ตอนที่ 5  ชั่วสม่ำเสมอ 

ตอนที่ 5  ชั่วสม่ำเสมอ 

ชาวบ้านที่อยากรู้อยากเห็นก็ตามรถม้าของหวังเว่ยซินไป  ในขณะที่คนในรถม้ากำลังครุ่นคิดยิ้มมุมปาก นับได้ว่าความชั่วสม่ำเสมอของสกุลหวังทำให้นางประหยัดทั้งเวลาและเงินขึ้นไม่น้อย  เดิมคิดว่าต้องใช้เงินจำนวนมากซื้อตัวมารดากับน้องชายเสียอีก และไม่รู้ว่าจะต้องใช้พลังเจรจาแค่ไหน 

ทว่าในตอนนี้  ในเมื่อถูกขับออกมาแล้วจะไปที่ใดก็ล้วนง่าย

เมื่อเข้าไปใกล้เรือน จี้เจินก็ตะโกนเรียกส่งเสียงออกไปก่อน

“อี้หยาง อี้หยาง  พี่เว่ยซินกลับมาแล้ว” 

ปัก! ปัก!   เสียงผ่าฟืนของหวังอี้หยางถูกเสียงร้องเรียกของจี้เจินขัดจังหวะ  จือซือจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนล้าจากอาการป่วย   “นั่นไม่ใช่เสียงของจี้เจินหรือ ไปดูเสียหน่อยเถอะ” 

“ขอรับท่านแม่”

หวังอี้หวางวางขวานลง  จากนั้นก็เดินไปยังประตู

ภาพใบหน้ายิ้มแป้นแววตาระยิบระยับของของจี้เจินทำให้เด็กชายขมวดคิ้ว  กำลังจะเอ่ยถามสายตาก็มองไปเห็นรถม้าที่กำลังเลื่อนมายังประตูและผู้คนจำนวนสิบกว่าคนกำลังตามมา  เมื่อหวังอี้หยางมองเห็นคนเหล่านั้นชัดเจนใบหน้าก็ซีดขึ้น

“พวกท่านปู่ท่านย่ามาทำอะไร”   จี้เจินไม่ทันสังเกตุเห็นสีหน้าของสหายได้ยินคำถามก็รีบตอบทันที

“พวกเขาคงตามพี่เว่ยซินมา..นี่พี่เว่ยซินกลับมาแล้วนะ  นั่นไงนางอยู่ในรถม้านั่น”  หวังอี้หยางไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน ขณะนั้นรถม้าก็มาจอดตรงหน้าเรือนแล้วมีหญิงสาวงดงามแต่งกายหรูหราผู้หนึ่งลงมาจากรถม้า  พอเห็นใบหน้าเขาก็พยายามก้าวเท้าเดินออกไปด้วยความยากลำบาก  เอ่ยถามน้ำเสียงสั่น

“พะ..พี่เว่ยซินจริงหรือ”   เด็กชายเอ่ยถามเพราะคิดว่านี้คือความฝัน ไม่ทันได้มองดูให้ชัดอีกสักครั้งภาพตรงหน้าก็พร่ามัวไปหมดเพราะหยาดน้ำตา   หวังเว่ยซินยิ้มอย่างอ่อนโยน  นางเดินเข้าไปโอบกอดเด็กชาย  “พี่กลับมา ..ท่านแม่เล่าท่านแม่อยู่ไหน” 

อี้หยางกลืนก้อนสะอื้นลงคอเอามือปาดน้ำตาลวก ๆ พูด  “ท่านแม่อยู่ในเรือน...พี่สาวรีบเข้าไปหาท่านแม่เถอะ  ท่านล้มป่วยเพราะคิดมากเรื่องท่าน” 

เด็กชายคว้ามือพี่สาวเข้าไปในเรือน   หวังเว่ยซินยังไม่ก้าวเท้าตาม  นางเบือนหน้ามายังลู่เมิ่งกล่าว  “ท่านลู่...รบกวนท่านช่วยเฝ้าประตูเรือน  อย่าให้ผู้ใดเข้าไปข้างในได้”

“ขอรับคุณหนู” 

 ฉับพลันคนของลู่เมิ่งก็เคลื่อนไหวออกมาเป็นกำแพงมนุษย์อยู่หน้าประตูอย่างรวดเร็ว  พวกสกุลหวังที่กำลังจะก้าวเท้าตามหวังเว่ยซินต่างชะงักและเงยหน้ามองอย่างหวาดกลัว  หวังจงได้รับความอับอายอีกครั้ง   เขาข่มความกลัวกล่าว “เรือนนี้เป็นของสกุลหวัง  เหตุใดพวกข้าจะเข้าไปไม่ได้”

