Home / วาย / พาลินโดรม / 14.รู้ใช่ไหม nc นิดๆ

Share

14.รู้ใช่ไหม nc นิดๆ

last update Last Updated: 2024-11-12 14:42:47

ทั้งสองออกจากห้องพักและพากันขึ้นลิฟต์มายังชั้นดาดฟ้าซึ่งมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่อยู่บนนี้

“ทำตัวตามสบายไม่ต้องกลัวจะเจอเขาหรอกน่า” ดลธรรมเห็นอีกคนหันซ้ายหันขวามองไปรอบสระก็พูดขึ้น

“ผมไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย ผมก็แค่สงสัยว่าทำไมคนน้อยจัง” เพราะเป็นเย็นวันอาทิตย์แต่บริเวณสระว่ายน้ำกลับมีคนว่ายน้ำอยู่ไม่กี่คน แถมยังเป็นชาวต่างชาติด้วย

“ก็น้อยแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้ว ไม่ดีเหรอ”

“ดีครับ ผมว่ายไม่เก่งจะได้ไม่อายใคร” ว่าแล้วเขาก็ถอดเสื้อยืนตัวยาวออกจากนั้นก็นั่งห้อยขาอยู่ริมขอบสระ

ดลธรรมถอดเสื้อของตัวเองออกบ้างจากนั้นเขาก็ลงไปในสระ หันมามองพาลินก็ต้องแอบกลืนน้ำลาย เพราะนอกจากผิวขาวแล้วชายหนุ่มคนน้องยังมีกล้ามเล็กสมส่วน ดูก็รู้ว่าคงออกกำลังอยู่บ่อยๆ เขาเห็นว่าชายหนุ่มเป็นคนตัวเล็กแต่ไม่คิดว่าจะมีร่างกายที่สวยงามเช่นนี้

“ไม่ลงมาเหรอ” ดลธรรมว่ายมาใกล้ เกยคางกับขอบสระเอียงคอถาม ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งเห็นร่างกายของอีกคนชัดขึ้น

ลมหายใจเขาสะดุดแต่ต้องรีบปรับสีหน้าเป็นปกติก่อนจะว่ายออกห่างขึ้น พาลินกระโดดแล้วว่ายตามเขาไป

ระหว่างว่ายน้ำกันอยู่นั้นก็มีคนในคอนโดว่ายเข้ามาทักทายดลธรรมเป็นระยะ ดูเหมือนเขาจะเป็นขวัญใจของสาวๆ ที่นี่อยู่ไม่น้อย

ขณะที่กำลังมองดลธรรมเขาก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งว่ายเข้ามาใกล้

“สวัสดีครับ ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอครับ”

“เปล่าครับ ผมมากับเขา” พาลินชี้ไปทางดลธรรมที่กำลังว่ายเข้ามาพอดี

“กลับกันเถอะ” ดลธรรมว่ายเข้ามาใกล้แล้วรีบชวนกลับ

“ขอตัวก่อนนะครับ” เขาหันมาบอกชายคนนั้นก่อนจะว่ายไปยังขอบสระที่ดลธรรมยืนรออยู่ก่อนแล้ว

ทั้งสองเขาไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุดที่ห้องน้ำส่วนกลางก่อนจะกลับลงมายังคอนโดอีกครั้ง

“พี่โดม เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมดูหงุดหงิดจังครับ”

“เปล่า ก็แค่เหนื่อย” เขารู้ว่าคนที่เข้ามาทักทายพาลินนั้นเป็นใครและยังรู้ด้วยว่ามีรสนิยมแบบไปไหน เห็นทีต้องให้พาลินมาว่ายน้ำแค่ช่วงวันธรรมดาเพราะถ้าเป็นวันหยุดคงได้เจอผู้ชายคนนั้นอีกแน่

“เหนื่อยแล้วหิวด้วยไหมครับ”

“อือ กินอะไรกันดี เดี๋ยวพี่สั่งมาให้” เพราะไม่อยากให้อีกคนสงสัยมากจึงรีบปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ

“พิซซ่ายังไม่หมดเลย” พาลินนึกเสียดาย

“เพิ่งกินไปน่ะสิ เอาไว้ในตู้ก่อน มื้อนี้อยากกินอย่างอื่น” จริงๆ ดลธรรมอยากกินคนที่อยู่ตรงหน้ามากกว่า

“งั้นพี่สั่งเลย ผมกินอะไรก็ได้หมดแหละ”

“กะเพราหมูกรอบไข่ดาวไม่สุก เราล่ะเอาอะไร”

“ข้าวผัดกุ้งไม่ใส่ต้นหอมผักชีครับ”

“เอาอย่างอื่นอีกไหม” เขาส่งโทรศัพท์พาลินดูเผื่อมีอะไรที่อยากจะทานเพิ่ม

“ผมว่าสั่งแกงจืดเพิ่มอีกอย่างดีกว่า พี่โดมอยากกินแกงจืดอะไร”

“เต้าหู้” เขาตอบแบบไม่คิดไม่ใช่เพราะชอบกินหรอกนะ แต่เขานึกไปถึงผิวของอีกคนที่ขาวราวกับเต้าหู้จึงพูดออกไปแบบนั้น

หลังทานอาหารเย็นแล้วดลธรรมก็ชวนให้พาลินค้างด้วยเพราะคืนนี้มีฟุตบอลคู่สำคัญ พาลินเองก็ชอบดูอยู่แล้วจึงตอบตกลง

“พี่โดม ผมขอใช้ห้องน้ำได้ไหม”

“เอาสิ”

“ขอบคุณครับ” พาลินรีบเข้าไปอาบน้ำสระผมเพราะตอนที่ใช้ห้องน้ำริมสระเขาอาบแบบลวกๆ คิดว่าจะกลับไปอาบที่หอของตนเองอีกครั้ง

“พาลิน กินเบียร์ไหม” ดลธรรมถามพลางเปิดกระป๋องแล้วยกของตัวเองดื่ม

“ครับ”

ดลธรรมถือห่อขนมกับเบียร์มาวางที่โต๊ะกลางหน้าโซฟาโดยมีพาลินนั่งอยู่บนพื้น เพราะชายหนุ่มบอกว่าอยากนั่งเหยียดขา

ส่วนตัวเจ้าของห้องนั้นนอนกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟา ตามองบนจอสลับกับเสี้ยวหน้าของพาลินที่อยู่ห่างไม่ถึงสองคืบ

กว่าฟุตบอลจะจบเกมทั้งสองคนก็ดื่มเบียร์ไปครึ่งโหล ส่วนใหญ่คนที่ดื่มจะเป็นพาลินเพราะดื่มไปกินขนมขบเคี้ยวไป มันเพลินจนเจ้าตัวลืมลิมิตของตัวเองที่ดื่มได้แค่สามกระป๋องก็เมาไม่รู้เรื่อง

ชายหนุ่มเดินมาเข้าห้องน้ำแล้วล้มตัวลงนอนขณะที่ดลธรรมนั้นขอตัวไปอาบน้ำอีกรอบ เพราะเผลอทำเบียร์หกรดตัวเองเนื่องจากตาเอาแต่จ้องพาลิน

กลับเข้ามาในห้องนอนพาลินก็นอนตะแคงหน้ามามอง

“ฝันดีครับพี่โดม”

ถึงแม้จะเมาจนแทบยืนไม่อยู่แต่พาลินก็นอนไม่หลับเพราะแปลกที่ อีกทั้งคนที่นอนอยู่ใกล้ก็ทำให้เขาใจเต้นแรง จนกลัวว่าคนที่นอนหลับอยู่จะได้ยินเสียงของมัน

ส่วนดลธรรมนั้นนอนหลับตานิ่ง เขาก็รู้สึกตื่นเต้นที่มีคนที่ชอบนอนอยู่ข้างๆ แบบนี้

ปกติแล้วดลธรรมมักจะออกไปหาความสุขกับคู่นอนข้างนอก เขาไม่เคยพาใครมาที่คอนโดเพราะไม่อยากให้เรื่องยุ่งยากตามมาทีหลัง

