ตอนที่ 5 จำใจผิดสัญญา 01

วาสิตาช่วยป้าบุหลันเปิดร้าน เตรียมข้าวของเหมือนอย่างที่เคยทำมาตลอด แม้จะจ้างลูกจ้างคอยช่วยอยู่แล้วก็ตาม มันเป็นความเคยชินที่เธอหยุดไม่ได้จริงๆ ยิ่งวันนี้เป็นวันหยุด ไม่ต้องไปทำงาน เธอก็ยิ่งเบื่อที่จะต้องนั่งๆ นอนๆ อยู่ข้างบน จึงลงมาแย่งงานเสิร์ฟจากสุดาและวราลี

สองสามีภรรยาที่เป็นลูกค้าประจำ ยิ้มให้เมื่อข้าวมันไก่ทั้งสองจานถูกวางลงตรงหน้า วาสิตากำลังจะเดินแยกตัวไป แต่กลับต้องชะงักงัน เมื่อได้ยินเสียงคุยกันแว่วมาจากข้างหลัง มันทำให้เธอหน้าเสีย จิตใจหม่นหมองขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

“เห็นมาตั้งนาน หน้าตาก็ดี แต่ดันท้องไม่มีพ่อ เฮ้อ...น่าสงสาร”

“เธอรู้ได้ยังไงว่าหนูวาท้องไม่มีพ่อ บางทีสามีของหนูวาอาจจะทำงานอยู่ที่อื่นก็ได้”

“ฉันมั่นใจเลยแหละพี่ วาไม่ได้แต่งงานด้วยซ้ำ แฟนก็ไม่เห็นเคยมาหา เรามากินกันที่นี่ทุกวัน ถ้ามีแฟนจริงๆ เราต้องเห็นสิพี่”

คนเป็นภรรยาจีบปากจีบคอพูด แค่นั้นไม่พอยังเอ่ยต่อไปอีก

“ที่ฉันพูดก็ไม่ได้จะสมน้ำหน้าอะไรหรอก แค่สงสาร วาน่ะน่ารัก นิสัยดี ฉันคงดีใจด้วย ถ้าได้เจอคนดีๆ ไม่ใช่มาทำป่องแล้วทิ้งแบบนี้”

“จะแดกกันหรือไม่แดก! ข้าวมันไก่น่ะ ถ้าจะแดกก็เงียบปากไป แต่ถ้าไม่เงียบ กูจะฟันปากมึงด้วยมีดอีโต้นี่เสียเลย! ปากหมาไม่เข้าเรื่อง! หลานกูจะท้องกับใคร จำเป็นต้องสาธยายชี้แจงให้มึงรู้ด้วยเหรออีแป้น เอาเรื่องของมึงกับผัวให้มันดีก่อนเถอะ วันก่อนเห็นเขาพูดกันว่าผัวมึงยังไปตีกะหรี่แถวปากซอยอยู่เลย! ระวังจะติดเอดส์ตายห่าเข้าสักวันเถอะ!”

เสียงของป้าบุหลันดังลั่นขึ้นด้วยความฉุนเฉียว นับว่าเป็นครั้งแรกในชีวิตเลย ที่วาสิตาได้ยินคำพูดผรุสวาทจากปากของคนที่เลี้ยงดูเธอมา บ่งบอกว่าท่านคงกำลังโกรธจัดจริงๆ

“อะไรนะ! นี่ยังไม่เลิกสำส่อนอีกเหรอ!” แป้นลุกขึ้นด่าสามีทันที

“ใจเย็นก่อนสิแป้น พี่หลันแกพูดด้วยความโกรธ ไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย” คนที่ถูกประจานกลางร้านรีบโบกมือปฏิเสธพัลวัน

“ไอ้แก่ตัณหากลับ! มึงไปเลยนะ กลับบ้านไปคุยกันเดี๋ยวนี้เลย!”