ลู่เมิ่งจ้องมองด้วยสายตาดุดัน   กลิ่นอายแผ่ซานความอำมหิตออกมา  ตอบห้วน  “ข้ามิทราบ”

ริมฝีปากของหวังจงสั่นระริก ๆ ทว่าแม้จะเกรงกลัว แต่พวกเขาก็ยังใจดีสู้เสือ หันไปขอความเห็นใจจากชาวบ้านที่มามุงดู  เสียงพูดคุยข้างนอกเริ่มโอนเอียงเข้าข้างสกุลหวัง  หวังเว่ยซินไม่ได้สนใจ  นางคุกเข่าข้างมารดา  “ท่านแม่...ข้ากลับมาแล้วเจ้าค่ะ”

มือหยาบกระด้างของจือซือลูบไล้ไปยังใบหน้าเนียนของหวังเว่ยซินสั่นระริก ๆ   นางจ้องมองบุตรสาวกลัวว่าภาพตรงหน้าจะหายไป เอ่ยเสียงแหบพร่า

“ซินเอ๋อร์  ลูกจริง ๆ ใช่ไหม”

“ท่านแม่ข้าเอง”

จือซือดึงบุตรสาวเข้ามาในอ้อมกอดร้องไห้โหเสียงดัง  “ดีเหลือเกิน  ดีเหลือเกิน”  ทำให้เสียงหน้าเรือนพลันเบาลง

 ลู่เมิ่งยืนนิ่งเฝ้าประตูด้วยท่าทางดุดัน  ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์  ทว่าหูกลับกำลังเอียงฟังเสียงข้างในเรือน

หวังเว่ยซินปล่อยให้มารดาร้องไห้ให้หน่ำใจ  ก่อนจะพูดคุย เอ่ยเล่าเรื่องตกแต่งอย่างพิถีพิถันลงท้ายด้วยการขอร้องมารดาออกเดินทางไปด้วยกัน 

“ท่านแม่...ไปกับข้าเถิด ที่นั้นข้ามีพร้อมสำหรับทุกอย่าง  อี้หยางก็จะได้เล่าเรียนมิใช่อย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้”

จือซือหลังจากคลายความโคกเศร้าเริ่มมีสติ   นางเหม่อมองบุตรสาว    “ซินเอ๋อร์...ขอเพียงเจ้าอยู่อย่างมีสุขปลอดภัย  แม่อยู่ที่นี่ได้”

หวังเว่ยซินส่ายหน้า   “หากไม่อยู่ร่วมกันข้าก็ไม่อาจจะวางใจได้   ท่านแม่ที่นี่ยังมีสิ่งใดให้ท่านอาวรณ์อีกหรือ”

จือซือสะอึกในลำคอ  นางไตร่ตรองภายในใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น  “..แม่เข้าใจแล้ว  เช่นนั้นแม่จะไปกับเจ้า   อี้หยางไปเก็บข้าวของ”

“ขอรับท่านแม่”

หวังเว่ยซินกวาดสายตามองภายในบ้านอันทรุดโทรม  สั่นสะท้านในใจนอกจากอาภรณ์ที่สวมใส่  ล้วนไม่มีสิ่งที่ต้องเก็บสักอย่าง  “เก็บแค่สิ่งของสำคัญเถอะเจ้าค่ะ” 

หวังอี้หยางเห็นสายตาของพี่สาวก็เข้าใจความหมาย  เขาจึงผงกหัวก่อนจะเข้าไปในห้องนอน 

ประตูเรือนถูกเปิดออกมา   ปรากฏภาพหวังเว่ยซินที่กำลังประครองจือซือออกมา   แม้ดวงตาหงส์กับรูปร่างอ่อนซ้อยพวกชาวบ้านจะคุ้นชิน  ทว่าความเด็ดขาดที่แฝงออกมาทางแววตาของหวังเว่ยซินทำให้พวกเขาตกตะลึงไม่กล้าเอ่ยพูดส่งเดช 

“นี่พวกเจ้าจะไปไหน”  หวังจงไม่ยอมแพ้  วันนี้พวกเขาควรจะได้รับผลประโยชน์บ้าง

“ข้าจะพามารดากับน้องชายไปอยู่ที่เมืองหลวงด้วย”  หวังเว่ยซินตอบอย่างไม่ปิดปัง  นางวาดสายตามองกลุ่มคนเบื้องหน้ายิ้มบาง ๆ ชำเลืองมองไปยังลู่เมิ่ง  

“ท่านลู่  ช่วยยกสิ่งที่ข้าเตรียมเอาไว้ออกมาด้วยเจ้าค่ะ”

