Share

บทที่ 4

Author: เจ้าหน่อไม้น้อยแห่งตระกูลกู่
ใบหน้าของหลิง ลั่วอิน เปลี่ยนไปเมื่อการตบที่รุนแรงของหลิง กว๋อจื้อ ลงบนใบหน้าของหลิง อี้หราน

"แกกำลังพูดเรื่องอะไร! แกขับรถชนคนอื่นและถูกขังไว้ในคุกเพราะเรื่องนี้ทั้งครอบครัวของเราต้องอับอายเพราะแก แกมันไร้อนาคตไปแล้ว แกต้องการทำลายอนาคตของน้องสาวด้วย?” หลิง กว๋อจื้อ ด่า

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจลูกสาวคนโต เมื่อเขานึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่ครอบครัวของเขาสามารถสร้างความสัมพันธ์กับตระกูลเซียวได้ และจำนวนความเคารพญาติ ๆ และเพื่อน ๆ ของเขาต้องตอบแทนเขาในตอนนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะรังเกียจเธอในสิ่งที่เธอทำ

แก้มของหลิงอี้หรานเจ็บมากและเหมือนถูกไฟเผา แต่การแสดงออกของเธอยังคงสงบราวกับว่าเธอไม่สนใจเลย

“เดิมทีฉันแค่อยากจะมาจุดธูปให้แม่ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันไม่จำเป็นต้องทำที่นี่แล้วฉันจะไม่เหยียบเท้าเข้ามาในบ้านหลังนี้อีกแล้ว”

หลังจากพูดแบบนี้หลิง อี้หราน ก็หันกลับไปและเดินออกจากที่ที่เคยเป็นบ้านของเธอ

ที่แห่งนั้นไม่มีสำหรับเธอ “บ้า”

เมื่อหลิง อี้หราน กลับมาถึงอพาร์ตเมนต์ของเธอ สถานที่นั้นช่างมืดมิดและไม่มีไฟเปิดใด ๆ เมื่อเธอเปิดไฟเธอก็ได้รับการต้อนรับด้วยความเงียบเย็น

เเค่เพียงมองแวบเดียวเธอก็สามารถบอกได้ทันทีว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง

จินหายไปไหน? จู่ ๆ หัวใจของเธอก็รุ้สึกว่างเปล่าเล้กน้อย ปรากฎว่าในที่สุดแล้วก็เหลือเพีงเเค่เธอคนเดียว

หลิง อี้หรานหัวเราะด้วยความขมขื่น ขณะที่เธอกำลังจะหันหลังกลับเพื่อปิดประตู เธอก็เห็นร่างหนึ่งเดินมาหาเธออย่างช้า ๆ เธอชะงัก

นั่นคือจิน!

เขายังคงสวมวเสื้อผ้าที่ทรุดโทรมจากเมื่อวาน ในขณะที่เขาถุงใบหนึ่งไว้ในมือ ผมหน้าม้าเกือบปกคลุมส่วนบนใบหน้าของเขาเพื่อให้ยากต่อการที่คนอื่นจะมองหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน แต่เธอรู้ว่าภายใต้ผมหน้าม้านั้นเป็นใบหน้าที่สามารถครองใจใครหลาย ๆ คนได้เลย

คนเเบบนี้… เขาเป็นคนจรจัดจริงๆหรือ?

เธอไม่คุ้นเคยกับเขาและเธอก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยเธอรู้ดีว่าการพาเขามาในกรณีแบบนี้เป็นการตัดสินใจที่หุนหันพลันแล่น และเธออาจจะตกอยู่ในอันตราย แต่… เธอก็ไม่สามารถห้ามตัวเองไว้ได้

บางทีอาจเป็นเพราะมนุษย์นั้นเป็นสัตว์สงคม พวกเขาต้องอาศัยอยู่ร่วมกัน

"ฉันกลับมาแล้ว" เสียงที่เย็นชาและเฉยเมยดังขึ้น เเต่ก็ฟังดูเหมือนเป็นเสียงที่ไพเราะที่สุดที่ธรรมชาติสร้างได้

ลำคอของเธอก็รู้สึกอุ่นขึ้นและคำพูดของเธอก็ติดอยู่ในลำคอ “ฉัน… ฉันคิดว่าคุณจะไม่กลับมาแล้วซะอีก”

เขาจ้องมองเธอ “ผมแค่ออกไปซื้อของ”

