ตอนที่ 5 จำใจผิดสัญญา 02

ปัจจุบัน...

“พาหลานสาวของคุณกลับไปก่อนเถอะนะ เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง ไม่ต้องกังวล ถ้าเด็กในท้องเป็นสายเลือดของนิธินรางกูรจริง ผมไม่มีวันทอดทิ้งเหลนของผมแน่ แต่ถ้าไม่ใช่...คุณกับหลานสาวของคุณจะต้องรับผิดชอบที่ทำให้ทุกอย่างวุ่นวาย ตกลงไหม” อรรคเอ่ยเสียงเฉียบขาด นึกตำหนิหลานชายอยู่ในใจที่ใช้อารมณ์จัดการกับปัญหาได้แย่มาก

“ตกลงค่ะ ถ้าเด็กไม่ใช่ลูกของคุณอิชย์ ฉันยินดีชดใช้ให้ครอบครัวของคุณทุกอย่างเลย”

บุหลันตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ เชื่อใจในคำพูดของวาสิตาหลานรักมากที่สุด นางเลี้ยงลูกสาวของน้องสาวมาตั้งแต่ยังแบเบาะ แทบจะเป็นแม่อีกคนมากกว่าป้าแล้วด้วยซ้ำ มีหรือที่จะไม่รู้ว่าวาสิตามีนิสัยใจคออย่างไร

เอาเถอะ...สักวันความจริงจะเปิดเผยแน่

บุหลันคว้าข้อมือหลานสาวแล้วดึงให้เดินกลับออกไปจากคฤหาสน์หลังงาม โมโหจนแทบทนไม่ไหว หลังได้ยินคำพูดและสีหน้าท่าทางของผู้ชายเฮงซวยอย่าง อิชย์ นิธินรางกูร คนที่ครั้งหนึ่งบุหลันเคยนึกชื่นชมว่าเป็นคนรุ่นใหม่ไฟแรงที่มีทัศนคติยอดเยี่ยมไม่เป็นรองใคร แต่ที่ไหนได้...ก็แค่พวกชอบไข่ทิ้งไว้แล้วไม่รับผิดชอบนี่เอง ไม่ได้ดีเด่นไปกว่าใครเลย

“วาแน่ใจนะว่าจะเอาแบบนี้”

บุหลันหันมาถามหลานสาวเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

“แน่ใจค่ะ ป้าหลัน”

วาสิตาพยักหน้า แล้วตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเจือสะอื้น

เธอตัดสินใจทำแบบนี้ เพราะอยากให้ความจริงเรื่องลูกผูกมัดเขาจนดิ้นไม่หลุด จนไม่สามารถดำเนินพิธีแต่งงานกับมินตราต่อไปได้ การเปิดเผยเรื่องนี้อย่างกระชั้นชิดจะทำให้อิชย์ไม่มีเวลาตั้งตัว และหมดโอกาสหาทางแก้ไขเรื่องทุกอย่างได้ทัน

“แต่วาจะต้องเจออะไรอีกมากนะลูก ป้าเชื่อว่าคุณอิชย์คงไม่มีวันยอมรับวากับลูกง่ายๆ แน่” หญิงสูงวัยเอ่ยแล้วถอนหายใจ

ทั้งคู่แทรกตัวเข้าไปนั่งในรถที่มีสุดาเป็นสารถี เนื่องจากเห็นว่าวาสิตาท้องหกเดือนแล้วจึงไม่อยากให้ลำบากขับรถเองในช่วงมืดค่ำ ป้าบุหลันจึงจ้างสุดามาช่วยขับรถแทนก่อนชั่วคราวในยามจำเป็น เพราะตัวท่านเองก็ไม่ถนัดขับรถในยามฟ้ามืดนัก

“วารู้ค่ะว่าวาจะต้องเจอความโกรธเกลียดจากเขาอีกมาก แต่วาตัดสินใจแล้ว”

“อย่างน้อยวาก็น่าจะบอกป้าหน่อยว่าทำไมจู่ๆ ถึงยอมบอกป้าว่าคุณอิชย์เป็นพ่อของลูกในท้อง ทำไมลูก...ทำไมวาถึงต้องรอมาจนถึงตอนนี้ด้วย ทำไมไม่มาบอกเขาให้เร็วกว่านี้”