แป้นฉุนขาด เดินมาบิดหูสามีแล้วดึงกึ่งลากให้ออกไปจากร้านข้าวมันไก่ โดยไม่สนใจหันกลับมาตอบโต้กับบุหลันอีก เพราะคนใจเย็นแบบนั้น บทจะโมโหขึ้นมาก็น่ากลัวใช่เล่น ถ้าฉลาดก็ไม่ควรต่อกรให้ยืดยาวมากไปกว่านี้

“วาขึ้นไปพักข้างบนเถอะลูก ไม่ต้องช่วยหรอก สุดากับลีก็อยู่”

บุหลันปรับน้ำเสียงให้นุ่มนวลเมื่อเอ่ยกับหลานสาว

“วาไม่เป็นไรหรอกค่ะป้าหลัน วาได้ยินคนพูดแบบนี้กันหลายครั้งแล้ว ก็มีที่รู้สึกแย่บ้าง แต่ก็ไม่ได้มีผลอะไรกับชีวิตวาหรอก อีกอย่างมันก็เป็นความจริงด้วย วาขอโทษนะคะที่ทำให้ป้าต้องอับอายที่มีหลานอย่างวา...”

“ไม่พูดแบบนั้นสิ ป้าไม่เคยคิดว่ามันน่าอายเลยนะ พวกที่เล่นสนุกจนท้อง แล้วไปทำแท้งซ้ำแล้วซ้ำอีกโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรมากกว่าที่น่าอาย” ผู้เป็นป้าเดินเข้ามาหาแล้วมองสบตากับหลานสาวด้วยความเห็นใจ ลูกค้ารายอื่นที่อยู่ในร้านพากันก้มหน้ารับประทานข้าวมันไก่รสเด็ดกันไปเงียบๆ ไม่คิดหาเรื่องใส่ตัวเหมือนอย่างที่แป้นและสามีทำ

“ป้าไม่ต้องห่วงนะคะ วาจะผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้ วาจะสนใจแค่ลูกของวาเท่านั้น” วาสิตายิ้ม จะไม่สนใจคำพูดจาดูถูกถากถางอีกแล้ว

ชีวิตเธอนับจากนี้ไปจะมีแค่ลูกเท่านั้นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจให้มั่นคง เธอจะเฝ้ารอคอยวันที่ทายาทตัวน้อยลืมตาดูโลก รอวันที่ได้โอบอุ้มรักแท้และเลี้ยงดูลูกให้ดีที่สุด

เธอต้องเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่มีความสุขที่สุดคนหนึ่งเลยทีเดียว...

เมื่อล่วงเข้าสู่ช่วงฤดูหนาวแล้ว จึงเป็นธรรมดาที่อากาศจะหนาวสะท้านจนเสี่ยงต่อการป่วยไข้ คุณแม่ที่มีอายุครรภ์กว่าหกเดือนจึงต้องสวมชุดที่ให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายเพียงพอ

วาสิตาในชุดคลุมท้องสีชมพูหวานซึ่งสวมทับด้วยเสื้อกันหนาวตัวหนาและผ้าพันคอ เปิดประตูเข้าไปภายในภัตตาคารที่ตัวเองทำงานมานานหลายเดือน ยิ้มแย้มทักทายเพื่อนร่วมงานก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องพักทางด้านหลัง

หญิงสาวเก็บกระเป๋าใส่ในล็อกเกอร์ของตัวเอง ถอดเสื้อกันหนาวออกแขวนไว้ แล้วนำเสื้อกั๊กที่มีโลโก้และชื่อของภัตตาคารมาสวมทับชุดคลุมท้องแบบแขนยาว กลัดเข็มกลัดป้ายชื่อเอาไว้บนอก แล้วจัดผ้าพันคอให้เข้าที่เข้าทาง

ข้างในร้านค่อนข้างอุ่นมากเมื่อเทียบกับข้างนอก ดังนั้นเธอจึงไม่ได้รู้สึกเหน็บหนาวอะไรนัก วันนี้เปรมิกาลางาน เนื่องจากป่วยเป็นไข้หวัด ยาตราเองก็อยู่ในช่วงที่กำลังมีปัญหากับสามี ช่วงนี้จึงเงียบๆ ไป ไม่ร่าเริงนัก

ดูเหมือนจะมีวาสิตาเพียงคนเดียวที่ร่าเริงแจ่มใส มองอะไรก็มีความสุขไปหมด เพราะอีกแค่ไม่กี่เดือน เธอก็จะได้พบหน้าลูกแล้ว อยากเห็นเหลือเกินว่าทารกน้อยขี้อายที่ไม่ว่าจะอัลตราซาวด์กี่ครั้งก็ยังคงหนีบขาซ่อนเพศนั้น จะมีหน้าตาเป็นอย่างไร

ลูกจะเหมือนเธอหรือเหมือนอิชย์ แล้วสัมผัสจากเท้าเล็กๆ มือน้อยๆ ที่ชอบอัดกำปั้นผ่านทางหน้าท้องและดิ้นเก่งเหลือเกิน จะให้ความรู้สึกอย่างไรเมื่อได้สัมผัสกันตรงๆ

วาสิตาตื่นเต้นเหลือเกินกับการรอคอยครั้งนี้...

