Novels by Somoon

เวลาผ่านไปห้าปีอย่างรวดเร็ว มิลินเติบโตขึ้นท่ามกลางความรักอย่างดี เด็กหญิงวัยห้าขวบถึงเวลาต้องเข้าอนุบาลแล้ว หลังจากเด็กน้อยเรียนเตรียมอนุบาลมาเป็นเวลาเกือบปี คีอัสยังคงทำงานในวงการบันเทิงตามความชอบของเขา ยังคงปล่อยเพลงและรับเล่นซีรีส์ตามความเหมาะสม ทั้งเรื่องของบทและเวลาที่ต้องแบ่งมาดูแลครอบครัว ช่วงปีหลังๆ ชายหนุ่มผันตัวมาดูงานเบื้องหลัง ทั้งโปรดิวเซอร์และงานภาพยนตร์และทำได้ดีจนเคยได้รับรางวัลมาแล้ว ส่วนเมเบลในวัยยี่สิบเจ็ดปีเต็ม เป็นคุณแม่ลูกหนึ่งสามีอีกหนึ่งที่มีแต่ความสวยสะพรั่งยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เธอสง่างามสมกับเป็นหญิงสาวที่ถูกดูแลอย่างดีโดยสามี มีเนื้อมีนวลขึ้นกว่าเมื่อก่อนเล็กน้อย จนทุกๆ คืนแทบจะไม่ได้นอนเพราะถูกสามีขย้ำทั้งตัวนี่แหละ เมเบลได้รับการติดต่อมาจากรายการหนึ่ง เป็นรายการที่ลงในแพลตฟอร์มออนไลน์ทั่วไป มีชื่อเสียงและเชิญแต่คนดังไปออกเชียวล่ะ แน่นอนว่าเธอไปหลังจากปรึกษากับคีอัสแล้ว “สวยชะมัด” แว่วเสียงชื่นชมและสายตาจับจ้องมาที่หญิงสาวเป็นตาเดียวหลังจากที่เมเบลก้าวเท้าเข้ามาในสตูดิโอถ่ายทำพร้อมกับคนขับรถที่คีอัสกำชับเป็นพิเศษว่าให้อยู่เป็นเพื่อนเมเบล “คุณเมเบล ด

เวลาหมุนผ่านไปอย่างรวดเร็วราวกับความฝัน หนูน้อยมิลิน ลูกสาวของคีอัสและเมเบลเติบโตขึ้นอย่างแข็งแรงและน่ารัก ดวงตาใสแจ๋วเป็นประกายสะท้อนความรักที่ได้รับจากพ่อแม่เต็มเปี่ยม วันนี้เป็นวันสำคัญอีกวันหนึ่ง เป็นวันเฉลิมฉลองความรักที่บ่มเพาะจนสุกงอม และมีมิลินน้อยมาร่วมเป็นสักขีพยานรัก วันแต่งงานของคีอัสและเมเบล แสงแรกแห่งอรุณเบิกฟ้าจับต้องผิวน้ำนิ่งสงบของแม่น้ำเจ้าพระยา สายลมยามเช้าพัดเอื่อยนำพากลิ่นหอมอ่อนของดอกไม้ไทยนานาพรรณที่ประดับประดาเรือนไทยโบราณริมน้ำอย่างวิจิตรบรรจง เสียงเพลงบรรเลงไทยเดิมแว่วหวานดุจสายน้ำไหลริน สร้างบรรยากาศอันศักดิ์สิทธิ์และอ่อนโยน เมเบลปรากฏกายในชุดไทยศิวาลัยสีขาวนวลบริสุทธิ์ ปักลวดลายงดงามด้วยดิ้นเงินระยิบระยับขับผิวผ่อง เครื่องประดับทองคำโบราณที่สวมใส่เพิ่มความสง่าดุจนางในวรรณคดี