เมื่อรู้สึกว่าอีกคนนอนนิ่งพาลินก็เลยคิดว่าเขาหลับแล้ว ชายหนุ่มตะแคงกลับมามองหน้าดลธรรม ใช้สองมือเท้าคางไว้ แสงไฟจากระเบียงสาดเขามาเพียงนิดทำให้พาลินมองหน้าไม่ถนัด เขาจึงขยับเข้าใกล้จนใบหน้าแทบจะชิด

“มองมุมไหนก็หล่อ” เขาพึมพำเบาๆ

แล้วจู่ๆ คนที่นอนนิ่งก็ลืมตาขึ้น พาลินทำตัวไม่ถูก เขาเหมือนกับโดนมนตร์สะกด ทั้งสองจ้องตากันอยู่นานก่อนที่ดลธรรมจะเป็นฝ่ายยืดตัวขึ้นมาจูบบนริมฝีปากจนแนบชิด ขบเม้มอย่างแผ่วเบา เมื่อพาลินไม่ขัดขืนมันก็เปลี่ยนเป็นจูบที่เร่าร้อนขึ้นอย่างไม่อาจห้าม

ดลธรรมพลิกให้ตัวเองขึ้นมาคร่อมเหนือร่างคนที่ตัวเล็กกว่า เมื่อเขาก้มหน้าลงมาจูบอีกครั้งพาลินก็ตอบรับด้วยความเต็มใจ ลิ้นสอดแทรกหยอกล้อกันเป็นพัลวัน พาลินไม่เคยรู้สึกดีแบบนี้มาก่อนจูบของดลธรรมมีหลากหลายอารมณ์จนเขาตามแทบไม่ทัน ทั้งหวานทั้งอบอุ่นและเร่าร้อน ทุกอย่างมันทำให้เขาไม่อยากให้อีกคนหยุด

สองแขนคล้องไปบนลำคอ โน้มกายเข้าชิดมากขึ้น ความเป็นชายที่หลับใหลอยู่นั้นมันเรียกร้องให้ปลดปล่อย พาลินเบียดกายเข้าหาอีกคนอย่างหลงลืมตัว

ดลธรรมรู้ว่าพาลินเคยมีคนรักมาแล้ว นั่นเท่ากับต่างคนต่างมีประสบการณ์แต่ครั้งนี้เขารู้ว่าพาลินยังไม่ได้เตรียมตัวสำหรับการสอดใส่

แต่ความสุขมันไม่ได้มีเพียงแค่นั้น ชายหนุ่มจูบไปตามซอกคอขบเม้มติ่งหูพลางกระซิบเสียงแหบพร่า

“พาลิน ให้พี่ช่วยนะ”

“พี่โดม ผมยังไม่เตรียมตัว พี่รู้ใช่ไหม”

“พี่รู้ แต่ใช้มือได้นี่ครับ”

ดลธรรมรีบถอดกางเกงของตัวเองและอีกคนออกอย่างรวดเร็ว เขาทับทาบมาบนตัวพาลินอีกครั้ง ฝ่ามือใหญ่จับความเป็นชายขนาดมาตรฐานของพาลินกับความใหญ่โตของตนเองรวบมันเข้าด้วยกันแล้วรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ ปากก็จูบบดเบียดอย่างไม่รู้เบื่อ

“อื้อ”

พาลินครางอยู่ในลำคอเมื่อรู้สึกถึงความเสียวที่เพิ่มขึ้น

“พี่โดม เร่งอีกได้ไหม เร็วกว่านี้ได้ไหม” เขาบอกอีกคนอย่างลืมอาย มันนานมาแล้วที่เขาไม่รู้สึกดีเช่นนี้

