เมื่อความจนตรอกมาถึงก็ต้องสู้!

: ลู่จิน

ฉันเดินรากกระเป๋าเดินทางของตัวเองขึ้นมายังห้องพักตามที่พี่หลินอี้บอกหลังจากสามารถสงบสติอารมณ์ตัวเองได้ เมื่อได้มองสำรวจไปรอบตัวบ้านแล้ว บ้านหลังนี้เป็นสไตล์เนเซอร์รัลสองชั่นที่ผสมผสานความทันสมัยและความร่มรื่นได้ดีโทนสีของบ้านจะออกเป็นโทนดำเสียมากกว่าแสดงถึงรสนิยมดิบเถื่อนของเจ้าของบ้านได้ดีเลยทีเดียว

ห้องของฉันเป็นห้องนอนกว้างที่มีชั้นลอยที่เดินขึ้นไปเป็นที่นอนส่วนด้านล่างจะถูกตกแต่งไว้ให้เป็นที่พักผ่อนโดยมีเบาะนุ่มเป็นวงกลมขนาดใหญ่กว่าตัวคนวางอยู่ตรงกลางห้อง พอลองได้นอนลงไปก็รู้สึกว่านุ่มดูดวิญญาณใช้ได้เลย แค่มีเจ้าเบาะนี้ฉันไม่จำเป็นต้องขึ้นไปนอนบนเตียงก็ได้

เดินมาที่มาอีกหน่อยก็เจอเจ้ากับหน้าต่างใต้ชั้นลอย พบว่าผนังส่วนนี้สามารถเปิดเลื่อนออกไปเจอระเบียงเล็กๆ ที่พอให้เดินไปยืนรับลมด้านนอกพร้อมชมวิวที่ตอนนี้มีแต่ความมืดได้ ก็เขาดันสร้างมันห่างจากบ้านคนขนาดนี้จะเห็นอะไรได้ละ…

ก่อนหน้านี้ฉันลองโทรหาครอบครัวเพื่อเช็กว่าคำพูดของพี่หลินอี้ว่าเป็นความจริงหรือเปล่า สรุปว่าทุกคนปิดเครื่องหนีฉันเรียบร้อย!...

ใช่! ฉันถูกตัดหางปล่อยวัดเรียบร้อยแล้ว ครอบครัวฉันไว้ใจให้ฉันมาอยู่บ้านผู้ชายได้ยังไงกันถึงเขาจะขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นก็เถอะ คิดแล้วก็เศร้าจริงๆ

"จนแบบจนจริงๆ แล้วสินะ..."

ฉันได้แต่พยายามคิดหาวิธีหาเงินจุนเจือตัวเองเพราะดูจากพฤติกรรมของพี่หลินอี้แล้วเขาดูไม่ค่อยจะอยากรับฉันมาอยู่เท่าไรหรอก จะให้ฉันแบมือขอเงินเขาก็คงไม่ใช่เรื่อง...

ฉันต้องหางานทำ แล้วเก็บเงินไปเช่าห้องอยู่ถึงที่นี่จะเป็นบ้านที่น่าอยู่มากแค่ไหนแต่จะให้อยู่ในสถานะผู้อาศัยตลอดหนึ่งปีมันก็ค่อนข้างละอายใจ

คิดได้แบบนั้นฉันก็เอาโทรศัพท์กดหาข้อมูลการรับสมัครงานตามเว็บต่างๆ ซึ่งมันก็มีทั้งงานที่ฉันพอจะทำได้และทำไม่ได้ แต่ฉันต้องคำนึงถึงระยะทางการเดินทางด้วย ถ้าจะนั่งรถประจำทางไปทำงานมันก็ได้อยู่หรอกแต่เงินค่ารถนี่สิ...ที่มีอยู่คงพอได้แค่ไม่กี่วัน

"เอ๊ย งานนี้มันสถานที่ตั้งมันอยู่ตรงข้ามบริษัทตระกูลจางเลยนี่"

ฉันถึงกับเด้งตัวยืนกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ งานที่เจอมันเป็นคาเฟ่ของหวานที่อยู่ตรงข้ามบริษัทของพี่หลินอี้พอดี ถ้าได้งานนี้ฉันก็ไม่ต้องคำนึงถึงการเดินทางแล้ว! เพียงฉันหน้าทนขอติดรถเขาไปทำงานเพียงเท่านี้ก็ประหยัดเงินค่าเดินทางไปได้เลย เยี่ยม!

"เอาละ ฉันเลือกงานนี้!"

: เช้าวันต่อมา

ฉันแต่งตัวลงมานั่งรอพี่หลินอี้ที่โซฟาด้านล่างตั้งแต่เช้าเนื่องจากกลัวจะไม่ทันเวลาเขาออกไปทำงาน แต่วันนี้มันช่างน่านอนเหลือเกิน...บ้านหลังนี้บรรยากาศดีชะมัดเลย ฉันจะเผลอหลับก่อนที่เขาจะลงมาไหมนะ...

