บทที่ 5

"เพราะว่า..." เธอกลืนหมั่นโถวที่เหลือที่เธอถืออยู่ขณะที่รอให้เขาพูดจบประโยค

รสชาติของหมั่นโถวเหล่านี้นี่มันต่ำกว่ามาตรฐานเสียจริง เมื่อก่อนเธออาจจะไม่ชอบมัน แต่ตอนนี้รสชาติเป็นรอง สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอคือการทำให้อิ่มท้อง

"เราเป็นคนประเภทเดียวกันเราทั้งคู่ถูกคนอื่นทอดทิ้งและเอาแต่หาเลี้ยงชีพจากสังคมชั้นล่างสุดไม่มีใครต้องการคนอย่างเราและจะไม่มีใครสนใจเรา แต่อย่างน้อยเราก็ทำให้กันและกันอบอุ่นฉันเป็นห่วงคุณและคุณก็เป็นห่วงฉันได้ด้วยใช่ไหม "

รอยยิ้มของเธอที่มีต่อเขามีความหวังความปรารถนาและความไม่แน่นอนบางอย่าง

“อย่างนั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าเราจะเป็นคนประเภทเดียวกันจริง ๆ แหละครับ…” เขาพึมพำ สายตาของเขาดุจดั่งนักล่าที่กำลังจ้องมองสัตว์ตัวเล็ก ๆ ซึ่งตกหลุมพรางของเขา ในขณะที่เขาได้ยินเธอพูดอย่างนั้น บางทีอาจเพราะวันเวลาที่น่าเบื่อเกินไปสำหรับเขา เป็นเพราะเขาสามารถคว้าทุกสิ่งที่ต้องการได้อย่างง่ายดายด้วยการโบกมือของเขา แต่ตอนนี้การละเล่นเล็กๆน้อยๆนี้เริ่มทำให้เขาสนใจขึ้นมาแล้ว

"พี่สาว" เขาพูดออกมาอย่างอ่อนโยน ตามที่เธอหวังไว้

ในชั่วพริบตานั้นรอยยิ้มของเธอก็สดใสเหมือนดั่งท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว

—

หลังอาหารค่ำ หลิง อี้หราน พา อี้ จิ่นหลี ไปกับเธอเพื่อออกจากตลาดกลางคืนเพื่อที่จะซื้อเสื้อผ้าสักชิ้น

แม้ว่าราคาเสื้อผ้ามือสองจะถูก แต่ก็ยังมีค่าใช้จ่ายทั้งหมด 500 หยวน

หลิง อี้หรานให้อี้ จิ่นหลี สวมเสื้อแจ็คเก็ตนวม “ตอนนี้อุ่นขึ้นหรือยัง?”

“ครับ” อี้ จิ่นหลี ตอบอย่าเฉยเมย เขาลดสายตาลงและมองไปที่เธอ เธอเกือบหัวเตี้ยกว่าเขา "ที่จริงพี่ไม่จำเป็นต้องซื้อเสื้อผ้าพวกนี้ให้ผมก็ได้ครับ ผมชินกับความหนาวเย็น ผมสบายดีแม้ว่าผมจะใส่แค่เสื้อผ้าชุดเดิมก็ตาม"

“มันไม่ได้หมายความว่านายจะต้องทนหนาวเย็นเพราะว่านายชินกับมันเเล้ว” เธอกล่าว “ฉันไม่ได้มีเงินมากนักและไม่สามารถซื้อเสื้อผ้าให้นายได้มากขนาดนั้น แต่อย่างน้อยฉันก็สามารถให้นายได้สวมเสื้อผาที่อุ่นกว่านี้ได้

“ทำไมพี่ถึงดีกับผมจังครับ?” เขาถามด้วยเสียงต่ำ ๆ

“เพราะว่าฉันเป็นพี่สาวของนายยังไงล่ะ” เธอยิ้มและเผลอจับมือของเขา เธอพบว่ามือของเขานั้นเย็นเฉียบเธอจึงจับมือเขาด้วยมือของเธอเอง

เธอก้มศีรษะลงเเละเป่ามือของเขาก่อนจะเริ่มถูไปมา

“มือของนายเย็นมากเลย การถูแบบนี้จะช่วยให้มือของนายอุ่นขึ้นได้เล็กน้อยนะ” เธอกล่าว

มือของเขาเเข็งทื่อชั่วขณะ แววตาอันทรงเสน่ห์ของเขาซ่อนอยู่หลังผมหน้าม้านั้น ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนลูบมือเขามาก่อนเพื่อที่จะให้ความอุ่นแก่มือคู่นี้

เขาไม่เคยชอบสัมผัสทางกายกับใคร แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ปฏิเสธสัมผัสของเธอ บางทีเขาอาจจะรู้สึกดีกับสัมผัสนี้ของเธอ เพราะตอนนี้เธอเป็นส่วนสำคัญสำหรับเกมนี้ของเขา

เมื่อมองที่เขาซึ่งไร้ปฏิกิริยาใด ๆ ทันใดนั้นเธอกูดูเหมือนว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างและชำเลืองมองไปที่มือของเธอซึ่งเต็มไปด้วยผิวหนังอันหยาบกร้าน “ฉันทำให้นายเจ็บหรือเปล่า? มือของฉันค่อนข้างจะหยาบกร้านน่ะ...”

