ตอนที่ 4  คุกเข่าคารวะ

ตอนที่ 4  คุกเข่าคารวะ

          ขบวนเดินทางของหวังเว่ยซินเดินทางโดยไม่หยุดพัก  เมื่อตะวันคล้อยบ่ายก็มาถึงประตูเมืองหลงไป๋    หัวหน้าลู่เมิงผู้นำในการเดินทางครั้งนี้  ควบม้ามาใกล้รถม้าแล้วเอ่ยขึ้น

          “คุณหนูหวังขอรับ  ตอนนี้เรากำลังจะเข้าเมืองหลงไป๋  อีกประมาณสองเค่อ  ก็จะถึงหมู่บ้านอี้จือ”

          หวังเว่ยซินได้ยินเช่นนั้นก็เลิกผ้าม่านขึ้น  ชโงกหัวออกมาเล็กน้อยพูดขึ้น  “รบกวนท่านลู่ให้คนไปจองห้องที่โรงเตี๊ยมสักสามห้องให้ข้า  ด้วยคืนนี้เราจะพักในตัวเมือง..และช่วยพาไปยังร้านอาภรณ์กับเครื่องประดับเสียก่อน” 

          ลู่เมิ่งเอ่ยตอบ “ขอรับ..ข้าจะให้คนไปจัดการตอนนี้”

          เห็นอีกฝ่ายไม่ขมวดคิ้ว ไม่เอ่ยถาม  หวังเว่ยซินก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก  นางผงกศีรษะเล็กน้อยก่อนจะปิดผ้าม่านลง  พอจะต้องเจอกับครอบครัวของเจ้าของร่างนางก็รู้สึกประหม่าอยู่บ้าง เตือนสติตนเอง  ต้องอดทนให้มากจุดประสงค์ของนางคือมารับมารดากับน้องชายไปอยู่ด้วย  ห้ามทำให้มากเรื่องเด็ดขาด แต่ว่าจะกลับแบบธรรมดาก็ดูจะง่ายไป 

          รถม้าหยุดอยู่ร้านผ้าแพรร้านที่ใหญ่ที่สุด   เมื่อเข้าไปในร้านหวังเว่ยซินก็เอ่ยบอกสิ่งที่ตนเองต้องการทันที

          “ข้าต้องการอาภรณ์ใหม่พร้อมเครื่องประดับที่หรูหราที่สุด  และรบกวนท่านช่วยหาคนแต่งกายให้ข้าจะได้หรือไม่”  เถ้าแก่ของร้านมองหวังเว่ยซินอย่างตกตะลึงไปครู่หนึ่ง  ก่อนจะรีบรับปาก “ได้ ๆ  ขอรับ คุณหนูรบกวนรอสักครู่  เด็ก ๆ  พาคุณหนูไปยังห้องรับรอง  ..โจวชุนไปเชิญฮูหยินมาตอนนี้”  

          หวังเว่ยซินยิ้มที่มุมปาก  ที่ไหนก็ขอมีเงินก็เป็นเรื่องง่าย  นางหันไปบอกลู่เมิง  “ท่านลู่ ไม่ต้องตามข้าไปรอข้าที่รถม้าเถิด”

          ใบหน้าลู่เมิ่งยังคงสุขุมยกมือประสาน  “ขอรับ” 

          ลู่เมิ่งจอดรถม้ารอหวังเว่ยซินอยู่หน้าร้านแพรประมาณครึ่งชั่วยามเด็กสาวถึงปรากฏกาย  เดิมหวังเว่ยซินก็งดงามอยู่แล้วเมื่อสวมอาภรณ์เครื่องประดับยิ่งขับให้นางดูสูงส่ง  ทว่าภายในใจลู่เมิ่งกลับรู้สึกเอ็นดูเพราะรอยยิ้มอ่อนใจดูท่านางน่าจะเหนื่อยกับการแต่งกายไม่น้อย 

          หวังเว่ยซินไม่รู้เลย  ว่ารอยยิ้มนั้นไม่มีผู้ใดถูกสบสายตาจะไม่หวั่นไหว  ลู่เมิ่งที่จิตใจมั่นใจยังรู้สึกสั่นสะท้าน เขายิ้มตอบเล็กน้อยหันไปมองเด็กสาวที่อยู่ข้างกายหวังเว่ยซินมากกว่าคนจำนวนหนึ่งกำลังทั้งหอบของและหีบขนาดใหญ่สองสามหีบ

          “เด็กคนนี้  ข้าว่าจ้างเป็นบ่าวรับใช้ชั่วคราว” 

