ตอนที่7 เอาหนังสือมาคืน
ก๊อก ๆ
“คืนนี้เธอทำคนเดียวไปก่อนได้มั้ย พี่เรากลับมาจากเชียงใหม่น่ะจะไปอ้อนซื้อเสื้อผ้าสักหน่อย” อชิรญาชะงักเล็กน้อย เธอเปิดประตูเพราะนึกว่าแสนดีจะเข้ามาทำรายงานด้วยซะอีก
“หรือเธอจะไปด้วยกันมั้ย”
“แสนไปเถอะ นาน ๆ พี่จะกลับมาหา” พี่ชายของแสนดีเป็นหมออยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่ และชอบกลับมาแบบไม่บอกล่วงหน้า เธอจึงไม่อยากแทรกแซงเวลาครอบครัวของแสนดีในเวลานี้ ที่พวกเขาควรจะอยู่ด้วยกัน
“แต่ถ้าเธอยังงง ๆ เอาไว้เรามาตายเอาดาบหน้าด้วยกันนะ”
“บ้า เดี๋ยวเราทำรอก็ได้ ยังไงก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้วล่ะ”
“หรือเธอจะคุยกับพี่เจเลอร์จนกกว่าเราจะกลับมาก็ได้นะ แล้วค่อยทำพร้อมกัน”
“เลิกแซวแล้วรีบไปได้แล้วแสนดี” แสนดีกลั้วขำก่อนจะออกไปหาพี่ชายตัวเองด้วยความดีใจ ส่วนคนที่ไม่ได้ออกไปไหนก็รีบกลับเข้าไปนั่งหน้าโน๊ตบุ๊คเพื่อเร่งรายงานที่ไปไม่ถึงไหนให้มันเสร็จ
“เรายังมีหวังนะแสนถ้าเธอกลับไม่ดึก” เพราะไม่ได้หนังสือที่เป็นใจความสำคัญอชิรญาจึงต้องงมเข็มในอินเตอร์เน็ตที่เชื่อมาตลอดว่ามันน่าจะมีทุกอย่างบนโลกใบนี้ แต่มันก็ยังเข้าไม่ถึงในสิ่งที่หนังสือเล่มนั้นมี
ติ๊ง ติ๊ง
Jayler.
“สนใจเอาหนังสือเล่มนี้มั้ย” หัวใจดวงน้อยเต้นถี่เร็วเหมือนคนวิ่งมาเป็นร้อยเมตร วันนี้เขาไม่น่าจะส่งผิดเพราะในข้อความนั้นมันแนบรูปถ่ายหนังสือของเธอมาด้วย
“ว่าไง”
“พี่เจเลอร์อยู่ที่ไหนเหรอคะ”
“หน้าห้องเธอ ออกมาสิ” หญิงสาวเพ่งสายตาของเธอไปที่ประตูทันที เขาหลอกหรือเปล่า หรืออยู่จริง ๆ
ติ๊ง
อชิรญาตาโตยิ่งกว่าไข่เมื่อเขาส่งรูปหน้าประตูห้องของเธอมาจริง ๆ ก่อนจะตามด้วยเสียงกริ่งยืนยันว่าเขาอยู่ที่นี่
กริ๊ง
แอด...
“พี่เจเลอร์...”
