรีส์ อึก กำลังออน อีกเรื่องพึ่งเปิดตัว…” คีอัสพยายามอย่างมากที่จะพูดอธิบายแม้น้ำเสียงจะขาดห้วงไปบ้างบางคำ แต่เสียงนั้นเต็มไปด้วยความกังวลชัดเจน

“คอนเสิร์ต กะกำลังเตรียมคอน ฉันมีข่าว อึก ไม่ได้”

เมเบลเข้าใจในทันที ในฐานะศิลปินของเขาทำให้ทุกย่างก้าวมีความหมายและความเสี่ยง ที่หากก้าวพลาดเพียงครั้งเดียวก็อาจจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่บรรจงสร้างมาได้เลย

“งั้นจะทำไงดี แล้วผู้จัดการของพี่ละคะ”

ร่างสูงใหญ่ของเขาแทบจะทิ้งน้ำหนักทั้งหมดมาที่เมเบล หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความร้อนระอุจากผิวกายและลมหายใจในจังหวะที่ไม่ปกติจนน่าห่วง

ตอนที่ถามถึงผู้จัดการเขาหลับตาลงครั้งหนึ่งก่อนจะส่ายหัว ปากซีดๆ เอ่ยแผ่วเบาเพียงว่า

“ไม่…ไปโรงบาล”

ครืน ครืน

ขณะนั้นแรงสั่นของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าทีเมเบลสะพานอยู่ก็เรียกเอาความสนใจไป มือเรียวของหญิงงามหยิบออกมา บนหน้าจอปรากฏชื่อลิลลี่ เพื่อนสนิทที่เธอลืมไปแทบสนิทแล้ว

[เมเบล อยู่ไหนอะ โอเคไหมเนี่ย ออกมาได้ไหม] เสียงของเพื่อนสาวถามทันทีที่เมเบลกดรับ ปลายสายดูกังวลไม่น้อย

“ลี่ คือว่า ขึ้นรถกันหมดแล้วใช่ไหม” เมเบลถามกลับ

[รอแกเนี่ยแหละ ออกมาเร็ว ยัยสองคนนี้ไม่ไหวแล้ว]

“กลับไปก่อนเลยลี่ ฉันมีธุระด่วน”

[ห้ะ ธุระอะไรของแกตอนนี้เม ไม่ตลก ออกมา]

ลิลลี่เริ่มเสียงแข็ง ด้วยเป็นห่วงเมเบลและอาจจะจับพิรุธได้ว่าสถานการณ์ไม่ปกติ และเมเบลรู้ดีว่าเธอไม่มีเวลาอธิบายกับเพื่อน ยิ่งไม่แน่จว่าควรบอกสถานการณ์ฝั่งเธอไหมในเมื่อลิลลี่เองก็ยังต้องดูแลทั้งคลอเดียและปานเดือน

เมเบลกดวางสาย เก็บโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าตามเดิม ก่อนจะหันมาทางคีอัส

รอบข้างร้างไร้ผู้คน ในเมื่อโรงพยาบาลไม่ใช่ทางเลือก การจะพาเขาไปที่ห้องของเธอก็เสี่ยงและดูไม่เหมาะสมนัก ที่อยู่ของเขาเธอเองก็ไม่รู้

อีกอย่างคีอัสในตอนนี้ อยู่ในสภาพที่ไม่พร้อมให้ใครเห็นมากๆ

“งั้นหนูจะพาไปหาที่พักใกล้ๆ นี้นะคะ” เสียงหวานเอ่ยบอกในที่สุดเมื่อพบทางออกเดียวที่เหลืออยู่

เมเบลรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี พยุงร่างสูงไปออกทางด้านหลังของคลับซึ่งเป็นทางออกฉุกเฉินและมีรถแท็กซี่จอดประจำอยู่

“ไปโรงแรมxxxค่ะ”

เธอเอ่ยบอกกับคนขับตอนที่พาคีอัสเข้าไปนั่งได้สำเร็จ และจะเรียกว่าโชคดีก็ได้ที่ในกระเป๋ากางเกงของร่างสูงมีแมสเหน็บไว้อยู่ เธอเห็นตอนที่พยุงเขาออกมา พอนั่งเรียบร้อยเลยเอามาใส่ให้เขา

