MasukChapter 27ณ สถานอาบอบนวดเซนทาน่า “แม่ไม่คิดจะโทรไปถามสารทุกข์สุกดิบวุ้นบ้างเหรอ ตั้งแต่วุ้นไปอยู่ที่นั่น แม่ไม่เคยโทรไปหามันเลย” นภาถามวรนุชที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ในห้องที่จัดเตรียมไว้ให้สิงห์อมควันโดยเฉพาะ คนถูกถามตวัดสายตามองนภา ก่อนจะสูบบุหรี่ต่อไปไม่สนใจคำถามนั้น “นั่นสิแม่ ฉันเป็นห่วงมันนะ แม่น่าจะโทรไปถามวุ้นบ้างว่าเป็นยังไง สบายดีไหม รับเซ็กซ์ของพ่อเลี้ยงได้หรือเปล่า กินอยู่ยังไง ฉันเห็นแม่นิ่งนอนใจไม่มีทีท่าห่วงมันเลย” เอมอรพูดอีกคน “แล้วทำไมพวกแกไม่โทรไปหามันเองล่ะ อยากรู้อะไรก็ถามมันเลย” แม่เล้าถามเสียงขุ่น “ถ้าฉันโทรไปถามวุ้นได้ ฉันโทรไปนานแล้ว แต่นี่แม่เปลี่ยนเบอร์มือถือให้มัน แถมไม่บอกฉันสองคนว่าเบอร์โทรศัพท์ของวุ้นเบอร์อะไร แล้วอย่างนี้ฉันจะโทรหามันได้ยังไงล่ะ”นภาเถียงกลับ เธอกับเอมอรไม่เข้าใจวรนุชว่า จะเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ของธันย์ณิชาทำไม แถมยังไม่บอกเบอร์ใหม่ให้เธอสองคนรู้อีกด้วย ถามหลายครั้งก็ไม่ให้คำตอบ“ที่ฉันไม่ให้เบอร์ใหม่ของวุ้นกับแกสองคนเพราะไม่อยากให้โทรไปวุ่นวายน่ะสิ แกก็รู้ว่าพ่อเลี้ยงไม่ชอบให้ใครไปวุ่นวาย ขนาดแกสองตัวไป
ธันย์ณิชาไม่ได้ไปร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้าตามที่ตนตั้งใจ เพลิงพาเธอไปยังห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัด เป็นห้างที่ครบครันของใช้ไม้สอยที่ธันย์ณิชาอยากได้ มาซื้อที่นี่เธอจะได้ในสิ่งของที่ต้องการทั้งหมด “เตาอบที่ร้านขายเครื่องใช้ไฟฟ้ามันมีให้เลือกน้อย มาที่นี่มีให้เลือกหลายยี่ห้อ หลายแบบ แล้วเธออยากซื้ออย่างอื่น ที่นี่ก็มีพร้อม ไม่ต้องเดินไปร้านนั้นร้านนี้ทีด้วย ซื้อมันซะที่นี่ทีเดียวเลย” เขาบอกขณะที่นำรถมาจอดในลานจอดรถของห้าง “วุ้นแค่อยากได้เตาอบไว้ทำกับข้าวและเบเกอรีค่ะ เพราะอาหารบางอย่างทำด้วยเตาอบถึงจะอร่อย” เธอบอกเขา “ทำให้ใครกินล่ะ ฉันหรือเปล่า” เขาถามด้วยรอยยิ้ม “เชอะ” ธันย์ณิชาสะบัดหน้าหนี เปิดประตูรถกระบะแล้วก้าวลงไปทันที เพลิงยิ้ม เขาชอบตอนที่เธองอน เพราะภาพนั้นช่างน่ารักและทำให้ตนมีความสุข อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นึกแปลกใจตัวเองว่า หากคนที่งอนเขาไม่ใช่ธันย์ณิชา เขาคงดีดตกรถไปนานแล้ว หรือไม่ก็ไม่สนใจ เดินหนีไปดื้อๆ เพลิงกับธันย์ณิชาเลือกซื้อของตามชั้นต่างๆ เขาพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าเป็นร้านแรก จับเสื้อหลายตัวมาทาบตัวเธอ ตัวไหนถ
