Chapter 7 น้ำแรกของผม

Chapter 7

น้ำแรกของผม

           

            “ทำไมของนายมันถึงได้ขนาดใหญ่ขึ้นมาแบบนี้ล่ะเจย์เดน มันนุ่มมือด้วย”

            พี่แป้งบีบนวดเค้นคลึงอย่างลืมตัวขยับมือลูบไล้ไปมาจนผมเริ่มรู้สึกแปลกๆ มันบอกไม่ถูกเหมือนจะจั๊กกะจี้ แต่ก็ไม่ใช่  ผมจะหายใจไม่ทั่วท้องเสียแล้วสิ มันพูดไม่ถูกจริงๆในตอนนั้น และแล้ว

            “อุ๊ย.. เจย์เดนนายมันแข็งอ่ะและก็ใหญ่ขึ้นด้วย”

            พี่แป้งทำน้ำเสียงตื่นเต้นแต่ก็ยังกำไว้ไม่ปล่อย ผมเองก็ตกใจและอายนิดๆ ที่น้องชายผมมาแข็งตัวในมือพี่แป้ง และผมก็อยากให้พี่แป้งเล่นกับน้องชายผมต่อ ทำไงดีนะ ดราม่าเป็นเด็กน้อยอีกสักรอบอีกกว่า

            “ฮือ.. พี่แป้ง ผมเป็นอะไรเนี่ย ทำไมมันเป็นแบบนี้ล่ะ มันป่วยเป็นอะไรหรือเปล่า ผมจะตายไหม ฮือ”

            “เอ่อ.. เจย์เดนนายไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยหรือ”

            พี่แป้งถามผมเสียงตะกุกตะกัก

            “ไม่เคย พี่แป้งช่วยผมด้วย ผมยังไม่อยากตาย ฮือ ฮือ”

            บีบเข้าไปน้ำตาอ่ะ เพราะไม่ใช่แค่ผู้ชายเท่านั้นหรอกนะที่แพ้น้ำตาผู้หญิง ผู้หญิงอย่างพี่แป้งก็แพ้น้ำตาผู้ชายเช่นกัน

            “ใจเย็นเจย์เดน นายไม่ได้ผิดปกติอะไร มันเป็นธรรมชาติของผู้ชาย เดี๋ยวมันก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม”

            “มันจะเหมือนเดิมจริงเหรอ พี่แป้งช่วยหน่อย”

            “นายลองค่อยๆ ลูบจัดการของนายเองสิ”

            พี่แป้งทำท่าจะปล่อยมือ ผมรีบตะครุบมือพี่แป้งไม่ให้ปล่อย เพราะผมอยากรู้ว่าถ้าพี่แป้งทำต่อ ผมอยากรู้ว่าผมจะรู้สึกอย่างไร

            “ไม่เอา พี่แป้งทำให้ผมหน่อย ทำให้น้องเจย์เดนหน่อยนะครับ”

            เวลาผมอยากได้อะไร ผมก็จะใช้วิธีนี้ทำการอ้อนพี่แป้งรับรองสำเร็จทุกครั้งเพราะพี่แป้งจะแพ้ทางผมเมื่อผมแทนตัวเองว่า “น้องเจย์เดน”

            พี่แป้งนั่งบนเก้าอี้มือกอบกุมเจ้าลูกชายผม เงยหน้าชายตามองผม “แม่เอ๊ย เซ็กซี่ชะมัด” แล้วพี่แป้งก็เริ่มขยับมืออีกครั้งด้วยท่าทางเงอะงะ แต่สักพักก็เริ่มเข้าที่ พี่แป้งรูดเข้ารูดออก ตอนนั้นผมรู้สึกเริ่มหายใจไม่สะดวกไม่เป็นจังหวะ ทุกครั้งที่พี่แป้งขยับมือ ผมรู้สึกวูบวาบไปทั้งร่างกาย ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ของผมแต่รวมรวมแล้วผมก็ว่ามันรู้สึกดีนะ เอาเป็นว่าผมโคตรชอบความรู้สึกตอนนี้เลย

            “โอ๊ว..พี่แป้งทำไมผมอึดอัดแบบนี้ล่ะ ผมจะฉี่แตกแล้ว อ่าห์”

            แล้วผมก็เกร็งกระตุกตัวพ่นน้ำสีขาวขุ่นมาเต็มมือพี่แป้ง พี่แป้งยังคงรูดต่อจนไม่มีน้ำพ่นออกมาจากเจ้าเจย์เดนน้อยแล้ว ผมมองหน้าพี่แป้งที่ตอนนี้หน้าแดงแป๊ด แล้วเมื่อผมพ่นน้ำออกมามันก็รู้สึกสบายตัวดีเหมือนกัน

            “ผมฉี่ใส่พี่แป้ง แต่ทำไมฉี่ผมเป็นสีนี้ล่ะ”