หวังเว่ยซินอธิบาย  ลู่เมิ่งยังคงประหยัดวาจา  เขาไม่เอ่ยถามเหตุผลเช่นเคย  แม้ท่าทางของหญิงรับใช้คนนั้นจะดูผิดแปลก

          “ขอรับ...เชิญคุณหนูขึ้นรถม้า”     

          เส้นทางเข้าหมู่บ้าน  ค่อนข้างขรุขระรถม้าเคลื่อนสั่นไหวไปมา  หวังเว่ยซินแทบอยากจะออกไปควบขี้ม้าแทน  รถม้าคันใหญ่หรูหราเข้ามาในหมู่บ้านก็ดึงดูดสายตาของคนในหมู่บ้านทันที 

          “นั่นใครกัน  คนต่างถิ่นหลงทางเข้ามาหรือ”

          สตรีชาวบ้านผู้หนึ่งเอ่ยถามขึ้น  สตรีอีกคนหรี่ตามองเห็นบุรุษที่นำขบวนมีบุคลิกองอาจดูล่ำซำ  เอ่ยพูดพร้อมก้าวฝีเท้าออกไป

          “เอะ...ข้าจะสอบถามเสียหน่อยเผื่อพวกเขาต้องการความช่วยเหลือ” 

          ขบวนเดินทางยังเคลื่อนที่ไปเรื่อย ๆ   ลู่เมิ่งเห็นสตรีคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาจึงชำเลืองมอง สตรีคนนั้นเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มแป้นอย่างยินดีเอ่ยถามขึ้น

          “ท่านผู้สูงศักดิ์กำลังจะไปที่ใดหรือ  ให้ข้าช่วยนำทางหรือไม่”

          หวังเว่ยซินได้ยินเสียงคุ้นเคย  แต่ไม่ได้เปิดผ้าม่านออกมา  ได้ยินเสียงลู่เมิงตอบกลับไป

          “เรียนแม่นาง  ข้ากำลังจะไปตระกูลหวัง/ ..อ่า..นั่นมันตระกูลของข้า  ท่านตามข้ามาเลย”   ลู่เมิงยังเอ่ยไม่เต็มประโยคสตรีผู้นั้นก็โพล่งพูดแทรกขึ้น 

          คนในหมู่บ้านได้ยินเสียงของหวังหนิงและเห็นขบวนเดินทางที่ดูยิ่งใหญ่ก็ต่างเริ่มให้ความสนใจ  ทำให้หวังหนิงยิ่งได้ใจเอ่ยพูดเสียงดัง 

          “ท่านผู้สูงศักดิ์คงเป็นสหายของน้องชายข้ากระมัง  เช่นนั้นตามข้ามาเถิด  ข้าจะนำทางพวกท่านเอง” 

          ลู่เมิงปรายสายตามองในรถม้า  เห็นว่าผ้าม่านยังไม่คงนิ่งไม่ไหวติง  แสดงว่ายินยอมให้สตรีผู้นี้นำทาง จึงหันมาประสานมือตอบ  “รบกวนแม่นางด้วย”

          หวังเว่ยซินที่อยู่ในรถม้าได้ยินเสียงพูดคุยกระซิบข้างนอก  พวกเขาต่างคาดเดาบุคคลในรถม้าในหลากหลายรูปแบบ  และด้วยความสนใจและใคร่รู้  คนที่เดินตามรถม้าก็มีจำนวนมากขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งมาถึงประตูเรือนสกุลหวัง 

          “ท่านแม่  ท่านแม่...มีผู้สูงศักดิ์มาเยือนเจ้าค่ะ”  เสียงหวังหนิงตะโกนโหวกเหวก  ทั้งหวังเรียกคนข้างในและคนที่อยู่ล้อมรอบได้ยิน 

          กระนั้นหวังเว่ยซินก็ยังไม่ออกมาจากรถม้า   

          แอ๊ด...เสียงประตูดังขึ้น  หวังหนิงเห็นมีสตรีผู้หนึ่งโผล่หน้าออกมา  ก็รีบพูดขึ้นน้ำเสียงร้อนรน  “พี่สะใภ้...ท่านรีบไปตามท่านแม่กับท่านพ่อมาต้อนรับเดี๋ยวนี้”  สตรีผู้นั้นเบิกตากว้างมองคนเบื้องหน้าอย่างตกตะลึง   รถม้าคันใหญ่หรูหราและคนคุ้มกันนั่งอยู่บนหลังม้าช่างองอาจข่มขวัญ  ทำให้นางเชื่ออย่างสนิทใจ รีบกลับเข้าไปในทันที 

