บทที่ 7

ซายน์...

ตอนนี้ฉันนั่งตัวลีบอยู่บนรถด้วยความอึดอัดใจ เห้อออฉันคิดถูกคิดผิดที่ตกลงมาทำงานกับพอสตามที่แม่ของฉันกับอาแพรวบอก เพราะตั้งแต่เดินออกจากบ้านจนกระทั่งตอนนี้พอสยังไม่คุยกับฉันสักคำ มองหน้ากันก็แค่แว๊บเดียวเท่านั้นหรือฉันต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อน หมายถึงเริ่มพูดคุยก่อนน่ะเพราะจะหวังให้พอสพูดคงเป็นไปได้ยาก

"เอ่ออ วันนี้พี่ต้องทำอะไรบ้างเหรอ"

"ไม่รู้"

"ห๊ะ ไม่รู้"

"อืม"

"แล้ว.."

"ที่ไม่รู้เพราะหน้าที่ของผู้ช่วยมันไม่เคยมีและไม่มีความจำเป็นอะไรผมก็เลยไม่รู้ว่าผมจะต้องให้พี่ทำอะไรบ้างเพราะทุกอย่างผมกับคนในโรงงานก็ทำกันได้ไม่จำเป็นต้องมีผู้ช่วยให้มันยุ่งยากใจ"

"อ่อตกลงแล้วพี่เป็นความยุ่งยากใช่ไหม"

"ก็แล้วแต่จะคิดผมพูดไปแล้ว" เขาตอบหน้าตายมากจนฉันคิดว่าฉันจะให้เขาจอดรถแล้วฉันจะโบกสามล้อกลับบ้าน

"นายเหมือนจะไม่พอใจพี่มากเลยนะที่พี่มาช่วยงาน"

"แล้วพี่จะให้ผมชอบพี่งั้นเหรอ"

"........" พูดแบบนี้แล้วจะให้ฉันตอบกลับไปว่าไงล่ะ เออใช่พี่อยากให้นายชอบพี่ ไม่ได้หรอกพูดไม่ได้ถึงแม้จะเป็นความจริงในใจของฉันก็ตาม

"ที่ผมยอมให้พี่มาทำงานเป็นผู้ช่วยเพราะม๊าของผมขอร้องไม่ใช่ว่าต้องการ"

"แล้วนายไม่คิดว่าพี่จะช่วยทำให้นายเหนื่อยน้อยลงล่ะ"

"เหอะ เหนื่อยมากกว่าเดิมสิไม่ว่า"

"นาย!!!"

"คนไม่รู้งานแบบพี่จะทำอะไรเป็น ไม่พ้นที่ผมต้องคอยสอนอีก แม่งเสียเวลาทำงานเข้าไปอีก"

"นายดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะพอส"

"ก็ดูถูกไง ดูผิดที่ไหน" เขากวนโมโหฉันมากจนฉันอยากจะหนีกลับบ้านไม่ทงไม่ทำมันแล้วงานน่ะเพราะต่อให้ฉันไม่ต้องทำงานอะไรฉันก็มีกินมีใช้

"งั้นนายก็จอดรถเดี๋ยวนี้ฉันจะกลับบ้าน ฉันจะไปบอกแม่เองว่าฉันไม่อยากทำงานแล้ว"

"หึ ลูกคุณหนูโดนว่านิดว่าหน่อยก็ทนไม่ได้จะกลับบ้านไปฟ้องพ่อฟ้องแม่"

"นี่นายว่าฉันขี้ฟ้องงั้นเหรอ"

"ก็รู้อยู่แก่ใจจะถามเพื่อ"

"นายมันนิสัยไม่ดี"

"แล้วพี่ล่ะดีมากนักหรือไง ถึงเอาเรื่องผมกับตะวันไปบอกม๊าจนทำให้ม๊าคิดว่าผมจะไปแย่งตะวันมาจากไอ้ซันน้องชายแสนดีของพี่"

"พี่..." ฉันพูดไม่ออกเพราะมันคือเรื่องจริง คือฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดให้เขาดูแย่ดูไม่ดี คือวันก่อนตอนที่ฉันไปทำขนมจีบบ้านเขาอาแพรวก็ถามฉันถึงซันฉันก็บอกอาแพรวไปว่าตอนนี้ซันมันกำลังเฮิร์ทหนักและตามง้อตะวันอยู่ก็แค่นั้นเอง

"หึ ถึงกับพูดไม่ออกเลยงั้นดิ ผมจะบอกอะไรให้นะต่อให้ไอ้ซันมันจะง้อตะวันสำเร็จหรือไม่ผมก็จะยังรักและหวังดีกับตะวันมันเหมือนเดิมเพราะผมรักตะวัน ตะวันคือรักแรกและรักเดียวของผม" น้ำเสียงจริงจังของเขาทำให้ฉันแทบอยากจะร้องไห้ ฉันคงไปแทนที่ของตะวันไม่ได้ต่อให้ฉันพยายามแค่ไหนก็ตาม

ที่โรงงาน...