ดลธรรมทำตามที่คนน้องบอกอย่างไม่ขัดข้องเขาเองก็รู้สึกเสียวจนจะทนไม่ไหว ชายหนุ่มจูบแรงที่ซอกคอ ขณะที่พาลินกอดเขาแน่น

“พี่โดม ไม่ไหว ผมจะ อื้อ ผม..อ่าห์”

ทั้งสองคนปลดปล่อยในเวลาไล่เลี่ยกัน น้ำสีขาวเลอะไปทั่วหน้าท้องขาว ใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อเห็นว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพแบบไหน

“นอนรอก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ไปเอาผ้ามาเช็ดให้”

ดลธรรมรีบเข้าไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดทำความสะอาด เขาต้องอมยิ้มเมื่อเห็นว่าตอนนี้พาลินเอาหมอนใบใหญ่ปิดหน้าตัวเองไว้

พอทำความสะอาดเสร็จก็ล้มตัวลงนอน เขาดึงให้พาลินมาหนุนบนแขนเพราะพาลินยังไม่ยอมเอาหมอนออกจากหน้า

“นอนได้แล้วครับ”

พาลินพยายามขยับออกแต่อีกคนก็รั้งเอวไว้

“พี่โดมจะเมื่อยเอานะครับ”

“ถ้าเมื่อยจะเอาออกเอง มานอนตรงนี้ กอดกันอุ่นดีออก”

“ผมกลัวพี่อึดอัด”

“พี่ชอบแบบนี้ ไม่อึดอัดหรอกครับ”

พาลินเป็นคนชอบนอนกอดตุ๊กตาหรือผ้าห่มอยู่แล้ว เขาจึงรีบขยับเขามาใกล้ ดลธรรมรู้ว่าอีกคนยังอาย เขาจึงจับให้พาลินซุกไปที่หน้าอก พร้อมกับเอามือของคนน้องโอบเอวของตนเองไว้

“ฝันดีครับ” เขากระซิบบอกก่อนจะกดจมูกลงไปบนศีรษะของอีกฝ่าย จากนั้นทั้งสองก็นอนกอดกันอย่างนี้จนถึงเช้า

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • พาลินโดรม   33.รักผมเพราะเซ็กซ์หรือเปล่า (จบ)

    สัมผัสที่เร่าร้อนของเรียวปากหยักจูบแลกลิ้นกันอยู่อย่างนั้น พาลินหลงใหลไปกับรสจูบที่คนรักมอบให้ สองมือดันผนังห้องน้ำเอี้ยวคอมาจูบ สะโพกกลมขาวกดแนบชิดกับท่อนเอ็นร้อนเสียงคนพี่ครางในลำคอ เขาอยากกลืนกินคนช่างยั่วตั้งแต่เห็นรูปที่ส่งไปให้ ดลธรรมไม่ลังเลเลยที่จะรีบขับรถกลับมาที่คอนโด แล้วเขาก็ไม่ผิดหวังเมื่อรู้ว่าพาลินกับเขาต่างมีความต้องการเหมือนกัน“พาลินยั่วพี่เองนะครับ”“ถ้าน้องยั่วแล้วพี่ไม่อยากพี่จะกลับมาเหรอ”“นั่นยั่วอีกแล้ว”“น้องยั่วแล้วพี่อยากไหม”“ไม่ยั่วก็อยากครับ ยันผนังไว้นะครับพี่จะลงโทษคนยั่วแล้ว”ดลธรรมจูบไซร้ไปตามท้ายทอยและซอกคอ กัดติ่งหูคนด้านหน้าเบาๆ เพราะเป็นจุดอ่อน แค่นั้นพาลินก็ร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งตัวฝ่ามือร้อนไล้ไปทั้งแผงอกบีบคลึงเบาๆ บนยอดสีสวย สะโพกก็กดลงไปยังบั้นท้าย เสียงหวานครางแผ่วเบา สะโพกแอ่นโค้งเด่นคนตัวโตกดครีมอาบน้ำสูตรอ่อนโยนลงบนปลายนิ้วกลางจากนั้นลากไปตามช่องทางสีสวยกดลงไปช้าๆ ค่อยเพิ่มจำนวนนิ้วเป็นสองและสาม พาลินครางสะท้านรู้สึกถึงความคับแน่นที่กำลังนวดผนังด้านใน“อื้อ...พี่”เขาสะดุ้งเมื่อจุดอ่อนไหวด้านในถูกกระตุ้นเพียงแค่นั้นตัวตนของเขาก็ปวดหนึบ ม

