การเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่!!!

: ปัจจุบัน

ลู่จินยังคงนั่งเงียบกริบมาตลอดทาง สายตาก็ยังคงชำเลืองมองคนขับที่ยังคงตีหน้านิ่งเป็นระยะ

'อึดอัดชะมัด' ลู่จินได้แต่คิดในใจ เพราะรู้สึกว่าชายหนุ่มดูท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์นัก อาจจะเป็นเพราะได้เจอเธออีกละมั้ง

"อืมม พี่ยังโกรธฉันอยู่เหรอ?"

"ให้โกรธเรื่องอะไรละ?"

"ก็...คงไม่หรอกเนอะ พี่ไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยนี่เนอะ"ลู่จินพยายามคิดในแง่ดี

"ที่ถามว่าจะให้โกรธเรื่องอะไร ฉันหมายถึง...สิ่งที่เธอทำทิ้งไว้มันมากมายจนเลือกโกรธไม่ถูกน่ะ"หลินอี้พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งก่อนจะหันมายิ้มให้คนตัวเล็กข้างกัน คำพูดประชดประชันของเขาเมื่อครู่ทำเอาลู่จินหายใจไม่ออกเลยทีเดียว

"โถ่ๆ ท่านพี่เขาว่ากันว่าถือสาเด็กมีแต่จะเป็นผู้ใหญ่ใจร้ายน๊า"

"แล้วเด็กใจร้ายแบบเธอไม่ควรถือสาเหรอ?"

"ก็ตอนนั้นไม่รู้จะทำยังไงแล้วนี่ ถ้าสุดท้ายเราถอนหมั้นกันที่หลังพี่เป็นผู้ชายพี่ก็ไม่เสียหายแต่ฉันเป็นผู้หญิงมันถึงขั้นขายไม่ออกเลยนะ"

ลู่จินเอื้อมมือไปบีบนวดแขนล่ำของคนเป็นพี่เป็นการอ้อนวอนให้เขาไม่ถือสาเรื่องในอดีตถึงแม้ว่าเรื่องที่เธอทำไว้มันจะค่อนข้างใหญ่โตก็ตาม หลินอี้ก็ได้แต่มองการกระทำของเด็กสาวด้วยความช่างใจเพราะเธอมีท่าทางไม่ร้อนใจอย่างที่ควรจะเป็น เหมือนว่าเธอยังไม่รู้เรื่องราวอะไร?

"คงยังไม่รู้สินะ?"

"รู้อะไร?"

"คุณปู่เธอเรียกเธอกลับมาทำไมไม่รู้เหรอ?"หลินอี้ถามลองเชิง

"รู้สิ ก็ปู่ยอมแพ้แล้วยังไงละเขาไม่จับเราหมั้นกันแล้ว พี่เห็นไหมว่าผลของการหนีไปวันนั้นมันทำให้เราได้อิสระมากแค่ไหน"

ลู่จินพูดพร้อมกอดอกอย่างภาคภูมิใจในการกระทำของตัวเอง ทำเอาหลินอี้ที่มองอยู่ถึงกับส่ายหัวในความคิดไปเองของเธอ ลู่จินที่เห็นแบบนั้นก็ยิ่งแปลกใจใหญ่แต่ก็ไม่ได้คิดจะถามอะไรออกไป แล้วเลือกมองไปนอกกระจกเพื่อซึมซับบรรยากาศแทน

รถแล่นมาได้สักพักลู่จินก็สังเกตได้ว่าเธอไม่คุ้นทางกับถนนเส้นนี้เลยสักนิด หรือว่าเพราะเธอไม่ได้อยู่ที่นี่นานเกินไปทางกลับบ้านถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้ แต่ไม่สิ...ถึงยังไงสะตึกพวกนี้ก็ไม่มีทางสร้างเสร็จภายในไม่กี่ปี

"จางหลินอี้...พี่พาฉันมาถนนเส้นไหนเนี่ยไม่คุ้นเลย"ลู่จินถามด้วยท่าทางหวาดระแวง

"กลับบ้าน..."

"บ้านใคร?"

"บ้านฉัน..."

"งั้นจอดให้ฉันลงก่อนสิ ไม่ก็แวะไปส่งหน่อยก็ได้นี่หน่า"ลู่จินมองเขาอย่างแปลกใจ ในเมื่อเขาจะกลับบ้านตัวเองทำไมถึงหิ้วเธอติดรถมาด้วยแบบนี้ นี่ก็ไม่ใช่ทางไปบ้านของหลินอี้ที่เธอเคยมาด้วย"พี่อย่าเงียบสิ!"

"เฮ้อ...เธอถูกหลอกให้กลับมาไม่รู้ตัวอีกเหรอ"

"อะไร? ก็ปู่ตกลงว่าจะไม่บังคับเราหมั้นกันถ้าฉันยอมมาอยู่ที่จีน"

"แต่เขาไม่ได้บอกอย่างอื่นใช่ไหม...เขาให้เธอมาอยู่กับฉันปีหนึ่งรู้หรือเปล่า?"

