แฟนจ๋า คิดถึงแฟนจัง

“เจ็บไหมผึ้ง”

พี่เอ็มถามขึ้นมาทันทีที่เห็นฉันเดินออกมาจากห้องตรวจ โชคดีจังที่ยูนิฟอร์มของโรงเรียนคอนแวนต์หญิงล้วนเป็นเสื้อนักเรียนแขนยาวคอสูง มันก็เลยมองไม่เห็นว่ามีแผลตรงต้นแขน แบบนี้ก็รอดสายตาจากป๊า หม่าม้าแล้วก็ทุกคนในโรงเรียนไปได้

แต่เหนือสิ่งอื่นใดก็คือฉันจะได้ไม่ท้อง

เฮ้อ! โล่งอกไป

หมอบอกว่ามันอาจจะบวมๆ อยู่เป็นอาทิตย์ และอาจจะมีน้ำหนักขึ้นด้วย ปัญหาในตอนนี้ก็คือฉันต้องคอยระวังไม่ให้ป๊ากับหม่าม้ารู้เรื่องนี้อย่างเด็ดขาด ไม่งั้นฉันจบแน่ แล้วจบไม่สวยซะด้วย

“ตอนฝังหมอฉีดยาชาก่อนน่ะ ผึ้งก็เลยไม่เจ็บ แต่เจ็บตอนฉีดยาชานะพี่เอ็ม”

เมื่อได้ฟังฉันพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน คนตัวโตกว่าก็พุ่งเข้ามากอดฉันไว้แนบแน่น

“จะกอดผึ้งทำไมพี่เอ็ม ปล่อย! อายคน”

เราอยู่กันในคลินิกสูตินรีเวช มันไม่ใช่ที่ของหนุ่มสาวที่จะมากกกอดพลอดรักกันซะหน่อย

“ก็พี่ไม่อยากเห็นผึ้งเจ็บ” พูดพร้อมกับกระชับอ้อมกอดให้แน่นกว่าเดิม

“ผึ้งไม่เห็นต้องแคร์คนอื่นเลย คนเป็นแฟนกัน ยืนกอดกัน ก็ไม่เห็นจะแปลก” ยื่นฝ่ามือสากๆ มาลูบผมของฉันอย่างอ่อนโยน พร้อมสบสายตาอย่างเป็นห่วงเป็นใย

นี่รู้จักอ่อนโยนเป็นกับเขาด้วยเหรอพี่เอ็ม

“ในเมื่อฝังยาเสร็จแล้ว เราก็กลับกันเถอะผึ้ง พี่จ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว” พูดพร้อมกับจูงมือฉันออกไปจากคลินิก สวมหมวกกันน็อคให้ฉันจากนั้นก็รีบขึ้นสตาร์ทรถทันที พอฉันขึ้นนั่งประจำที่ก็บิดรถพาฉันกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

“พี่เอ็ม ผึ้งลงตรงป้ายรถเมล์นะอย่าลืม” ฉันรีบบอกก่อนที่พี่เอ็มจะเลี้ยวเข้าไปในซอย แต่พี่เอ็มก็ไม่ยอมหยุดรถ

“พี่เอ็ม จอดรถให้ผึ้งลงเดินกลับบ้านเดี๋ยวนี้!”

ฉันทุบแผ่นหลังแกร่งพร้อมออกคำสั่งเสียงแข็ง ถ้าขืนปล่อยให้ขับต่อไปเดี๋ยวก็ถึงบ้านฉันกันพอดี แล้วป๊าก็เห็นเข้า… หมดกัน!

“ไม่ต้องห่วงหรอกผึ้ง ป๊าไม่เห็นหรอกน่า” รีบบอกพร้อมกับชะลอรถ

“ก่อนถึงร้านก๋วยเตี๋ยวป๊าผึ้ง มันจะมีต้นไม้ต้นใหญ่อยู่ เมื่อตอนสายๆ พี่ลองมายืนเล็งดู ถ้าจอดตรงนั้น ต้นไม้มันจะบังพอดี ไม่มีใครเห็นเรา”

นี่ถึงกับมาสำรวจเส้นทางเลยเหรอเนี่ย

“พี่ไม่อยากให้ผึ้งเดินไกล พี่จอดตรงหลังต้นไม้แล้วผึ้งก็ค่อยเดินกลับบ้านก็แล้วกันนะ”