          สักพักก็มีคนกลุ่มหนึ่งออกมา    นำหน้าด้วยหวังจงกับหวังฮูหยินพวกเขาไม่เอ่ยถามที่มาที่ไปก็รีบพากันคุกเข่า หวังจงเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นท่วงตาดุจดั่งนักปราชญ์

“ข้าหวังจง คารวะผู้สูงศักดิ์” 

          หวังเว่ยซินอดทนอดกลั้น  ไม่หลุดเสียงหัวเราะออกไป   นางยืนมือออกไป  คนข้างนอกที่กำลังจ้องมองรถม้าเป็นตาเดียวมือขาวเนียนหมดจดโผล่พ้นออกมา  แม้ยังไม่เปิดเผยโฉม นิ้วมือเรียวยาวงดงามนั่นก็สะกดตรึงจิตผู้คนไปกว่าครึ่งใจ  พวกเขาต่างพากันจินตนาการถึงรูปโฉมอย่างใจจดใจจอ   

          บ่าวรับใช้ยืนมือไปให้หวังเว่ยซินจับ  นางโค้งศีรษะปิ่นหยกระย้างดงามโผล่ออกมา ยิ่งกระตุ้นให้ทุกคนตื่นเต้น  ลืมหายใจไปชั่วขณะ  ทว่าเมื่อนางเงยหน้าขึ้นยืนอย่างมั่นคงก็มีเด็กคนหนึ่งตะโกนขึ้น 

          “นั่นมัน...พี่เว่ยซินนี่น่า”

          ทุกคนต่างกระพริบตาถี่ ดูให้ชัดเจนอีกครั้ง  แม้เด็กสาวตรงหน้าจะงดงามสะคราญแต่งกายด้วยผ้าไหมราคาแพงสวมเครื่องประดับล้ำค่า ใบหน้าเฉิดฉายเย็นชาแต่ใบหน้านั้นพวกเขาต่างคุ้นเคยดี    จึงมีเสียงเอ่ยขึ้น

          “อ่า...แม่หนูเว่ยซินจริง ๆ ด้วย” 

          หวังจงที่กำลังคุกเข่าอยู่  รีบเงยหน้าขึ้นมามองดูเขาเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง 

          “คริ คริ...”  เสียงหัวเราะดังกังวานอย่างไพเราะเสนาะหู  ชาวบ้านหลายคนก็เริ่มหัวเราะการกระทำของคนสกุลหวัง  หวังเว่ยซินยิ้มที่มุมปาก นับว่าการอดทนแต่งกายทรงเครื่องเป็นชั่วยามไม่เสียเปล่าจริง ๆ

          แม่เฒ่าหวังรีบลุกขึ้นชี้หน้าด่าทอหวังเว่ยซินทันที  “นังเด็กชั่วร้าย...แต่แกกล้าให้ปู่กับย่า คุกเข่าให้เชียวหรือ”

          หวังเว่ยซินก้าวเดินออกไปข้างหน้า  ทั่วกายเรือนร่างไม่มีกลิ่นอายเด็กสาวเมื่อวันวาน  ทุกกริยาแฝงความเย่อหยิ่งราวคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์ ยิ่งแววตาเย็นชาคู่นั้นที่จ้องมองมาทำให้แม่เฒ่าหวังเผลอถอยหลังหนี

          “ข้ามิได้บอกให้พวกท่านคุกเข่าเสียหน่อย   เป็นพวกท่านที่กระทำเองคิดไปเอง”     ขณะที่พูดหวังเว่ยซินก็กวาดตามองทุกคน  นางยอมรับจากใจคนสกุลหวังล้วนมีใบหน้างดงามหมดจน  ท่วงท่ากลิ่นอายคล้ายตระกูลใหญ่อยู่บ้าง มิน่าถึงหลอกผู้คนว่าตนเองเป็นคนมีศีลธรรมได้

ทว่าไม่มีมารดากับน้องชายของนางในกลุ่มนี้  แน่นอนล่ะ เรื่องดี ๆ พวกเขาไม่มีทางได้โผล่หน้าออกมา  นางปรายสายตามองฮูหยินเฒ่าแล้วพูดขึ้น

          “...อ่า...นี้ท่านหายป่วยแล้วหรือ..แล้วตอนนี้มารดากับน้องชายข้าอยู่ที่ใด”  น้ำเสียงที่เอ่ยถามแฝงความเย็นชา  หวังจงพึ่งได้สติแต่ไม่ตอบคำถาม 