            พี่แป้งน่าจะรู้ว่ามันคืออะไร ได้แต่หน้าแดงแล้วไล่ให้ผมใส่กางเกงแล้วพี่แป้งก็เดินเข้าไปล้างมือในห้องน้ำ ตอนเดินออกจากห้องน้ำมาพี่แป้งก็ยังหน้าแดงอยู่

            “พี่แป้งนวดเก่งที่สุดเลย ตอนนี้จู๋ผมเป็นปกติแล้ว ต่อไปผมจะมาให้พี่แป้งนวดให้อีกนะ”

            “ไม่ต้องเลยเจย์เดน แล้วอย่าไปเล่าเรื่องวันนี้ให้ใครฟังนะ”

            “ทำไมล่ะ ทุกคนจะได้รู้ว่าพี่แป้งนวดจู๋เก่ง”

            “ไม่ได้นะเจย์เดน ถ้านายปากโป้งไปเล่าให้ใครฟังแม้แต่คนเดียว พี่จะไม่คุยกับนายอีกต่อไป แล้วนายก็ห้ามเข้ามาในบ้านพี่ด้วย”

            “โอเค น้องเจย์เดนจะไม่บอกใครว่าพี่แป้งนวดจู๋เก่ง จะเป็นความลับของเราสองคนนะครับ จุ๊บ”

            ผมขโมยจุ๊บแก้มแดงๆ ของพี่แป้งไปหนึ่งที

            “เด็กบ้าเด็กทะลึ่ง”

            พี่หยิกที่แขนผมไปอีกที ผมก็เล่นใหญ่ร้องเสียเสียงดัง

            “โอ๊ย..”

            แล้วผมก็เข้าไปนัวเนียคลอเคลียกับพี่แป้ง มันเป็นความสุขของเด็กผู้ชายคนนี้จริงๆ แล้วพอผมโตขึ้นผมถึงได้รู้ว่าความรู้สึกที่ผมเป็นตอนที่พี่แป้งนวดจู๋ให้ผมตอนนั้นหรือภาษาตอนนี้ “ชัก” ให้ผม เขาเรียกว่าอาการ “เสียว”

            เป็นไงละ ความเสียวครั้งแรกของผมก็เสร็จด้วย “มือของพี่แป้ง” แล้วแบบนี้น้องเจย์เดนคนนี้จะไปไหนรอดละครับ

หลังจากเหตุการณ์ที่ผมไปเล่นแผลงแผลง ถอดกางเกงโชว์เจย์เดนน้อยแล้วส่ายเอวให้พี่แป้งลูบคลำจับเล่น จนผมเสียวกระสันสั่นเทิ้มไปทั้งตัวพ่นน้ำแรกของชีวิตออกมาใส่เต็มมือพี่แป้ง

ตอนนั้นผมยอมรับว่าผมตกใจมากเพราะผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร รู้อย่างเดียวว่าผมรู้สึกดีกับมันมาก มีความสุขและฟินมากจริงๆ หลังจากนั้นผมก็เริ่มเล่นกับเจ้าลูกชายผมบ่อยขึ้น ทำคล้ายๆกับพี่แป้งทำให้ ทำไปนึกถึงหน้าพี่แป้งไปแค่นี้หนอนน้อยของผมก็แปลงร่างเป็นเจ้างูยักษ์แล้วพ่นพิษสีขาวขุ่นออกมาทุกครั้ง  ผมทำทุกวันจนติดเป็นนิสัย บางวันผมรู้สึกเสียวจัดถึงกับครางชื่อพี่แป้งออกมาก็มี แค่คิดก็อายแล้ว แต่มันก็เสียวไม่สุดนี่ถ้าได้พี่แป้งทำให้ผมคงขึ้นถึงสวรรค์ชั้นสูงกว่านี้

ผมเคยนึกอยากเดินเข้าไปให้พี่แป้งทำให้ แต่ผมก็เริ่มรู้แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้เพราะผมก็โตเกินที่จะทำตัวอะโนเนะไร้เดียงสาอ้างว่า “ไม่รู้ ไม่รู้” เหมือนก่อนซึ่งมันทำไม่ได้แล้ว และผมก็ยังรู้สึกว่าพักหลังมานี้พี่แป้งเริ่มทำตัวเหินห่างจากผม ไม่ค่อยมีเวลามาเล่นกับผมเหมือนเก่า อาจเป็นเพราะพี่แป้งขึ้นเรียนชั้นมัธยมปลายด้วยละมั้ง มันก็เลยต้องเรียนหนักขึ้น ต้องไปเรียนพิเศษ ไปติวหนังสือกับเพื่อนๆเขา ผมละไม่ชอบเลย มันทำให้ผมไม่ได้มีโอกาสใกล้ชิดไม่ได้แต๊ะอั๋งพี่แป้งเหมือนเดิม อย่างเซ็ง ที่สำคัญนะ พี่แป้งก็มีเพื่อนผู้ชาย รุ่นพี่ผู้ชายเข้ามาคุย เข้ามาเล่นด้วยหลายคน เห็นแล้วโคตรเหม็นขี้หน้าเลย