บทที่ 7 อะไรที่มันชัดเจนยากจะพูด (4)

ดวงตากลมโตมองไปข้างหน้าและเบนสายตาไปมองที่ทะเลก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาเมื่อพบว่าต่อให้เดินไปอีกก็คงไม่เลิกคิดเป็นแน่ พลันก็เพิ่งรู้ตัวว่าคนที่กำลังคิดอยู่ในหัวหายไปนานแล้ว คิดได้ดังนั้นก็หมุนเท้าเตรียมหันหลังกลับ ไม่วายบ่นคนที่ทำให้ต้องเดินมาไกลเช่นนี้ ซ้ำยังหายไปนาน

“หายไปไหน ไม่ยอมบอกแบบนี้มันน่าหงุด...”

คำพูดในท้ายประโยคถูกกลืนลงคอพร้อมกับเท้าที่หยุดชะงักอัตโนมัติ ดวงตาจ้องมองไปข้างหน้า สบสายตาสีอำพันนิ่งราวโดนสาป ร่างกายแข็งทื่อไปเสียดื้อ ๆ หญิงสาวยืนหันหน้าเผชิญ มือเล็กที่ถือรองเท้ากระชับแน่น แสงสีส้มทองที่สะท้อนลงบนตัวชายหนุ่มซึ่งยืนส่งยิ้มละมุนมาให้จนใจสั่นหวั่นไหว

เขาช่างดูอ่อนโยนและอบอุ่นจัง

“ขอโทษนะครับที่หายไปนาน”

แหนะ ยังมีครับลงท้ายมาอีก ถ้าไม่มีเสียงคลื่นเสียงลมอีกฝ่ายคงได้ยินเสียงหัวใจของเธอที่เต้นแรงจนมันจะหลุดออกมาอยู่แล้วกระมัง ไม่เลย เธอไม่เคยชินเลยเสียที

ดาเมจแรงอะไรขนาดนี้คะพ่อคุณคนหล่อ

เขาช่างเป็นผู้ชายที่อันตรายต่อหัวใจของเธอเสียจริง

“…”

“...หนูเอม หนูเอมครับ”

เซนนิก้าเบือนหน้าเข้าหาทะเลพลางยิ้มขันน้อย ๆ อย่างเอ็นดูอีกฝ่ายที่ตัวแข็งทื่อจนไม่รู้สึกตัวเช่นนี้ก่อนจะหันกลับมาเรียกด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม แต่สาวเจ้าก็ยังไม่ไหวตัว จนเขาต้องยื่นมือไปเกลี่ยผมทัดหู และวางมือทาบลงบนแก้มนุ่ม เชอเอมถึงได้รู้สึกตัว กะพริบตาถี่หลุบสายตามองมือหนาอุ่น

“พี่ไม่ใช่เมดูซ่าหรือพ่อมดนะครับ”

“คะ? เอ่อ เมดูซ่ากับพ่อมดเกี่ยวอะไรด้วย” คิ้วเรียวสวยขยับขมวดเข้าหากัน ถามออกไปเมื่อตั้งสติได้

“ได้ยินว่าเป็นคนเก่งหัวไว ทำไมทีนี้กลายเป็นคนหัวช้าไปได้ล่ะ หืม” มือใหญ่ผละออกจากแก้ม ยกขึ้นมาวางบนศีรษะออกแรงโยกเบา ๆ อย่างเอ็นดู พลางโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้เล็กน้อยเพื่อมองหน้าสาวเจ้าให้ชัดขึ้นเมื่อแสงตอนนี้เริ่มมืดลงมาก

“ก็ใครกันล่ะคะ ทำเบลอไปหมดแล้ว” เธอกล่าวโทษพลางจ้องสบตาอีกฝ่าย

“แล้วสิ่งนี้พอจะไถ่โทษได้หรือเปล่า” เขาพูดพลางยกมืออีกข้างขึ้นพร้อมคลายออก เผยให้เห็นสร้อยจี้เพชรตกมาอยู่ในระดับสายตาของสาวเจ้า