ผมเกล้ามวยประดับดอกไม้สดดูอ่อนหวาน ดวงตาคู่สวยทอประกายแห่งความสุขและความตื่นเต้น ข้างกายคือกลุ่มเพื่อนที่มองมาด้วยความยินดีและตื้นตันใจ “สวยมากยัยเม แกเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดที่ฉันเคยเห็นจริงๆ” คลอเดียพูด ยิ้มทั้งน้ำตา เธอบินกลับมาจากเยอรมันเพื่อร่วมงานแต่งของเมเบลโดยเฉพาะ “ขอบ

เมเบลเป็นว่าที่คุณแม่อายุครรภ์ครบแปดเดือนกว่าๆ แล้ว หน้าท้องของเธอนูนป่องออกมาอย่างเห็นได้ชัด ทุกๆ วันได้รับการดูแลเอาใจใส่จากว่าที่สามีอย่างคีอัสไม่ขาดตกบกพร่อง ใช่ ยังเป็นว่าที่สามีอยู่ พวกเขาตกลงว่าหลังจากคลอดลูกแล้ว ค่อยเป็นช่วงเวลาของการเฉลิมฉลอง ช่วงนี้คีอัสเลยทั้งทำงานนอกบ้านอย่างหนักและในบ้านอย่างสม่ำเสมอ เขาแบ่งเวลาได้อย่างดีเยี่ยมเลยล่ะ แถมตอนที่ต้องออกไปทำงานข้างนอกก็ยังไม่ยอมให้เมเบลอยู่คนเดียว จะต้องมีเพื่อนหรือพี่เลี้ยงอยู่ด้วยตลอด เมเบลที่รออยู่ที่บ้านไม่มีอะไรทำ คีอัสก็ให้เธอเลือกตรีมงานแต่งไปพลางๆ ชอบแบบไหน อยากจัดที่ไหน แต่สิ่งที่เธอเลือกมันขัดกับความต้องการของคีอัสนี่สิ เพราะเมเบลน่ะแค่ต้องการงานแต่งสงบๆ มีคนที่รักรายล้อมก็สุขใจมาก แต่คีอัส หนุ่มร่างสูงอยากอวดภรรยาด้วยการจัดงานใหญ่ๆ มันก็เลยต้องเก็บไว้ก่อน นับตั้งแต่วันที่รู้ว่ากำลังจะมีโซ่ทองคล้องใจ คีอัสก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากที่เคยสุขุมนุ่มลึกอยู่แล้ว เขากลับกลายเป็นผู้ชายที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและใส่ใจ เมเบลคือโลกทั้งใบของเขาในยามนี้ ทุกย่างก้าว ทุกการกระทำ ล้วนแล้วแต่ถูกโอบอุ้มด้วยความระมัดระวังแล

[พี่ส่งคนที่ไว้ใจได้ไปรับหนูนะคะ ไม่ต้องกังวล มันจะพาหนูมาหาพี่ที่โรงพยาบาลค่ะ] เมเบลพึ่งวางสายไปจากคีอัส เหลือบมองคนตรงหน้าอย่างเกรงๆ ไม่น้อย ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ใส่เสื้อเชิ้ตสีดำปลดกระดุมสามเม็ด สวมแว่นกันแดดสีชา ตัวสูงพอๆ กับคีอัสเลย แต่ร่างหนากว่ามาก แถมยังมีรอยสักขึ้นมาถึงลำคอ ออร่ารอบตัวดูน่าเกรงขามและไม่น่าเข้าใกล้ต่างจากคีอัสชัดเจน เมเบลแทบหายใจไม่ออก