“เอามั้ย” ชายหนุ่มชูหนังสือเล่นนั้นขึ้นต่อหน้าคนตัวเล็ก พยายามยกสายตาไม่ให้มองต่ำยังเนินอกล้นเสื้อนอนสายเดี่ยวที่เธอสวมอยู่
“ถามว่าเอามั้ย”
“อะ..เอาค่ะ อื้อ....” จู่ ๆ ร่างบางก็ต้องเซถลากลับเข้ามาในห้องเมื่อถูกกระโจนใส่อย่างรวดเร็ว แผ่นหลังของเธอแนบกับผนังเย็นเฉียบ และเขาก็กักขังเธอไว้ด้วยวงแขนในที่สุด
“พะ..พี่เจเลอร์คะ”
“ตัวสั่น? ไม่เคยใกล้ผู้ชายแบบนี้เหรอ”
“ก็จู่ ๆ พี่เจเลอร์ก็เข้ามาแบบนี้... อายตกใจค่ะ” เธอตอบโดยไม่สบตา เดี๋ยวเป็นลมก่อนที่เขาจะกลับซะก่อน
“กลัวฉันมั้ยล่ะ” อชิรญารีบพยักหน้าตามความจริง ถึงเขาจะเป็นผู้ชายที่ลักษณะใกล้เคียงกับไอดอลที่ชอบก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำอะไรกับเธอก็ได้
“อย่ากลัวฉันสิ ฉันมาดีนะ”
“ขยับออกไปได้มั้ยคะ อาย.. อายหายใจไม่ออก”
“ฉันไปทำอะไรให้เธอหายใจไม่ออก”
ตึก ๆ ตึก ๆ
หัวใจเต้นแรงจนคิดว่าเขาน่าจะรู้สึก แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ถ้าเขาไม่คืนอิสระให้เธอ
“ร้อนเหรอ เหงื่อแตกเต็มเลย”
“เปล่าค่ะ พี่เจเลอร์อย่าแกล้งอายแบบนี้ได้มั้ยคะ”
“เป็นอะไร” ใบหน้าของเขาก้มลงต่ำจนกลับปากแทบจะสัมผัสถูกหน้าผากมน แต่กลิ่นหอมของเส้นผมก็ลอยเตะจมูกจนทำให้อยากสูดกลิ่นให้สุดปอดสักฟอด อยากรู้ว่ามันกลิ่นของแชมพูหรืออะไรกันแน่
“พี่เจเลอร์...ใกล้ไปแล้วนะคะ”
“ฉันอยากใกล้มากกว่านี้ด้วยซ้ำ” อชิรญากระพริบตามองคนตัวสูงอย่างงุนงงที่เขาเอาหนังสือในมือมาวางแตะที่กลีบปากของเธอ ก่อนจะทำในสิ่งที่แทบทำให้เธอล้มทั้งยืนด้วยการแตะกลีบปากของเขาที่หนังสืออีกฝั่งโดยที่สายตายังจ้องมองเธอวาวระยับ ‘เขาจูบเธอโดยมีหนังสือกั้นกลาง!!!’
พรึ่บ
เจ้าของห้องทรุดลงกองกับพื้นหลังจากทนให้หัวใจเต้นระส่ำนานเกินไป เจเลอร์ตามลงมาย่อตัวลงนั่งชันเข่าเบื้องหน้าเธอก่อนจะจู่โจมเธอโดยไม่มีหนังสือคั่นกลางอีกต่อไป
“อื้อ…”
กลีบปากเรียวบางสั่นระริกถูกเซาะเล็มอย่างอ่อนโยน เธอไม่เหลือสติมากพอที่จะเบี่ยงหน้าหนี แถมยังถูกชักจูงมอมเมาจนยากจะถอนตัว
จ้วบ…
“อื้ม…” เจเลอร์เผลอหลุดเสียงครางต่ำอย่างลืมตัว เขาผละออกแต่ปลายจมูกยังลากไล้ที่แก้มนิ่มไม่ห่างออกเหมือนแกล้งคนที่สั่นโยนตรงหน้าอย่างนึกสนุก
“เอาหนังสือมาคืนให้แล้วนะ”
“…”
“ได้ยินที่ฉันพูดมั้ย” อชิรญายังควบคุมสติไม่ไหวจึงยังไม่มีคำพูดใดจากปากของเธอ และมันทำให้เขาจูบเธออีกครั้งอย่างเอาแต่ใจ
“อื้อ…”
“ฉันคุยด้วย อย่าเงียบใส่”
“พี่... เจเลอร์”
“จูบ”
“จูบ…จูบอายทำไมคะ”
“ฉันชอบเธอ” คำพูดของเขาทำใจเธอสั่นไม่แพ้จูบแสนหวานก่อนหน้า เธอก้มหน้างุดรู้สึกว่าแก้มร้อนผ่าวคิดว่ามันต้องแดงมากแน่ ๆ แล้ว
“สำหรับอะไรที่มันถูกใจ ไม่มีคำว่าเร็วไป”
“เธอคิดเหมือนกันมั้ย”
“…”
“เงียบ?”