Chapter 25“วุ้น พี่ไปหาซื้อของใช้ก่อนนะ”ทางเดียวที่จะหลีกหนีบรรยากาศชวนอึดอัดนี้คือ ออกไปให้พ้นจากตรงนี้ พูดจบนกเอี้ยงก็เดินไปซื้อของตามที่ตนตั้งใจไว้ทันที“พี่นกเอี้ยง รอวุ้นด้วย” ธันย์ณิชาร้องเรียกนกเอี้ยง ก้าวเท้าจะเดินตามไป“จะไปไหน” เพลิงขยับตัวขวางไม่ให้เธอเดินหนี ถามเสียงเข้ม“ไปซื้อของค่ะ”“ฉันไปด้วย”“เดินไหวเหรอคะ ไม่เพลียหรือไงกัน” เธอถามด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเง้างอน แทนที่เพลิงจะโมโหที่เธองอนใส่ เพราะไม่เคยมีใครทำเช่นนี้กับตน เขากลับยิ้มกับภาพน่ารักชวนเอ็นดู“เธอก็รู้ว่าฉันพลังเยอะ แค่ยกสองยกไม่หมดแรงหรอก มีแรงไว้ทำกับเธอคืนนี้อีกต่างหาก ไม่เชื่อคืนนี้จะทำให้ดูว่า ฉันมีแรงมากแค่ไหน”เขาพูดให้เธอหน้าแดงอีกครั้ง และเป็นอีกครั้งที่เธองอนใส่ เชิดหน้าเดินหนีความอาย โดยมีร่างหนาเดินตามประกบ โอบเอวเธออย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ แต่สาวเจ้าก็งอนไม่เลิก ใช้มือปัดลำแขนของเขาให้ออกห่าง ค้อนใส่เขาวงใหญ่“ไม่ต้องมาจับวุ้นค่ะ พี่เพลิงไปเดินไกลๆ เลย”“ไม่ไป จะเดินตรงนี้ เดินกอดเธอ เธอจะทำไมฉัน” เขามีหรือจะไป แถมยังก้าวเท้ามาประชิดตัวเธอ โอบเอวเล็กทันควัน “ถ้าไม่ให้ฉันโอบเอวดีๆ ล่ะก็ มีปล้ำน
Chapter 24“ก็ได้ค่ะ วุ้นจะยิ้มๆๆๆ ยิ้มเข้าไว้” ธันย์ณิชาพูด พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้นกเอี้ยงดู“ดีมาก ต้องอย่างนี้สิ เดี๋ยวไปถึงตลาดพี่จะเลี้ยงไอติมมะพร้าว เจ้านี้อร่อยมากๆ เลยนะ พี่เข้าเมืองทีไร ต้องกินทุกที รับรองว่าวุ้นจะต้องติดใจ” นกเอี้ยงโฆษณายกใหญ่“ถ้าอร่อยจริง วุ้นจะกินสองถ้วย”“ได้เลย สองถ้วยพี่ก็เลี้ยงไหว”“พี่นกเอี้ยง วุ้นถามอะไรหน่อยได้ไหม” ธันย์ณิชายังมีเรื่องสงสัยอีกหลายเรื่อง“ถามมาสิ”“คุณมีมี้เป็นใครเหรอ ดูท่าทางจะมาที่ไร่บ่อย แถมยังเรียกพ่อเลี้ยงว่าพี่เพลิงด้วย” ธันย์ณิชาสะดุดหูกับสรรพนามที่รัศมีเรียกเพลิง เพราะนั่นหมายถึงความสนิทสนมกันมาก ไม่เช่นนั้นคงไม่เรียกสนิทชิดเชื้อเช่นนี้“มาบ่อยสิ บ่อยมาก บ่อยจนน่าเบื่อ” นกเอี้ยงทำหน้าเซ็งเมื่อพูดถึงรัศมีจอมจุ้นจ้าน “คุณมีมี้เป็นลูกสาวของพ่อเลี้ยงบุญ เจ้าของไร่สายบุรี ไร่นี้อยู่ติดกับไร่ของพ่อเลี้ยงเพลิง แล้วเป็นน้องสาวของคุณนนท์ เพื่อนสนิทพ่อเลี้ยงด้วย คุณมีมี้ไปมาหาสู่กับพ่อเลี้ยงเพลิงตั้งแต่สมัยที่...สมัยโน้นแล้ว แล้วก็เรื่อยมาจนถึงทุกวันนี้”นกเอี้ยงเกือบพลั้งปากพูดในเรื่องที่ไม่สมควรพูด ดีที่ว่ายั้งปากไว้ได้ทัน“พี่เพลิ