คีอัสมีคนรู้จักแบบนี้ด้วยงั้นหรอ!? “เมเบลใช่มั้ย?” เขาถาม น้ำเสียงแหบเข้มๆ อย่างไรไม่รู้ แต่มันทำให้เมเบลขนลุกซู่ไปทั้งตัว “ชะใช่ค่ะ” “อืม ขึ้นรถ” เคลย์ตันส่งเสียงรับในลำคอ ก่อนจะพยักหน้าไปด้านหลังที่มีรถสปอร์ตคันหรูของเขาจอดอยู่ สายตาดุๆ มองปราดเมเบลอย่างรวดเร็ว ‘คนของน้องชาย’ ดูเกร็งอย่างเห็นได้ชัด แต่ช่วยไม่ได้ คีอัสดันเลือกให้เขามารับเมียตัวเองเพราะมันนอนป่วยเป็นผัก เขาที่ถูกขอแกมบังคับเอ็นดูมันอยู่มากก็เลยต้องถ่อมาตั้งแต่ยังไม่เช้าดี มาถึงช่วยสาย จอดรถรอหน้าบ้านสักพัก เมเบลก็เดินออกมา ตอนแรกเคลย์ตันอดสงสัยไม่ได้ว่ามันไปเจอผู้หญิงคนนี้ได้ยังไง เพราะดูจากบ้านที่อยู่ ไหนจะคนละจังหวัด คนละสังคม ไม่น่

“เมเบล พี่ดาวกระจายเองนะ” สุดท้ายจึงยอมจำนนกดโทรศัพท์หาเมเบล [มีอะไรหรอคะ พี่คีอัสละ? ติดงานอยู่หรอ เมเบลไม่ทันได้รับสาย…] เมเบลตอบกลับ ปลายสายแอบสั่นเล็กน้อย เธอทำธุระส่วนตัวอยู่จึงไม่ได้รับสายที่คีอัสโทรมา พอจะโทรกลับ เมเบลก็ไม่พร้อมคุยเท่าไหร่นัก เกิดเรื่องขึ้นอีกแล้วน่ะสิ เรื่องใหญ่เลยด้วย “ไม่ค่ะ น้องเมเบลไม่เห็นข่าวหรอคะ” ดาวกระจายถามกลับ [ช่วงนี้เมเบลไม่ได้ติดตามข่าวเลยค่ะ เกิดอะไรขึ้นกับพี่คีอัสหรอคะ] น้ำเสียงนั้นร้อนใจเป็นอย่างมาก เมเบลรู้สึกใจกระตุกอย่างไม่ทราบสาเหตุ แค่คิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับคีอัสก็ปวดใจไปหมด “คีอัสล้มป่วย ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลค่ะ” [ทะทำไมถึงเป็นแบบนั้น] “แพทย์บอกว่าคีอัสโหมงานหนัก พักผ่อนไม่เพียงพอค่ะ อีกอย่างก็เหมือนมีอาการตรอมใจร่วมด้วยหน่อยๆ” […] “น้องเมเบลมาหาคีอัสได้ไหมคะ พี่ขอร้อง พี่รู้ว่ามันเห็นแก่ตัวที่เราเป็นฝ่ายให้น้องออกไปจากชีวิตของคีอัสแต่ดันขอร้องอะไรแบบนี้ แต่ว่า สิ่งที่คีอัสต้องการคือน้องเมเบล ถือว่าทำเพื่อคีอัสอีกครั้งได้ไหมคะ” ดาวกระจายกลั้นใจพูด คำพูดนั้นฟังเหมือนให้มาดูใจคีอัสอย่างไรอย่างนั้น ทั้งที่เจ้าตัวนอน

