10

เมื่อมาถึงประตูหน้าห้องนอนของเธอก็เคาะให้สัญญาณ แต่ไม่มีการตอบโต้มาจากด้านในจึงถือวิสาสะบิดลูกบิดประตูแล้วเปิดออก ในห้องนอนของเธอมีแต่ความว่างเปล่า

“หนูนิด..” เขาพยายามเงี่ยหูฟังแต่ก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย “หนูนิดพี่เข้าไปนะ..”

“จะเข้าไปในห้องนิดทำไมคะ”

เสียงที่ดังมาจากทางด้านหลังทำเอาเขาสะดุ้งไปเล็กน้อย เขาหันไปมองเธอแล้วรู้สึกประหม่าขึ้นมาจนต้องเบือนหน้าหนี ก็ดูเธอแต่งตัวสิ เสื้อกล้ามรัดรูปกับกางเกงขาสั้นเต่อแบบนั้น มันขับเน้นส่วนเว้าส่วนโค้งของหุ่นระหงให้ดูเด่นสะดุดตาเหลือเกิน

“ทำไมไม่ลงไปกินข้าวล่ะ”

“ส้มไม่ได้บอกพี่รามเหรอคะ”

“บอก แต่พี่อยากรู้ว่าทำไม”

“แล้วพี่รามไม่ได้ถามส้มเหรอคะว่าทำไม”

“ถาม แต่พี่คิดว่าส้มตอบไม่เคลียร์”

“ส้มตอบว่าอย่างไรเหรอคะ”

“ส้มบอกว่าหนูนิดไม่อยากกินข้าวเช้า”

“ส้มตอบไม่เคลียร์จริง ๆ ด้วย สงสัยต้องเรียกมาดุหน่อยแล้ว ที่ทำให้พี่รามเดือดร้อนมาหานิดด้วยตัวเองแบบนี้”

“แล้วนิดเป็นอะไร ทำไมถึงไม่ลงไปกินข้าว ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” เขาพยายามไม่คิดว่ากำลังถูกเธอใช้คำพูดเหน็บแนม

“ไม่สบายตรงนี้ค่ะ” เธอตบที่หน้าอกเบาๆ “มันรู้สึกอึดอัดจนหายใจแทบไม่ออก ที่ต้องกินข้าวร่วมกับคนแปลกหน้า ดังนั้นนิดเลยตัดสินใจไม่ไปร่วมโต๊ะด้วยจะดีกว่า เพราะกลัวจะอาเจียนรดแขก”

“แพรไม่ใช่คนแปลกหน้านะหนูนิด ถ้าหนูนิดจะอยู่ที่นี่ต่อไปหนูนิดควรจะรู้เอาไว้ เพราะเธอคงไปมาหาสู่กับพี่บ่อย ๆ”

“ไม่ใช่คนแปลกหน้า ก็แสดงว่าจะมาเป็นคนในครอบครัวนี้เหรอคะ ถ้าจะมาเป็นเมื่อไหร่ก็บอกนิดด้วยละกัน นิดจะได้เอาหลานไปอยู่ด้วยกันที่ออสเตรเลีย”

“ชักจะเลยเถิดแล้วนะหนูนิด พี่แก้วเล่าอะไรให้ฟังถึงได้คิดแบบนี้” แล้วเธอมีสิทธิ์อะไรที่จะมาเอาลูกชายของเขาไป

“อย่าพูดถึงพี่แก้วด้วยความไม่พอใจแบบนี้นะคะพี่ราม เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่แก้ว แต่มันเกี่ยวกับความรู้สึกของนิดเอง นิดรู้สึกยังไงก็พูดออกไปอย่างนั้น” หญิงสาวมองเขาด้วยแววตาเอาเรื่อง รู้สึกเสียใจที่เมื่อคืนเผลอรู้สึกดีกับเขาไป

“ถ้าอย่างนั้นหนูนิดก็คิดผิดแล้ว พี่กับแพรเป็นแค่เพื่อนแค่คนรู้จักกันเท่านั้น ไม่มีอย่างอื่นแอบแฝงแน่นอน”

“แล้วคุณแพรล่ะคะ เธอคิดแบบเดียวกับพี่รามหรือเปล่า”

“แน่นอนค่ะคุณนิด” เสียงของพินแพรดังขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาร่วมวงด้วยอีกคน “แพรกับพี่รามไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่าเจ้านายลูกน้อง เป็นเพื่อนเป็นพี่ที่สนิทกันมากก็เท่านั้น แพรบริสุทธิ์ใจนะคะ”

สิริญ่ามองหญิงสาวอย่างไม่พอใจ แต่ก็มีรอยยิ้มเคลือบอยู่บนใบหน้า “คุณแพรขึ้นมาทำไมคะ พี่รามชวนขึ้นมาเหรอ”