“ไปซื้อมาตลอดไหนคะ” เธอมองพลางถามด้วยความใคร่รู้

“พี่สั่งทำกับคนออกแบบของบริษัทเอม ว่าจะให้ตอนกินข้าวแต่ก็ลืม เลยกลับไปเอามา” ชายหนุ่มให้คำตอบ ทว่าชั่วครู่ที่ดวงตาคมไหววูบเมื่อระหว่างที่เขาเดินกลับไปเอาสร้อยจี้เพชรสีแดงเส้นนี้

สิ่งที่เขาอยากลืมแล้วใช้ชีวิตอยู่ที่นี่กำลังค่อย ๆ ย้ำเตือนให้เขา...กลับไป

“เพชรสีแดงด้วย รวยจังเลยนะคะ” เธอแซวเขาอย่างเขินอาย

“พี่ใส่ให้” เขาพูดพลางเดินอ้อมมาอยู่ข้างหลังแล้วสวมใส่สร้อยให้กับเธอ เดินกลับมายืนอยู่ข้างหน้าสาวเจ้า

“จะเก็บรักษาเอาไว้อย่างดีเลย” เธอพูดด้วยรอยยิ้ม เงยหน้าจากสร้อยขึ้นมามองคนเห็น

“ชอบขนาดนั้นเชียว กลับห้องกันเถอะ เดี๋ยวคนแถวนี้เบลอจนหลงทางเดินเข้าห้องคนอื่นแล้วจะยุ่ง พี่หึงแรงนะ เดี๋ยวน้องเอมจะลุกไม่ไหว” เขาหัวเราะในลำคออย่างขบขันสาวเจ้าที่ย่นจมูกให้กับคำพูดของเขา ก่อนจะแกล้งพูดเย้าให้อีกฝ่ายชักสีหน้าใส่ในท้ายประโยค

ทั้งน่ารักทั้งน่าเอ็นดู

ชายหนุ่มไม่ได้พูดเรื่อยเปื่อยไปเท่านั้น แต่ยังลดมือจากศีรษะของหญิงสาวมากุมมือสอดนิ้วทั้งห้าประสานกับนิ้วเรียวเล็ก กอบกุมพาเดินกลับไปทางที่พักเมื่อแสงเริ่มมืดมากกว่าเดิม แววตาลุ่มลึกหลุบมองมือใหญ่ที่กอบกุมพาเดินกลับ พลันรอยยิ้มระบายกว้างขึ้นอย่างเผลอตัว นึกสนุกอยากก้าวเดินให้ตรงจังหวะคนตัวสูงที่คอยลอบสังเกตจนต้องเดินช้าให้เธอก้าวจนทัน พลางอดยิ้มไม่ได้กับความน่ารัก

เธอยิ้มดีใจเมื่อก้าวจนทันอย่างไม่รู้ตัว และปล่อยให้เขาพาเดินกลับห้องพัก สายตาที่มองเท้าก็แหงนขึ้นมามองแผ่นหลังกว้างที่เธอทั้งจิกทั้งข่วน สัมผัสมาเกือบตลอดคืน

คนอะไรเรียกตัวเองว่า ‘พี่’ ได้อบอุ่นจนใจเจ็บเพราะหวั่นไหว หนำซ้ำเรียกคนอื่นด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มไม่พอ ยังมาเรียก ‘น้องเอม’ ให้รู้สึกถึงความอ่อนโยนเข้าไปอีก ก่อนหน้านี้คลับคล้ายคลับคลาว่าจะได้ยินเขาเรียกเธอว่า ‘หนูเอม’ ไม่เคยมีใครเรียกเธอเช่นนี้มาก่อน แม้แต่อดีตแฟนเก่า หรือพ่อแม่ แม้แต่อัฐพลก็ไม่เคยเรียกเธอได้อบอุ่นอ่อนโยนเท่านั้น เรียกแต่ชื่อที่ให้ความรู้สึกปกติธรรมดาของความสัมพันธ์คนในครอบครัวทั่วไปที่ไม่ค่อยมีโมเมนต์น่ารัก

เป็นไมโครเวฟหรือไงนะ จะอบอุ่นไปถึงไหน ขนาดไมโครเวฟยังมีหยุด แต่ทำไมเขาถึงได้อุ่นมันเสียตลอดเวลาจนจะรับมือกับความหวั่นไหวไม่ไหวแล้ว

คนอะไรดาเมจแรงจนเล่นงานคุณหนูเชอเอมได้อยู่หมัด