Chapter 7

Chapter 7

“แม่คงทำตามที่วุ้นต้องการไม่ได้ ไม่มีแม่คนไหนหรอกนะที่จะให้ลูกตัวเองขายตัว แม้ว่าแม่จะมีอาชีพเป็นมาม่าซังก็ตาม” วรนุชปฏิเสธความหวังดีของบุตรสาวบุญธรรม

“แต่มันเป็นความต้องการของวุ้น ที่วุ้นมีชีวิตอยู่ได้ทุกวันนี้ก็เพราะแม่ ถ้าไม่มีแม่ก็ไม่มีวุ้น ถึงแม้ว่าแม่จะไม่ได้ให้กำเนิด แต่แม่ให้ชีวิต ทำไมวุ้นจะเอาความสาวมอบเพื่อใช้หนี้ให้แม่ไม่ได้คะ ชีวิตของวุ้น วุ้นก็ให้แม่ได้” สำหรับธันย์ณิชา ความบริสุทธิ์เป็นเรื่องรอง ชีวิตของบุพการีที่ชุบเลี้ยงตนมาตั้งแต่เกิดต่างหากที่เป็นเรื่องหลัก ความกตัญญูเป็นเรื่องสำคัญที่เธอต้องยึดมั่นปฏิบัติ แล้วตอนนี้เธอมีโอกาสทดแทนบุญคุณ หญิงสาวจึงไม่ลังเลที่จะทำ

“แม่หาทางอื่นก่อนดีกว่า แม่ทำใจไม่ได้ที่ให้วุ้นทำอย่างนั้น” วรนุชยังคงความตั้งใจเดิม

“ถ้าแม่มีทางอื่นที่ดีกว่านี้ แม่คงไม่มานั่งปรับทุกข์กับพี่อร พี่ภาหรอกค่ะ ที่แม่กลุ้มเพราะแม่ไม่มีทางออก ตอนนี้วุ้นหาทางออกให้แม่แล้ว แม่รับไว้เถอะค่ะ วุ้นเต็มใจขายตัวเพื่อแม่”

น้ำตาของผู้พูดไหลริน ทั้งที่พยายามเก็บกักมันไว้เต็มกำลัง สุดท้ายก็ทำไม่ได้ ทว่าน้ำตาที่รินไหลแม้ว่าจะมาจากความเสียใจที่ตนต้องพลีกายให้ชายที่ไม่รู้จักเชยชม แต่เธอก็ยังภูมิใจว่า สิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตลูกผู้หญิง แลกกับชีวิตกับวรนุช ถือว่าคุ้มแสนคุ้ม

วรนุชซาบซึ้งในน้ำใจของลูกบุญธรรม ที่นางฟูมฟักมาตั้งแต่เกิด นึกย้อนถึงเลือดในอกอย่างศักรินทร์ที่ไม่เคยทำอะไรเพื่อนางเลย มีแต่จะหาเรื่องปวดหัวมาให้ทุกวัน เรียนหนังสือก็ไม่เรียน เกเรมีเรื่องชกต่อยบ่อยครั้งจนต้องออกจากโรงเรียน ต่างกับธันย์ณิชาที่หมั่นขยันร่ำเรียนอย่างแข็งขัน

“วุ้น...แม่” วรนุชถึงกับพูดไม่ออก ลุกขึ้นเดินมาหาบุตรสาว

“รับไว้เถอะค่ะแม่ วุ้นยินดีและเต็มใจเพื่อแม่” ธันย์ณิชายิ้มบางๆ ส่งให้วรนุช ทว่าน้ำตาก็ยังหยดไหล “ถือว่าเป็นการตอบแทนข้าวแดงแกงร้อนที่แม่เลี้ยงวุ้นมา”

“แม่...แม่ขอบใจมากนะลูก ขอบใจมาก” วรนุชไม่มีทางเลือก อาจจะพูดได้ว่า ไม่มีหนทางให้เลือกก็ว่าได้ นางรั้งร่างบุตรสาวมาสวมกอดไว้แน่น “ขอบใจมากลูก”

“วุ้นถามแม่ข้อนึงได้ไหมคะ”