ตึก ตึก นั้นมัน..เสียงคนเดินลงบันได

"โหะ มาแล้ว!"

ฉันเด้งตัวขึ้นยืนยิ้มหวานให้ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวพร้อมกับชุดสูทที่พาดอยู่บริเวณแขน เขากำลังเดินลงมาจากชั้นบนพร้อมกับมองฉันด้วยสายตานิ่งเรียบราวกับมองไม่สนใจและเดินผ่านฉันไปเฉยเลย ทำให้ฉันต้องรีบเดินตามไปเกาะแขนเขาไว้อย่างถือวิสาสะ

"อะไร...จะขอเงินเหรอ?"

"เปล่า เงินยังมีอยู่นิดหน่อยแต่จะขอติดรถไปด้วย"

พี่หลินอี้หยุดเดินก่อนจะหันมามองฉันตรงๆ ด้วยสายตาดุ

"ไม่มีเงินยังจะออกไปเที่ยวอีก"

"ไม่ได้ไปเที่ยวนะ! ฉันจะไปทำงาน"

"ทำงาน? ฉันไม่รับเธอทำงานที่บริษัทฉันหรอกนะถึงประวัติเธอจะตรงสายงานแต่พนักงานไม่ได้ขาดแคลน"เขาพูดพร้อมน้ำเสียงจริงจัง จริงๆ ไม่ต้องปฏิเสธกันขนาดนั้นก็ได้นะ =_=

"เปล่า ส่งประวัติไปสมัครงานไว้เมื่อคืนเขาบอกให้เข้าไปสัมภาษณ์วันนี้ แล้วมันอยู่แถวบริษัทพี่เลยจะขอติดไปด้วย"

"แน่นะ ไม่ใช่ว่าสุดท้ายตามฉันขึ้นไปถึงบริษัทนะ"พี่หลินอี้ยังคงพูดด้วยความระแวง

"มโนเกินไปละ ฉันหนีพี่ไปถึงเมืองไทยเลยนะคิดก่อนพูดหน่อย"ฉันแบะปากใส่คนตรงหน้าด้วยความหมั่นไส้ แต่พอนึกขึ้นได้ว่ายังต้องพึ่งพาเขาจึงพยายามระบายยิ้มหวานกลบเกลื่อน

"ให้มันจริง!"

พี่หลินอี้พูดก่อนจะเดินตรงไปที่รถโดยที่ไม่ได้ห้ามฉัน นั้นแสดงว่าเขาอนุญาตให้ฉันไปด้วยได้ทีฉันก็รีบวิ่งตามเขาไปติดๆ จริงๆ เขาก็แค่วางมาดไปแบบนั้นแหละฉันรู้ว่าเขาใจดี

......

รถคันหรูแล่นมาจอดแทบริมฟุตบาทบริเวณหน้าตึกสูงเพื่อส่งหญิงสาวให้เข้าไปสัมภาษณ์งาน หลินอี้มองตามแผ่นหลังเล็กที่กำลังวิ่งตรงเข้าไปยังคาเฟ่ตรงข้ามบริษัทด้วยความสดใส มันเป็นร้านคาแฟ่ที่เหล่าบรรดาพนักงานของบริษัทเขามาใช้บริการเป็นประจำซึ่งถือว่าเป็นร้านขายดีอันดับต้นๆ ของละแวกนี้เลยก็ว่าได้

หลินอี้ได้แต่มองตามเธอด้วยความรู้สึกที่แอบเป็นห่วงอยู่เล็กน้อย เธอเป็นลูกคุณหนูเอาแต่ใจขนาดนั้นจะสามารถทำงานในร้านคาเฟ่แบบนี้ได้จริงๆ น่ะเหรอ...จะสามารถทนแรงกดดันของงานได้จริงหรือเปล่า

"ไม่ใช่เรื่องของแกสักหน่อยจางหลินอี้ ยัยนั้นโตพอจะดูแลตัวเองได้แล้ว"

คิดได้แบบนั้นเขาก็เลี้ยวรถเข้าบริษัททันทีที่ก่อนจะเตรียมตัวทำงานโดยตั้งใจจะไม่สนใจหญิงสาวคนนั้นอีก วันนี้เขาต้องประชุมเรื่องการสร้างมินิซีรีส์ที่กำลังหาตัวนักแสดงเขาเองก็ค่อนข้างยุ่งคงไม่สามารถสนใจเรื่องของผู้หญิงคนนั้นได้มากนักถึงแม้ในใจจะแอบเป็นห่วงตามหน้าที่อยู่ก็ตาม