คำถามที่ผู้เป็นป้าต้องการคำตอบ มีเพียงความเงียบงันเท่านั้น

วาสิตาเก็บเหตุผลทุกอย่างไว้ในใจ ไม่ยอมแพร่งพรายออกมาให้ใครรู้ อิชย์เองก็เช่นกัน...เขามีหน้าที่เดียวคือยุติการแต่งงานแล้วรับผิดชอบเธอกับลูกในท้อง นอกเหนือจากนั้นไม่ว่าจะต้องพบเจอกับอะไร วาสิตาก็พร้อมตั้งรับทั้งนั้น

เธอเห็นแก่ตัว เธอผิดสัญญา...แต่เธอไม่มีวันเปลี่ยนใจแล้ว

คุณปู่อรรคทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาด้วยอาการกลัดกลุ้มใจ แต่ดูจากท่าทางหมดอาลัยตายอยากของอิชย์แล้ว พบว่าหนักกว่ากันอยู่มากโข แน่นอนว่าไม่แปลก กำลังจะแต่งงานกับคู่หมั้นอยู่รอมร่อ แต่กลับมีผู้หญิงอีกคนอุ้มท้องเข้ามาแสดงตัวว่าเป็นคนที่เคยมีความสัมพันธ์กันจนตั้งครรภ์

สวรรค์สวยงามล่มลงตรงหน้า ใครบ้างจะไม่มีสภาพแบบนี้

“แกจะทำยังไงต่อไป” อรรคถามหลานชายเสียงเรียบ

“ผมไม่ยอมเสียมินไปเด็ดขาด ผมรักมินครับคุณปู่ รักมาก”

อิชย์ตอบหนักแน่น ตอนนี้ไม่มีสิ่งใดในหัวเลยนอกจากมินตรา

เขาเฝ้าฟูมฟักความรักที่มีต่อเธอมานานหลายปี วาดฝันวันที่จะได้แต่งงานใช้ชีวิตคู่กันเอาไว้สวยงาม ทุกอย่างจะต้องไม่จบลงง่ายๆ เพียงเพราะผู้หญิงแผนสูงอย่างวาสิตา

เธอร้ายกาจจนเขานึกเกลียด หากท้องลูกของเขาจริง ทำไมตอนที่เจอกันในโรงพยาบาล เธอถึงไม่ยอมบอกเขา ทำไมต้องรอจนกระทั่งเวลาแห่งความสุขกำลังจะมาถึง แล้วค่อยทำลายมันให้พังพินาศลงแบบนี้ด้วย

“แต่แกทำผู้หญิงคนนั้นท้องนะ คิดว่าหนูมินจะยอมแต่งงานกับแกอยู่อีกเหรอ”

“ผมจะอธิบายให้มินฟังเองครับ มินรักผม มินต้องเข้าใจผมแน่”

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบตากับผู้เป็นปู่ ขอบตาแดงก่ำ ดวงตาเคียดแค้นสุดกู่ เมื่อนึกถึงใบหน้าใสซื่อของวาสิตา

หากชีวิตของเขาย่อยยับ เธอเองก็ต้องมีชะตากรรมไม่ต่างกัน อย่าได้หวังเลยว่าการอุ้มท้องลูกของเขา จะทำให้เขายอมปราณีเธอ หากเด็กคือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาจริง เขาก็จะดูแลแค่ลูกเท่านั้น ส่วนผู้หญิงอย่างวาสิตา เขาจะไล่ออกไปให้ไกลจากชีวิต ไม่มีวันยอมให้ลูกต้องมีแม่ร้ายกาจแบบนั้นเด็ดขาด

“ทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายอย่างที่เราต้องการเสมอไปหรอกนะอิชย์ ถ้าถามปู่ ปู่ว่าแกไม่ควรดันทุรังต่อ แต่เอาเวลามารับผิดชอบชีวิตของลูกเมียแกจะดีกว่า” อรรคออกความเห็นสมกับที่เป็นผู้มีวุฒิภาวะสูงและยุติธรรมเสมอ

“อย่าเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าเมียเลยครับ เธอเป็นแค่พวกฉวยโอกาส ผมไม่ให้ค่าอะไรทั้งนั้น” อิชย์แย้งอย่างไร้หัวใจ