เมเบลตื่นขึ้นมาในเวลาเกือบเที่ยง ร่างกายของหญิงสาวร้าวระบม ขายังสั่นระริกจากกิจกรรมเมื่อคืน เนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยจูบ หญิงสาวทำหน้าไม่ถูกนักเมื่อเจอคีอัส เขาแค่นั่งเงียบๆ มองเมเบลอยู่ที่ท้ายเตียง พอหญิงสาวฟื้น คีอัสก็รีบเข้ามาประคอง “เมเบล” “พี่คีอัส” เขาเรียกเธอเสียงแผ่ว ดวงตาคมกริบที่มักจะนิ่งขรึมบัดนี้เต็มไปด้วยความห่วงหาอาทรจ “เป็นไงบ้างคะ รู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม?” คีอัสเข้ามาประคองกายบาง ลอบสำรวจเมเบล มือหนาแตะที่หน้าผากวัดอุณหภูมิ “…ฮึกก” ทว่าเมเบลกลับสะอื้นฮัก น้ำตาร่วงเผาะ “โอ๋ๆ ไหนคนดี เจ็บหรอคะ พี่ขอโทษนะ พี่ไม่ดีเอง ทำรุนแรงกับหนู” “ฮืออ พี่คีอัส” “ไม่ร้องสิเมเบล พี่ปวดใจไปหมดแล้ว ตีพี่แทนเถอะนะ” คีอัสรวบตัวหญิงสาวมากอดแนบอก พยายามลูบหลังและเอ่ยปลอบโยนแต่นั่นก็ยิ่งเหมือนไปกระตุ้นต่อมน้ำตาของเมเบล เธอยิ่งร้องไห้งอแง “ฮึก มะไม่น่าเลย พี่ไม่น่ามาเจอหนูที่นี่เลย” “ทำไมพูดแบบนั้นคะ พี่ดีใจที่ได้เจอหนูนะ” “ไม่เอาค่ะ ฮึก หนูไม่อยากให้พี่เสียหาย” “โธ่เมเบล คนที่เสียหายคือหนูนั่นแหละ” “ฮื่ออ” เมเบลสะอึกสะอื้น น้ำตาไหลเป็นสาย ความเจ็บปวดทางร่างกายทำให้หัวใจของเธ

ฉัตรเกล้าตั้งครรภ์เข้าสัปดาห์ที่สิบแล้ว ครรภ์อ่อนเกือบสามเดือนนี้ยังไม่ได้ขยายใหญ่โตให้เห็นด้วยตาเนื้อมากนักด้วยเป็นครรภ์แรกและร่างกายผอมบางเป็นทุนเดิม แต่เพราะฉัตรเกล้าเป็นกรณีพิเศษจึงต้องดูแลอย่างใกล้ชิดมาก ในหนึ่งสัปดาห์ต้องเข้าตรวจร่างกายกับลุงหมอคนที่วินิจฉัยให้คุณชายเล็กตั้งแต่เด็กและเพื่อศึกษาเก็บตัวอย่างเอาไว้ด้วยยังมีน้อยนักในสยามประเทศ ฟ้าครามไม่ได้มีท่าทางตกใจหรือแปลกใจด้วยรู้ก่อนแล้ว ถึงจะไม่แน่ใจว่าทำเมียตัวขาวท้องตอนไหน อาจจะเป็นตอนที่ฉุดน้องไปอยู่บ้านกลางป่า ทั้งวันทั้งคืนสมสู่กันไม่ออกไปไหนกระมัง เชื้อคงจะแรงจนกินยาหม้อก็เอาไม่อยู่หรือไร เลือดที่ออกวันนั้นคงเป็นเลือดล้างหน้าเด็กกระมัง ฉัตรเกล้าที่ตัวเล็กจ้อยเมื่อเทียบกับฟ้าครามยามนี้ยิ่งราวตัวเล็กขึ้นไปอีก ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะอุ้มท้องลูกของพ่อเสือใหญ่ตั้งเกือบสามเดือนแล้ว นึกไปถึงเหตุการณ์อันตรายก่อนหน้าก็ใจหายแวบ หากเกิดอะไรขึ้นรุนแรงตอนนั้นจนต้องเสียลูกในครรภ์ไป ฉัตรเกล้าคงเสียใจตลอดชีวิต ส่วนที่เคยกังวลว่าฟ้าครามจะไม่ชอบใจหากตนตั้งครรภ์หายเป็นปลิดทิ้งเมื่อคนที่ทำให้ท้องคอยดูแลประคบประหงมไม่ห่างตั้งแต่ก่อนจะรู้ว่าเม