บ่าวรับใช้ไม่รอให้ลู่เมิ่งสั่งการ  พวกเขารีบนำออกมาทันที  หวังจงและฮูหยินผู้เฒ่าต่างแสดงอาการตื่นเต้น  คาดหวังหลายอย่างในใจ  ยิ่งเมื่อเปิดหีบออกพวกเขาก็เบิกตามองแววตาเปี่ยมด้วยความปิติยินดี  ก้าวเท้าออกไปแต่ไปทันได้แตะต้องหีบก็ถูกกระบี่ขวางทางเอาไว้   หวังหนิงรีบพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“ซินเอ๋อร์  ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าเป็นเด็กมีน้ำใจ  ย่อมแบ่งปั่นวาสนาในครั้งนี้เป็นแน่”

รอยยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก ดูแฝงเจตนาร้ายชัดเจน ทำให้หวังหนิงที่กำลังจะพูดต่อหยุดชะงัก  “เจ้ายิ้มเช่นนี้  หมายความว่าอย่างไร” 

หวังเว่ยซินก้าวออกไปก้มหยิบเครื่องประดับชุดหนึ่งออกมา  แล้วเดินออกไปยังเบื้องหน้าเด็กสาวคนหนึ่ง  “อิ้จิน...ข้าจำได้ได้ว่าเจ้าชอบผีเสื้อ”

อี้จินตกตะลึงไม่คิดว่า  หวังเว่ยซินจะเอ่ยและมอบของให้ตน  นางมองปิ่นหยกแกะสลักผีเสื้อกำลังโบยบินอย่างสับสนอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้น  “เว่ยซิน  มันล้ำค่าเกินไป ข้ารับไม่ได้หรอก”  หวังเว่ยซินดันเครื่องประดับให้ต่อ   “ถือว่าเป็นของที่ข้ามอบให้เจ้า  ตอบแทนที่เคยช่วยเหลือข้าตลอดมา”

จากนั้นนางก็หันกลับไปหยิบผ้านวมผืนใหญ่แล้วเดินไปยังหญิงวัยกลางคนผู้หนึ่ง    “ป้าจาง  ผ้านวมผืนนี้ตอบแทนที่ท่านให้ความอบอุ่นกับข้า”   

ป้าจางมองดูผ้านวมในมือหวังเว่ยซินไม่กล้าปฏิเสธ  หน้าหนาวแต่ละปีช่างเหน็บหนาวเหลือเกิน

“ซินเอ๋อร์  เจ้าจะไม่กลับมาอีกแล้วหรือ”  ป้าจางเอ่ยถาม

“ข้ามิทราบ”   จากนั้นนางก็หันไปหยิบสิ่งของอีก  ชาวบ้านมีจำนวนมากขึ้น ทุกคนต่างได้รับสิ่งที่ควรได้รับแม้กระทั่ง  จี้เจินก็ยังได้รับเงินเป็นค่าเล่าเรียนเพิ่มอีกสิบตำลึง 

ลู่เมิ่งปรายตามอง  หวังเว่ยซินที่กำลังมอบของให้เหล่าชาวบ้าน  นางไม่เพียงมอบให้เฉย ๆ ยังเอ่ยวาจาอีกหลายประโยคแสดงความสนิทสนมคุ้นเคย  ชายหนุ่มตั้งคำถาม

นางกำลังแสดงให้เขาดูหรือให้ใครดูกันแน่ 

คนสกุลหวังที่คาดหวังว่าตนเองจะได้รับสีหน้าเปลี่ยนจากยิ้มระรื่นเป็นเขียวคล้ำขึ้นเรื่อย ๆ   หวังเว่ยซินมอบสิ่งของออกไปจนเกือบหมดสิ้น  แล้ว!!  หวังจงทนไม่ไหวเอ่ยขึ้น 

“หวังเว่ยซิน  เจ้าทำเช่นนี้หมายความอย่างไร  เจ้ากำลังเหยียบหยามพวกข้าหรือ” 

หวังเว่ยซินเค่นยิ้มในลำคอ   ในที่สุดก็รู้ตัวเสียที    

“มิใช่ข้าบอกไปแล้วหรือทุกคนที่ข้ามอบให้ล้วนมีเหตุผลนะ”  ชาวบ้านที่ได้ผลประโยชน์ต่างหยักหน้า

“เช่นนั้นแล้วของข้าเล่า”  หวังหนิงโวยวายขึ้น

“ฮ่า  ฮ่า...เช่นนั้นท่านลองกล่าวมาเถิดว่าข้าควรมอบให้ท่านด้วยเหตุผลใด”  หวังหนิงชะงัก ทวนความทรงจำ  แต่ภาพที่ประกฏออกมานางกลับไม่กล้าพูดออกมา  เสียงตนเองด่าทอหวังเว่ยซินทุกวี่วันผุดขึ้นมา เสียงตบตีอีกฝ่าย  ไม่ว่าจะพยายามคิดอย่างไรก็ยังหาเหตุผลไม่ได้   แต่นางยังแถออกไป

