13.ภาพติดตา

สายวันอาทิตย์พาลินทำความสะอาดห้องจนสะอาด จากนั้นก็เอาชุดนักศึกษาไปส่งที่ร้านซักรีด วันจันทร์หน้าเขาต้องกลับไปเรียนที่มหาวิทยาลัยก่อนจะเริ่มต้นฝึกงานในสัปดาห์ถัดไป

ร้านอาหารตามสั่งใกล้ๆ กับหอพักกลับมาคึกคักอีกครั้ง พาลินนั่งทานข้าวกับเพื่อนร่วมหอพักคนหนึ่ง เขาไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวแต่ก็เคยเห็นหน้ากันบ้าง ทั้งที่มหาวิทยาลัยและที่หอพัก เขายิ้มทักทายจากนั้นก็นั่งทานของตัวเองจนอิ่ม

หอนี้อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยมาก ค่าเช่าก็เลยมากตามไปด้วย คนอื่นอาจแชร์กันอยู่สองหรือสามคน แต่พาลินเลือกที่จะอยู่คนเดียวเพราะตอนเข้ามาเรียนที่นี่เขายังไม่ไว้ใจใครถึงขั้นให้มานอนด้วย แม้จะเหงาแต่ก็มีเพื่อนที่ไปมาหาสู่กันตลอด

อีกอย่างเรื่องค่าเช่าก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะถึงแม้จะไม่มีบิดามารดาแต่พาลินก็มีเงินจำนวนหนึ่งที่เขาได้จากประกันชีวิตของบิดามารดารวมถึงค่าใช้จ่ายในแต่ละเดือนที่ปู่กับย่าของเขาส่งให้

กลับมาบนห้องก็นอนเล่นมือถือจนเบื่อ จึงโทรศัพท์ไปหามีนากับพราวรุ้ง แต่สองคนนั้นยังไม่กลับมาจากบ้าน จะไปคอนโดของดลธรรมก็รู้สึกเกรงใจ

“เฮ้อ! เหงาชะมัด” พาลินบ่นก่อนจะล้มตัวลงนอน แล้วเขาก็หลับยาวจนเย็น

พอตื่นมาก็คว้าโทรศัพท์มาดูเวลา จึงเห็นว่าดลธรรมไลน์มาถามว่าจะเขามาที่คอนโดหรือเปล่า ตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว และหลังจากนั้นอีกหนึ่งชั่วโมงก็มีรูปพิซซ่าตามมา พร้อมกับข้อความที่บอกว่าสั่งพิซซ่ามารอ

เขารีบโทรกลับไปหาอีกคนทันที

“พี่โดม”

“ว่าไง”

“พิซซ่าหมดยังครับ”

“ใครจะกินหมดกันล่ะ ว่าแต่เราเถอะยุ่งอะไรอยู่ไลน์ไปไม่อ่านเลย”

“ไม่ได้ยุ่งหรอกครับ แต่หลับเพิ่งตื่น ขอโทษนะครับที่ไม่รีบตอบ”

“ไม่เป็นไร แล้วตกลงยังไงจะมาไหม”

“ครับ ไม่เกินครึ่งชั่วโมง ที่ห้องมีไมโครเวฟไหมครับ”

“มี จะอุ่นพิซซ่าเหรอ”

“ครับเดี๋ยวผมไปอุ่นเองพี่จะเอาอะไรเพิ่มไหมครับ”

“อยากกินน้ำอัดลม”

“เดี๋ยวผมซื้อเขาไปละกัน”

พาลินรีบอาบน้ำแต่งตัว เรียกแท็กซี่ให้ตรงไปร้านสะดวกซื้อที่ใกล้สุด เขาให้แท็กซี่จอดรอที่หน้าร้าน เลือกน้ำอัดลมแบบไม่มีน้ำตาลและขนมอีกหลายถุงก่อนจะกลับขึ้นมาอีกครั้งแล้วบอกคนขับไปยังคอนโดของดลธรรมทันที