"บ้าไปแล้วหรือไง! แล้วพี่ก็ยอมเหรอ!"

ลู่จินตะโกนเสียงดังด้วยความตกใจ ผิดกับเจ้าของรถที่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยไม่ต่างจากเดิมเลยแม้แต่น้อย เขาทำเหมือนว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรทั้งๆ ที่สำหรับลู่จิมมันเป็นเรื่องใหญ่มาก!

"จางหลินอี้พี่จะเงียบทำไมเนี่ย ฉันร้อนใจไปหมดแล้วนะ!"

"ยังมีเรื่องที่เธอจะร้อนใจกว่านี้อีก"

"อะไรอีกละ! พี่รีบพูดมาให้ฉันตกใจทีเดียวเถอะ ค่อยๆ บอกแบบนี้สนุกหรือไง"ลู่จินโวยวายขึ้นก่อนจะขยี้ผมตัวเองแรงๆ ด้วยความหงุดหงิดในท่าทางเฉยเมยของหลินอี้

"พูดเหมือนว่า พอฉันบอกหมดทุกเรื่องเราจะทำอะไรได้อย่างนั้นแหละ"

"ก็บอกมาเถอะน่า จะได้ตกใจทีเดียว"

"ตั้งแต่เธอก้าวออกจากสนามบิน บัญชีของเธอทุกบัญชีมันก็ถูกระงับหมดเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เธอเรียกได้ว่าจนแบบโคตรๆ"ลู่จินส่ายหัวรัวๆ พร้อมกับกระดิกนิ้วชี้ไปมาราวกับว่าไม่เชื่อในสิ่งที่หลินอี้บอก

"คุณปู่น่ะ ถ้าจะใช้วิธีตัดเงินคงทำตั้งแต่ตอนที่ฉันหนีไปคงไม่รอถึงป่านนี้หรอก อีกอย่างฉันก็มีเงินที่หามาเองในบัญชีอื่น"

"ไม่ว่าจะบัญชีไหน...ถ้ามันเป็นชื่อของเธอ ขอแจ้งให้ทราบว่าถูกระงับหมดแล้ว"

"มะ ไม่จริงมั้ง โกหกแหละ! เอาคืนเรื่องตอนนั้นใช่ไหมล๊าเล่นแรงนะเนี่ย"

ลู่จินยังคงไม่เชื่อและทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน แต่ส่วนลึกในใจกลับรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อย หลินอี๋เขาเลยไม่พูดอะไรต่อ ทำเพียงแค่ทอดสายตาไปที่มือถือในมือของหญิงสาวเป็นเชิงให้เธอพิสูจน์มันเอง

ลู่จินที่เห็นแบบนั้นก็รีบหยิบโทรศัพท์กดเข้าบัญชีทุกธนาคารของเธอเพื่อเช็ดยอดทันที แต่นั่นยิ่งทำให้ใบหน้าสวยสดเปลี่ยนเป็นสีขาวซีดมากขึ้น และมากขึ้น เพราะไม่ว่าจะบัญชีไหนที่เป็นชื่อของเธอตอนนี้ไม่มีสามารถใช้สักแดงเดียว!

ตอนนี้เธอได้ขึ้นชื่อว่าจนเสียยิ่งกว่าจน...แถมเงินที่ติดตัวก็ยังเพียงแค่พอซื้อก๋วยเตี๋ยวชามเดียวเท่านั้นเอง!

"ไง? คิดว่าล้อเล่นไหม"

หลินอี้พูดพร้อมกับขับรถเข้าจอดที่หน้าบ้านเดี่ยวบนเขาหลังสวยของตัวเอง ตั้งแต่เข้าทำงานที่บริษัทเขาก็สร้างบ้านหลังนี้ขึ้นเพื่อหนีความวุ่นวายในเมืองมันทั้งสงบและเต็มไปด้วยธรรมชาติ...เขาไม่วายแอบมองคนข้างกายที่กำลังอยู่ในความช็อกอย่างขำขัน ท่าทางของลู่จินมันตลกจนเขาแทบจะกลั้นหัวเราะไม่ไหว เรียกได้ว่ามีความสะใจปนอยู่เต็มเปี่ยม

"ฉันต้องไปหาปู่ ไปคุยให้รู้เรื่อง! ยืมเงินหน่อยจะนั่งแท็กซี่ไป"

ลู่จินแบมือขอชายตรงหน้าด้วยท่าทางจริงจัง แต่เขากลับมองเธอด้วยหางตาแถมยังเปิดประตูลงรถลงไปหน้าตาเฉย ทำให้หญิงสาวรีบวิ่งตามลงมาดึงชายเสื้อเขาให้หยุดเดิน

ก่อนจะแบมือยื่นไปตรงหน้าเขาอีกครั้งหวังว่าเขาจะให้เงินเธอ หลินอี้ก้มมองมือน้อยๆ นั้นก่อนจะชายตามองใบหน้าสวยที่กำลังทำหน้าจริงจังแล้วเอ่ยประโยคที่ทำเอาลู่จินต้องนิ่งไป

"คิดว่าฉันจะให้เงินคนที่ทำฉันขายหน้ายืมเหรอ?"

