ตอนที่ 4 อีกหนึ่งชีวิต01

ตลอดเกือบสามเดือนที่ผ่านมา วาสิตาใช้ชีวิตไปตามแบบของตัวเอง เรียบง่าย เงียบเหงา แต่ก็ทำใจเรื่องของอิชย์ได้มากแล้ว อย่างน้อยก่อนนอนเธอก็เลิกร้องไห้ให้กับเขาได้เสียที

หลังจากสมัครเข้ามาทำงานที่ภัตตาคารอาหารจีนชื่อดังตามคำแนะนำของเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยอย่างเปรมิกา วาสิตาก็ขยันขันแข็ง เรียนรู้งานและหมั่นพัฒนาตัวเองอยู่เสมอ จนกลายเป็นที่รักของทุกคนในที่ทำงานใหม่ได้ระยะเวลาอันสั้น ซ้ำยังทำให้ผู้จัดการเกิดความเมตตาเอ็นดูอีกด้วย

แต่หลายวันให้หลังมานี้ วาสิตารู้สึกไม่ค่อยสบายนัก คล้ายกับว่าร่างกายมีบางอย่างผิดปกติไปจากเดิม คิดไม่ทันไร เธอก็ยกมือขึ้นปิดปากฉับ แล้ววิ่งเข้าไปโก่งคออาเจียนในห้องน้ำจนหมดไส้หมดพุง

เธอมีอาการแบบนี้มาหลายสัปดาห์แล้ว ยิ่งงานใหม่คือพนักงานเสิร์ฟที่ต้องได้กลิ่นอาหารไม่ซ้ำเมนูอยู่ตลอด ยิ่งทำให้มวนท้องและนึกอยากอาเจียนอยู่เรื่อยๆ จนแทบเสียงาน โชคดีที่ผู้จัดการสาวเข้าใจดีว่าความเจ็บป่วยนั้นห้ามกันไม่ได้ จึงไม่ได้คิดจะตำหนิต่อว่าอะไร

“หน้าซีดเชียววา ลางานกลับบ้านไปพักก่อนไหม”

เพื่อนวัยเดียวกันที่ชื่อเปรมิกาตามเข้ามาดูอาการ หวังจะช่วยลูบไหล่ลูบหลังให้ แต่วาสิตาอาเจียนจนหมดตัวไปเรียบร้อยแล้ว

“ไม่เป็นไรหรอกปู เราไหว สงสัยจะนอนน้อยน่ะ”

คนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ ยืนอิงสะโพกไว้กับเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า แล้วหยิบยาดมจากกระเป๋าเสื้อออกมาจ่อตรงจมูก ใบหน้างามยามนี้ซีดเผือดไร้สีสันของเลือดฝาด ริมฝีปากแห้งผากและหายใจแรงจนทรวงอกสะท้อนขึ้นลงหนักหน่วง

“ไหวแน่เหรอ ดูเหมือนจะยืนไม่อยู่แล้วนะนั่น...ว้าย!”

เปรมิกาทักท้วงยังไม่ทันจบประโยคดี ร่างของวาสิตาก็โงนเงนไม่มั่นคง คงล้มลงฟาดพื้นไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะเพื่อนสาวรีบปรี่เข้าไปช่วยประคองได้ทัน

เปรมิกาตะโกนดังลั่นเพื่อขอความช่วยเหลือจากคนที่อยู่ข้างนอก โชคดีที่เสียงดังเล็ดลอดออกไปถึงหูพนักงานชายคนหนึ่ง ทำให้เขารีบรุดเข้ามาในห้องน้ำหญิงทันที

“ช่วยด้วยเอก! ช่วยวาที วาเป็นลม!”

“ได้ครับ พี่ปู!” เอกภพพยักหน้า รีบปราดเข้าไปช้อนร่างไร้สติของวาสิตาขึ้นสู่อ้อมแขนโดยไม่รีรอ “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ทำไมพี่วาถึงได้เป็นลมแบบนี้ล่ะพี่ปู หน้าซีดมากเลยด้วย”

“น่าจะไม่สบายน่ะ เห็นดูไม่ดีมาหลายวันแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าจะเป็นอะไรมากไหม เดี๋ยวเอกพาวาไปที่ห้องพักพนักงานก่อนนะ พี่จะรีบไปบอกพี่หยกก่อน”

เปรมิกาหมายถึงยาตราหรือหยก ผู้จัดการสาวของภัตตาคารอาหารจีนแห่งนี้ เมื่อเอกภพพาร่างของวาสิตาออกไปจากห้องน้ำแล้ว เธอก็รีบวิ่งไปรายงานให้ยาตรารู้ทันที

แน่นอนว่ามีคำสั่งให้นำตัววาสิตาส่งโรงพยาบาลโดยด่วน เนื่องจากเห็นว่าอีกฝ่ายมีอาการไม่สู้ดีมาหลายวันแล้ว เกรงว่าหากให้นอนพักจนกว่าจะได้สติขึ้นมาเอง อาจจะเกิดอันตรายเอาได้

“ปูไปกับวาเลยนะ ทางนี้ไม่ต้องห่วงหรอก พี่จะให้คนอื่นจัดการแทนก่อน” ผู้จัดการสาวว่า

“ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่หยก” เปรมิกายกมือไหว้

“จ้ะ ไปเถอะ ได้เรื่องยังไงก็โทร. มาบอกพี่ด้วยนะ พี่เองก็ห่วงวา เห็นดูไม่ค่อยสบายมาหลายวันแล้ว บอกให้หยุดพักอยู่บ้านสักวันก็ไม่ยอม ขยันจนได้เรื่อง เฮ้อ”