“เปล่านะคะ อายกำลังคิดอยู่ว่าจะพูดอะไร” อชิรญารีบพูดด้วยความรวดเร็ว เธออยากจะเอาผ้าห่มคลุมตัวเองแล้วกรี๊ดออกให้ดังระบายอาการแปรปรวณของท้องไส้
“ไม่พูดก็แค่ฉันโดนจูบ”
“พี่จูบอายไม่ได้นะคะ!”
“อยาก...มากกว่าจูบซะอีก รู้ไว้ด้วย” ชายหนุ่มลากนิ้วโป้งไล้กลีบปากที่เขาเพิ่งได้ครอบครองมันเป็นคนแรกไม่กี่นาทีที่ผ่านมาอย่างหลงไหล ‘เธอไร้เดียงสาขนาดนี้ เขาชักอยากจะเป็นครูของเธอซะแล้วสิ’
“ฉันชอบเธอได้มั้ย”
“คะ!”
“เธอนี่ความจำสั้นจัง ฉันบอกหลายทีแล้วว่าชอบ” อชิรญากลืนน้ำลายลงคอด้วยความประหม่าที่มากที่สุด คนบอกเธอด้วยคำนี้มากมายแต่ไม่เคยมีใครบ้าเข้ามาจูบ...
“ฉันเป็นจูบแรกของเธอหรือเปล่า”
“พี่เจเลอร์...”
“เธอเป็นจูบแรกของฉันนะ” มือที่เคยสัมผัสริมฝีปากอวบอิ่มก่อนหน้าลูบศีรษะของเธอ หญิงสาวหลงคิดว่าเขาอ่อนโยน หารู้ไม่ว่าเจเลอร์กำลังใช้วิธีเดียวกับที่เขาชอบทำสุนัขแสนพยศให้เชื่อง และยอมสยบ
“อาย...”
“เวลาที่ฉันสนใจใครฉันสนใจแค่คนเดียว”
“...”
“ถ้าเธอรู้สึกแบบเดียวกัน ก็ตัดคนอื่นออกจากชีวิตของเธอ...ให้เหลือแค่ฉัน”
“เรายังไม่รู้จักกันเลยนะคะ”
“อยากรู้จักฉันแค่ไหนล่ะ จะเล่าให้ฟัง”
“อายว่าเราค่อย ๆ รู้จักกันเถอะนะคะ” หัวใจไม่เคยได้หยุดทำงานหนักเมื่อกลีบปากหนาประทับลงบนเส้นผมหอมกรุ่นของเธอ ก่อนจะหยัดตัวขึ้นเต็มความสูงและยังทอดสายตามองที่ใบหน้าจิ้มลิ้มอยู่
“ฉันเป็นคนใจร้อน แค่นี้ยังช้าไปด้วยซ้ำ”
ตอนที่11 น้อยใจหนึ่งสัปดาห์ต่อมาเมื่อยังไม่มีที่ปลดปล่อยพระแพงจึงถูกเลือก... เขาสร้างความคุ้นชินกับอชิรญาในทุก ๆ คืนอย่างอดทน แล้วเอาทุกความอยากไปลงกับผู้หญิงอีกคนแทนโดยไม่หลุดปากให้เธอรู้ไม่ว่าเรื่องอะไรของเขาก็ตาม ‘พระแพง หรือใครก็ไม่มีสิทธิ์ล้ำเส้น’“เจเลอร์ยังไม่บอกแพงเลยนะคะว่าซื้อห้องอยู่ที่นี่จริง ๆ หรือเปล่า”“ก็เพราะไม่อยากบอก เธอเลยยังไม่รู้” คนที่กำลังคว้าเสื้อผ้าขึ้นใส่ตอบเธอด้วยความเจ็บแสบ แต่เขาก็เป็นแบบนี้เสมอมา“คืนนี้จะมาหาแพงก็โทรบอกหน่อยนะคะ เผื่อแพงจะไม่อยู่”“ไม่มา”เจเลอร์ออกจากห้องหนึ่งก็ตรงเข้าอีกห้องหนึ่งที่ไม่ใช่ของตัวเองตืด ตืดป๊า“สวัสดีค่ะป๊า”“ยังไม่ตื่นเหรออ๊ะอาย”“กำลังจะตื่นพอดีค่ะ” หญิงสาวหย่อนเท้าลงพื้นหลังจากขยับลุกขึ้นนั่งบนเตียงนุ่ม