กดลิฟต์ขึ้นมายังห้องที่เขาบอก กดออดและรอจนเจ้าของห้องเดินมาเปิดจึงเข้าไป

“สวัสดีครับพี่โดม ขอโทษทีผมมาช้าไปหลายชั่วโมงเลย”

“ไม่เป็นไร ยังดีกว่าไม่มา แล้วหิ้วอะไรมาเยอะเลย” คนตัวสูงกว่าเข้ามารับถุงจากมือของพาลินแล้วเดินนำไปวางบนเคาน์เตอร์ในห้องครัว

พาลินเดินตามพลางสำรวจห้องของชายหนุ่มไปด้วย ห้องของดลธรรมกว้างกว่าห้องของอดีตคนรักอยู่มาก เพราะห้องนั้นมีเพียงหนึ่งห้องนอนกับหนึ่งห้องน้ำเท่านั้น

“ทำไมกินไปชิ้นเดียวล่ะครับ” เขาถามเจ้าของห้องเมื่อเห็นว่าพิซซ่าสองถาดหายไปแค่ชิ้นเดียว

“ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”

“ครับ ผมนึกว่ารอกินพร้อมกัน” พาลินพูดตามที่คิด แต่อีกคนทำหน้าไม่ถูกยังดีที่ตอนนี้เข้าหันหลังให้กับพาลิน

“กินอีกไหมครับ ผมจะได้อุ่นเผื่อ”

“ก็ได้ อุ่นแล้วยกตามมาหน้าทีวีนะ”

“ครับ”

พาลินอุ่นพิซซ่าทั้งหมด จากนั้นก็เดินตามดลธรรมไปยังหน้าทีวี

“สตรีมเกมเหรอครับ” เขามองไปบนหน้าจอทีวีขนาดใหญ่แล้วหันมาถามเจ้าของห้อง

“อือ บริษัทส่งของให้เขาน่ะ เลยจะดูสักหน่อยว่าเป็นไงบ้าง เราอยากดูอย่างอื่นก็ได้นะ เดี๋ยวพี่ดูในไอแพดเอง”

“ไม่เป็นไรครับ ตามสบายเลย ปกติผมไม่ค่อยดูทีวีอยู่แล้ว”

ดลธรรมเบาเสียงทีวีที่เขาสะท้อนภาพจากไอแพดจากนั้นก็หยิบพิซซ่าขึ้นมากัดด้วยความหิว

อันที่จริงเขาหิวมากเลยทานไปหนึ่งชิ้นระหว่างที่รอให้พาลินอ่านไลน์ เขาจะทานก่อนก็ได้ แต่คิดว่าทานพร้อมกับพาลินคงจะอร่อยกว่าทานคนเดียว

ชายหนุ่มส่งกระป๋องน้ำอัดลมให้พาลิน หลังจากที่คนตัวเล็กทานไปสองชิ้นก็บอกว่าอิ่ม

“ทำไมกินนิดเดียว”

“ผมกินข้าวไปตอน 11 โมงครับ เลยยังไม่หิว แต่เดาว่าพี่คงยังไม่ได้กินอะไรเลยใช่ไหมล่ะ”

“อือ” เขาตอบพลางหยิบชิ้นที่สี่ขึ้นมากัดอย่างเอร็ดอร่อย

พิซซ่าหมดไปหนึ่งถาดดลธรรมก็อิ่มจนจุก แต่เพราะบอกพาลินว่าจะมาว่ายน้ำด้วยกันเขาจึงต้องทำอย่างที่พูดไว้

“เอากางเกงว่ายน้ำมาไหม เอาชุดมาเปลี่ยนหรือเปล่า”

“เอามาครับ ว่าแต่พี่จะว่ายไหวไหมครับ”

“ไหวสิ แต่คงไม่ใช่ตอนนี้ อีกสักชั่วโมงค่อยลงไปก็ได้ แดดไม่ร้อนด้วย”