Chapter 23“ไม่ยักรู้นะคะว่า พี่เพลิงจะกินข้าวที่นี่ ทุกทีเห็นกินในโรงครัวกับคนงาน”เสียงของรัศมีดังมาก่อนตัว ทำให้ธันย์ณิชาหันมามองต้นเสียงอย่างสงสัยว่าเป็นใคร ต่างกับเพลิงที่นั่งทานอาหารต่อไป ราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงและใส่ใจการมาของรัศมีรัศมีอึ้งไปเพียงนิดเมื่อเห็นหน้าตาของคนที่นั่งร่วมรับประทานอาหารกับเพลิง หญิงสาวคนนี้หน้าตาจัดว่าสวยมาก ดวงตาคู่นั้นหวานซึ้งแต่แฝงไว้ด้วยความเศร้า ทว่ากลับน่าค้นหาอย่างบอกไม่ถูก รัศมีนึกสงสัยขึ้นมาทันใดว่า เธอคนนี้เป็นใครถึงได้รับเกียรตินั่งร่วมโต๊ะกับเพลิง ขนาดเธอที่ถือว่าสนิทสนมยังไม่มีโอกาสแบบนี้เลย“ว่าไงคะพี่เพลิง นึกยังไงถึงมานั่งกินข้าวตรงนี้”รัศมีถามอีกรอบ เมื่อเห็นว่าเพลิงไม่สนใจคำถามของตน นั่งเคี้ยวข้าวตุ้ยๆ ไม่แม้จะหันมามองเธอ“ฉันเป็นเจ้าของที่นี่ จะนั่งกินข้าวตรงนี้ก็ไม่เห็นแปลก ถ้าไปนั่งกินบนหลังคาบ้านสิ ถึงจะเรียกว่าแปลก”เพลิงตอบกวนๆ แบบไม่แยแส ตวัดสายตามองรัศมี สาวงามประจำจังหวัด คู่ขาสุดร้อนแรงของเขา ที่มักแวะเวียนมามอบความสำราญบนเตียงให้เขาเนืองๆ ซึ่งเพลิงก็ไม่ปฏิเสธน้ำใจเธอ สนองกลับให้แบบถึงอกถึงใจ บางครั้งแทบจะคลานกลับบ้านก็ยังม
Chapter 22นกเอี้ยงลำเลียงอาหารกลางวันบนโต๊ะอาหารที่วันนี้ พ่อเลี้ยงเพลิงอยากจะกินอาหารท่ามกลางธรรมชาติอันรื่นรมย์ เขาจึงสั่งให้นกเอี้ยงตั้งโต๊ะตรงระเบียงด้านหลัง ทั้งที่ปกติเพลิงจะกินอาหารในโรงครัวพร้อมกับคนงานมากกว่าจะกินตามลำพัง ทว่าเรื่องนี้เปลี่ยนไปตั้งแต่ธันย์ณิชาเข้ามาอยู่ร่วมบ้าน รวมทั้งอีกหลายเรื่อง “วุ้นทำกับข้าวเก่งจัง พี่ไม่แปลกใจเลยนะที่พ่อเลี้ยงกินข้าวทีสองสามจาน”นกเอี้ยงชื่นชมแม่ครัวแสนสวย ที่สรรหาทำอาหารไม่ซ้ำกันในแต่ละวันให้เพลิงรับประทาน อีกทั้งรสชาติก็ไม่เป็นสองรองใคร ไม่แปลกที่เพลิงจะลืมรสมือของป้าเพียร แม่ครัวประจำไร่“วุ้นชอบทำกับข้าวมาตั้งแต่เด็กๆ เวลาแม่ทำกับข้าว วุ้นก็จะเข้าไปช่วย แต่พอสิบขวบแม่ไม่ค่อยมีเวลาทำกับข้าวเหมือนก่อน วุ้นก็จะดูรายการทำอาหารในทีวี ครูพักลักจำมาตลอด พอโตขึ้นมาหน่อยก็ลองทำกับข้าวดู ช่วงเข้ามหา’ลัย วุ้นเก็บเงินไปเรียนทำอาหารกับทำเบเกอรีค่ะเพราะวุ้นฝันว่าอยากจะเปิดร้านอาหารเล็กๆ มีมุมขายกาแฟกับเบเกอรี” ธันย์ณิชาบอกนกเอี้ยงเสียงใส แม้ว่าภายในใจจะอกตรม“พี่ถามได้ไหมว่า ทำไมวุ้นถึงยอมขายตัว ตอบได้ก็ตอบนะ ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร” นกเ