          “เว่ยซิน  เหตุใดเจ้ามาอยู่ที่นี่”  หวังเว่ยซินยิ้มที่มุมปาก

          “นั่นสิ  ข้าถูกพวกท่านขายไปแล้ว   ควรจะอยู่หอนางโลมหรือเป็นบ่าวอุ่นเตียงในจวนขุนนาง  ไม่ควรได้ออกมาเดินเพ่นพานสินะ”   เสียงกระซิบพูดคุยเริ่มดังขึ้น 

          แม่เฒ่าหวังเดินออกมาเบื้องหน้า สำรวจหวังเว่ยซินดวงตาเป็นประกายขึ้นมาอย่างมีเลศนัย  “นี่เจ้าคงโชคดี  มีคนเลี้ยงดูสินะ...ข้าค่อนสบายใจหน่อย..”

          นางเอามือทาบอก ท่าทางดุจดั่งหญิงชราอบอุ่นมีเมตตา ทำให้หวังเว่ยซินรู้สึกขยะแขยง  รีบบอกปัดคนเหล่านี้ออก  “ใช่และตอนนี้ข้ามิใช่คนสกุลหวังแล้ว...พวกเราไม่เกี่ยวข้องกันอีก”

          หวังหนิงเผยแววเจ็บปวดระคนละอายใจ  เอ่ยขึ้น  “หวังเว่ยซิน  สกุลหวังจำใจขายเจ้าเพราะจำเป็นต้องใช้เงินรักษาท่านแม่  หลายวันที่ผ่านมาพวกข้าทุกคนล้วนอยู่ด้วยความทุกข์ใจ  นี่ไม่ใช่เพราะเป็นเพราะความกตัญญูหรือหรือ ส่งผลให้เจ้าจะได้มีโอกาสได้สวมชุดอาภรณ์งดงามอย่างนี้...เช่นนี้เจ้ารีบคารวะขอบคุณและขอขมาท่านแม่เสีย” 

          ลู่เมิ่งคิ้วกระตุกเล็กน้อย  นี่มันตระกะเพี้ยนอะไร  หากไม่โง่เขลาผู้ใดก็มองออก รักษาอาการป่วยนั่นล้วนเป็นข้ออ้าง  ขายหลานสาวให้กับพ่อค้าทาส  ไม่ต่างอะไรกับส่งไปไม่มีทางมีชีวิตที่ดีได้  เหตุใดยังกล้าเสนอหน้าพูดทวงบุญคุณ     

          “ฮ่า ฮ่า...พวกท่านช่างหน้าไม่อายสม่ำเสมอเสียจริง”

          หวังจงหน้าเขียวคล้ำ  “นั่งเด็กสามหาว  นี่เจ้ากล้าด่าทอสกุลเดิมตนเองขนาดนี้เชียวหรือ..ชีวิตนี้เจ้าอย่าหวังจะได้ดี”   หวังเว่ยซินอยากด่าอีกหลายประโยค แต่นางคิดว่าเท่านี้พอแล้ว  จึงเอ่ยน้ำเสียงกดดันอีกครั้ง

          “มิต้องให้ท่านเป็นกังวล...ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่นาน..ข้าถามว่ามารดาข้าอยู่ที่ใด”  คนสกุลหวังต่างชำเลืองมองกันปรึกษากันผ่านสายตา  ทำให้หวังเว่ยซินรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา  นางก้าวเท้าออกไปสีหน้าดุดันเข้มขึ้นเรื่อย ๆ   

          เด็กน้อยคนเดิมที่เอ่ยพูดขึ้นเมื่อสักครู่จึงพูดขึ้น

          “ท่านป้ามู่กับน้องอี้หยาง  ย้ายออกไปแล้วขอรับตอนนี้พวกเขาพักอยู่เชิงเขาโน้น”  หวังเว่ยซินผ่อนหายใจโล่งออก  ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง  เดินมานั่งเบื้องหน้าเด็กน้อย  หยิบเงินออกมาถุงหนึ่งยื่นออกไป

          “จี้เจิน..ข้าจ้างเจ้าเป็นผู้นำทาง...พาข้าไปหาท่านแม่ที”

          จี้เจินเบิกตามองถุงเงินอย่างดีใจ 

“ได้ ๆ พี่เว่ยซินตามข้ามาเลย” 

คนสกุลหวังแม้ตอนนี้จะรู้สึกเสียหน้าแต่กระนั้นก็พากันเดินตามรถม้าของหวังเว่ยซินไป