ตอนที่ 4 อีกหนึ่งชีวิต 02

“เมื่อกี้...ปูว่ายังไงนะ” เสียงที่สั่นพร่าดังจากขึ้นจากเตียงผู้ป่วย

เมื่อทั้งเปรมิกาและบุหลันมองไปก็พบว่าวาสิตาได้สติแล้ว ตอนนี้กำลังเอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าขาวเผือดไร้สีเลือดเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกสุดขีด หลังจากได้ยินความจริงว่ากำลังมีอีกชีวิตถือกำเนิดขึ้นในกาย

เลือดเนื้อเชื้อไขของผู้ชายที่ไม่มีวันเหลียวมองเธอ...

“พักก่อนเถอะวา อย่าเพิ่งคิดอะไรตอนนี้เลยนะ”

เปรมิกาเดินเข้าไปหา ยื่นมือไปแตะแขนเบาๆ

“วาท้องเหรอปู วาท้องจริงๆ เหรอ” วาสิตาดึงมือเพื่อนสาวไปบีบไว้แน่น เงยหน้าขึ้นถามซ้ำๆ เหมือนไม่อยากเชื่อว่ามันคือความจริง

ดวงตากลมโตยามนี้ฉายแววหวาดหวั่นและสับสนปะปนกันไป นั่นทำให้เปรมิกาพอเดาได้ทันทีว่ามันจะต้องเป็นการตั้งครรภ์ที่ไม่ได้คาดหวังอย่างแน่นอน

“ใช่ วาท้อง ร่างกายวาไม่แข็งแรงเลยต้องแอดมิตดูอาการน่ะ”

“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้...” คนที่นั่งอยู่บนเตียงส่ายหน้าแรงๆ

“วา...” เปรมิกาจะปลอบใจ แต่คนบนเตียงละล่ำละลักพูดต่อ

“วาจะท้องได้ยังไง ในเมื่อวาใช้ยาคุมฉุกเฉินแล้ว กินหลังจากตอนที่เกิดเรื่องแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ คุณหมอ...คุณหมอน่าจะตรวจผิด วาไม่มีทางท้องหรอก วา...”

อากัปกิริยากระวนกระวาย น้ำตาไหลพรากไม่ขาดสาย ทำให้คนเป็นป้าไม่อาจทนนิ่งเฉยได้อีกต่อไป บุหลันลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินเข้าไปสวมกอดวาสิตาแน่นอยู่กับอก

“ไม่เป็นไรนะลูก อย่าคิดมากเลย เด็กในท้องเป็นลูกของวานะ วากำลังจะเป็นแม่คนแล้ว”

“แต่วาไม่อยากเป็น วาท้องไม่ได้นะคะป้า ถ้าวาท้องแล้วเขารู้เข้า เขาจะต้องโกรธมากแน่” วาสิตาตัวสั่นเทา กำชายเสื้อของผู้เป็นป้าเอาไว้แน่นแล้วสะอื้นอย่างหนัก

“ฮือๆ วาไม่ได้ตั้งใจนะคะ เขา...เขาเมาค่ะป้า วา...วาไม่ได้ตั้งใจจะมีอะไรกับเขา ป้าเชื่อวานะคะ!”

“ป้าเชื่อวาลูก ป้าเชื่อ ป้าเลี้ยงหนูมา ป้ารู้ว่าหนูเป็นคนยังไง”

ป้าบุหลันกอดกระชับร่างบางแน่น แทบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นของหลานสาวที่รักราวกับลูกในไส้คนหนึ่ง

“ให้เขารู้ไม่ได้นะคะว่าวาท้อง วาไม่อยากทำลายชีวิตใคร”

“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะวา บางทีเขาคนนั้นอาจจะดีใจก็ได้นะลูก”

“ไม่มีทางค่ะ เขาไม่ได้รักวา ไม่เคยรัก ที่สำคัญเขามีคนรักอยู่แล้วด้วย” หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ

“อะไรนะ! เขามีคนรักอยู่แล้ว แต่กลับมายุ่งกับวางั้นน่ะเหรอ” คราวนี้เปรมิกาเอ่ยอย่างฉุนเฉียวบ้าง

“เขาไม่ได้ตั้งใจหรอกปู เขาเมา เขาไม่มีสติ”