ปกเกล้ายอมกลับมากับฉัตรเกล้าโดยการหิ้วเอาศักดิ์แก้วมาด้วย คิดจะให้มันมาขอขมาแม่ตน ลักไปไม่พอ ยังได้เสียเป็นผัวเมีย ถึงกับเข้าพิธีแต่งงานตามประเพณีบ้านมันอีก คุณหญิงแก้วตารู้ว่าบุตรชายคนโตได้หมอผีเป็นผัว ออกเรือนตามน้องชายไปก็อดจะอึ้งไม่ได้ สุดท้ายไพศาลภิรมย์รักษ์จะไม่มีสะใภ้ให้เชิดชู มันก็น่าอดสูไม่น้อย แก้วตาแม้เป็นผู้ดีเก่าแต่ไม่ได้มีความคิดโบราณคร่ำครึอะไร ด้วยตอนสาว ๆ ก็ไปเรียนถึงเมืองนอก พบเจอรักร่วมเพศมามาก ไม่ได้สนสายตาของใครเลยสักนิด ยิ่งเธอรู้สึกผิดที่เคยทำไม่ดีกับลูกไว้ ไม่ว่าจะทั้งปกเกล้าหรือฉัตรเกล้า เธอก็ยิ่งจะเอาใจ ทดแทนกับเรื่องราวในอดีต กับฉัตรเกล้าที่ถูกวินิจฉัยว่าเป็นชายที่อาจจะท้องได้ก็ทำใจมาตั้งแต่ตอนนั้น หากแต่กับปกเกล้า ผ่านช่วงเวลาที่ลูกคนนี้เกเรมาไม่น้อย อยู่ดี ๆ มีผัวมันก็อดอึ้งไม่ได้ แต่ก็คงดีกว่าถูกจับไปทรมาน คุณหญิงแก้วตายังอยู่ที่บ้านของพี่สาว รั้วบ้านไพศาลภิรมย์รักษ์จึงมีเพียงคุณชายใหญ่และคุณชายเล็กกับคนรักของทั้งสอง แม้คู่ของคุณปกเกล้าจะไม่ค่อยเหมือนคนรักทั่วไปสักเท่าไหร่ก็ตาม สามมื้ออาหารถูกจัดให้สำหรับสี่คนในทุกวัน เวลานั้นทั้งฟ้าครามและศักดิ์แก้ว

หลังฝูงผีร้ายจากไปและน้อมส่งเทพยดาทั้งหมด หันมองรอบกายเห็นบริวารอยู่พร้อมหน้ายกเว้นทมิฬ ร่างสูงจึงได้เรียกให้กลับเข้าที่ ที่ฟ้าครามอัญเชิญเหล่าเทวามาชุมนุมเป็นเพราะต้องการจะปลดปล่อยวิญญาณทั้งหลายให้เดินหน้าเข้าสู่วัฏจักรสงสารที่ควรจะเป็น หาได้อยากทำลายวิญญาณเหล่านั้นจนสิ้น แน่นอนว่าหากไม่ได้คำนึงถึง วิญญาณร้ายเหล่านั้นคงแหลกเป็นจุณคามือฟ้าคราม และที่ชุมนุมเทวดาก็เพราะไม่อาจให้ใครมารบกวนยามเอ่ยคาถาศักดิ์สิทธิ์ เพราะเป็นช่วงเวลาที่โดนแทรกแซงได้ง่าย จึงได้ขอให้เหล่านางฟ้านางสวรรค์ลงมาช่วยอำนวยอวยชัย ปกป้องอารักขา พ่อพยัคฆ์มองหาบริวารอีกตน