ก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ที่ริมระเบียงและจับผ้าม่านขยับเล็กน้อยเพื่อมองดูระดับความสว่างของท้องฟ้า“ที่ไทยน่าจะแปดโมงแล้วนะลูก”“เมื่อคืนอายนอนดึกค่ะ บ่ายนี้มีพรีเซ้นต์”จุ้บอชิรญาย่นคอหนีกลีบปากหนาที่ประทับลงบนผิวไหล่ของเธอ ก่อนจะถลึงตาให้คนตัวสูงที่ทำรุ่มร่ามใส่“อ่อ พักผ่อนบ้างนะป๊ารักอ๊ะอายนะลูก”“เที่ยวให้สนุกนะคะ
ตอนที่10 กอดอย่างเดียวอชิรญาขืนตัวเพียงเล็กน้อยก็เป็นอิสระ แต่เจเลอร์ยังคงคว้ามือของเธอไว้และจับแน่นเหมือนกลัวเธอจะหลุดมือ“อ๊ะอาย ไปถ่ายรูปกันแป๊บเดียวนะ”“อื้ม ไปสิ” หญิงสาวถูกดึงไปต่อหน้าต่อตาหลังจากที่พวกเธอมองเขาด้วยสายตาล้อเลียนที่ไปยุ่งกับอชิรญา“เธอคบกับเขาเหรอ”“เปล่า” เธอตอบเสียงเบากลัวเพื่อนจะคิดว่าเธอเป็นพวกรักสนุก“โอ๊ย รออะไรคบเถอะของดีเลยนะนั่น”“เขา... เหมือนจะจีบ แต่เรายังไม่แน่ใจ”“เธอจีบก่อนเลยเชื่อเรา พี่เจเลอร์ใคร ๆ ก็อยากได้แต่ไม่ใช่จะได้เขาง่าย ๆ นะจ๊ะ เล่นตัวสุด” พลอยใสเชียร์เต็มที่ให้อชิรญาจับเขาไว้ให้อยู่หมัด เจเลอร์นั้นเป็นเป้าหมายของสาว ๆ เกือบทั้งมหาลัยรวมถึงเธอ แต่ก็ไม่ได้จริงจังขนาดจะต้องมาอิจฉา“มา ๆ ถ่ายรูปกันดีกว่าจะได้แยกกันไปเต้น” ใช้เวลากว่า 10 นาทีในการถ่ายรูป บางคนที่เมาจนต่อไม่ไหวก็ฟุบนนอนบนโซฟารอเวลากลับค่อยให้การ์ดของร้านมาหิ้วไป“เธอเป็นแฟนพี่เจเลอร์เหรอ” ข้อมือเล็กถูกเสือจับเอาไว้ก่อนที่เธอจะเดินตามหลังแสนดีออกไปได้ทัน อชิรญาหันกลับมาเผชิญหน้าเหลือบมองคนที่นอนไร้สติบนโซฟาเพียงนิด ‘คนนี้จะช่วยเธอได้มั้ยถ้าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น’“เสือ ปล่อยมือเ
ตอนที่9 หวง“อ่านไม่ตอบ?” “คะ?” “เธออ่านแล้วไม่ตอบ รู้มั้ยจะโดนอะไร” อชิรญาเม้มกลีบปากแน่นเมื่อนึกถึงบทลงโทษเร่าร้อนของเมื่อคืน เขาจะรอจูบเธออีกหรือไงMichael00“เงียบไปเลยนะครับ” ข้อความของไมเคิลไม่แม้แต่จะถูกเปิดอ่านด้วยซ้ำ เธออยากให้เขารู้ตัวว่าไม่ได้อยากมีปฏิสัมพันธ์ต่อ“ใครน้า”“แสน!” เธอรีบคว่ำหน้าจอสมาร์ทโฟนเมื่อแสนดีเริ่มทำท่าล้อเลียนใส่“ใครน้าทำเพื่อนฉันหวั่นไหวจนแก้มแดงขนาดนี้น่ะ”“เมาต่างหากเล่า”“เมา? แก้วเดียวตั้งแต่หัวค่ำเนี่ยนะ”“หลายแก้วอยู่นะ แสนรินให้เองลืมเหรอ” แสนดียิ้มร่าเพราะเธอเองนั้นน่าจะเริ่มเมาแล้ว ลืมซะได้ว่าเป็นคนรินน้ำสีสดใสให้เพื่อนพร่องไปเกือบหมดขวด.....