  • พาลินโดรม   32.Peppa Pig

    หลังจากตรวจเสร็จและรับยาแล้วรถกระบะคันเดิมก็มาส่งดลธรรมและพาลินที่สนามบิน“พี่หน้าผมยังมีผื่นอยู่ไหม”“ยังมีอีกนิดหน่อย ใส่มาสก์ไปก่อน”“หมอบอกว่าเดี๋ยวมันก็หายไงครับ”“มันต้องใช้เวลาไง เดี๋ยวกลับถึงกรุงเทพถ้าผื่นยังไม่ยุบลงพี่จะพาไปหาหมออีกรอบ”“ไม่เอาแล้วไม่หาแล้ว ไปอีกก็โดนฉีดยาอีก”พาลินทานยาแก้แพ้ตั้งแต่อยู่บนเขาแต่พอมาถึงโรงพยาบาลผื่นก็ยังไม่หายและดูเหมือนจะขึ้นมากกว่าเดิมหมอเลยต้องฉีดยาเพราะมันได้ผลเร็วกว่า รวมถึงให้ยาทาแก้คันมาด้วยตอนนี้พาลินเลยสีชมพูไปทั้งตัว ยังดีที่เขามีเสื้อคลุมแขนยาวเลยไม่ค่อยอายคนเท่าไหร่แต่ที่ต้องอายก็คงจะเป็นคนที่นั่งอยู่ข้างเพราะเขาเป็นคนทายาให้กับตนเองทั้งตัว“ยามันง่วงเดี๋ยวขึ้นเครื่องเราจะหลับเลยก็ได้ ถึงแล้วพี่จะปลุกเอง”“บินนานไหมครับ” เพราะขามาเขานั่งรถมาเพื่อนๆ เลยไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาเท่าไหร่“ไม่นานครับ ประมาณชั่วโมงหนึ่งครับ หลับแป๊บเดียวก็ถึงกรุงเทพแล้ว”“ผมหวังว่าถึงกรุงเทพแล้วผมจะหายนะ”“แต่พี่ว่าอย่าเพิ่งหายเลย ชมพูไปทั้งตัวแบบนี้ก็น่ารักดี”“ไม่ตลกนะครับพี่ มันคันไปทั้งตัวเลย”“อดทนอีกนิดนะครับ ถึงคอนโดจะเอาน้ำเย็นเช็ดให้”พอขึ้นเครื่อง

