ซวยแล้วกู

“ว่าไง จะมานั่งเป็นแบบให้พี่หรือเปล่า” ยักคิ้วถามไปแบบกวนๆ พร้อมกับล้วงกูลิโกะป๊อกกี้ที่เธอถืออยู่ในมือเข้าปากตัวเองแล้วเคี้ยวกรุบๆ

“ก็ได้ แต่ต้องไม่ให้ป๊ากับหม่าม้าเห็นนะ เพราะบ้านผึ้งห้ามไม่ให้ผึ้งไปยุ่งกับพี่เอ็ม”

เออ! สองคนนั้นน่ะเวลาเห็นผมทีไรก็ไม่เคยซ่อนสายตารังเกียจเดียดฉันท์เอาไว้ได้เลย ไม่แปลกหรอกที่ห้ามลูกสาวไม่ให้มายุ่งกับผม ถึงขนาดส่งลูกสาวไปเรียนต่อมัธยมที่คอนแวนต์หญิงล้วนก็พอจะเข้าใจว่าหวงลูกสาวมาก แบบนี้รู้เลยว่าเดี๋ยวพอโตขึ้นมาหน่อยก็คงจะถูกสั่งห้ามไม่ให้มีแฟนโดยเด็ดขาด

แล้วยัยน้องสาวข้างบ้านของผมก็ดันเป็นเด็กหัวอ่อนใสซื่อเชื่อฟังพ่อแม่ซะด้วย เวลาที่ทำอะไรไม่ได้ดังใจป๊า ก็โดนดุโดนว่าแรงๆ แล้วก็ตัดเงินค่าขนม ผมเห็นเธอออกมานั่งหน้าเศร้าตรงหลังบ้านหรือไม่ก็เหม่อลอยออกมานอกหน้าต่างเป็นประจำ

“ต้องส่งงานวันไหน” ถามพร้อมกับล้วงขนมชิ้นต่อไปเข้าปาก

“คาบศิลปะอาทิตย์หน้า” เสียงเล็กๆ รีบตอบทันที

“งั้นเสาร์นี้ช่วงใกล้เที่ยง ตอนที่ร้านก๋วยเตี๋ยวกำลังยุ่ง ผึ้งบอกป๊าว่าขอทำการบ้านบนห้อง แล้วก็แอบเดินออกมาทางหลังบ้าน ใส่ชุดน่ารักๆ มานะ พี่จะนั่งรอผึ้งตรงสวนหย่อมบ้านพี่ มานั่งเป็นแบบจนกว่าพี่จะวาดเสร็จ เข้าใจไหม!” ผมรีบบอกแผนการอย่างอารมณ์ดี

“อืม ก็ได้ แต่วันนี้ผึ้งต้องรีบกลับบ้านแล้ว ไปก่อนนะ” เธอพยักหน้ารับพร้อมรอยยิ้มน่ารัก นี่แค่มอหนึ่งยังน่ารักได้ขนาดนี้เลยเหรอวะ

โว้!! อยากให้ถึงวันเสาร์เร็วๆ จังโว้ยย!

และแล้วช่วงสายๆ ของวันเสาร์ก็มาถึง ผมในวัยสิบห้าปีที่เริ่มสนใจจะดูแลตัวเอง อาบน้ำแต่งตัวใส่ชุดหล่อที่มีอยู่ชุดเดียวมานั่งรอเธอตรงสวนหย่อมหลังบ้าน มีสมุดวาดเขียนกับสีของเธอวางอยู่บนโต๊ะ คอยชะเง้อมองรั้วบ้านของเธออยู่นานสองนาน แต่ก็ไม่เห็นวี่แววว่าเธอจะเดินออกมาสักที

ผมเลยเหม่อมองไปทางต้นกะเพรากับต้นพริกตรงหลังบ้านแทน เปิดกระป๋องโค้กยกขึ้นซดไปเรื่อยเปื่อย พลางคิดว่าวันนี้จะทำผัดกะเพราหมูไข่ดาวให้แม่กับพ่อเลี้ยงกิน พอซดโค้กเกือบหมดกระป๋อง จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงใสๆ ของใครคนหนึ่งที่กำลังเรียกชื่อผมแว่วมา

“พี่เอ็ม”

เอิ้ก!!

