9

เกือบๆ สามทุ่มแท็กซี่คันหนึ่งก็วิ่งเข้ามาในรั้วบ้านพิทักษ์ทรัพย์ คนที่นั่งรออยู่ที่เก้าอี้รับแขกในห้องโถงรีบลุกขึ้นแล้วเดินออกไปดู

ใจที่หนักอึ้งไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ผ่อนคลายลงทันทีที่เห็นหญิงสาวก้าวลงจากรถ แต่ความโมโหกลับเข้ามาแทนที่ เมื่อเธอเดินผ่านหน้าไปอย่างกับเขาเป็นแค่วิญญาณที่ไร้ตัวตน

“หนูนิด” เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่แสดงความไม่พอใจออกไปทางน้ำเสียง เธอหยุดเดินและหันกลับมามองหน้าด้วยสายตาเป็นคำถาม “ทำไมไม่รับโทรศัพท์”

“พี่รามโทรหานิดด้วยเหรอคะ นิดไม่รู้นี่ว่าเป็นเบอร์พี่ราม ถ้ารู้นิดก็จะรับอยู่หรอกค่ะ” ตอบแบบขอไปที

“แล้วนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว ไปไหนมาทำไมถึงเพิ่งกลับ”

“อยากรู้ว่ากี่โมงก็ดูนาฬิกาสิคะ นิดขอตัวก่อนนะคะ วันนี้นิดเหนื่อยมาก” เชอะ! เธอไม่ตอบง่ายๆ หรอก ทีใครก็ทีมัน อยากทำให้เธอโมโหก็ต้องเจอแบบนี้แหละ

“ถ้าคิดจะอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ ก็ควรให้ความเคารพกันบ้างนะหนูนิด” รามถึงกับฟิวส์ขาดเมื่อเจอน้องเมียที่เด็กกว่าถึงสิบหกปีตีรวนใส่ เขาชี้ที่ศีรษะตัวเอง “เห็นหัวพี่เขยคนนี้บ้างนะ”

“แล้วพี่รามเคยเห็นนิดเป็นน้องเมียบ้างไหมคะ เคยให้เกียรตินิดในฐานะน้องของพี่แก้ว น้าของลูกบ้างไหม”

“ถ้าพี่ไม่ให้เกียรตินิด วันนี้พี่ก็คงไม่ทำตามที่นิดบอกหรอก”

“เรื่องนั้นนิดไม่ได้ขอเพื่อตัวนิดเองซะหน่อย นิดขอเพื่อหลานของนิด ขอเพื่อพี่สาวของนิดที่เพิ่งฆ่าตัวตาย เพราะตรอมใจเรื่องผัวต่างหาก!” น้ำตาแห่งความเสียใจเริ่มไหลซึมดวงตา มองหน้าชายหนุ่มอย่างตัดพ้อและโกรธแค้น

“หนูนิด” รามตกใจกับน้ำตาที่นองหน้าของเธอ หนักยิ่งกว่านั้นก็คือแววตาที่บ่งบอกว่ากำลังเข้าใจผิดไปใหญ่โต “มันไม่ใช่อย่างที่หนูนิดคิดนะ พี่กับแพรไม่เคย”

“นิดยังไม่พร้อมที่จะฟัง” สิริญ่าพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่จะได้ยินคำแก้ตัวของเขาจนจบ แล้วคิดจะเดินหนี แต่ระหว่างที่หมุนตัวนั้นก็บังเอิญเห็นใครคนหนึ่งหลบเข้าที่ข้างตู้พอดี “สอดรู้สอดเห็นนักนะ!” แล้วหันกลับไปมองชายหนุ่มทางเบื้องหลังอย่างหาเรื่อง ก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายไปยังมุมสลัวนั้น

รามหันไปมองด้วยความสงสัย แล้วก็ต้องรีบเดินตามเธอไปเมื่อเห็นพินแพรเดินออกมาจากที่ซ่อน

“แพรขอโทษค่ะ” พินแพรรีบกล่าวออกไปก่อนเมื่อรู้ว่าหลบไม่พ้นแล้ว “แพรไม่ได้ตั้งใจแอบฟังนะคะ แพรแค่เดินผ่านมาพอดี แล้วแพรก็กลัวพี่รามกับคุณนิดจะเห็น..”