พลางนึกไปถึงประโยคส่งท้ายของนางสวรรค์นางหนึ่ง ใบหน้าจับจิตจับใจยิ้มละไมหากแต่เนื้อความทำเอาฟ้าครามขมวดคิ้ว ‘หวังว่าจะได้เจอกันอีก ตอนนี้ให้รีบไปเถิด’ “ฉัตร” ไม่รอช้ารีบวิ่งกลับไปที่บ้านใหญ่ทันที เหนื่อยแค่ไหนก็ไม่สนใจตัวเองอีกต่อไป “ฉัตร!” มาถึงก็ตะโกนเรียกเมียเสียงดัง “พี่คราม…” ฝ่ายคนตัวขาวที่ยืนหน้าตื่น หลังได้ยินเสียงคนรักก็รีบวิ่งไปหา หมับ! ฟ้าครามคว้าร่างขาวนวลมากอดแนบอก น้องรู้ว่าเป็นตัวจริงก็กอดตอบแน่นแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ใจหายใจคว่ำ

คืนเดือนแรมเหมาะแก่จะทำพิธีไม่น้อย ฟ้าครามกั้นบริเวณหลังบ้านพักคนงานหญิง สั่งห้ามไม่ให้ใครย่างกรายเข้ามาใกล้เด็ดขาด ก่อนหน้ายืมตัวคนงานชายสองสามคนมันช่วยกันขุดเอาศพที่บัดนี้เหลือแต่กระดูกขึ้นมา โครงกระดูกที่ต่อติดกันบ้างไม่ติดบ้างของคนสองคนจึงวางกองอยู่ตรงหน้า พร้อมสำหรับพิธีในคืนนี้ เสียงบทสวดคาถาแปลกประหลาดดังก้องไปทั่วบริเวณ หากใครมาได้ยินคงมีจิตตกกันไปข้าง ฉัตรเกล้าให้พวกคนงานทั้งหมดไปนอนที่เรือนใหญ่ ส่วนตัวเองก็ไม่ยอมเข้านอน ยืนรอฟ้าครามที่หน้าประตูด้วยใจตุ้มต่อม สวดอยู่ไม่นานโครงกระดูกมนุษย์ก็แปรเปลี่ยน เริ่มมีเนื้อเหี่ยวไม่น่ามอง กลายเป็นสภาพที่โดนทำร้ายจนเสียชีวิต สุดท้ายจึงค่อยกลับมาปกติตอนที่อายุขัยสิ้นสุด ทั้งคู่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้า พนมมือตามการสวดคาถาของฟ้าคราม โซ่ตรวนที่ถูกคล้องไว้เริ่มรัดตึงแน่นขึ้นเรื่อย ๆ ยามพ่อพยัคฆ์จะทำลายมันเพื่อปลดปล่อยทั้งคู่ ‘พี่จ้ะ…’ นางหวานที่นั่งคุกเข่าอยู่ทัก ยามฟ้าครามว่าคาถาจนโซ่ตรวนมันตึงแน่น แทบจะดึงเอาวิญญาณของเธอลงกลับหลุม ด้วยรู้ดีอีกว่ามีสิ่งใดที่คอยเฝ้าอยู่ ฟ้าครามเองก็จ้องเขม็งไปยังหลุมที่ว่าตั้งแต่แรกแล้ว ใบบัวเป็นฝ่ายละจาก