“พี่เอ็ม! เรอเสียงดัง ฮะๆๆ ตลก”

ผมรีบหันไปมองคนตัวเล็กหน้าหมวยที่ยืนหัวเราะผมอยู่ วันนี้เธอน่ารักมาก ปล่อยผมยาวตรงแล้วติดกิ๊ฟสีสวย ทาแป้งกับลิปมัน ใส่เสื้อสีชมพูที่มีลูกไม้ระบายตรงคอ สวยผุดผ่องขับผิวเป็นที่สุด

“ผึ้ง! มาแล้วเหรอ” เรียกชื่อเธอด้วยความดีใจพร้อมรอยยิ้มกว้าง แต่กลับโดนคนตัวเล็กหาวใส่

“นั่งนิ่งๆ สิผึ้ง แล้วหาวใส่พี่ทำไม” มือแข็งแรงรีบดึงเก้าอี้ให้เธอ

“ก็ง่วงนี่นา ขึ้นมอแล้วหนึ่งผึ้งต้องขยัน ป๊าบอกว่าถ้าผึ้งได้เกรดสี่หมดทุกวิชาจะซื้อคอมพิวเตอร์ให้”

ช่างน่าเอ็นดูจริงๆ…

ผมเปิดสมุดวาดเขียนของเธอ หยิบดินสอ 2B ขึ้นมาถือแล้วบรรจงวาดใบหน้าหมวยสวยน่ารักของน้องสาวข้างบ้านอย่างสุดฝีมือ

“น่ารักจัง” พึมพำออกมาเบาๆ โดยไม่รู้ตัว ยิ่งจ้องก็ยิ่งหลงรัก ยิ่งตอนสบตากันใจสั่นกระตุกไปหมด

นิ้วเรียวหยิบแท่งสีไม้สีชมพูขึ้นมา มองริมฝีปากจิ้มลิ้มตรงหน้าแล้วบรรจงร่างระบาย

“ปากแม่ง… โคตรน่าจูบเลยว่ะ” หลุดพูดออกมาซะงั้น

“พี่เอ็ม! เมื่อกี๊ว่าอะไรนะ” ดูเหมือนเจ้าของริมฝีปากน่าจูบจะเขินผม

“เปล่า! พี่บอกว่าวาดถึงปากแล้ว ใกล้เสร็จแล้ว”

“งั้นเหรอ ไหน… เอามาดูหน่อยซิ!” แย่งสมุดวาดเขียนในมือผมไปดูหน้าตาเฉย จากนั้นก็ทำตาโตพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ

“พี่เอ็ม! วาดใหม่เลย” เสียงแหลมเล็กดังขึ้นพร้อมรอยยิ้ม

“อ้าว! ทำไมอ่ะ นี่พี่ตั้งใจสุดๆ เลยนะ” ผมพ่นเสียงห้วนๆ ใส่เธอ เห็นยิ้มใหญ่… ก็นึกว่าชอบ

“อะไรวะ! วาดสวยขนาดนี้ยังไม่พอใจอีกเหรอ” แกล้งทำหน้ามุ่ยใส่คนตัวเล็กที่ยังคงนั่งยิ้มไม่ยอมหุบ

“ก็… มันสวยเกิน” พูดพร้อมกับขมวดคิ้วสวยเข้าหากัน

“ผึ้ง! ถ้าผึ้งให้คนอื่นวาดให้ มันก็ต้องสวยกว่าที่ผึ้งวาดเองอยู่แล้ว” พอเห็นหน้ากวนๆ ของผมก็ย่นจมูกใส่ทันที ผมทนความรู้สึกมันเขี้ยวไว้ไม่ไหว ต้องยื่นมือไปหยิกแก้มนุ่มของเธอเบาๆ

“เอางี้ ผึ้งวาดเอง แต่พี่จับมือผึ้งวาด”

ผมอ้อมไปนั่งข้างหลังเธอ ขยับแผ่นอกมาแนบชิดแผ่นหลังบอบบางของคนตัวเล็กแล้วเกาะกุมมือข้างที่ถนัดของเธอเอาไว้ เปิดสมุดวาดเขียนหน้าใหม่ แล้วค่อยๆ ร่างภาพใบหน้ากลมๆ โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ วางปลายคางมนลงบนไหล่เล็กบอบบาง

โอย... แก้มเราแทบจะแนบติดกันอยู่แล้ว

หอมกรุ่น… สดชื่น ใจสั่น นี่มัน… ช่วงเวลาที่ดีที่สุดเลยว่ะ มีความสุขฉิบหาย

แต่แล้วทุกอย่างก็พังทลายลง เมื่อน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยอำนาจตะโกนออกมาจากบานหน้าต่างห้องชั้นสอง ตรงจุดที่เป็นห้องนอนของเธอ

“ผึ้ง! นั่นทำอะไร ทำไมถึงไปอยู่ตรงนั้น”

“ป๊า!”

ซวยแล้วกู!

ผมน่ะไม่เป็นไรหรอก ไม่ว่าป๊าเธอจะทำอะไรกับผม ผมก็ไม่สะทกสะท้านอยู่แล้ว แต่ที่น่าเป็นห่วงก็เห็นจะเป็นเธอนี่แหละ