  • พาลินโดรม   31.ผมเอาอาหารมาส่ง

    ดลธรรมไม่อยากให้พาลินพลาดการเข้าค่ายอาสาซึ่งเป็นกิจกรรมที่ชายหนุ่มทำมาทุกปีตั้งแต่เข้าเรียนมหาวิทยาลัย และถ้าปีสุดท้ายมาได้เข้าร่วมคงจะเป็นอะไรที่น่าเสียดายมากถึงแม้จะทั้งหวงทั้งห่วงแต่เขาก็ไม่อยากพรากความทรงจำในวัยเรียนของคนรัก และนั่นก็คือเหตุผลที่ตอนนี้เขามานั่งอยู่ข้างคนขับรถกระบะสีประตูขับเคลื่อนสี่ล้อซึ่งกำลังมุ่งหน้าไปยังจุดที่นักศึกษามาออกค่ายเดิมทีก็ตกลงจะมาด้วยกัน แต่เพราะเขามีงานที่ยังเคลียร์ไม่เรียบร้อยจึงต้องยอมปล่อยให้คนน้องมาเข้าค่ายกับเพื่อนพาลินงอนนิดหน่อยที่เขาไม่ทำตามที่พูด แต่ก็ตัดสินใจมากับเพื่อน เพราะอยากใช้ชีวิตในช่วงเรียนมหาวิทยาลัยให้คุ้มค่าที่สุด ส่วนตัวเขาก็รีบเคลียร์งานแล้วตามมาทีหลังโดยไม่ได้บอกพาลินแค่สองสามที่ต้องนอนอยู่คนเดียวเขาก็ทรมานเกินไปแล้ว“อันที่จริงมันก็ไม่ไกลหรอกนะครับ แต่ทางมันค่อนข้างลำบากมันเลยดูเหมือนไกล” เสียงคนขับรถกระบะทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์“ครับ”ดลธรรมให้ลูกน้องที่บริษัทซึ่งบังเอิญเป็นคนพื้นที่ช่วยติดต่อเช่ารถพร้อมคนขับไปส่งที่หมู่บ้านบนเขาชายหนุ่มนั่งเครื่องมาลงที่สนามบินพิษณุโลกตั้งแต่เช้าจากนั้นก็ให้คนขับรถพาไปซื้อไก่ทอด โด

  • พาลินโดรม   30.ไม่ต้องทุกครั้งก็ได้ nc

    ดลธรรมและพาลินย้ายกลับมาอยู่ที่คอนโดเพราะอยากให้มารดาได้ทำความรู้จักและปรับตัวกับเบจิงได้มากขึ้นแต่เขากับพาลินก็ยังแวะไปทานอาหารเย็นด้วยอยู่บ่อยๆ ดูเหมือนว่าเบจิงจะเข้ากันได้ดีกับคุณยายของตนเองแม้พาลินจะมีรถเป็นของตัวเองแล้ว แต่ดลธรรมก็ยังมารับส่งที่มหาวิทยาลัยเป็นบางวัน“พี่โดม ขอโทษทีครับคุยกับเพื่อนนานไปหน่อย”“ไม่เป็นไร แล้วตกลงเอาไงเราจะไปค่ายกับเพื่อนไหม” ช่วงวันหยุดยาวติดกันชมรมค่ายอาสาจะพากันไปออกค่ายที่พิษณุโลก“กำลังตัดสินใจอยู่ครับ”“ทำไมดูตัดสินใจยากจัง แต่ก่อนเห็นตื่นเต้นจะไป”“ก็ตอนนั้นยังไม่มีแฟน ตอนนี้มีแฟนแล้วติดแฟนครับ”“ฟังคำตอบแล้วชื่นใจจัง”“ถ้าผมไปพี่จะคิดถึงผมไหม”“ถ้าเราไปพี่ก็ไปด้วยครับ ไม่อยากนอนคนเดียว”“ถ้าผมไม่ไปก็เหมือนจะเอาเปรียบคนอื่นอยู่ที่ไม่ช่วยออกแรงอะไรเลย”“แต่พี่ก็ช่วยเรื่องคอมไปตั้ง 10 ชุดแล้วนะครับ”“นั้นมันส่วนของพี่ แต่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย”“ถ้าอยากรู้สึกมีส่วนร่วมกับคอมห้าชุดนั่นก็แค่..”“แค่อะไรครับ” พาลินหันมามองคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย พอเห็นหน้าเขาก็เดาออกทันทีว่าตอนนี้สิ่งที่คนพี่ต้องการคืออะไร เพียงแค่คิดพาลินก็หน้าแดงขึ้นมาทันที“นานเ

