Share

35

last update Terakhir Diperbarui: 2025-09-20 11:10:19

“รามเขาพาใครมาน่ะราช เธอเป็นญาติฝ่ายไหนของเราเหรอ” ญาติผู้ใหญ่ท่านหนึ่งที่นั่งข้าง ๆ กับราชถามขึ้น เพราะไม่รู้สึกคุ้นหน้าหญิงสาวที่เดินตามหลานชายเข้ามา

“ไม่ใช่ญาติเราหรอกครับคุณป้า คุณนัดเธอเป็นลูกค้าของบริษัทเรา สนิทกับพี่รามมาก”

“อ้อ” คนฟังได้แต่ตอบรับสั้น ๆ เพราะคนที่ถูกกล่าวถึงเดินมาถึงโต๊ะพอดี

“ขออนุญาตครับทุกคน ผมขอแนะนำให้รู้จักคุณปนัดดา ลูกค้าคนสำคัญของผมหน่อยนะครับ” เขาแนะนำเธอให้รู้จักกับทุกคนที่นั่งอยู่

“ยินดีมากค่ะที่ได้รู้จักกับครอบครัวของราม” ปนัดดายกมือไหว้ทุกคน “ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเป็นงานแต่งงานของราม นัดคงเข้าใจผิดคิดว่าเป็นงานแต่งงานของคุณราชนะคะเนี่ย” ปนัดดากล่าวพร้อมกับรอยยิ้มเป็นมิตร

ราชกลั้วหัวเราะกลบเกลื่อน “จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงล่ะครับคุณนัด ถ้าหนูนิดเป็นเจ้าสาวของผมเธอก็ต้องนั่งข้าง ๆ ผมสิครับ” รู้สึกลำบากใจแทนพี่ชาย ที่ต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้.. เกิดมาเป็นคนเสน่ห์แรงนี่มันลำบากจริง ๆ เฮ้อ!..

เวลานั้นเอง เด็กชายภูมิพัฒน์ที่อยู่ในอ

Lanjutkan membaca buku ini secara gratis
Pindai kode untuk mengunduh Aplikasi
Bab Terkunci

Bab terbaru

  • พี่เขย   60

    “อยากไป แต่ไปไม่ได้จริง ๆ หนูนิดเที่ยวเผื่อพี่ด้วยก็แล้วกันนะ” เขาต้องไปญี่ปุ่นเช้าตรู่วันอาทิตย์ เพื่อไปร่วมงานแต่งงานของลูกค้าคนสำคัญ และจะกลับมาในวันจันทร์พร้อมกับเธอ เพราะแอนดรูต้องกลับมาแถลงข่าวงานเดินแบบ “เอาไว้ให้แอนดรูเขาเสร็จงานเรียบร้อยแล้ว ลองชวนเขาอยู่ต่อสิหนูนิด เราจะได้ไปด้วยกัน”“นิดจะลองถามเขาดูก่อนนะคะ” เธอตอบแบ่งรับแบ่งสู้ รับประทานอาหารต่อจนอิ่มแล้วจึงลุกไปจุ๊บที่แก้มสามีหนึ่งที “นิดไปเรียนก่อนนะคะ เย็นนี้เจอกัน”“เดี๋ยวก่อน” มือใหญ่จับข้อมือเล็ก ๆ ของภรรยาเอาไว้ รู้สึกอาลัยอาวรณ์ทุกครั้งที่เธอจะออกจากบ้านไปก่อนตัวเอง “พี่ไปส่งนะ”“วันนี้ว่างเหรอคะ”“ไม่ว่างแต่อยากไปส่ง ทำไม่ได้เหรอ”“ทำได้ค่ะ” เธอยิ้มกว้าง พอใจมากที่เขาจะไปส่ง เพราะไม่อยากขับรถฝ่าการจราจรที่แสนติดขัดด้วยตัวเองเหมือนกันรามคลี่ยิ้มกว้างตอบ พาภรรยาไปที่รถพร้อมกับถือกระเป๋าให้เธออย่างเอาใจ เมื่อไปถึงมหาวิทยาลัยก็ถามเวลาเลิกเรียนกับเธอเพื่อจะแวะมารับ