“คุณแพรก็เลยรีบแอบฟังด้วยความตกใจใช่ไหมคะ” อย่าคิดว่าคนอย่างเธอจะเชื่อไอ้ท่าทางใสซื่อของหล่อน เพราะเธอจับได้แล้วคาหนังคาเขาว่าหล่อนโกหกเรื่องบ้าน

“แพรขอโทษนะคะ แต่แพรไม่ได้คิดจะแอบฟังอย่างที่คุณนิดคิดเลยนะคะ”

“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ เพราะถ้าเป็นฉันฉันก็ทำแบบนี้เหมือนกัน เชิญคุยกันตามสบายนะคะ ฉันขอตัวก่อนเพราะเหนื่อยเหลือเกิน”

รามมองหญิงสาวรูปร่างโปร่งระหงที่เยื้องย่างจากไป แม้จะรู้สึกขัดใจอยู่บ้างที่ไม่ได้คำตอบจากเธอ แต่กลับได้การยียวนชวนหาเรื่องมาแทน

“คุณนิดเธอบอกหรือเปล่าคะว่าไปไหนมา”

เขาหันกลับมาสนใจหญิงสาวที่ยืนอยู่ด้วยกันพร้อมกันส่ายหน้าแทนคำตอบ

“บางทีอาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวก็ได้นะคะ เช่นไปหาเพื่อนหรืออาจจะไปหาแฟน”

“หนูนิดไม่น่าจะมีเพื่อนคนไทยนะ ยิ่งแฟนแล้วยิ่งเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด เพราะที่พี่รู้มาหนูนิดเขามาตรฐานสูงมาก” เขาจำได้เพราะภรรยาเคยเล่าให้ฟัง

“ช่างเลือกก็ไม่ได้หมายความว่าจะเลือกไม่ได้นี่คะ แล้วที่แพรพูดก็ไม่ได้หมายความถึงคนไทยอย่างเดียวนะคะ อย่าลืมนะคะว่าคุณนิดมาอยู่กับเราจะเป็นเดือนแล้ว แฟนของเธออาจจะคิดถึงก็เลยบินมาหาก็ได้”

“พี่คิดว่าไม่ใช่หรอก พี่เชื่อว่าหนูนิดจะไม่โกหกพี่ถ้าเธอออกไปหาแฟนจริง ๆ” รามตอบไปตามความรู้สึก เพราะแววตาของหญิงสาวไม่ใช่แววตาของคนที่มีความสุขกลับมา ดูเธอโกรธๆ ใส่เขาด้วยซ้ำ “ช่างเถอะ พี่ไม่อยากรู้แล้ว แพรไปพักผ่อนเถอะ พี่ก็จะพักผ่อนเหมือนกัน”

พินแพรอยากจะเอื้อมแขนไปโอบกอดร่างใหญ่สมบูรณ์แบบ ที่อยู่ภายใต้ชุดนอนเสื้อยืดกางเกงแพรเอาไว้ แล้วซบนอนด้วยทั้งคืนนัก แต่ถ้าทำแบบนั้นเธอคงถูกเขารังเกียจ หรือกลายเป็นคนไร้ค่าในสายตาคู่นั้นทันที

“ค่ะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะพี่ราม” ที่ทำได้ก็คือโบกมือลาแล้วเดินกลับไปที่ห้องนอน

สิริญ่าค่อยๆ ขยับออกจากที่ซ่อนตรงมุมบันไดแล้วก้าวยาวๆ ทีละสองขั้นขึ้นชั้นบนก่อนที่พี่เขยของเธอจะออกมาเจอ