"ลงมาดิจะนั่งอยู่บนรถอีกนานไหมผมต้องไปทำงาน" พอสเดินมาเปิดประตูรถฝั่งฉันแล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิดแล้วรีบคว้ากระเป๋าสะพายแล้วลงจากรถแต่ด้วยความที่ฉันรีบและบวกกับรถของเขามันสูงมากทำให้ฉันก้าวขาพลาดไปหน่อย

"ว๊ายยย"

"เห้ยยยย!!!" แต่คงไม่หน่อยหรอกมั้งเพราะตอนนี้ตัวของฉันถลาพุ่งลงไปข้างหน้าแต่โชคดีที่พอสรับร่างของฉันเอาไว้ได้ทันทำให้ตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมแขนของเขาอย่างไม่ได้ตั้งใจโดยที่มือของฉันโอบไปที่คอของเขาอย่างลืมตัวส่วนเขาก็เอามือโอบเอวของฉันไว้ มันทำไมอบอุ่นแบบนี้นะ ฉันอยากอยู่แบบนี้ไปนานๆแต่...

"ปล่อยมือออกจากคอผมได้แล้ว" เสียงทุ้มลึกเอ่ยจนทำให้ฉันได้สติรีบคลายมือออกแทบไม่ทั้น

"อะ เอ่อออ ขอโทษที"

"มากันแล้วเหรอจ๊ะเด็กๆ เข้ามาข้างในกันก่อนลูก" อาแพรวเดินกางร่มมารับฉันกับพอสที่ลานจอดรถเพราะตอนนี้แดดแรงมากทั้งที่เพิ่งจะสิบโมงเอง

"ผมเข้าโรงงานก่อนนะครับม๊า" พูดจบพอสก็เดินไปทางด้านหลังซึ่งเป็นโรงงานฝ่ายผลิตส่วนด้านหน้าเป็นร้านขายวัสดุก่อสร้างขนาดใหญ่อาแพรวจูงมือฉันไปที่ร้านแทน

"อาว่าตอนนี้ในโรงงานคงจะร้อนเราไปนั่งพักกันที่ห้องทำงานของตาพอสดีกว่านะน้องซายน์"

"เอ่อแล้วซายน์ไม่ต้องไปทำงานกับพอสเหรอคะ" ฉันถามอาแพรวอย่างงงๆเพราะนี่ฉันไม่ได้มาเที่ยวฉันมาทำงาน

"วันแรกยังไม่ต้องทำอะไรมากหรอกลูกวันนี้น้องซายน์ก็เดินดูอะไรๆไปพลางๆก่อนก็แล้วกันจะได้รู้ว่าอะไรอยู่ตรงไหนแผนกไหนทำอะไรบ้างส่วนโรงงานยังไม่ต้องเข้าไปหรอกเพราะมันมีแต่ฝุ่น"

"เอ่อ เอางั้นก็ได้ค่ะ" ฉันคิดว่าฉันจะเดินดูภายในร้านก่อนก็ได้ว่ามีอะไรให้ฉันพอที่จะช่วยทำได้บ้างซึ่งเอาจริงๆจะเรียกว่าร้านก็ไม่ได้นะเพราะมันใหญ่มากเรียกว่าห้างยังได้เลยเพราะมีสองชั้นซึ่งพอฉันเดินไปโดยมีอาแพรวคอยแนะนำในส่วนต่างๆด้วยตัวเองระหว่างทางก็มีพนักงานยกมือไหว้ฉันด้วยฉันรีบรับไหว้แทบไม่ทันเพราะที่นี่มีพนักงานเยอะมากเป็นร้อยๆคน

"นุชจ๊ะมานี่หน่อยจ่ะ"

"คุณแพรวมีอะไรให้นุชรับใช้คะ"

"นุชจ๊ะนี่น้องซายน์นะคงพอจะจำได้"

"จำได้ค่ะคุณหนูซายน์ลูกสาวของคุณอาทิตย์กับคุณน้ำฝน"