  • พี่เขย   59

    ใบหน้าสวยหวานแบบลูกครึ่งร้อนผ่าว เมื่อเห็นสายตาของคนพูด รวมถึงอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของสาวใช้ ที่ยืนรอบริการอยู่ห่าง ๆ ทั้งสองคน“ไปเลยก็ได้ค่ะ รอนิดสิบนาทีนะคะ นิดขอเปลี่ยนชุดก่อน” ที่เธอยอมไปกับเขา ก็เพราะสายตาเจ็บปวดของพินแพรต่างหากสิริญ่าเดินออกไปจากห้องอาหารไปแล้ว รามจึงหันไปทางพินแพร มองเธออย่างสบายใจมากขึ้น“แพรอึดอัดหรือเปล่าที่ต้องอยู่ที่นี่ ถ้าอึดอัดก็ย้ายไปอยู่ที่คอนโดของพี่ก่อนก็ได้นะ ถนนเสร็จแล้วค่อยย้ายกลับบ้าน” เขาคิดว่าวิธีนี้เป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเธอแล้ว ส่วนเขานั้นก็มีผลพลอยได้ไปด้วยพินแพรคิดว่าตัวเองไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาแล้ว แต่เมื่อได้ยินคำถามของรามมันก็ไหลออกมาท่วมตาอีกจนได้“พี่รามอยากให้แพรไปหรือเปล่าคะ ถ้าพี่รามอยากให้แพรไปแพรก็จะไปค่ะ” ถามเสียงสะอื้นเห็นน้ำตาของเธอแล้วเขาก็สงสารจับใจ แต่คิดอีกทีเขาก็ต้องตัดสินใจให้เด็ดขาด บทเรียนเคยมีมาแล้ว เขาจะให้ปัญหาเดิม ๆ เกิดขึ้นกับตัวเองอีกไม่ได้“พี่ตัดสินใจแทนแพรไม่ได้หรอก ต้องแล้วแต่แพรนะ แพรอยากอยู่ที่ไหน

  • พี่เขย   58

    “พี่รามแคร์ความรู้สึกของนิดด้วยเหรอคะ” เธอหันไปถามเขาด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง คล้ายกำลังน้อยใจจริง ๆ “นิดนึกว่าคุณแพรสำคัญกว่านิดซะอีก”“หนูนิดเป็นเมียพี่นะ พี่จะแคร์คนอื่นมากกว่าได้ยังไงล่ะ” รามรีบพูดเอาใจและพูดตามความจริง“คุณแพรเป็นคนอื่นแน่เหรอคะ นิดนึกว่าเป็นมากกว่านั้นซะอีก”รามมองใบหน้างอง้ำที่อยู่ในอาการเง้างอน แล้วดึงเธอเข้ามากอด จูบริมฝีปากช่างตัดพ้ออย่างดูดดื่ม ด้วยความรู้สึกทั้งรักและเอ็นดู“ปากนี้นะ ทำไมขยันหาเรื่องพี่จังเลย พี่ก็เคยบอกไปแล้วนี่ว่า พี่คิดกับแพรเขาได้แค่น้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น” เขาจูบเธออีกครั้งเมื่อเห็นปากฉ่ำ ๆ เผยอขึ้นคล้ายจงใจชักชวน “ส่วนคนนี้คือเมีย ดังนั้นคนที่เป็นเมียก็ต้องสำคัญกว่าอยู่แล้ว”แขนยาวเรียวตวัดเกี่ยวรอบลำคอของสามี แล้วมอบยิ้มหวานหยาดเยิ้มให้แก่เขา ก่อนจะจูบที่ริมฝีปากรูปกระจับนั้นหนึ่งที“ขอบคุณนะคะที่แคร์นิดที่สุด ต่อไปนิดจะทำตัวให้น่ารักมากกว่านี้นะคะ”“ไม่ต้องฝืนตัวเองก็ได้ พี่อยากให้นิดอยู่กับพี่อย่างมีความสุข มากกว่าต้องมานั่งฝืนตัวเอง”เธอเป็นแบบนี้เขาก็พอใจในระดับหนึ่ง ถึงแม้เธอจะขี้งอนไปนิด เอาแต่ใจตัวเองไปบ้าง แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่เอ