วรนุชได้ยินถ้อยคำของบุตรสาว นางจึงดันร่างสวยให้ออกห่าง “ถามว่าอะไร”

“ที่พี่อรบอกว่า ถ้าแม่หาผู้หญิงบริสุทธิ์ให้พ่อเลี้ยงคนนั้นได้ แม่จะมีเงินใช้หนี้เสี่ยชัยบางส่วนกับใช้หนี้คนอื่นด้วย พ่อเลี้ยงให้ค่าตัวเยอะเหรอคะแม่” เธอถามในเรื่องที่ติดใจ

“ให้เยอะอยู่ ค่าเปิดพรหมจรรย์ราคาที่แม่ตั้งไว้คือหนึ่งแสน ส่วนอีกสามแสนเป็นค่าตัวที่ต้องอยู่กับพ่อเลี้ยงเพลิงหนึ่งเดือน”

วรนุชบอกราคาค่าตัวให้ลูกสาวรับรู้

“แล้วเงินที่ได้ ใช้ค่าดอกกับจ่ายให้เสี่ยคนอื่นครบไหมคะแม่” เธอยังถามต่อ

“ก็หมดนะ ใช้หนี้เสี่ยชัยสองแสน อีกสองแสนก็ใช้หนี้เสี่ยพวกนั้น ที่เหลือเจ็ดหมื่นแม่พอหาได้”

“ถ้าอย่างนั้นแม่ไปบอกพ่อเลี้ยงเลยว่า แม่หาสาวพรหมจรรย์ได้แล้ว แม่จะได้เอาเงินไปใช้หนี้ แล้วเอาเงินของวุ้นไปสมทบ แม่หาอีกหมื่นกว่าๆ ค่ะ”

ธันย์ณิชาส่งเงินที่หยิบออกมาจากกระเป๋าสะพายให้วรนุช ที่ก้มมองดูเงินในมือของบุตรสาวทั้งน้ำตา นางเอาทั้งเงินและความสาวของธันย์ณิชา มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

“แม่ขอบใจวุ้นมากนะที่ช่วยแม่ ขอบใจมากๆ เลยลูก”

“ไม่เป็นไรค่ะ วุ้นทนได้ วุ้นทำได้เพื่อแม่...ฮือ”

ธันย์ณิชากอดร่างของสตรีที่เคารพรักสุดหัวใจ สูญเสียเพียงแค่เยื่อบางๆ ไม่เทียบเท่ากับเสียคนที่ตนกอดอยู่ มันจึงเป็นการสูญเสียที่คุ้มค่ายิ่งนัก

เอมอรกับนภาเห็นภาพนี้แล้วถึงกับน้ำตาปริ่ม จนต้องกระพริบตาถี่ๆ เพื่อขับไล่น้ำใสๆ ไม่ให้ไหลออกจากเบ้าตา ทั้งคู่สงสารธันย์ณิชาเหลือเกิน เธอจะรู้หรือไม่ว่า การกระทำทุกอย่าง คำพูดทุกคำในห้องนี้ รวมทั้งเรื่องที่มีคนไปทวงหนี้ที่บ้านของวรนุช คือการจัดฉากของวรนุชทั้งสิ้น แผนที่จะทำให้ธันย์ณิชายอมไปเป็นของเล่นของพ่อเลี้ยงเพลิง โดยที่วรนุชไม่ต้องบังคับขู่เข็ญธันย์ณิชาสักนิดเดียว ใช้ความเจ้าเล่ห์ของตัวเองแค่นี้ ผลที่ออกมาก็สมดังตั้งใจ

ทั้งสองมีความรู้สึกผิดปะปนในจิตใจ เอมอรกับนภาไม่อยากทำเช่นนี้แต่ก็ขัดคำสั่งของวรนุชไม่ได้ จำต้องเล่นละครตบตาอย่างเสียมิได้ พอทำลงไปแล้วเพิ่งมารู้ตัวว่า กำลังผลักธันย์ณิชาให้ก้าวสู่ถนนแห่งราคะ ถนนแห่งความอัปยศ ที่หญิงสาวหลายคนทั้งเต็มใจและไม่เต็มใจเดินบนถนนเส้นนี้