สิ้นคำพูดของยาตรา เปรมิกาก็พยักหน้ารับคำ ก่อนจะรีบรุดเข้าไปหาเอกภพเพื่อขอให้ช่วยนำตัววาสิตาออกไปทางประตูหลัง โดยมีคนขับรถของภัตตาคารช่วยพาไปส่งให้ยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

เมื่อถึงปลายทาง ร่างของวาสิตาก็ถูกนำหายเข้าไปได้อึดใจหนึ่งแล้ว เปรมิกาเป็นคนบอกอาการโดยรวมที่สังเกตเห็นมาตลอดหลายวันกับเจ้าหน้าที่ ก่อนจะแยกตัวออกไปแจ้งประวัติคนไข้ตรงเคาน์เตอร์ โดยไม่ลืมโทรศัพท์ไปแจ้งให้ป้าบุหลันทราบเรื่องก่อนด้วย ซึ่งผู้เป็นป้าก็รอจนลูกค้ากลุ่มสุดท้ายออกจากร้านข้าวมันไก่จนหมด ถึงได้รีบปิดร้านแล้วมุ่งหน้าตามไปที่โรงพยาบาลทันที

เมื่อบุหลันมาถึงโรงพยาบาลก็พบว่าวาสิตาถูกย้ายตัวขึ้นไป แอดมิตบนตึกเรียบร้อยแล้ว ได้ห้องพักผู้ป่วยพิเศษซึ่งเป็นหนึ่งในสวัสดิการของการทำงานด้วย เปรมิกาผุดลุกขึ้นจากโซฟาเมื่อประตูเปิดออก เธอยกมือไหว้ป้าบุหลันอย่างนอบน้อม แล้วตรงเข้าไปช่วยรับตะกร้าผลไม้ที่ท่านซื้อมาเยี่ยมหลานสาว

“หมอว่ายังไงบ้างจ๊ะ หนูปู” คำถามแรกเต็มไปด้วยความร้อนใจ

“เอ่อ...” เปรมิกาไม่กล้าตอบ ได้แต่อึกอัก สีหน้าดูอึดอัดใจ

“ว่ายังไงลูก หรือวาเป็นอะไรร้ายแรง หนูถึงไม่กล้าบอกป้า”

“เปล่าหรอกค่ะ คุณป้า จะว่าร้ายแรงไหมก็คงไม่ แต่มัน...ไม่รู้สิคะ ปูไม่รู้ว่าควรพูดหรือเปล่า”

“บอกป้ามาเถอะ ป้าสังหรณ์ใจแปลกๆ เพราะอาการของวา มันเหมือนคน...” บุหลันนิ่งเงียบไป ไม่ยอมพูดต่อ สายตาทอดมองเพื่อนสนิทของหลานสาวอย่างต้องการความจริง

“คือวา...วาท้องค่ะ คุณป้า”

เมื่อทนสายตารบเร้าไม่ไหว เปรมิกาจึงยอมพูดออกมา

“วาท้องงั้นเหรอ...”

บุหลันตกใจจนหน้าซีด แม้จะทำใจไว้ก่อนแล้วก็ตาม เพราะคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน ย่อมมองออกว่าอาการคลื่นไส้อาเจียน ได้กลิ่นอาหารแล้วเหม็นไปหมดอย่างนั้น มันบ่งบอกถึงอาการของอะไร

“ใช่ค่ะ คุณหมอบอกว่าตอนนี้วากำลังตั้งท้องอ่อนๆ แล้วร่างกายก็อ่อนเพลียมากจากการแพ้ท้อง เลยต้องให้วาแอดมิตดูอาการไปก่อนค่ะ ไม่งั้นกลัวว่าอาจจะกระทบกระเทือนถึงเด็กในท้องเอาได้”

เปรมิกายืนยันซ้ำอีก สีหน้าท่าทางดูลำบากใจเป็นที่สุด

เธอรู้จักกับวาสิตามาตลอดสี่ปีตอนเรียนมหาวิทยาลัย เพิ่งจะแยกย้ายกันไปทำงานคนละที่หลังเรียนจบ แทบไม่ได้ติดต่อกันเลยในระยะเวลาสองปี จนกระทั่งบังเอิญเจอกันที่ร้านข้าวมันไก่ของป้าบุหลัน ถึงได้พูดคุยกันและชวนให้วาสิตาที่กำลังว่างงานมาสมัครงานที่เดียวกันดู

เปรมิกาเพิ่งจะได้กลับมาคลุกคลีกับเพื่อนเพียงแค่สามเดือน ดังนั้นจึงไม่รู้จริงๆ ว่าวาสิตาจะท้องกับใครได้ ในเมื่อเธอไม่เคยเห็นอีกฝ่ายพูดถึงคนรักเลยสักครั้ง วาสิตาเคยบอกด้วยซ้ำว่าตัวเองยังโสด เพราะแบบนี้เองเธอจึงลังเลไม่กล้าบอกป้าบุหลัน

แต่ก็ทนต่อการรบเร้าไม่ได้จึงต้องพูดออกมา

เมื่อได้ยินแบบนั้นชัดเจน ป้าบุหลันก็ถึงกับทรุดฮวบลงบนโซฟาอย่างอ่อนแรง ได้แต่ตั้งคำถามอยู่ในหัวว่าหลานสาวกำลังตั้งท้องกับใคร ในเมื่อไม่เคยเห็นวาสิตาคบหากับผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย หรือจะเป็นใครสักคนในที่ทำงานเดิม

คนที่อาจเป็นต้นเหตุทำให้วาสิตาเลือกลาออก