ตามติดชีวิตเธอ

แม่บอกผมว่าความรู้สึกของการ ‘ไปตายเอาดาบหน้า’ มันเป็นยังไง แม่ได้เข้าใจมันอย่างลึกซึ้งในตอนนั้นนั่นเอง

แต่โชคชะตาก็พอจะเข้าข้างแม่อยู่บ้าง เพราะแม่ได้มาเจอกับ ‘คนขายจักรยานมาดกวน’ ที่เปิดร้านอยู่ตรงหน้า บขส. ในเมือง

ถึงแม้เขาจะไม่ได้ร่ำรวย และดูไม่ค่อยจะมีอนาคตสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้บ้าระห่ำและชอบใช้กำลังเหมือนกับพ่อของผม

ตอนที่แม่ผมกับพ่อเลี้ยงเจอกัน ตามเนื้อตัวของแม่ยังคงมีรอยฟกช้ำที่เกิดจากการทุบตีของพ่ออย่างเห็นเด่นชัด ส่วนผมนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง ตอนลงรถทัวร์ปากยังบวมอยู่เลย

ถึงแม้แม่จะเคยบอกว่าที่พ่อทำร้ายเรานั้นเป็นเพราะเมาและใช้สารเสพติด แต่สำหรับผม มันยากที่จะให้อภัยคนแบบนั้นว่ะ

บางทีการโดนทำร้ายในวัยเด็กมันอาจฝังใจ เพราะเมื่อเห็นคนที่อ่อนแอไม่มีทางสู้ถูกทำร้ายทีไร ผมเดือดทุกที ไม่เว้นแม้กระทั่งหมาแมวจรจัด ผมเลยมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับเขาไปทั่ว

หรือที่ผมชอบไปหาเรื่องชกต่อยกับเขาเป็นเพราะผมเสพติดความเจ็บปวดกันแน่วะ

หลังจากแม่กับคนขายจักรยานที่อายุน้อยกว่าแม่ประมาณสามปีพบรักกันได้ประมาณหนึ่งเดือน พวกเขาก็ตัดสินใจย้ายเข้ามาอยู่ในกรุงเทพฯ เพราะกลัวว่าพ่อของผมจะตามมาเจอเข้าและเกิดเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต

พ่อเลี้ยงผมเอาเงินเก็บก้อนเดียวที่มีอยู่มาเช่าตึกแถวเก่าๆ ข้างร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดเจ้าดังในย่านชุมชน เปิดร้านขายจักรยานกับรับซ่อมจักรยาน ส่วนแม่ก็ไปรับจ้างเลี้ยงเด็กให้ร้านเสริมสวยที่อยู่ถัดจากร้านก๋วยเตี๋ยวเป็ดนั่นแหละ แม่ได้ค่าจ้างเป็นรายวัน พอได้ซื้อกับข้าวในแต่วัน

พ่อเลี้ยงส่งผมเรียนจนถึงมอต้น แต่ผลการเรียนของผมมันดันแย่ซะจนเขาไม่อยากจะส่งเสียต่อ

“เรียนก็ไม่ได้เรื่อง สอบตกเกือบทุกวิชา ขืนส่งมันเรียนต่อไปก็เปลืองเงินเปล่า เสียเวลาด้วย จบมอสามแล้วก็ออกมาช่วยกันทำมาหากินน่ะดีที่สุดแล้ว”

ผมเลยต้องออกจากโรงเรียนมาช่วยพ่อเลี้ยงทำงานตั้งแต่ตอนนั้น เวลาว่างผมชอบนั่งฟังเพลง ร้องเพลง แล้วก็แอบส่องชีวิตของน้องสาวข้างบ้าน อย่างหลังนี่คือสิ่งที่ผมชอบทำที่สุดแล้วก็ไม่เคยเบื่อเลย

วันนี้เธอตัดผมทรงใหม่

เสื้อตัวนี้เพิ่งใส่เป็นครั้งแรก

วันนี้มีกิ๊ฟติดผมอันใหม่ลายคิตตี้ น่ารักจัง สีชมพูดูเข้ากับเธอดีนะ

ยังคงชอบกินกูลิโกะป๊อกกี้รสตรอว์เบอร์รี่อยู่เหมือนเดิม เพิ่มเติมคือมีนมกล้วยเกาหลีที่เพิ่งออกใหม่ติดมือมาด้วย

วันนี้คนตัวเล็กออกมานั่งหน้าเศร้า สงสัยเพิ่งโดนป๊าดุมาเพราะทำคะแนนสอบได้ไม่ดี

ผมแอบสอดส่องชีวิตเธอ… โดยที่เธอไม่เคยรู้ตัวเลย

“ผึ้ง! นั่นย้ายโรงเรียนแล้วเหรอ” ผมเห็นเธอใส่ชุดนักเรียนที่แตกต่างจากเดิมมาสักพักแล้วล่ะ แต่เพิ่งจะมีโอกาสได้ถาม วันนี้บังเอิญมาเจอเธอตรงหน้าเซเว่นพอดี