เธอเบี่ยงตัวไปด้านหนึ่งแล้วดึงเขาเข้ามาในห้องและปิดประตู จากนั้นเธอก็เห็นซาลาเปาสีขาวในถุงที่เขาถืออยู่

เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนและรู้สึกว่าตอนนี้ทั้งร่างกายของเธอดูผ่อนคลายขึ้นมาก

“เราจะกินข้าวกันหลังจากนี้ เเต่ก่อนอื่นฉัน… ต้องจุดธูปให้แม่ฉันก่อน วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของท่าน” หลิง อี้หรานกล่าว เธอหยิบเทียนสีแดงและธูปที่ซื้อมาระหว่างทางกลับบ้านออกจากกระเป๋าพร้อมกับรูปถ่ายในกรอบ

มันเป็นภาพถ่ายขาวดำของผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงในรูปถ่ายอายุประมาณ 30 ปี ช่างดูอ่อนโยนและสวยงาม

เธอจุดเทียนและธูปถือธูปไว้ในมือแล้วโค้งคำนับรูปนั้นสามครั้งด้วยความเคารพ

“แม่คะ ตอนนี้หนูเริ่มชีวิตใหม่แล้ว หนูมีชีวิตที่ดี หนูมีงานมี่ดีพร้อมที่จะเลี้ยงปากท้องตัวเองได้ แม่วางใจได้เลยนะคะ และในอนาคตหนูจะมีชีวิตที่ดียิ่งขึ้นไป ๆ

อี้ จิ่นหลี ยืนข้างหนึ่งและมองไปยังผู้หญิงตรงหน้าของเขาด้วยรอบยิ้มบนริมฝีปากของเธอ อย่างไรก็ตามดวงตารูปอัลมอนต์ชองเธอดูพร่ามัว แสงสลัวของเทียนและโคมไฟผสมเข้าด้วยกันทำให้เกิดเงาที่เคลื่อนไหวไปมาบนใบหน้าของเธอ

เธอมีคิ้วโก่ง จมูกเล็ก และริมฝีปากชมพู เธอไม่ได้ดูแย่เลย แต่อี้ จิ่นหลี เคยเห็นผู้หญิงสวย ๆ มามากแล้ว ในตอนนั้น ห่าว เหมยยวี่ คู่หมั้นของเขาก็เป็นความงามที่หาได้ยากเช่นกัน สำหรับ อี้ จิ่นหลี รูปลักษณ์ของหลิง อี้หราน เป็นเพียงคนธรรมดาสามัญ

เขาได้เห็นข้อมูลของเธอและรู้ว่าวันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของเเม่เธอ เธอเป็นแค่ผู้หญิงที่เพิ่งออกจากคุกและทำงานกวาดถนน แต่เธอก็ยังบอกว่าเธอทำได้ดี?

"นอกจากนี้ยังมีอีกคนที่อยู่กับหนู" เธอพูดเบา ๆ จากนั้นเธอก็หันหน้าไปมองเขาด้วยดวงตากลมของเธอ ภายใต้แสงเทียนเธอเงียบและเฉยเมย แต่ก็ดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความสุขที่ไม่มีที่สิ้นสุด

มันเหมือนกับว่าการปรากฎตัวของเขาในตัวของมันเองก็เพียงพอที่จำทำให้เธอพอใจ หลังจากนั้นครู่หนึ่งธอก็หันไปมองผู้หญิงในรูปถ่ายอีกครั้ง “หนูทำได้ดีมาก ๆ แม่ แม่สามารถพักผ่อนในความสันติสุขได้แล้วนะคะ”

หลังจากกล่าวคำนี้แล้วเธอก็คำนับอีกสามครั้งด้วยความเคารพจากนั้นเธอก็ใส่ธูปลงในกล่องเท่านั้น จากนั้นเธอก็ยืนอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบ ๆ และมองไปที่ภาพถ่ายภายในกรอบนั้น

หลังจากผ่านไป 15 นาทีธูปก็ไหม้หมด หลิง อี้หราน เป่าเทียนให้ดับแล้วพูดกับอี้ จิ่นหลีว่า "เอาล่ะฉันจะทำความสะอาดและทำซุป กินข้าวเย็นด้วยกันนะ"

“แน่นอนครับ” เขาตอบรับ

เธอรีบเก็บข้าวของขึ้นก่อนจะหยิบไข่และมะเขือเทศออกจากตู้เย็นแล้วทำไข่กับซุปมะเขือเทศ จากนั้นพวกเขาก็เริ่มทานอาหารเย็นพร้อมกับหมั่นโถวเป็นเครื่องเคียง