เจเลอร์ยักคิ้วใส่เพื่อนอย่างคนชนะเมื่อข้อความของไมเคิลไม่แม้แต่จะถูกเปิดอ่าน ผิดกับของเขาที่อชิรญารีบเปิดเหมือนว่ารอ แม้จะไร้การตอบกลับก็ตาม“แพ้แน่ ๆ”“เอาไอ้เจเลอร์ไว้ได้แน่ ๆ แล้วค่อยมาว่ากูแพ้”“พี่เทาเหมาะจะเป็นของกูมากกว่ามึงล่ะมึง”“เหอะ” ไมเคิลพูดไม่ออก เขาดั้นด้นสุดตัวเพื่อให้ได้รถคันนี้ บทจะเสียก็น่าเสียดายอยู่ไม่น้อย“น้องมันเช็คอินที่ผับเราว่ะ” แม็กซ์เวลโชว์หน้าจอสมาร์ทโฟนที่ติดตามอชิรญา
ตอนที่8 ไม่ยอมแพ้แสนดีเหลือบมองเพื่อนที่ใต้ตาดำคล้ำราวกับไม่ได้นอนมาทั้งคืนหลายครั้ง เธอต้องทำหน้าที่ขับรถอีกวันเพราะเป็นห่วงกลัวว่าอชิรญาจะหลับใน“เธอไม่น่ารีบทำเสร็จคนเดียวเลยอ๊ะอาย เรามาปั่นกันตอนเช้าก็ยังทัน”“ไม่เป็นไรหรอก ไหน ๆ เราก็นอนไม่หลับอยู่ดีแล้วน่ะ”“เป็นอะไรนอนไม่หลับ คิดถึงบ้านเหรอ” อชิรญาสบตาเพื่อนเพียงนิดเดียวก่อนจะเบนสายตาหนี โดนพรากจูบแรกไปกะทันหันแบบนั้นใครมันจะข่มตาลงได้“หรือว่าแอบคุยโทรศัพท์กับหนุ่มวิศวะฯกันน้า”“บ้า แอบคุยอะไรเล่ารีบขับไปเลย”.....ไมเคิล กับแม็กซ์เวลหรี่ตามองคนที่เดินตรงมายังพวกเขาสายตาจับผิด เจเลอร์ไม่ได้ไปที่ผับแถมไม่ได้กลับห้องทั้งที่ไปสนุกที่ไหนก็ต้องกลับไปซุกหัวนอนห้องตัวเองทุกครั้งไป ‘ไม่กลับห้องแล้วไปนอนที่ไหนในเมื่อไม่ชอบค้างห้องของคู่นอน’“มองเหี้ยอะไร”“เอ้า”“เมื่อคืนมึงไปแรดไหนมา”“เป็นเมียกูหรือไงถึงอยากรู้” เขาว่าให้แม็กซ์เวลที่เป็นคนช่างซักไซร้จนบางทีก็เข้าขั้นน่ารำคาญ“มึงทำตัวลึกลับน้า”“มึงได้อ๊ะอายแล้วเหรอ” ไมเคิลทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นหลังจากถามคำนั้น และรอฟังคำตอบอย่างตั้งใจ“ถ้าเมื่อคืนกูไม่หยุดวันนี้มึงได้เอาพี่เทามาจอดไว้