“ก็ดีเหมือนกันครับ พี่ดูต่อเถอะเดี๋ยวผมเอาไปเก็บเอง” พูดพลางเก็บถาดพิซซ่าไปไว้ที่ห้องครัว จากนั้นก็กลับมานั่งที่โซฟา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเข้าไลน์กลุ่มดูว่ามีนาและพราวรุ้งคุยอะไรกันบ้าง แล้วก็ตกใจเมื่อเห็นว่าตอนนี้ในกลุ่มมีสมาชิกใหม่เข้ามาอีกคน

“ผมขอออกไปคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงได้ไหม” พาลินไม่อยากรบกวนเขาที่กำลังนั่งมองหน้าจออย่างตั้งใจ

“คุยตรงนี้แหละข้างนอกมันร้อน” พูดจบเขาก็ปิดทีวีก่อนพลางหยิบแอร์พอดร์ตขึ้นมาใส่ที่หูแล้วลุกไปนั่งโซฟาอีกตัว

พาลินเห็นเขาสนใจกับไอแพดตรงหน้าก็เลยรีบโทรไปหามีนาเป็นคนแรก

“มีนา เพื่อนในกลุ่มใครเหรอ”

“จำไม่ได้เหรอ นั่นลุงรหัสเราไง”

“อ๋อ พี่กุล แล้วทำไมถึงเพิ่มเข้ากลุ่มเรา”

“พวกเราต้องไปฝึกงานก็เลยดึงพี่เขาเข้ากลุ่มเผื่อมีปัญหา”

“ก็ดีเหมือนกันนะ ว่าแต่รุ้งโอเคใช่ไหม” พาลินรู้ว่าพราวรุ้งชอบพี่กุลแต่อีกฝ่ายไม่เคยรู้

“อือ เราบอกแล้วรุ้งก็ไม่ได้ว่าอะไร พาลินก็รู้นี่ว่าตอนนี้รุ้งมันปลื้มคนอื่นไปแล้ว”

“นั่นสิ ผู้หญิงนี้เปลี่ยนใจเร็วจริงๆ”

“ว่าแต่ลินเถอะ ทำใจเรื่องพี่กันต์ได้แล้วใช่ไหม”

“ทำใจได้แล้ว”

“สนใจพี่กุลไหม หล่อดีนะ”

“ไม่ล่ะ ไม่ใช้สเปกเลยพี่เขาดูสุภาพเกินไปอยู่ด้วยกันคงเกร็งแย่”

“สเปกพาลินเป็นแบบไหน”

“ขอแค่นิสัยดี รักเราคนเดียวก็พอแล้ว อ้อเกือบลืมข้อสำคัญเลย”

“อะไร”

“ถ้าตกลงคบเขาต้องยอมให้เราอยู่ใกล้ มีนาก็รู้ว่าเราขี้เหงา ถ้ามีแฟนก็อยากอยู่ด้วยกันตลอด ตอนคบกับพี่กันต์เราก็ไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ที่แยกกันอยู่ มันอาจดูน่ารำคาญและเห็นแก่ตัว แต่เราคิดว่าครั้งต่อไปจะคบกับใครคงต้องบอกเขาก่อนว่าเราขี้เหงามากและอยากให้เขาอยู่กับเราตลอด”

“มีนาขอให้พาลินเจอคนที่ใช่”

“เราก็อยากเจอนะ อยากเจอคนที่ใช่ คนที่ให้เราอ้อนได้ตลอด”

ทุกคำพูดของพาลินนั้นดลธรรมฟังอยู่ตลอด ถึงเขาจะใส่แอร์พอร์ตที่หูแต่เขาก็ไม่ได้เปิดเสียง แล้วพอได้ยินว่าพาลินชอบคนแบบไหนดลธรรมก็ยิ้ม เพราะเขาเองถ้ามีแฟนก็อยากทำตัวติดกับแฟนและชอบให้แฟนอ้อน