“พี่วาครับ วันนี้มีวีไอพีมานะพี่ ปกติพี่หยกจะเป็นคนต้อนรับเอง แต่วันนี้พี่หยกตาบวมมาก บอกว่าไม่พร้อมทำงานจริงๆ เลยให้ผมมาบอกพี่วาช่วยจัดการแทนหน่อยครับ”

เอกภพนั่นเองที่เคาะประตู แล้วเปิดเข้ามาบอก

“เดี๋ยวพี่จัดการแทนพี่หยกเองจ้ะ โต๊ะไหนเหรอเอก”

“วีไอพีโต๊ะห้าเลยครับพี่ อีกสองชั่วโมงนะครับ โทร. เข้ามาจองไว้ตอนสิบโมงเช้าครับ”

“จ้ะ ขอบใจนะเอก”

“ไม่เป็นไรครับพี่”

เอกภพพยักหน้ายิ้มๆ ปิดประตูห้องพักพนักงานหญิงลงอย่างเบามือ แล้วกลับออกไปทำงานของตัวเอง

วาสิตายังมีเวลาเหลืออยู่พอสมควร จึงเดินไปนั่งบนโซฟาแล้วหยิบหนังสือเกี่ยวกับแม่และเด็กออกมากางอ่าน ภัตตาคารจะเปิดบริการตั้งแต่แปดโมงเช้าจนถึงสามทุ่ม ดังนั้นเธอจึงได้นั่งเอนกายพักผ่อนอยู่พักใหญ่

เมื่อถึงเวลาทำงาน พนักงานคนอื่นๆ ก็เริ่มทยอยกันเข้ามาในห้อง ทุกคนทักทายว่าที่คุณแม่อย่างเป็นมิตร ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ อย่างที่ทำเป็นประจำทุกวันโดยไม่มีเบื่อ

วาสิตาเล่าให้พนักงานรุ่นน้องคนหนึ่งฟังว่าเมื่อคืนแทบไม่ได้นอนเลย เพราะลูกดิ้นถีบเสียจนสะดุ้งโหยงเกือบทั้งคืน ทำให้บางคนที่ผ่านการมีลูกมาแล้ว ต้องเข้ามาร่วมวงผสมโรงคุยกันอย่างออกรส และทำให้วาสิตารู้เพิ่มด้วยว่าหากลูกดิ้นถี่ขึ้นผิดปกติหรือดิ้นน้อยลงกว่าปกติ เธอควรรีบไปพบแพทย์ทันที

ทุกคนแยกย้ายกันไปทำตามหน้าที่ เมื่อเริ่มมีลูกค้าทยอยกันเข้ามาในภัตตาคาร วาสิตามองสำรวจตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ เมื่อพบว่าแต่งตัวสุภาพเรียบร้อยพอที่จะต้อนรับแขกวีไอพีแล้ว เธอจึงเดินออกไปยังโต๊ะที่เอกภพบอกเอาไว้ ฝีเท้าที่ก้าวเดินอย่างมั่นคง ชะงักลงเล็กน้อย เมื่อพบว่าแขกวีไอพีที่ว่านั่นคือมินตรา คู่หมั้นของอิชย์นั่นเอง

แต่แปลก...เพราะผู้ชายที่เธอมาด้วย ไม่ใช่อิชย์

“สวัสดีค่ะ” วาสิตาสูดลมหายใจลึกเรียกความกล้า ภาวนาขอให้มินตราจำเธอไม่ได้ ซึ่งก็โล่งอกไม่น้อยที่มันเป็นแบบนั้นจริงๆ

เมื่อยื่นเมนูส่งให้ผู้ชายที่หน้าตาคมเข้มดุดัน ทว่าหล่อเหลาและดูมาดดีน่ามองแล้ว วาสิตาก็ส่งเมนูอีกอันให้กับมินตรา ซึ่งรับและกล่าวขอบคุณโดยไม่สนใจเงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยซ้ำ