“ถ้าแกไม่เล่นด้วย ผู้หญิงตัวแค่นั้นจะปลุกปล้ำแกได้หรือไง”

“แต่ผมเมานี่ครับ คุณปู่ ผมจำอะไรแทบไม่ได้ด้วยซ้ำ”

“เมาแต่เอาได้ นั่นหมายความว่าแกก็ต้องรับผิดชอบได้ด้วยเหมือนกัน”

อรรคขยับลุกขึ้น ปรายตามองหลานชายก่อนจะพูดต่อไปอีก

“ปู่จะรอดูว่าแกจะจัดการกับเรื่องวุ่นวายพวกนี้ยังไง ถ้าเด็กในท้องของผู้หญิงคนนั้นเป็นทายาทของนิธินรางกูรจริง ปู่จะทำทุกทางเพื่อให้เหลนของปู่ได้มีชีวิตที่ดี แกเองก็เหมือนกันนะ แกต้องเลือกแล้วว่าจะเอาอะไร ระหว่างหนูมินตรากับลูกของแกเอง”

“ผมไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าเด็กในท้องใช่ลูกของผมหรือเปล่า”

“เวลาจะพิสูจน์เอง แต่ตอนนี้แกต้องพาเธอมาอยู่ที่นี่ก่อน”

คุณปู่เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด

“ทำไมครับ ทำไมผมจะต้องพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่ที่นี่ด้วย”

“ก็เธอกำลังตั้งท้องนี่ แกไม่เห็นเหรอว่าเธอท้องโย้แค่ไหนแล้ว”

“ก็ช่างเธอสิครับ คุณปู่ ผมว่ารอให้เด็กคลอดออกมาก่อนดีกว่า ถ้าได้ตรวจดีเอ็นเอเมื่อไร ค่อยว่ากันก็ได้นี่ครับ”

“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะอิชย์”

“ทำไมล่ะครับ?” ชายหนุ่มกดหัวคิ้วชนกันอย่างไม่เข้าใจ

“แกต้องดูแลเธอให้อยู่ในสายตา ไม่งั้นจะเสียหายเอาได้ ถ้าข่าวเรื่องที่แกทำผู้หญิงอื่นท้องดังกระฉ่อนไปทั่ว อย่าลืมสิว่าข่าวเน่าเฟะมันลุกลามเร็วยิ่งกว่าไฟลามทุ่ง แล้วถ้าเด็กไม่ใช่ลูกของแก ปู่จะจัดการสั่งสอนสองป้าหลานนั่นเอง แต่ถ้าใช่...ปู่ก็หวังว่าแกจะทำตัวเป็นพ่อที่ดี ถ้าแกไม่รัก ไม่อยากได้หนูวาสิตาอะไรนั่นจริงๆ ค่อยว่ากันทีหลัง ตอนนี้แกต้องนึกถึงลูกก่อนนะ”

ผู้ที่มีประสบการณ์ชีวิตมาอย่างโชกโชนให้คำแนะนำที่ดีที่สุด แต่อิชย์ยังไม่พอใจ เขาไม่ต้องการรับผิดชอบหรือพาวาสิตาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ เขาต้องการให้เธอออกไปให้พ้นจากชีวิตเสียมากกว่า

“ผมจะไปหามิน ถ้าคุณปู่จะให้ผมรับผิดชอบดูแลเด็ก ผมยินดีครับ แต่ถ้าจะให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่รกสายตา ผมคงทำไม่ได้ ไม่ว่ายังไงผมก็จะแต่งงานกับมินตราตามกำหนดเดิม ส่วนวาสิตาไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น จนกว่าจะพิสูจน์ได้ว่าเด็กคือลูกของผมจริงๆ”

อิชย์ลุกยืนเต็มความสูง ไม่สนใจปฏิกิริยานิ่งงันของผู้เป็นปู่ รีบก้าวอาดๆ ออกไปจากห้องโถงทันที ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ต้องคุยกับมินตราให้เข้าใจ เขาเชื่อมั่นว่าความรักที่มีต่อกันมาตลอดหลายปีจะทำให้เธอยอมยกโทษให้ในความผิดพลาดที่เขาเคยก่อโดยไม่รู้ตัว เขาจะแต่งงานกับเธอ ไม่มีทางยอมให้วิวาห์หวานชื่นต้องล่มไม่เป็นท่าเด็ดขาด