พินแพรถึงกับวางสีหน้าไม่ถูกเมื่อเจอคำถามนี้เข้าไป เธออึกอักกระดากอายเมื่อเห็นสายตาของรามก็ตั้งคำถามแบบเดียวกัน

“แพรขอโทษที่ถือวิสาสะขึ้นมา แต่แพรแค่จะมาเตือนพี่รามว่าวันนี้เรามีประชุมตอนเช้า เราควรจะออกจากบ้านเร็วกว่าปกติ”

“พี่รามได้ยินแล้วค่ะ ตอนนี้คุณแพรก็ลงไปได้แล้ว นิดมีเรื่องต้องคุยกับพี่รามต่ออีกหน่อยค่ะ” ผู้หญิงคนนี้อาศัยข้ออ้างมาบังหน้าได้ทุกเรื่องเลยสินะ แต่อย่าหวังว่าเธอจะคล้อยตามง่ายๆ

“แต่ว่า..” พินแพรมองหน้ารามเพราะคิดว่าเขาน่าจะตามเธอลงไปด้วย

“แพรไปก่อนได้เลยนะ เตรียมเอกสารเอาไว้ให้พร้อม เมื่อพี่ไปถึงก็ค่อยเรียกประชุมอีกทีละกัน”

คำตอบของเขาทำให้เธอรู้สึกอับอายจนหน้าแดง เขาไม่ได้เห็นเธออยู่ในสายตา แล้วจะพูดทำไมว่าเธอไม่ใช่คนแปลกหน้า ทำไมต้องพูดให้เธอคิดเลยเถิดไปไกลด้วย

“ค่ะพี่ราม” เธอฝืนตอบเขาไปแล้วรีบหันหลังเดินหนีอย่างเร็วที่สุด

“แพรไปแล้ว หนูนิดมีอะไรจะพูดก็พูดมา”

“นิดอยากเรียนต่อปริญญาโท มีรามพานิดไปสมัครเรียนหน่อยสิคะ”

แม่เจ้าประคุณ บทจะเปลี่ยนเรื่องก็เปลี่ยนปุบปับจนเขาตามแทบไม่ทัน รามมองหน้าหญิงสาวที่เขาหมายหัวไว้แล้วว่าแสบสันใช่ย่อย ต่างกันราวขั้วบวกกับขั้วลบเมื่อเทียบกับภรรยาที่จากไป

“วันนี้เลยเหรอ”

“ถ้าพี่รามว่าง” เธอไม่คิดจะรบกวนเขาเลยในตอนแรก แต่ตอนนี้เธออยากจะยั่วโทสะยายพินแพรนั้นเหลือเกิน

“พี่มีประชุมตอนเช้าหนูนิดก็ได้ยินแล้วนี่”

“หลังจากประชุมเสร็จเป็นไงคะ”

“ก็น่าจะได้ แล้วนิดเลือกที่เรียนไว้แล้วเหรอ”

“พี่รามมีที่แนะนำไหมคะ”

“ถ้าอย่างนั้นพี่จะให้แพรเขาช่วยหาทางอินเทอร์เน็ตให้ก่อนละกัน เลือกมาสักสามสี่ที่แล้วเราค่อยไปดูสถานที่จริงกันดีไหม”

“ความจริงนิดมีเลือกเอาไว้แล้วแห่งหนึ่ง แต่นิดไปไม่ถูก”

“ที่ไหน”

หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ กดหารายละเอียดที่จดไว้แล้วยื่นให้พี่เขยดู “นิดอยากไปดูที่นี่ก่อน ถ้าไม่โอเคก็จะลองหาที่ใหม่”

“ที่นี่ก็ไม่ค่อยไกลจากออฟฟิศของพี่นะ ถ้าหนูนิดจะไปเดี๋ยวประชุมเสร็จแล้วพี่พาไปเลยก็ได้”

“จริงเหรอคะ”

“รีบไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ลงไปกินข้าวสิ เสร็จแล้วจะได้ออกไปพร้อมกันเลย”

“พี่รามไปก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวนิดโทรเรียกให้พี่ราชแวะมารับก็ได้”

“ราชต้องเข้าประชุมคงไม่สะดวกมารับเราหรอก พี่จะรอกินข้าวนะ” เขาตัดบทอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์สักเท่าไหร่ ในเมื่อเธอสนิทสนมกับน้องชายเขานัก แล้วจะมาเรียกร้องให้เขาพาไปสมัครเรียนทำไม

“พี่ราชไม่เห็นบอกเลยว่ามีประชุม” สิริญ่าบ่นพึมพำขณะเดินเข้าห้อง เพราะเธอเพิ่งวางสายจากเขาเมื่อสักครู่นี้เอง