"โอ้ ใช่สิ จิน ที่ผ่านมาคุณทำงานอะไรเหรอ" หลิง อี้หราน ถามขณะที่เธอกิน

“ฉันทำงานทุกอย่างถ้ามีงานให้ทำฉันก็จะทำ ถ้าไม่มีฉันก็แค่หาที่พักผ่อน” เขากล่าว

พักผ่อน? เธอสงสัยว่าการ"พักผ่อน"ของเขาหมายถึงการนั่งข้างถนนอย่างไร้ชีวิตชีวาเหมือนเมื่อวานอย่างนั้นหรือ เขาคงต้องได้รับความทุกข์ทรมานมากในอดีต ไม่อย่างนั้นเขาจะออกมานั่งข้างถนนทำไมในคืนฤดูหนาว?

“แล้วคุณอายุเท่าไหร่เหรอ?” เธอถามอีกครั้ง

“ยี่สิบเจ็ด” เขาตอบ

“เราอายุเท่ากันเลย” เธอกล่าวด้วความประหลาดใจ .คุณเกิดในเดือนไหน?”

“พฤศจิกายน”

“ของฉันเดือนกรกฎาคม ฉันแก่กว่าเธอไม่กี่เดือน” หลิง อี้หราน กล่าว “คุณไม่มีครอบครัว ฉันก็ไม่มีเหมือนกัน ทำไมคุณไม่ปฏิบัติเหมือนกับว่าฉันเป็นพี่สาวล่ะ ฉันก็จะฏิบัติกับเธอเหมือนน้องชายของฉันเหมอืนกัน”

"พี่สาว?" เขายิ้มเบา ๆ ไม่เคยมีใครกล้าเป็นพี่สาวของเขามาก่อน แต่ผู้หญิงคนนี้ยังยืนยันที่จะเป็นพี่าวของเขาอย่างไม่อายเอาซะเลย?

ถ้าเธอรู้ว่าเขาเป็นใครเธอจะยังกล้าพูดแบบนั้นอีกไหม?

อย่างไรก็ตามมันเป็นความจริงเพราะเธอไม่รู้ว่ามันน่าสนใจสำหรับเขามาก

“ไม่ได้เหรอ?” ดวงตาของเธอมืดลง

เมื่อแม่ของเธอจากไปตอนที่เธอเพิ่งอายุได้เพียง 3 ขวบ เธอรู้แค่ว่าแม่ของเธอแท้งโดยบังเอิญและเสียชีวิต ส่วนทารกที่อยู่ในท้องได้ทราบข่าวจากผู้เฒ่าผู้แก่และญาติของครอบครัวว่ามีอายุได้ 6 เดือนแล้ว เป็นเด็กผู้ชาย แต่น่าเสียดายที่เขามีชีวิตอยู่ได้เพียง 10 นาทีหลังจากถูกนำตัวออกมา

ถ้าเด็กคนนั้นรอดชีวิตมาได้เขาคงเป็นน้องชายของเธอและบางทีเธออาจจะไม่เหงาเหมือนตอนนี้!

“แน่ใจนะว่าอยากเป็นพี่สาวของผม” จู่ ๆ เสียงของเขาก็ดังขึ้น

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วและมองดวงตาที่สวยงามและแววตาที่มีเสน่ห์อันเย้ายวนของเขาอยู่ด้านหลังผมม้าของเขา ดวงตาของเขาชัดเจน แต่ก็ทำให้เธอรู้สึกราวกับว่าพวกเขาถูกปกคลุมไปด้วยหมอกลึกลับ

“อื้ม” เธอตอบ

"แต่ผมไม่มีบ้านถาวรหรืออันที่จริงก็คือไม่มีงานทำด้วย ลำพังตัวฉันเองยังหาเลี้ยงตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ ทำไมคุณถึงอยากเป็นพี่สาวของผม"
Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย   บทที่ 1480