“แล้วท่านแม่เล่า  มิใช่ท่านแม่หรือที่มอบเงินให้แม่เจ้าไปซื้อย่ามารักษาเจ้าตอนป่วย อีกทั้งเรือนและอาหารที่เลี้ยงเจ้าจนเติบโตมาจนบัดนี้  เจ้าจะไม่สำนึกบุญคุณสักนิดหรือ”

วาจานี้  หวังเว่ยซินย่อมรู้ว่าอีกฝ่ายจะต้องเอ่ย  นางจึงยกหีบเงินออกมา  จากนั้นก็ก้าวออกไป  ไม่รู้ว่านางสะดุดอะไรทำให้หีบเงินหล่นออกจากมือ  เงินตำลึงจำนวนประมาณห้าสิบตำลึงหล่นกระจายออกมา

“นี่เจ้า  นี่เจ้า จงใจใช่หรือไม่”  หวังจงชี้หน้าหวังเว่ยซินไม่ทันได้ด่าอะไร  ก็หันไปเห็นบุตรหลานของตนเองช่วยกันเก็บเงินดังกล่าว  มีเงินก้อนหนึ่งกลิ้งมาที่เท้าของเขา  หวังจงจ้องมองหวังเว่ยซินสั่งให้นางก้มลงไปเก็บ  แน่นอนว่านางไม่ทำ..ในจังหวะนั้นหญิงรับใช้ที่หวังเว่ยซินจ้างมาชั่วคราวก็โผล่ออกมาทำทีจะก้มลงเก็บเงินด้วยความโลภหวังจงไม่ทันคิด  เขารีบก้มลงเก็บเงินนั่นทันที

หึ!  หวังเว่ยซินยิ้มอย่างพอใจ  นับว่าช่วยทำให้ภาพลักษณ์สกุลหวังลดลงไปมาก  เอาเท่านี้ก็พอ

นางหันไปประครองให้มารดาขึ้นรถม้า  หวังหนิงรีบตะโกนทันที  “หวังเว่ยซิน  เงินพวกนี้ข้าดูแล้วน่าจะไม่กี่สิบตำลึง  เจ้าตอบแทนสกุลหวังเท่านี้หรือ”

จือซือกำลังจะเอ่ยปาก  เสียงหัวเราะเยาะของหวังเว่ยซินทำให้นางชะงักไม่กล้าพูด 

“ด้วยการเลี้ยงดูอย่างที่พวกเจ้าทำ  ชาวบ้านทุกคนต่างรับรู้  ไม่รวมที่ท่านเมตตาขายข้าให้คนพ่อค้าค้าทาส ไล่มารดาและน้องชายข้ามาอยู่ที่เก่าซอมซ่อ  ท่านคิดว่าพวกท่านควรได้รับเท่าไร”    น้ำเสียงท้าทายแฝงความขบขันขมขืน

ชาวบ้านที่ได้รับผลประโยชน์ต่างหันส่งสายตา  เย้ยหยันสกุลหลังทำให้หวังจงไม่กล้าเอ่ยวาจา 

จือซือ ย่อคารวะบอกลาทุกคนอีกครั้ง    “ทุกท่านโปรดดูแลสุขภาพด้วย”  จากนั้นก็ขึ้นรถม้าไป  หวังอี้หยางหันไปลาสหายแล้วค่อยขึ้นรถม้าตามมารดา

หวังเว่ยซินยิ้มน้อย ๆ โค้งศรีษะ แล้วหันไปพยักหน้าให้ลู่เมิ่ง

ฮูหยินผู้เฒ่าจ้องมองเข้าของต่าง ๆ ที่อยู่ในมือชาวบ้านด้วยสายตาเคียดแค้น  

มันควรเป็นของข้า  มันควรเป็นของข้า

นางก้าวเท้าหวังจะเข้าไปคุยกับหวังเว่ยซินก็ถูกคนของ     ลู่เมิ่งขวางเอาไว้

หวังเว่ยซินเลิกผ้าม่านออกมาสบตาเหยียดหยามฮูหยินผู้เฒ่าอีกครั้ง  เช่นนี้ เป็นการแก้แค้นที่ดีที่สุด

พวกคนโลภเมื่อต้องสูญเสียสิ่งที่ตนเองควรจะได้  ทุกราตรี  มิอาจนอนหลับสนิท ยามเข้าสู่ห้วงฝันก็จะเพ้อถึงของที่ถูกแย่งชิงไป