เมเบลพาคีอัสเข้ามาในห้องหมายเลข 712 ที่เธอพึ่งใช้บัตรของตัวเองรูดไป ค่อยๆ ประคองร่างกายสูงใหญ่ไปนอนบนเตียงขนาดคิงไซซ์ ก่อนจะยืนสูดหายใจเข้าปอดอยู่ข้างเตียงด้วยความเหนื่อยล้า

เธอหันซ้ายหันขวาคิดทำอย่างอื่นต่อ สมองของหญิงสาวเริ่มประมวลผลช้าลงอีกครั้งด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ยังตกค้าง เมเบลสะบัดใบหน้าไปมาเรียกสติ มองหน้าคมคร้ามของคีอัสที่เหงื่อแตกพลั่ก เขาเริ่มหอบหายใจรุนแรงกว่าเดิม อุณหภูมิร่างกายที่เมเบลสัมผัสได้เมื่อครู่ร้อนผ่าว

“พี่คีอัส? ไหวไหมคะ”

“อึก…ระร้อน”

“ทำไงดีๆ”

ร่างกายเขาสั่นระริก ดวงตาเปิดปรือเต็มไปด้วยแรงอารมณ์บางอย่าง และสิ่งที่เมเบลเผลอมอง ส่วนล่างกลางกายของเขากำลังแข็งเป็นลำนูนออกมาจากกางเกง

หญิงสาววัยสะพรั่งรีบหันหน้าหนี ตั้งสติอีกครั้งและเข้าใจได้ในทันทีว่าคีอัสถูกยาปลุกกำหนัด

เธอไม่ได้มีความรู้เรื่องยามากนัก แต่จากที่เคยได้ยินมาหรือจากฉากในละครที่เคยดู

ถ้าได้ระบายออกและได้แช่น้ำเย็น ๆ อาการอาจจะดีขึ้น หรืออาจจะหายไปได้?

เอาเถอะ เธอไม่มีเวลาคิดมากนักหรอก รู้แค่ว่าต้องทำอะไรสักอย่างโดยเร็วที่สุด ก่อนที่อาการของคีอัสจะหนักไปมากกว่านี้

“พี่คีอัส หนูจะพาไปแช่น้ำนะคะ”

บอกกับชายหนุ่มที่ใบหน้าซีดอิดโรยและดูเหมือนเขาจะกัดฟันอดทนอะไรบางอย่างอยู่

เธอทำท่าจะเข้ามาประคองร่างสูง ทว่าเขาเบือนใบหน้าหนีและเอ่ยบางอย่างออกมาแทน

“น้ำ…น้ำ” เมเบลได้ยินชัดเจน หญิงสาวรีบไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำ เปิดฝาแล้วยื่นให้เขา

คีอัสรับไปกระดกดื่มในทันที เขากระหายน้ำมากจนดื่มมันแทบหมดขวด ร่างสูงยังสั่นน้อย ๆ จากฤทธิ์ยาที่กำลังเล่นงาน ส่วนเมเบลมองเขาด้วยความเป็นห่วงอยู่ข้างเตียง จังหวะที่คีอัสเงยหน้าเพื่อดื่มน้ำ ดวงตาแดงก่ำของร่างสูงใหญ่สบเข้ากับดวงตาหวานล้ำของเธอ

ปึก!

ขวดน้ำถูกปล่อยทิ้งอย่างไม่ไยดี เมเบลสะดุ้งน้อยๆ รู้สึกเหมือนถูกดึงออกมาจากห้วงลึกในตาเขา หญิงสาวกำลังย่อกายไปเก็บขวดน้ำนั้น เดรสเกาะอกสีดำขับให้ผิวกายขาวผุดผ่อง เนินเนื้อถูกดันขึ้นจนเห็นชัดเจนด้วยทรงของชุด เธอไม่รู้ตัวเลยว่าคีอัสกำลังมอง

พรึ่บ!

“อ๊ะ?” เมเบลสะดุ้งตกใจ อยู่ๆ คีอัสก็พุ่งมาคว้าตัวของเธออย่างรวดเร็ว มือใหญ่คว้าเอวเล็กคอดก่อนจะพลิกให้ตัวของเมเบลล้มลงบนเตียง ก่อนร่างกายหนาแน่นของเขาจะตามมาทาบทับ