ตอนที่7 เอาหนังสือมาคืนก๊อก ๆ“คืนนี้เธอทำคนเดียวไปก่อนได้มั้ย พี่เรากลับมาจากเชียงใหม่น่ะจะไปอ้อนซื้อเสื้อผ้าสักหน่อย” อชิรญาชะงักเล็กน้อย เธอเปิดประตูเพราะนึกว่าแสนดีจะเข้ามาทำรายงานด้วยซะอีก“หรือเธอจะไปด้วยกันมั้ย”“แสนไปเถอะ นาน ๆ พี่จะกลับมาหา” พี่ชายของแสนดีเป็นหมออยู่ที่จังหวัดเชียงใหม่ และชอบกลับมาแบบไม่บอกล่วงหน้า เธอจึงไม่อยากแทรกแซงเวลาครอบครัวของแสนดีในเวลานี้ ที่พวกเขาควรจะอยู่ด้วยกัน“แต่ถ้าเธอยังงง ๆ เอาไว้เรามาตายเอาดาบหน้าด้วยกันนะ”“บ้า เดี๋ยวเราทำรอก็ได้ ยังไงก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้วล่ะ”“หรือเธอจะคุยกับพี่เจเลอร์จนกกว่าเราจะกลับมาก็ได้นะ แล้วค่อยทำพร้อมกัน”“เลิกแซวแล้วรีบไปได้แล้วแสนดี” แสนดีกลั้วขำก่อนจะออกไปหาพี่ชายตัวเองด้วยความดีใจ ส่วนคนที่ไม่ได้ออกไปไหนก็รีบกลับเข้าไปนั่งหน้าโน๊ตบุ๊คเพื่อเร่งรายงานที่ไปไม่ถึงไหนให้มันเสร็จ“เรายังมีหวังนะแสนถ้าเธอกลับไม่ดึก” เพราะไม่ได้หนังสือที่เป็นใจความสำคัญอชิรญาจึงต้องงมเข็มในอินเตอร์เน็ตที่เชื่อมาตลอดว่ามันน่าจะมีทุกอย่างบนโลกใบนี้ แต่มันก็ยังเข้าไม่ถึงในสิ่งที่หนังสือเล่มนั้นมีติ๊ง ติ๊งJayler.“สนใจเอาหนังสือเล่มนี้
ตอนที่6 วี่แววว่าจะแพ้“ชั้นที่15ไม่มีห้องว่างแล้วนะครับ มีชั้นที่13 และก็16 คุณลูกค้าสนใจเข้ามาดูก่อนได้นะครับ”“ไม่ล่ะ เอาชั้นที่16”“เอ่อ...”“เอาห้องริมสุด” เจเลอร์ใช้น้ำเสียงที่กดลงต่ำกับเซลล์หนุ่มนายหน้าขายห้องคอนโด เขาทำการบ้านมาแล้วเลยได้รู้ว่าชั้นที่16 มันมีห้องริมที่ยังไม่มีคนอยู่“ได้ครับ ผมจะรีบจัดการ”“อืม”…..วันต่อมานิ้วเรียวแตะที่สันหนังสือบนชั้นวางทีละเล่มเพื่อหาหนังสือที่ต้องการกระทั่งเจอเธอจึงยิ้มออกมาอย่างดีใจ แต่มันกลับดึงออกมาไม่ได้ทั้งที่หนังสือก็ไม่ได้อัดกันแน่นขนาดนั้น และมันยังถูกดึงไปจากฝั่งตรงข้ามต่อหน้าต่อตาเธอ“หึ้ย!”“จะเอาเล่มนี้เหรอ” ชายหนุ่มที่แย่งมันไปจากมือเธอปรากฏตัวตรงหน้า และเขาก็ทำให้หญิงสาวเกิดอาการรวนจนถอยไปชนชั้นหนังสือด้านหลังปึก“ระวังหน่อย ถ้าชั้นมันล้มลงมาจะทำไง” เจเลอร์คว้าข้อมือเล็กของเธอไว้ได้ทัน จึงไม่ได้ทิ้งน้ำหนักตัวทั้งหมดไปลงที่ชั้นหนังสือ“ขอบคุณค่ะพี่...”“เจเลอร์”“ขอบคุณนะคะพี่เจเลอร์” แม้ว่าจะตั้งหลักได้แล้วแต่ข้อมือของเธอก็ยังไม่เป็นอิสระ เขายังจับมันไว้พร้อมกับโน้มใบหน้าลงมาใกล้เธอที่สูงน้อยกว่า“พี่...จะทำอะไรคะ”“เธออย