คุณหญิงแก้วตาขอพักอยู่กับพี่สาวอีกหน่อยด้วยยังทำใจเรื่องสามีไม่ได้ ปกเกล้าก็หายไปดื้อ ๆ และคาดว่าคงเป็นศักดิ์แก้วที่ลักเอาตัวไปด้วยขัดผลประโยชน์บางอย่างกับชนา คุณหญิงเธอรู้สึกผิดกับลูกชายคนโตจนกินไม่ได้นอนไม่หลับ ต้องใช้ธรรมะปลอบโยนจิตใจ แถมยังขอร้องอ้อนวอนให้ฟ้าครามพาตัวปกเกล้ากลับมาไม่ว่าจะอยู่ในสภาพไหนก็ตาม เห็นท่าทางผู้เป็นมารดาก็ได้แต่สงสารบวกกับสงสัยเพราะฉัตรเกล้าแทบจะไม่รู้อะไรเลย อะไรที่ว่าปกเกล้ารับผิดแทนคุณพ่อ? คือสาเหตุที่คุณหญิงแก้วตาเกลียดลูกชายของเธอ? หันมองคนข้างกาย ฟ้าครามดูรู้เยอะกว่าเขาเสียอีก “พี่ครามครับ” “ไว้พี่จะบอก ตอนนี้ยังไม่กระจ่างเท่าไหร่นัก” คนนี้ก็รู้ทันรู้ใจไปหมดเสียจริง มาถึงบ้านไพศาลภิรมย์รักษ์ก็ตกดึกเสียแล้ว รถจากวังอรุณศักดิ์กลับออกไปทันทีที่ส่งคนถึงหน้าประตูบ้าน ทั่วบริเวณเงียบฉี่ มีเพียงแสงสว่างจากไปโคมประดับริบหรี่ หากแต่ในบ้านดูจะยังครื้นเครงกันอยู่ ฉัตรเกล้าเดินนำเข้าไป ประตูเปิดอ้าต้อนรับการกลับมาของเจ้าของบ้านตัวจริง คนด้านในชะงัก ฉัตรเกล้าเองก็ชะงัก “นี่มันอะไรกันครับ?” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ตาสวยหรี่ลงมองภาพตรงหน้าอย่างพิจารณา ก็ภา

ผ่านวันที่ได้ประลองวิชามาเพียงสองราตรี พวกไอ้อินมันล่าถอยไปไม่กล้ามาวุ่นวาย ชาวบ้านก็มีแต่จะสมน้ำหน้าจนต้องไปแอบนอนกระท่อมในป่าในสวน มีคนไม่น้อยมาเสนอให้ฟ้าครามกลับมาเป็นหัวหน้าหมู่บ้านดังเดิม แต่เขาปฏิเสธ นึกไปถึงฉัตรเกล้า ด้วยอายุเท่านี้ยังมีอนาคตรออยู่ ตัวมันที่คิดจะติดตามน้องไปทุกที่คงไม่เอาพันธะใดมาผูกคอไว้ ส่วนฉัตรเกล้าคิดไม่ตก วันนี้คือวันที่รอบเดือนมาวันแรก แม้มันจะมาไม่นานและไม่มาก แต่การนั่งก้นแฉะทั้งวันโดยไม่ให้ฟ้าครามสงสัยเลยก็คงเป็นไปไม่ได้ หากจะบอกก็กลัวผัวรังเกียจ มองว่าแปลกประหลาด โดนทิ้งขว้างขึ้นมาจะทำอย่างไร ร่างบางจึงรั้งรออยู่ในห้องไม่ยอมออกไปด้านนอกเสียที “ทำอะไรอยู่หรือ ฉัตร?” ฟ้าครามรอเมียอยู่นานเห็นน้องไม่ออกมาก็ลุกขึ้นไปรอหน้าประตูห้อง กลิ่นสนิมโชยออกมาปะทะจมูก กลิ่นเข้มข้นกว่าทุกทีจนพ่อเสือหน้าหล่อขมวดคิ้ว ร้อนใจคิดว่าเมียเป็นอะไร “ฉัตร เป็นอะไรหรือเปล่า” ถามออกไปอีกครั้ง มือค้างจับที่กลอนประตูเตรียมบิดเข้าไป “มะไม่ครับ พี่ครามหิวหรอ กินก่อนเลยนะ” เสียงนิ่ม ๆ อ่อนโยนรีบบอกกลับมาจนลิ้นพัน ไม่มีท่าทีจะขยับตัวมาเปิดประตู แกร๊ก “อะ พี่คราม” แน่นอนว่าฟ้าคราม