หัวใจที่หนักอึ้งไปด้วยความกรุ่นโกรธชายหนุ่ม ลดน้อยลงไปอย่างน่าอัศจรรย์ เพียงเพราะคำพูดที่เขาแก้ตัวให้เธอเพียงไม่กี่คำ

และเริ่มคิดได้แล้วว่าจะใช้วิธีไหนยั่วให้พินแพร ให้แสดงธาตุแท้ออกมาให้เห็นได้เร็วที่สุด ถึงแม้มันจะไม่เหมาะไม่ควรสักเท่าไหร่ แต่มันจะเป็นอะไรไปล่ะ ในเมื่อพี่สาวของเธอก็จากโลกใบนี้ไปแล้ว เธอซึ่งได้ชื่อว่าเป็นน้องเมียจะทำการยั่วพี่เขยก็คงไม่ผิดอะไรมากมายนักหรอก

เพื่อทำให้พินแพรออกไปจากบ้านหลังนี้ เพื่อหลานชายสุดที่รัก และเพื่อแก้แค้นให้พี่สาว ต่อให้มันผิดศีลธรรมผิดต่อความรู้สึกเธอก็จะทำเธอ ต้องทำให้ได้

เช้าวันใหม่

“แล้วคุณนิดล่ะ” รามถามถึงน้องเมียเมื่อเห็นสาวใช้เริ่มนำอาหารมาเสิร์ฟ

“พี่ส้มบอกว่าคุณนิดจะไม่ทานอาหารเช้าเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ค่ะ”

“เรียกส้มมาหาฉันที”

“ค่ะ” สาวใช้รีบเดินออกไปตามเพื่อนร่วมงาน

ไม่นานส้มก็เดินเข้ามาในห้องอาหาร “คุณรามมีอะไรให้ส้มทำเหรอคะ”

“คุณนิดบอกเราเมื่อไหร่ว่าจะไม่กินอาหารเช้า”

“เมื่อเช้าตอนที่ส้มขึ้นไปเอาเสื้อผ้ามาซักค่ะ”

“แล้วได้ถามคุณนิดหรือเปล่าว่าทำไม”

“ถามค่ะ เพราะส้มนึกว่าคุณนิดไม่สบาย แต่คุณนิดบอกว่าสบายดี เธอแค่..” สายตาอึดอัดเผลอมองไปทางพินแพร “ไม่อยากทานเท่านั้นค่ะ”

“ไปทำงานต่อเถอะ” รามออกปากไล่สาวใช้ออกไปทำงานตามหน้าที่

“พี่รามไม่ทานเหรอคะ” พินแพรถามชายหนุ่มที่วางหนังสือพิมพ์ แล้วลุกจากที่นั่งทั้งที่ยังไม่ได้แตะอาหารในชามแม้แต่คำเดียว

“แพรกินไปก่อนนะ พี่จะขึ้นไปดูหนูนิดสักหน่อย บางทีเขาอาจจะไม่สบายแต่ไม่ยอมบอกใคร”

ทำไมเขาต้องคอยห่วงใยผู้หญิงคนนั้นด้วย เธอนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ทั้งคนทำไมเขาไม่แคร์กันบ้าง

“คุณนิดเธออาจจะลดน้ำหนักก็ได้ค่ะ อย่าไปจู้จี้กับเธอนักเลย บางทีความเป็นห่วงของพี่รามอาจจะทำให้เธอรำคาญก็ได้นะคะ”

“ลดน้ำหนักด้วยการอดอาหารแบบนี้มันไม่ถูกต้องหรอกนะแพร คนเราต้องกินข้าวให้ครบสามมื้อและห้าหมู่ ถ้าจะลดน้ำหนักก็ควรออกกำลังกาย และกินให้ถูกสุขลักษณะจะดีกว่านะ” เขาบอกกับเธอแล้วเดินจากไป