"จ๊ะ คือตั้งแต่วันนี้น้องซายน์จะมาทำงานที่นี่ในตำแหน่งผู้ช่วยของตาพอสนะ"

"อ่อค่ะ"

"น้องซายน์จ๊ะนี่พี่นุชนะเป็นผู้จัดการของที่นี่"

"สวัสดีค่ะพี่นุช" ฉันยกมือไหว้พี่นุช

"ไม่ต้องไหว้พี่ก็ได้ค่ะคุณซายน์"

"ไม่ต้องเรียกซายน์ว่าคุณก็ได้ค่ะพี่นุช พี่นุชเรียกซายน์เฉยๆดีกว่าซายน์อายุน้อยกว่าพี่นุชตั้งหลายปี" ฉันบอกพี่นุชไปเพราะฉันไม่ชอบให้ใครมาเรียกฉันว่าคุณสักเท่าไหร่เพราะขนาดแม่บ้านที่บ้านฉันยังไม่ให้เรียกเลยเพราะแต่ละคนก็อายุมากกว่าฉันกันทั้งนั้น

"ถ้างั้นพี่ขอเรียกว่าน้องซายน์ได้ไหมคะ"

"ได้เลยค่ะ^^"

"คืองี้นะนุช คือว่าฉันน่ะอยากจะให้น้องซายน์มาเรียนรู้งานที่นี่เอาเท่าที่จำเป็นก็พอไม่ต้องทุกแผนกก็ได้ไม่งั้นจะเหนื่อยเพราะโรงงานของเรามันใหญ่มากเอาแค่พอรู้เล็กๆน้อยๆก็พอเพราะในอนาคตน้องซายน์จะมาเป็นเจ้าของที่นี่ร่วมกับตาพอส"

"อาแพรวคะ" ฉันไม่คิดว่าอาแพรวจะพูดแบบนี้กับพี่นุชเพราะมันเหมือนกับว่าท่านจะให้ฉันกับพอสลงเอยกันให้ได้โดยที่ท่านไม่รู้เลยว่าลูกชายของท่านพูดอะไรกับฉันบ้างตอนที่นั่งรถมา

"เข้าใจแล้วค่ะ แปลว่าน้องซายน์จะมาเป็นลูกสะใภ้ของคุณแพรวใช่ไหมคะ^^"

"ใช่แล้วจ่ะ^^"

พอส...

ผมยืนฟังแม่พูดกับพี่นุชผู้จัดการโดยมีซายน์ยืนเขินอยู่ข้างๆ หึ คิดว่ามันจะเป็นไปได้งั้นเหรอเรื่องที่จะให้ผมกับพี่ไอ้ซันแต่งงานกันผมคนนึงล่ะที่จะไม่ยอมหัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่แต่ง ถ้าผมจะแต่งงานกับใครสักคนผมจะต้องเลือกเองและคนๆนั้นก็ต้องเป็นคนที่ผมรัก

"ม๊าครับ"

"อ้าวตาพอสมาตั้งแต่เมื่อไหร่ลูก"

"ก็มาพอที่จะทันได้ยินม๊าพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องที่มันไม่มีทางเป็นไปได้ยังไงล่ะครับ" ผมพูดกับแม่แต่สายตาของผมจ้องไปที่คนที่ผมไปรับมาจากบ้านเมื่อเช้าที่ตอนนี้เอาแต่ยืนก้มหน้า

"ตาพอส!!" เสียงของแม่ฟังดูก็รู้ว่ากำลังไม่พอใจในสิ่งที่ผมพูดออกไป แล้วไงในเมื่อมันคือความจริง

"ผมจะมารับผู้ช่วยของผมไปดูเค้าทำงานในโรงงาน เชิญครับคุณผู้ช่วยกิตติมศักดิ์เชิญไปทำงานได้แล้วครับ" จะบอกว่าผมพูดประชดซายน์ก็ได้นะเพราะผมประชดจริงๆ ผมไม่แคร์หรอกนะว่าแม่จะให้เงินเดือนซายน์เท่าไหร่แต่ในเมื่อตอนนี้มันเป็นเวลาทำงานเธอก็ต้องทำไม่ใช่เดินตากแอร์ลอยไปลอยมาแบบนี้

โอ๊ยเริ่มสงสารพี่ซายน์แล้ว ไหนใครทีมพี่พอสคนอบอุ่นบ้างยกมือค่าาา55555

พี่พอสคนเดิมคนดีหายไปไหนนะ >//<