“ก็ผึ้งขึ้นมอหนึ่งแล้วไงพี่เอ็ม ป๊าให้ผึ้งย้ายไปเรียนคอนแวนต์ เป็นไงชุดนักเรียนใหม่ของผึ้ง น่ารักหรือเปล่า” พูดพร้อมกับวางกระเป๋านักเรียนลง แล้วหมุนตัวไปมาอวดผม

“อืม น่ารักดีพี่ชอบ” เสื้อเชิ้ตแขนยาวแล้วผูกเนคไทแบบนี้ดูน่ารักดีนะ

“แล้วพี่เอ็มล่ะ ไม่ต้องไปโรงเรียนแล้วเหรอ” เธอเองคงจะแอบสังเกตชีวิตผมอยู่เหมือนกัน เพราะผมออกจากโรงเรียนมาได้สักพักแล้ว แต่จะตอบเธอไปว่ายังไงดีวะ

“เออ! พี่ไม่อยากไปแล้ว” พอได้ยินคำตอบห้วนๆ ของผมน้องสาวข้างบ้านก็เบ้ปากใส่ผมทันที

ทำไมวะ! คนที่ไม่ได้ไปโรงเรียนมันดูน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ

ตอนแรกผมคิดว่าเธอจะรังเกียจผมซะอีก แต่หลังจากเบ้ปากใส่ผมเสร็จก็หันมาส่งยิ้มกว้างให้ผมแทน

“ถ้างั้นก็แสดงว่าพี่เอ็มว่าง… งั้นพี่เอ็มช่วยผึ้งทำการบ้านวิชาศิลปะหน่อยสิ ผึ้งวาดรูปไม่สวย พี่เอ็มวาดรูปสวยดี” สาวหน้าหมวยพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ได้ยินแล้วผมถึงกับเคลิ้ม ยืนยิ้มกว้างโดยไม่รู้ตัว

“แล้วผึ้งรู้ได้ยังไงว่าพี่วาดรูปสวย” รู้ได้ยังไงวะ ผมไม่เคยวาดรูปให้เธอเลย

“ก็ผึ้งเห็นพี่เอ็มชอบเอาสีเทียนมานั่งวาดรูปตรงหลังกำแพงน่ะ วาดรูปคน รูปหมา รูปแมว รูปเป็ด สวยดี” พูดพร้อมกับเปิดกระเป๋าเพื่อล้วงหยิบสมุดวาดเขียนออกมาแล้วยื่นให้ผม

นี่เธอแอบดูผมผ่านทางบานหน้าต่างห้องของตัวเองเหรอวะ งั้นก็… ไม่ใช่แค่ผมที่แอบมองเธออยู่ฝ่ายเดียวสินะ

“ขอบใจนะที่ชม แต่พี่ไม่เคยวาดรูปเป็ด!”

“เหรอ งั้นผึ้งคงกินเป็ดตุ๋นมากไปจนตาฝาด”

พอรับสมุดวาดเขียนมาจากมือเล็กๆ ผมก็รีบเปิดดูข้างในทันที

“ฮะ ๆๆ นี่มันรูปอะไรกันวะ ตลกว่ะ” ฝีมือการวาดรูปของน้องสาวข้างบ้านนี่เข้าขั้นแย่… แย่มาก แย่ที่สุด

“พี่เอ็ม! ทำไมต้องหัวเราะดังขนาดนั้น” คนตัวเล็กทำหน้างอกระเง้ากระงอด พร้อมกับดึงสมุดวาดเขียนกลับคืนไป

“เออๆ หยุดขำก็ได้ พี่ไม่หัวเราะแล้ว เอามานี่เดี๋ยวพี่วาดให้” ผมเองก็กำลังเซ็งๆ อยู่พอดี

การได้วาดรูประบายสีหรือร้องเพลงเสียงดังๆ คือการระบายความเก็บกดภายในใจของผม ตอนเปิดน้ำฝักบัวเย็นๆ รดหัวแล้วร้องเพลงออกมาดังๆ มันทำให้ผมใจเย็นขึ้นมาก

“เอาสีไปด้วย” มือขาวสวยยื่นกล่องสีไม้กล่องใหญ่ให้ผมต่อ

“แล้วจะให้พี่วาดอะไร”

“อาจารย์บอกว่าให้วาดรูปตัวเอง”

“อ๋อ มิน่าล่ะ! ผึ้งก็เลยอยากให้พี่วาดให้ เพราะกลัวว่าถ้าผึ้งวาดเองแล้วอาจารย์กับเพื่อนในห้องจะดูไม่ออกว่าเป็นผึ้งใช่ไหม

คนตัวเล็กที่ถักเปียสองข้าง… เมื่อโดนผมพูดแทงใจดำก็ย่นจมูกใส่แล้วก็ยื่นมือมาทุบแขนผมใหญ่ ผมเลยคว้ามือเรียวเล็กขาวเนียนนั่นมาเกาะกุมไว้

“เดี๋ยวพี่วาดให้ แต่ผึ้งต้องมานั่งเป็นแบบให้พี่จนกว่าพี่จะวาดเสร็จ”