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ วาบอกป้ามาได้ไหมว่าเขาเป็นใคร ป้าต้องพูดเรื่องนี้ให้รู้เรื่อง ยิ่งถ้ามันเกิดขึ้นทั้งที่ตัวเขาเมา ป้าก็ยิ่งต้องทำอะไรสักอย่าง จะให้ป้าอยู่เฉยๆ คงไม่ได้หรอกนะ ไม่ว่ายังไงลูกของวาก็ต้องมีพ่อ” บุหลันไม่อาจข่มกลั้นความโกรธไว้ได้อีกต่อไป

มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร หากฝ่ายชายไม่ยอมรับผิดชอบเด็กในท้อง เพราะหลานคนเดียวย่อมเลี้ยงเองให้สุขสบายได้ แต่ขอให้ได้รู้จักตัวคนทำ ได้ตบหน้าในความมักง่ายสักฉาดก็พอ ขอเพียงแค่นั้นจริงๆ

“ไม่นะคะป้าหลัน! ถ้าป้าเอาเรื่องนี้ไปบอกเขา ชีวิตเขาจะต้องพังพินาศแน่” เธอร้องห้าม

“แล้วชีวิตของวากับลูกล่ะ ไม่ห่วงบ้างหรือไง” บุหลันย้อนถาม

“วาจัดการกับชีวิตของวาได้ค่ะ วาเลี้ยงลูกของวาคนเดียวได้ ไม่จำเป็นต้องให้เขารู้”

“แต่อย่างน้อยวาก็ควรบอกป้าว่าเขาคนนั้นเป็นใคร”

“วาขอโทษนะคะป้า แต่วา...วาบอกไม่ได้จริงๆ วาขอร้องเถอะค่ะ อย่าถามวาอีกเลย ถ้าวากดดันมากๆ วากลัวเหลือเกินว่าอาจจะเผลอทำเรื่องไม่ดีกับลูกในท้อง”

วาสิตาแค่พูดเพื่อให้ผู้เป็นป้ายอมล้มเลิกความตั้งใจเท่านั้นเอง ต่อให้นี่เป็นการตั้งครรภ์ทั้งที่ไม่ต้องการ แต่เธอไม่เคยมีความคิดที่จะกำจัดเด็กบริสุทธิ์เลย เธอเชื่อว่าทุกอย่างจะต้องเป็นไปได้ด้วยดี

และอิชย์จะต้องไม่มีวันรู้เรื่องนี้เด็ดขาด!

“อย่าพูดแบบนั้นสิลูก เอาเถอะ...ถ้าไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก ป้าไม่ถามอีกแล้ว” บุหลันกอดหลานสาวแน่นขึ้น ยกมือขึ้นลูบศีรษะปลอบประโลม

เปรมิกาถอนหายใจ ทอดสายตามองเพื่อนสาวด้วยความเห็นใจ วาสิตาโชคร้ายเหลือเกินที่ต้องตั้งท้อง เพราะความสัมพันธ์ที่มาจากความไม่ตั้งใจ อีกฝ่ายมีคนรักอยู่แล้วด้วย เรื่องนี้ไม่ว่าทางไหนก็ดูจะจบไม่สวยทั้งนั้น สงสารหนักก็คือเด็กในท้อง ต้องเติบโตมาโดยไม่มีพ่อ แต่เปรมิกาเชื่อว่าคนดีอย่างวาสิตาจะต้องเลี้ยงลูกได้เป็นอย่างดีแน่

“ไม่ต้องห่วงนะวา เราจะช่วยกันดูแลลูกของวาเอง” เปรมิกาเดินเข้าไปลูบหลังเบาๆ

“ขอบคุณนะปู ขอบคุณจริงๆ” วาสิตายิ้มทั้งน้ำตา

แม้จะรู้อย่างแน่ชัดแล้วว่าตัวเองตั้งครรภ์อ่อนๆ ได้ประมาณเกือบสองเดือน แต่เมื่อคุณหมอเจ้าของไข้เข้ามาดูอาการ วาสิตาก็ยังถามหาความแน่ชัดอยู่ดี พร้อมบอกด้วยว่าหลังมีความสัมพันธ์ เธอได้ใช้ยาคุมกำเนิดฉุกเฉินในระยะเวลาที่เหมาะสมแล้ว แต่เหตุใดถึงยังท้องได้