นึกภาพตอนที่พาลินกำลังอ้อนเขาแล้วก็รู้สึกใจเต้นแรงขึ้นกว่าเดิม ชายหนุ่มรีบก้มหน้ามองไอแพด แต่หูยังคงฟังพาลินคุยกับเพื่อนจนกระทั่งวางสายไปพักใหญ่จึงทำทีเป็นว่าตัวเองก็เพิ่งดูสตรีมเกมจบ

“พี่โดมดูจบแล้วเหรอครับ”

“อือ ขอโทษนะ ดูนานไปหน่อย เราล่ะคุยกับเพื่อนเสร็จนานหรือยังจะไปว่ายน้ำเลยไหม”

“เพิ่งเสร็จครับไปเลยก็ได้ผมขอให้ห้องน้ำหน่อยได้ไหม”

“เอาสิ” ดลธรรมชิ้นไปยังห้องน้ำสำหรับแขกส่วนเขาเดินเข้าไปเปลี่ยนเป็นกางเกงว่ายน้ำในห้องนอนตัวเอง

ดลธรรมสวมกางเกงว่ายน้ำและเสื้อยืดพร้อมกับถือผ้าเช็ดตัวมาสองผืนสำหรับตัวเองและพาลิน

พาลินสวมกางเกงว่ายน้ำขาสั้นกับเสื้อยืดตัวโตยาวคลุมบั้นเอวลงมาเล็กน้อย พอออกมาจากห้องเห็นว่าตอนนี้ดลธรรมสวมแค่กางเกงว่ายน้ำตัวเดียวใบหน้าของเขาก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

“พี่โดมจะลงไปแบบนี้เหรอครับ”

“อือ ทำไม”

“ผมว่าใส่เสื้อไปหน่อยดีไหม” ที่บอกเขาใส่เสื้อไม่ใช่กลัวเขาจะโป๊แต่กลัวว่าตัวเองจะทำตัวไม่ถูกต่างห่าง

“งั้นเรอเดี๋ยวนะ” ดลธรรมยืนผ้าเช็ดตัวให้พาลินแล้วตัวเองก็เดินเข้าห้องไปอีกครั้ง

พาลินพยายามควบคุมลมหายใจของตนเองอย่างลำบาก เขายอมรับว่าหุ่นของดลธรรมเป็นหุ่นที่เขาชอบมากที่สุด หน้าท้องเป็นลอนสวย ไม่ได้ขึ้นรูปชัดเจนแต่มองออกว่าเจ้าของคงออกกำลังกายเป็นประจำ ไหล่กว้างแต่ช่วงเอวสอบเข้า มีรอยรูปตัววีเล็กน้อยเห็นแล้วอยากเอื้อมมือไปสัมผัส

เขารีบสลัดภาพของดลธรรมไปออกไปจากความคิดก่อนจะตะโกนบอกคนที่เดินเข้าไปให้หยิบชุดสำหรับเปลี่ยนมาหลังว่ายน้ำเสร็จมาด้วย ส่วนตัวเองนั้นเตรียมใสกระเป๋าไว้แล้ว

ดลธรรมเดินออกมาจากห้องพร้อมกับชุดสำหรับเปลี่ยนในมือ

“กระเป๋าเต็มหรือยัง ฝากได้ไหม”

“ยังครับ พี่ยัดลงมาเลย” เขาเปิดซิปให้อีกคนใส่ชุดของตัวเองลงไปในนั้น

“ลืมอะไรไหม”

“ไม่ครับ พี่โดมล่ะ ไม่เอาโทรศัพท์ไปเหรอครับ”

“ไม่ละ วันอาทิตย์ไม่มีใครติดต่อเรื่องงานหรอก”

“เผื่อมีเรื่องด่วนล่ะครับ”

“ถ้าด่วนก็โทรเข้าคอนโดเดียวนิติก็มาตามเอง ถ้าพาลินติดต่อพี่ไม่ได้ก็โทรมาที่คอนโดนะ เดี๋ยวพี่จะให้เบอร์ที่ทำงานกับที่นี่ไว้”