เมื่อพี่เอ็มจอดรถตรงต้นไม้ใหญ่ใกล้ๆ บ้านฉัน ฉันก็รีบก้าวลงมา จากนั้นเขาก็บิดมอเตอร์ไซค์กลับไปที่บ้านของตัวเองอย่างรวดเร็ว

“อ้าวผึ้ง กลับมาแล้วเหรอ รถติดเหรอวันนี้กลับช้าจัง” ป๊าดูโล่งใจที่เห็นฉันกลับถึงบ้านซะที

“ค่ะป๊า เอ่อ… ผึ้งหิวก็เลยแวะซื้อขนมตรงเซเว่นหน้าปากซอยด้วยน่ะป๊า” พูดพร้อมกับยกถุงขนมที่พี่เอ็มซื้อมาฝากให้ป๊าดูพร้อมยิ้มกว้างอย่างไม่ให้มีพิรุธ

“งั้นผึ้งช่วยเก็บร้านนะป๊า ป๊าไปพักเถอะ” ฉันรีบพูดขึ้นมาอย่างเอาอกเอาใจ วางกระเป๋านักเรียนแล้วกุลีกุจอช่วยเก็บของตามประสาเด็กที่เพิ่งไปทำความผิดมา พอเหลือบมองไปตรงหน้าร้านก็เห็นพี่เอ็มยืนยิ้มมองอยู่

จริงๆ แล้วฉันแอบรู้สึกผิดกับป๊า นี่ถ้าวันนี้ป๊ารู้ว่าฉันทำข้อสอบเก็บคะแนนไม่ได้คงจะผิดหวังน่าดู

ไม่เป็นไร เดี๋ยวคืนนี้ฉันค่อยตั้งใจอ่านหนังสือใหม่ก็แล้วกัน!

หลังจากช่วยป๊าเก็บร้านเสร็จ ฉันก็ขึ้นห้องมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แผลตรงต้นแขนฉันมันชัดเจนมาก ก็เลยต้องเลือกใส่เสื้อแขนยาวไปก่อน

เมื่อร่างเล็กบอบบางนั่งลงตรงโต๊ะอ่านหนังสือแล้วหยิบหนังสือฟิสิกส์ขึ้นมาเปิดอ่านทบทวนได้ไม่ถึงห้านาที เสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดจังหวะ

“มีอะไรอีกล่ะพี่เอ็ม” จะใครซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่ไอ้พี่เอ็มคนหื่น

“แฟนจ๋า คิดถึงแฟนจัง” โอ๊ย! เสียงออดอ้อนแบบนี้ได้ยินแล้วขนลุกเลย

“พูดแบบปกติเถอะพี่เอ็ม ผึ้งขอร้อง” แกล้งพูดห้วนๆ ใส่โทรศัพท์ ไม่อยากจะอ่อนโยนและอ่อนหวานกับเขา

“ผึ้งไม่คิดถึงพี่เหรอ เปิดหน้าต่างแล้วโผล่หน้ามาให้พี่เห็นหน่อยสิ” ใช่ค่ะ! รีบลุกขึ้นจากโต๊ะเพราะแพ้ลูกอ้อนของพี่ชายข้างบ้าน จากนั้นก็เลื่อนบานกระจกหน้าต่างแล้วยื่นหน้าออกไป ส่งยิ้มหวานให้คนร่างใหญ่ที่กำลังออกกำลังกายอยู่ตรงสวนหย่อมหลังบ้าน

หน้าเข้ม กล้ามแน่น แข็งแรง เปลือยท่อนบน สวมกางเกงบอลตัวบางๆ แค่ตัวเดียว มือหนึ่งยกดัมเบล ส่วนอีกมือก็ถือโทรศัพท์ไว้แนบหู พอเห็นหน้าหวานๆของฉันก็ส่งยิ้มหื่นๆ มาให้ทันที

“ไหนผึ้งบอกว่าจะดูดเอ็นให้พี่ไง พี่ก็รออยู่” คนตัวโตทวงคำพูดที่ฉันบอกเอาไว้เมื่อตอนที่เขาไปรับฉันที่โรงเรียน และฉันก็ลืมมันไปแล้ว!