ขณะที่เธอพูดเธอก็รีบปล่อยมือเขาลง

เขาคิ้วขมวดลงเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าความอุ่นบนมือของเขานั้นหายไป “ผมไม่คิดว่ามือของพี่หยาบเลย แต่อันที่จริงมือของพี่ก็เย็นเหมือนกัน พี่สาว ทำไมพี่ไม่ถูมือของพี่กับมือของผมให้นานกว่านี้อีกสักหน่อยล่ะครับ?”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ยื่นมือของเขาให้กับเธอ

เธอตะลึงเล็กน้อย แต่แล้วเธอก็จับมือเขาไว้อีกครั้ง เมื่อเทียบกับมือที่ใหญ่ของเขา มือของเธอนั้นมีขนาดเล็กกว่ามาก

อย่างไรก็ตามในคืนฤดูหนาวที่หนาวเหน็บเช่นนี้ มือเล็ก ๆ ของเธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะโอบล้อมมือที่ใหญ่ของเขาไว้โดยที่ฝ่ามือของเธอถูซ้ำ ๆ กับหลังมือของเขา

เธอก้มศีรษะลงแล้วและหายใจออกเพื่อไออุ่นที่จะกระทบลงบนมือของเขาเป็นครั้งคราว จมูกของเธอแดงก่ำขึ้นเล็กน้อยเนื่องจากความหนาวเย็น ในความคิดของเขาเธอก็ดูน่ารักดีนะ

ขนตาที่ยาวของเขากะพริบอย่างเบา ๆ อี้ จิ่นหลีมองไปที่มือของเขา ซึ่งถูกจับไว้ด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ ดูเหมือนว่า… พวกเขาได้รับความอุ่นเล็กน้อยขึ้นมาจริง ๆ

—

สองวันต่อมา หลิง อี้หราน ได้รับโทรศัพท์จากหลิง ลั่วอิน "พี่สาว พ่อบอกว่าวันนี้เขาจะทิ้งอัลบั้มมันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับฉันที่จะขอให้เขาวางอัลบั้มคนเดียว ฉันอยากจะให้อัลบั้มนี้กับพี่ แต่พี่มาที่ของฉันก่อนได้ไหม?"

หลิง อี้หราน ตกใจมาก เมื่อเธอรู้ว่าหลิง ลั่วอิน พูดถึงอะไร มันเป็นอัลบั้มที่มีรูปถ่ายของเธอและแม่เมื่อก่อน ตอนที่เธออายุได้สามขวบ

“ถ้าพี่ไม่มา ฉันก็อาจจะทำอัลบั้มหายไปโดยไม่ได้ตั้งใจ” หลิง ลั่วอิน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จากนั้นเธอก็เพิ่มที่อยู่ที่ระบุและวางสายโดยไม่รอการตอบกลับของหลิง อี้หราน

หลิง อี้หราน จ้องมองที่โทรศัพท์มือถิอบนมือของเธอ เธอรู้โดยธรรมชาติว่าหลิง ลั่วอิน จะไม่มีวันมอบอัลบั้มให้เธอโดยไม่มีเหตุผล เธอต้องวางแผนอะไรบางอย่างไว้เป็นเอาแน่

อย่างไรก็ตามอัลบั้มนั้นล้วนบรรจุไปด้วยความทรงจำเกี่ยวกับแม่ของเธอและความทรงจำเกือบทั้งหมดของเธอเกี่ยวกับแม่ของเธอมาจากอัลบั้มนั้น

“พี่สาว?” เสียงผู้ชายอันเย็นชาดังขึ้นในหูของเธอ

เธอกลับมารู้สึกตัวอีกทีและหายใจเข้าเลึก ๆ จากนั้นพูดว่า “จิน พี่ต้องออกไปข้างนอกครู่หนึ่ง นายควรไปนอนได้แล้วนะ” ขณะที่เธอพูดแบบนั้นเธอก็รีบสวมเสื้อโค้ทของเธอและออกไป เธอไม่ทันได้รู้เลยว่าสายตาคู่หนึ่งนั้นจับจ้องมาที่เธอ จ้องมองเธอจากด้านหลังด้วยความครุ่นคิด