  • พาลินโดรม   29.ย่ากับยาย

    คุณแพรเพ็ญและจอห์นสามีใหม่บินกลับมาทันทีหลังจากดลธรรมโทรไปบอกว่าย่าของเบจิงจะพาเบจิงไปอยู่ด้วยเธอเสียลูกสาวไปคนหนึ่งแล้วจึงไม่อยากจะเสียหลานชายไปอีกคน เพราะรู้ว่าที่ฝ่ายนั้นอยากพาเบจิงไปก็เพื่อต่อรองกับดลธรรมให้รับผิดชอบเด็กในท้องของปณิชญาเท่านั้น“คุณยายครับ ตาจอห์นบอกว่าที่บ้านตามีหิมะด้วยจริงไหมครับ”“จริงสิ เบจิงอยากไปดูหิมะไหม”“อยากไปครับ แต่เบจิงต้องไปโรงเรียนคงไปกับคุณยายไม่ได้”“ที่นั่นก็มีโรงเรียนครับ เดี๋ยวยายจะให้เบจิงดูนะครับว่าโรงเรียนที่นั่นเป็นยังไงบ้าง อยากดูไหมครับ”“อยากดูครับ พี่ลินมาดูด้วยกันไหม” เบจิงเรียกพาลินที่กำลังเดินถือผลไม้จานใหญ่ให้มาดูด้วยกันอีกคนแพรเพ็ญเปิดคลิปแนะนำโรงเรียนประถมในประเทศออสเตรียให้กับหลานชายดู เพราะเธอกับสามีคุยกันแล้วว่าจะรับเบจิงไปอยู่ที่นั่นในฐานะลูกชายของทั้งสองคนดลธรรมก็เห็นด้วยกันมารดาเพราะอยากให้เบจิงมีอนาคตที่ดี ลำพังเขากับพาลินคนดูแลเด็กชายได้ไม่ดีพอแต่ทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับเบจิงว่าอยากจะย้ายไปอยู่ที่นั่นไหม ตอนนี้ทั้งมาลีและป้าสายก็เริ่มฝึกภาษาอังกฤษกับจอห์นเพราะแพรเพ็ญอยากให้สองนั้นย้ายไปอยู่ด้วยกันทุกคนที่นี่เตรียมวางแผนก

  • พาลินโดรม   28.ข้อแลกเปลี่ยน

    สามเดือนแล้วที่แพรรดาจากไปและเบจิงอยู่กับดลธรรมและพาลินในบ้านหลังใหญ่ ชีวิตของเด็กชายกลับมาสดใสอีกครั้ง เสียงหัวเราะดังออกมานอกบ้านจนคนที่เพิ่งมาถึงยิ้มอย่างพอใจ“สวัสดีครับคุณย่า” เบจิงยกมือทักทายผู้เป็นย่าที่เจอกันครั้งสุดท้ายในงานศพของผู้เป็นมารดา“น้าชายเราไปอยู่ไหนแล้วล่ะ”“มีธุระอะไรกับผมเหรอครับแม่” ดลธรรมยังเรียกเธอว่าแม่อย่างเดิมเพราะอยากให้เกียรติในฐานะที่เธอเป็นย่าของเบจิงเขาค่อนข้างแปลกใจที่คุณปราณีมาหาถึงที่บ้าน เพราะตลอดหลายเดือนมานี้ท่านไม่เคยแวะมาที่นี่เลยสักครั้ง“แม่เรากลับไปแล้วใช่ไหม” คุณปราณีถามถึงแพรเพ็ญ“เพิ่งบินกลับไปสองวันก่อนมีธุระอะไรกับท่านหรือเปล่าครับ”“เปล่า แม่แค่อยากคุยกับโดมสักหน่อย”“ได้ครับ เบจิงไปหาพี่ลินก่อนนะครับน้าขอไปคุยธุระกับคุณย่าก่อน”“ครับน้าโดม”ชายหนุ่มพาคุณปราณีมายังห้องทำงานของตนเองที่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นของพี่สาวและพี่เขย“โดม แม่จะคุยกับเราเรื่องเบจิง”“มีอะไรเหรอครับ“แม่จะพาเบจิงไปอยู่ด้วย”“แต่เบจิงอยู่กับผมก็มีความสุขดี แม่ก็เห็นว่าเขากลับมาร่าเริงแล้ว”“แต่แม่อยากให้หลานไปอยู่กับแม่”“ผมว่าแม่ไม่มีสิทธิ์จะทำแบบนั้นนะครับ“มีสิ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status