"อะ เอิ่ม...โบราณว่าอย่าถือสาเด็ก"ลู่จินเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อน

"โทษทีฉันคิดถึงแต่อนาคตไม่เชื่อคำโบราณแบบนั้นหรอก..."

"เดี๋ยวสิ!"

เมื่อลู่จินเห็นว่าหลินอี้กำลังจะเดินเข้าในตัวบ้านเธอก็รีบวิ่งเอาตัวมายืนขว้างประตูทันที ก่อนที่ชายหนุ่มผู้เหนื่อยล้าจากการทำงานจะถอนหายใจยาวแล้วคว้าเข้าที่คอเสื้อของหญิงสาว ก่อนจะออกแรงลากร่างเล็กเข้ามาในบ้าน การกระทำของเขาทำให้ลู่จินถึงกับโวยวายลั่นบ้านและนั้นยิ่งทำให้หลินอี้รู้สึกหงุดหงิดไปกันใหญ่

"พอ!!! พูดมากจริง! บ้านเธอเขาไปอเมริกาได้สามวันแล้วอีกสองสามเดือนจะกลับ แล้วที่ถามฉันว่าฉันยอมให้เธอมาอยู่บ้านฉันทำไมขอตอบเลยว่าไม่ได้ยอม! ถูกบังคับ!"

หลินอี้โวยกลับใส่คนตัวเล็กที่เอาแต่โวยวายบ้างจนเธอนิ่งไป ก่อนจะทำหน้างอแล้วทรุดตัวนั่งลงกลับพื้นอย่างหมดแรง นี่แสดงว่าปู่ของเธอต้องคิดแผนการไว้แน่นอน แล้วอย่างนี้เธอก็ต้องอยู่ที่นี่งั้นเหรอ? เงินก็ไม่มีเสียด้วย

"ฉันต้องยอมใช่ไหม..."

"คิดว่ายังไง..."หลินอี้กอดอกมองใบหน้าสวยนิ่ง

"...ต้องยอม..."

"ตามนั้น อยู่กันอย่างสงบจัดการตัวเองให้ได้ฉันไม่ว่างมาหาข้าวหาน้ำให้กิน อยากกินอะไรจดไว้แม่บ้านจะมาอาทิตย์ละสองวันและห้องเธออยู่ชั้นสองฝั่งขวา ไม่จำเป็นอย่ามายุ่งกับฉัน"

หลินอี้ร่ายยาวถึงสิ่งที่ลู่จินต้องรู้เมื่ออยู่ที่นี้ ก่อนจะเดินหนีขึ้นห้องมาสงบสติอารมณ์โดยทิ้งหญิงสาวที่ยังคงก้มหน้านิ่งให้อยู่คนเดียวด้านล่าง

ตอนที่เขารู้ว่าต้องรับผู้หญิงคนนี้มาอยู่บ้านอันแสนสงบของเขาด้วย อาการเขาก็ไม่ต่างอะไรกับหญิงสาวที่เป็นอยู่ตอนนี้นักหรอก แต่ด้วยความที่ตระกูลไป๋มีพระคุณกับตระกูลจางมากแถมปู่ทั้งสองยังเป็นเพื่อนรักกันทำให้เขาต้องจำยอม

พอเห็นหน้าเด็กคนนี้แล้วก็อดทำให้เขานึกถึงวันหมั้นของทั้งคู่ไม่ได้เลย ตอนนั้นเขาเองวางแผนไว้ว่าเมื่อหมั้นกันเรียบร้อยจะส่งชายหนุ่มที่ต้องการมีแฟนเข้ามาจีบหญิงสาว ถ้าทั้งคู่ตกลงเป็นแฟนกันเมื่อไหร่เขาก็จะถอนหมั้นทันทีแล้วให้เหตุผลว่ายังไงสะทั้งสองคนก็ไม่มีทางรักกัน เพราะยังไงเขาก็ไม่คิดจะบอกใครเรื่องการหมั้นอยู่แล้ว

แต่ไป๋ลู่จินน่ะสิ! คิดแผนการยกเลิกการหมั้นแต่ละอย่างมันเกินกว่าผู้ใหญ่จะรับได้จนวันนั้นเขาไม่คิดเลยว่าอยู่ๆ เธอก็จะวิ่งออกจากงานไปทั้งที่กำลังจะสวมแหวนอยู่แล้ว ถ้าเตรียมการมาดีขนาดนั้นทำไมไม่หนีก่อนวันหมั้นทำแบบนั้นมันก็เท่ากับหักหน้าเขาเต็มๆ

เขาเองก็คิดว่าทางปู่ของลู่จินจะยอมลดละความพยายาม แต่ที่ไหนได้เขารอให้เธอเรียนจบเพื่อมาหมั้นกับเขาอีกครั้ง! ทำให้คนที่ไม่สนใจในความรักอย่างเขาถึงขั้นเครียดจนต้องพึ่งพายานอนหลับอยู่หลายวันเลยเชียว