“สั่งอาหารสิ มินตรา คุณอยากทานอะไรก็สั่งได้เต็มที่เลย”

ชายคนนั้นเอ่ยบอกอย่างเอาใจ

“มินไม่หิว ไหนคุณบอกว่ามีเรื่องจะคุยไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงไม่เข้าเรื่องสักที” มินตราดูไม่เต็มใจนักที่ต้องมานั่งร่วมโต๊ะกับอีกฝ่าย

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ไม่สนใจท่าทีหมางเมินนั้น แต่ไล่สายตามองเมนูแล้วสั่งอาหารสามสี่อย่างที่ราคาแพงที่สุด เมื่อวาสิตาจดทุกเมนูเรียบร้อยแล้ว เธอก็ทวนซ้ำอีกรอบ เมื่อไม่มีข้อผิดพลาดจึงขอตัวไปส่งออร์เดอร์ให้กับเชฟทันที

แต่ก่อนไป...ประโยคหนึ่งทำให้วาสิตาชะงักเสียก่อน

“คุณคงไม่อยากทำให้คู่หมั้นของคุณต้องเดือดร้อนหรอกนะ”

“อย่ามาขู่ฉันนะ”

วาสิตาแสร้งทำเป็นไม่สนใจ เดินต่อไปจนพ้นจากสายตาของสองหนุ่มสาว แต่หัวใจของเธอกลับเต้นรัวอย่างประหลาด เพราะผู้ชายที่มากับมินตราดูไม่ธรรมดาเอาเสียเลย ยิ่งได้ยินเขาพูดถึงอิชย์แบบนั้น วาสิตาก็ยิ่งไม่สบายใจ แม้จะไม่ใช่เรื่องของตัวเอง

แต่เธอยังคงรักและห่วงใยเขาเสมอ

วาสิตาแสร้งเลียบเคียงถามจากพนักงานด้วยกันว่าวีไอพีคนนี้เป็นใครมาจากไหน ซึ่งก็ได้รู้ทันทีว่าเขาชื่อจามร เป็นทายาทเพียงคนเดียวของผู้มีอิทธิพลรายใหญ่ของประเทศ ซึ่งกุมบังเหียนธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่โตที่สุด เมื่อถึงเวลาที่พนักงานนำอาหารทยอยเสิร์ฟขึ้นโต๊ะ วาสิตาก็ตามไปคอยดูแลความเรียบร้อยด้วย

ทั้งคู่ใช้เวลารับประทานอาหารและพูดคุยกันนานเกือบชั่วโมง วาสิตามองไปยังโต๊ะนั้นอยู่บ่อยๆ ให้ความสนใจมากเป็นพิเศษโดยไม่มีใครสงสัย เพราะเวลาที่ยาตราต้องรับแขกวีไอพี เธอก็มักเอาใจใส่แบบนี้เหมือนกัน ในที่สุดมินตราก็เป็นฝ่ายลุกพรวดจากเก้าอี้ คว้ากระเป๋าแล้วก้าวฉับๆ ออกไปจากร้าน ทำให้จามรต้องรีบเปิดกระเป๋าสตางค์แล้วทิ้งธนบัตรสีเทานับสิบใบเอาไว้บนโต๊ะ แล้วรีบรุดตามหลังออกไปทันที

วาสิตาลังเลอึดใจหนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจเดินตามออกไป เธอใช้รถยนต์ของลูกค้าบังตัวเองเอาไว้ ยืนอยู่ในมุมที่ไม่มีใครมองเห็น แม้รู้ว่ามันเสียมารยาทมาก แต่เธอก็เลือกที่จะลอบฟังการทุ่มเถียงของคนสองคนด้วยความตั้งใจ

เมื่อถ้อยคำต่างๆ พรั่งพรูออกมาจากปากของจามรและมินตรา ดวงตาของวาสิตาก็เบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจสุดขีด เธอยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเอาไว้แน่น กลัวว่าเสียงอุทานจะเล็ดลอดออกมาจนสองคนนั้นรู้ตัว เนื่องจากสิ่งที่ได้ยิน...มันน่ากลัวเกินจะรับไหวจริงๆ แต่วาสิตาไม่ยอมอยู่เฉยแน่

เธอต้องหาทางออกสำหรับเรื่องนี้ให้ได้!