    หลิงอี้หรานลุกขึ้นและกอดชินเหลียนอีเบา ๆ “ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเสียใจ”“เธอพูดเรื่องอะไรกัน? ฉันก็แค่อยากให้เธอโอเคแล้วก็ไม่ได้รับผลกระทบจากเรื่องในอดีต ยังไงซะ เธอก็ต้องเดินหน้าต่อไปใช่ไหมล่ะ?” ชินเหลียนอีพูดพร้อมสูดจมูกและฝืนยิ้มให้หลิงอี้หรานแต่หลิงอี้หรานรู้สึกแสบจมูกเมื่อเธอเห็นรอยยิ้มของเพื่อนรัก เหลียนอีนั้นยังเจ็บช้ำจากอาการอกหัก แต่ว่าเลือกทึ่จะกลบฝังความเจ็บปวด และเผชิญหน้ากับคนอื่นด้วยรอยยิ้ม“ฉันจะไม่เป็นอะไร เธอไม่ต้องห่วงฉันหรอก เธอสิเป็นคนที่ต้องไม่เป็นอะไร รีบ ๆ หายดีไว ๆ เธอต้องมาเล่นกับลูก ๆ ของฉันตอนที่พวกเขาเกิดมาแล้ว” หลิงอี้หรานบอก“พวกเราทุกคนจะต้องไม่เป็นอะไร” ชินเหลียนอีกอดเพื่อนรักเธอแน่นและก็พูดกับตัวเองอีกครั้ง “ฉันจะลืมไป๋ถิงซิน ฉันทำได้แน่ ๆ ฉันก็แค่ต้องมองว่า ความสัมพันธ์ของฉันและไป๋ถิงซินก็เป็นความทรงจำเรื่องหนึ่ง จากนี้ไปมันจะเป็นแค่ความทรงจำเท่านั้น”อาการเริ่มเย็นขึ้นเรื่อย ๆ และตอนนี้ก็ใกล้วันตรุษจีนเข้ามาทุกที หลิงอี้หรานเอามือลูบท้อง เธอไม่เห็นจินมาหลายวันแล้ว ทุกวันนี้เธอคิดถึงแต่เรื่องที่เหลียนอีพูด ‘เดินไปข้างหน้า’ เธอถามตัวเองว่า เธอรัก

  • พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย   บทที่ 1479

    ”นายน้อยอี้แค่ต้องการปกป้องคุณให้ดีขึ้นแค่นั้นครับคุณผู้หญิง” เกาฉงหมิงบอก “เขาจะปกป้องฉัน หรือว่าคอยจับตาดูฉันกันแน่?” อี้หรานถาม เกาฉงหมิงเงียบไปทันที เพราะอย่างไรนายน้อยอี้ก็สั่งไม่ให้บอกอี้หรานเรื่องเลขาหวังเพื่อไม่ให้เธอต้องเป็นกังวลโดยเฉพาะตอนนี้เธอใกล้คลอดแล้ว หลิงอี้หรานเองก็ไม่ได้คาดคั้นเธอแค่ก้มหน้ามองหน้าท้องที่พองนูน เมื่อมาถึงโรงพยาบาลหลิงอี้หรานก็เจอชินเหลียนอี เธอดูท่าทางสดใสตอนนี้เธอดูแลตัวเองได้แล้ว เมื่อออกจากโรงพยาบาลและได้พักผ่อนสักหน่อย เธอก็สามารถกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมได้ชินเหลียนอี้ทักหลิงอี้หราน “อี้หราน เธอมาแล้ว มาสิมา มานั่งเร็ว เธอเป็นคนท้องแล้วตอนนี้ก็เป็นช่วงต้องระวัง” หลังจากที่อี้หรานนั่ง เธอก็ถามว่า “เป็นยังไงบ้าง? หมอบอกไหมว่า เธอจะออกจากโรงพยาบาลได้วันไหน?”“หมอบอกว่า ฉันออกได้อาทิตย์หน้าน่ะ” ชินเหลียนอี้ยิ้มกริ่มพร้อมเอามือลูบหัวที่โล้นเลี่ยน หลังจากที่เธอผ่าตัดสมองผมของเธอก็โดนโกนออกจนเกลี้ยงและเธอก็อาจจะต้องใส่วิกไปสักพักหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล “เมื่อวานพี่โจวมาหาฉันแล้วบอกว่าเธอออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันว่าเธอเหมือนรอดตายหวุดหวิดเลยห

  • พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย   บทที่ 1478

    อี้จิ่นหลีเกือบจะวิ่งออกจากห้องตรวจของหมอด้วยอาการตื่นตระหนก เขาสั่งหวงเซียนบอดี้การ์ดของหลิงอี้หรานแล้วหมอคนใหม่ให้กลับมาที่ห้องตรวจ หมอที่เคยตรวจหลิงอี้หรานนั้นโดนคนของกู้ลี่เฉินทำให้สลบ“นายน้อยอี้ คุณเป็นอะไรไหมครับ?” เกาฉงหมิงถาม เพราะว่าตอนนี้นายน้อยอี้ดูหน้าซีดมาก“ฉันไม่เป็นอะไร” อี้จิ่นหลีหายใจอย่างยากลำบาก เขาไม่คาดคิดว่า ตัวเองจะยังหวาดกลัวอยู่ เขานั้นกลัวว่า เธอจะตอบว่าเสียใจ แม้เธอจะยังไม่ได้คิดถึงเรื่องการหย่า เขาก็กลัวว่าสักวันเธอจะคิดขึ้นมา เขานั้นกลัวว่า เธออาจจะรักเขาไม่มากพอ.. เขากลัวหลายอย่างมาก“นายเจอเลขาหวังหรือยัง?” อี้จิ่นหลียกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผากและถามเกาฉงหมิง“ยังครับ” เกาฉงหมิงตอบ ตั้งแต่งานศพของนายท่านอี้ เลขาหวังที่เคยทำงานให้นายท่านอี้ก็หายตัวไป แม้ว่าพวกเขาจะสั่งคนเพิ่มไปตามหาเลขาหวังก็ยังหาไม่เจอ“ตามหาต่อไป ตราบใดที่เขายังไม่ออกจากเมืองเฉินไป ถึงต้องพลิกแผ่นดินก็ต้องหาเขาให้ได้” อี้จิ่นหลีสั่ง สีหน้าเขามืดครึ้ม เลขาหวังนั้นเป็นคนเก็บความลับของปู่ ปู่ของเขาน่าจะทำมากกว่าแค่ส่งอีเมลข้อมูลความจริงไปหากู้ลี่เฉิน มันจะต้องมีอย่างอื่นอีก ไม่อย่า

  • พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย   บทที่ 1477

    ขณะที่พูดเขาก็เดินมาหาหลิงอี้หรานและจ้องเธอ “เธอเคยบอกว่าเธอจะไม่ทิ้งฉันตราบใดที่ฉันไม่ทิ้งเธอใช่ไหม? ดังนั้นไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็จะไม่ทิ้งฉันไปตราบที่เธอยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม?” หลิงอี้หรานอึ้งไป สิ่งที่เธอเคยพูดก่อนหน้านี้ยังดังกังวาลในหูเธอ มือของเธอจับหน้าท้องซึ่งตอนนี้ใหญ่เท่าอายุครรภ์พร้อมคลอด เธอสูดหายใจลึกก่อนบอกว่า “ใช่ ฉันพูดแบบนั้น” จากนั้นเธอก็หันไปมองกู้ลี่เฉินและพูดว่า “กู้ลี่เฉิน คุณก็ได้ยินเขาแล้ว ฉัน… จะไม่ทิ้งจินไป” เมื่อเธอพูดคำว่า ‘จิน’ ออกมา ดวงตาของอี้จิ่นหลีก็เป็นประกายขณะที่เขายืนอยู่ข้างเธอ ความตื่นเต้นยินดีฉายผ่านใบหน้าเขาอย่างห้ามไม่อยู่ ‘เธอเรียกฉันว่าจินอีกครั้งแล้ว นี่หมายความว่าเธอยอมอภัยให้แล้วลืมเรื่องในอดีตใช่ไหม?’สีหน้ากู้ลี่เฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่ได้รู้สีกแปลกใจมากนัก บางทีเขาก็อาจจะคาดคำตอบนี้ไว้แล้ว เขาแค่อยากรู้ว่า เธอจะยังอยู่กับอี้จิ่นหลีไหมหลังจากที่ได้รู้ความจริง “โอเค เข้าใจแล้ว ถ้านั่นคือสิ่งที่คุณต้องการ” กู้ลี่เฉินพูดก่อนที่จะออกจากห้องตรวจของหมอไปพร้อมคนของเขา อี้จิ่นหลียังสั่งให้คนอื่นออกไปจากห้อง จู่ ๆ ก็เหลือ

  • พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย   บทที่ 1476

    ”จิ่นหลีขังคุณไว้เหรอ?” กู้ลี่เฉินถาม หลิงอี้หรานอึ้งไป ‘ขังฉันเหรอ? เขาเอาความคิดนี้มาจากไหนกัน?’เมื่อเห็นสีหน้าสับสนของเธอ กู้ลี่เฉินก็บอกว่า “จำนวนของยามในคฤหาสน์อี้ทุกวันนี้เพิ่มขึ้นมาสามเท่า และผมก็ได้ยินว่าระบบรักษาความปลอดภัยก็เปลี่ยนเป็นตัวที่ดีขึ้น อีกอย่างผมไปหาคุณสองครั้งแล้ว แต่ว่าอี้จิ่นหลีก็หยุดผมไว้ทั้งสองครั้ง ผมเจอคุณไม่ได้เลย พอผมโทรเข้ามือถือของคุณ สัญญาณก็โดนตัดไปอัตโนมัติ” หลิงอี้หรานตกใจเมื่อเธอได้ยินเช่นนี้ กลายเป็นที่เธอรู้สึกว่าจำนวนของบอดี้การ์ดเพิ่มขึ้นนั้นเธอไม่ได้คิดไปเอง แสดงว่าจินส่งคนมากขึ้นให้มาคอยตามเธอ มีครั้งหนึ่งที่เธออยากไปเดินแถวบ้านแต่ว่าย่านนั้นก็มีการจัดการเก็บกวาดจนหมด และเธอก็มีบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งคอยห้อมล้อม ตั้งแต่นั้นเธอก็ไม่ออกไปเดินเตร่อีกเลย เธอเดินอยู่แต่ในคฤหาสน์เท่านั้น แต่ก็ดูเหมือนมีกล้องวงจรปิดในบ้านเพิ่มขึ้นด้วย 'นีจินกลัว… ว่าฉันจะหนีเหรอ? เขาเลยขังฉันไว้ด้วยวิธีนี้’ หลิงอี้หรานครุ่นคิดขณะที่กู้ลี่เฉินพูดอย่างวิตก “ระหว่างคุณกับเขาเกิดอะไรขึ้นกันแน่? หรือว่าเขา…” เขานั้นกลัวว่าหลังจากที่อี้หรานรู้ความจริง ความสัมพันธ์ร

  • พิศวาส แรงรัก เมีย นักโทษ ของ นายน้อย   บทที่ 1475

    ”แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็ยังเป็นทายาทลำดับที่สองของตระกูลห่าว ไม่ใช่ว่าคุณจะไม่ได้อะไรเลย คุณก็ยังได้สิ่งที่พ่อแม่ของคุณจะให้อยู่ดี”“ได้มาไม่เท่าไหร่แล้วจะมีประโยชน์อะไร?” ห่าวอี้เหมิงแค่นเสียง “ถ้าพี่สาวฉันยังมีชีวิตอยู่แล้วฉันเป็นทายาทลำดับสองของตระกูลห่าว พ่อแม่ของคุณคงไม่ให้ค่าฉันแบบนี้แล้วก็ต้องบอกให้คุณระวังตอนที่คบกับฉัน” เซียวจื่อฉีหน้าแดงก่ำทันที เขารู้ว่าห่าวอี้เหมิงพูดถูก พ่อแม่ของเขาเลือกเธอเพราะว่าเธอจะเป็นผู้สืบทอดของตระกูลห่าว “แต่หลิงอี้หรานบริสุทธิ์ ทำไมคุณถึงทำกับเธอแบบนั้นตอนที่อยู่ในคุก ทั้ง ๆ ที่คุณก็ป้ายความผิดให้เธอแล้ว?” เซียวจื่อฉีถาม เซียวจื่อฉีตัวสั่นเมื่อคิดถึงว่า ห่าวอี้เหมิงทำกับอี้หรานอย่างไรในตอนนั้น แล้วที่แท้ตัวเธอเองกลับเป็นฆาตกรตัวจริง ผู้หญิงคนนี้เสแสร้งแกล้งแสดงใส่เขามากแค่ไหนนะ?“เธอเป็นแฟนคุณ มีเพียงแต่ต้องกำจัดหล่อนเท่านั้นฉันถึงจะมีโอกาสได้เป็นแฟนคุณ” ห่าวอี้เหมิงยิ้มเย้ย “ ฉันก็แค่อยากเห็นว่า หลิงอี้หรานสำคัญกับคุณมากแค่ไหน แต่… ฮ่าฮ่า… กลายเป็นว่าเธอไม่มีค่าอะไรเลย” หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง ห่าวอี้เหมิงก็บอกอีกว่า “เซียวจื่อฉี คุณเขี่ยหลิง

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status