ซึ่งคุณหมอก็ได้อธิบายให้เข้าใจว่าแม้จะคุมกำเนิดด้วยยาคุมกำเนิดธรรมดาหรือแบบฉุกเฉิน หรือแม้จะใช้ถุงยางอนามัยก็ยังสามารถท้องได้ ไม่มีวิธีคุมกำเนิดใดที่ให้ผลร้อยเปอร์เซ็นต์ หากเด็กเลือกที่จะมาเกิดด้วย ย่อมฝืนความจริงไม่ได้

แรกๆ ช่วงที่ยังอยู่โรงพยาบาล วาสิตาก็เศร้าโศก กินอะไรไม่ลงจนป้าบุหลันกับเปรมิกาต้องคอยคะยั้นคะยอ อ้างว่าอย่างน้อยก็ต้องเห็นแก่ลูก กระนั้นว่าที่คุณแม่ก็ยังแทบรับประทานไม่ได้ ส่งสิ่งใดเข้าปากไปก็เป็นอันต้องอาเจียนออกมาทุกที แต่หลังจากคุณหมอแนะนำให้พักผ่อนอย่างเพียงพอพร้อมปรับยาใหม่ ร่างกายก็ดูจะยินยอมรับอาหารได้ดีขึ้น

จากวันสู่สัปดาห์ และเคลื่อนผ่านไปจนครบเดือน...

ตอนนี้ท้องของวาสิตาใหญ่ขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อยในอายุครรภ์สามเดือนกว่า เธอหายจากอาการแพ้ท้องแล้ว ไม่เวียนศีรษะหรือมีผลต่อร่างกายอีก สามารถมาทำงานได้ตามปกติทุกวัน ท่ามกลางความเอาใจใส่ของเพื่อนร่วมงานที่ทำให้เธอรู้สึกโชคดีเหลือเกิน

“วันนี้พี่ซื้อนมสำหรับคนท้องมาให้ด้วยนะ ตัวนี้แพง สารอาหารอัดเต็มมาก พี่ให้เอกขนขึ้นไปไว้ท้ายรถของวาแล้ว” ผู้จัดการสาวอย่างยาตราเดินเข้ามาบอกในห้องพักพนักงาน บีบไหล่ว่าที่คุณแม่เบาๆ แล้วหันไปเอ่ยกับเปรมิกา

“เออ ปู เที่ยงนี้จะมีคณะรัฐมนตรีมารับประทานมื้อเที่ยงที่ภัตตาคารเรา ปูแจ้งเด็กๆ แล้วใช่ไหม”

“เรียบร้อยค่ะพี่หยก เตรียมพร้อมแล้วค่ะ”

“ดีมากจ้ะ งั้นเที่ยงนี้วาไม่ต้องออกไปเสิร์ฟนะ เพราะวันนี้ทางคณะรัฐมนตรีเหมาทั้งภัตตาคารเลย คนของเรามีเพียงพอแล้ว ได้ยินจากปูว่าวันนี้วาต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ ไปเถอะ...แล้วอย่าลืมบอกบ้างนะว่าได้ลูกสาวหรือลูกชาย”

“ได้ค่ะ ถ้าเห็นเพศแล้ววาจะโทร. มาบอกนะคะ”

“ให้ปูไปเป็นเพื่อนไหมล่ะ พี่อนุญาตนะ” ยาตราว่า

“ไม่เป็นไรค่ะ วาอยากทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่า เพราะอีกหน่อยก็ต้องเลี้ยงลูกเองแล้ว ขอบคุณพี่หยกมากนะคะที่ใจดีกับวาเหลือเกิน วาจะไม่ลืมเลยค่ะว่าทุกคนดีกับวามากแค่ไหน”

วาสิตายิ้มจริงใจ พยักหน้าให้กับเปรมิกาที่พักหลังสนิทสนมกันมากขึ้น พูดคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่ยกเว้นเรื่องเดียว นั่นคือเรื่องที่ใครเป็นพ่อของลูกในท้อง...

เมื่อเก็บข้าวของใส่ลงในกระเป๋าสะพายแล้ว วาสิตาก็ออกจากภัตตาคารเพื่อมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลที่เธอฝากครรภ์ นั่งรอเรียกชื่ออยู่หลายนาทีกว่าจะได้เข้าไปพบสูติแพทย์