เมื่อหลิง อี้หราน ไปถึงที่อยู่ที่หลิง ลั่วอิน ให้ไว้เธอก็พบว่าที่นี่คือคลับเฮาส์ เมื่อเธอเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวที่หลิง ลั่วอิน พูดถึงเธอก็พบว่าหลิง ลั่วอิน ไม่ได้อยู่ข้างในคนเดียวนอกจากนี้ยังมีชายวัยกลางคนที่มีน้ำหนักเกินเล็กน้อยซึ่งดูเหมือนจะอายุราว ๆ สี่สิบเศษในห้อง

“ลั่วอิน นี่พี่สาวของเธอเหรอ? เธอเคยเป็นเเฟนของคุณเซียวจากตระกูลเซียวใช่ไหม?” ชายที่น้ำหนักเกินเล็กน้อยนี้มองไปที่หหลิง อี้หราน เเละถาม

“ใช่ค่ะ ผู้ช่วยผู้กำกับคะ เธอคือพี่สาวของฉัน พี่คะ เขาคือผู้ช่วยผู้กำกับเหอในทีมงานภาพยนตร์ของฉัน เขาเคยพูดเสมอว่าเขาอยากเจอพี่หลังจากที่รู้ว่าพี่เคยเป็นเเฟนของเซียว จื่อฉี” หลิง ลั่วอิน กล่าวพรางยิ้ม

“อัลบั้มอยู่ที่ไหน?” หลิง อี้หรานถามด้วยความเยือกเย็น

“ก่อนอื่นฉันต้องขอให้พี่พูดดี ๆ กับฉันและผู้ช่วยผู้กำกับเหอก่อน ถ้าผู้ช่วยผู้กำกับเหอมีความสุขและเต็มใจที่จะให้ฉันได้ซีนมากขึ้น ฉันจะให้อัลบั้มนั้นกับพี่เอง” หลิง ลั่วอิน กล่าวด้วยเสียงที่ต่ำ และคำพูดของเธอนั้นเหมือนกับการกลั่นเเกล้ง

“เอาล่ะ ไหน ๆ พี่ก็มาที่นี่แล้ว เรามาดื่มกันเถอะ” ผู้ช่วยผู้กำเหอกับรินไวน์แดงให้กับหลิง อี้หราน โดยตรง มันบ่งบอกเธอเธอควรเริ่มที่จะดื่มได้แล้ว

หลิง อี้หราน ยังคงจ้องมองไปที่หลิง ลั่วอิน พรางเม้มปากไปด้วย ดูเหมือนว่าน้องสาวของเธอคนนี้จะขายเธอเพื่อเเลกกับการให้เธอได้ซีนเพิ่มขึ้น

หลิง ลั่วอิน หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาและยื่นมันให้กับหลิง อี้หราน “พี่สาว เนื่องจากพี่เคยทำลายโอกาสในการเป็นดาราในอดีตของฉัน มันคงไม่มากเกินไปที่ฉันจะขอให้พี่ชดเชยมันให้กับฉัน ยิ่งไปกว่านั้นถ้าพี่เอาชนะผู้ช่วยผู้กำกับได้ ถ้าเขาโปรดปรานพี่ พี่อาจจะได้มีชีวิตที่ดีในอนาคต ฉันทำแบบนี้ก้เพื่อสิ่งที่ดีสำหรับพี่นะ ”

"นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินคนพูดเรื่องแบบนี้ด้วยวิธีที่สะอาดและฟังดูเป็นธรรม" หลิง อี้หราน เขวี้ยงแก้วไวน์ออกไป ทำให้ไวน์แดงกระเด็นไปทั่วพื้น

“พี่ไม่ต้องการอัลบั้มอีกแล้วอย่างนั้นเหรอ?” หลิง ลั่วอิน กล่าวด้วยเสียงที่ต่ำผ่านฟันที่กัดเเน่น

“ฉันไม่เคยคิดที่จะมาขายร่างกายเพื่อเเลกกับมัน” หลิง อี้หรานตอบ แม่ของเธอคงจะไม่มีความสุขที่เห็นเธอทำแบบนี้

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอกำลังจะหันพร้อมกับเดินออกไป ทันใดนั้นผู้ช่วยผู้กำกับเขาก็พูดว่า “ดี คุณไม่เห็นหัวผมเลยใช่ไหม? คุณคิดว่าตัวเองยังเป็นเเฟนของคุณเซียวแห่งตระกูลเซียวอย่างนั้นหรือผมได้ยินจากลั่วอินว่าคุณเป็นเพียงแค่พนักงานทำความสะอาด คุณควรพิจารณาว่ามันเป็นการยกย่องนะที่ผมยื่นแก้วให้คุณดื่ม!"