  • พี่เขย   57

    “ก็แค่ให้ความสำคัญกับคนอื่นให้น้อยที่สุดเวลาอยู่กับพี่ พี่ก็จะไม่อารมณ์เสียให้เห็นหรอก”รามอมยิ้มนิด ๆ รู้สึกพอใจมากกับการกระทำของเธอ ทำให้อารมณ์ขุ่นเคืองจางหายไปอย่างรวดเร็ว“นิดจะจำเอาไว้ค่ะ” เธอรับรู้นิสัยของเขาเพิ่มขึ้นมาอีกอย่างแล้ว ก็จะจำเอาไว้และพยายามทำให้ดีที่สุด เพื่อความสุขของครอบครัว “เรื่องของเรา มีอะไรที่นิดต้องรู้อีกไหมคะ”“ก็แค่..เวลาอยู่ด้วยกันพี่ต้องสำคัญที่สุด หนูนิดจะคบกับเพื่อนผู้ชายก็ได้พี่ไม่ว่า แต่เวลาจะไปไหนมาไหน ก็ขอให้บอกให้พี่รู้ก่อน อย่าให้คนอื่นเป็นคนมาบอกกับพี่ หรือพี่รู้เองทีหลัง เพราะพี่จะเสียความรู้สึกมาก ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้น”“แล้วถ้านิดบอก พี่รามจะไม่เสียความรู้สึกเหรอคะ”“ไม่นะ ต่อให้มีคนอื่นมาพูดกับพี่ พี่ก็จะไม่รู้สึกหวาดระแวงเลยด้วยซ้ำ เพราะพี่ถือว่าหนูนิดบอกกับพี่แล้ว มันเป็นเหมือนความรู้สึกเชื่อใจอย่างหนึ่งสำหรับพี่”“จำเอาไว้นะคะว่าขออะไรกับนิดเอาไว้ เพราะนิดก็ต้องการแบบนั้นจากพี่รามเหมือนกัน” เขาและเธอต้องใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน ดังนั้นสิ่งที่เขาขอจากเธอได้ เขาก็ต้องทำเหมือนกันถึงจะถูกต้อง “แฟร์ ๆ ไงคะ” คิ้วเรียวสีน้ำตาลเข้มเลิกสูงขึ้นเมื่อเขาหันมาม

  • พี่เขย   56

    “พี่กลับมาก่อน ปล่อยให้ราชเขารับผิดชอบส่วนที่เหลือต่อ”“อ้าว! นิดนึกว่ากลับมาพร้อมกันซะอีก” ตอนที่เขาโทรหาเธอเมื่อช่วงกลางวัน เธอก็ถามถึงราช แต่เขาก็ไม่บอกว่าไม่ได้กลับมาด้วยกัน“ไม่ได้กลับมาหรอกจ้ะ ลูกค้าชวนให้อยู่ฉลองวันเกิดเขาด้วยกันเย็นนี้ พี่ก็เลยให้ราชเขาอยู่ต่อน่ะ”“แล้วทำไมพี่รามถึงไม่อยู่ด้วยล่ะคะ”เขาเหลือบไปมองเธอ ก่อนจะหันไปมองถนนอีกครั้ง “อยากให้พี่อยู่นักเหรอ”“พี่รามก็สมควรจะอยู่ไม่ใช่เหรอคะ”“ก็ใช่ แต่ที่นั่นไม่มีหนูนิด พี่ก็เลยไม่อยากอยู่”คำตอบของเขา ทำให้กลีบปากบางถึงกับคลี่กว้างอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะรีบเม้มเข้าหากันอย่างฝืนความรู้สึก.. ถ้าเป็นผู้หญิงที่อ่อนไหวง่ายก็คงถามไปแล้วว่า ไม่มีตัวเองอยู่หรือเพราะไม่มีเลขาคนสวยอยู่กันแน่ แต่บังเอิญว่ามันไม่ใช่นิสัยของตน“แต่นิดชอบนะคะที่ไม่มีพี่รามอยู่ใกล้ ๆ เพราะมันทำให้นิดนอนหลับสบายทั้งคืนเลยค่ะ”เธอหลับสบายจริงเหรอ ขนาดเขายังนอนไม่ค่อยจะหลับเพราะไร้ไออุ่นจากเธอ

  • พี่เขย   55

    “ก็ได้ค่ะ นิดเลิกเรียนตอนห้าโมงนะคะ”(โอเค เดี๋ยวตอนเย็นเจอกันนะครับ)“ค่ะ บาย”(หนูนิด..)“ขา”(...พี่ ..พี่คิดถึงหนูนิดนะครับ)หัวใจของหญิงสาวถึงกับเต้นรัวด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เมื่อได้ยินคำพูดที่ฟังดูคล้ายขัดเขินจากปลายสาย เขาคงเขินมากสินะถึงได้ตัดสายทิ้งทันทีที่พูดจบแบบนั้นวิคเห็นอาการยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของสิริญ่า ก็ยิ่งสงสัยหนักกว่าเดิม สรุปแล้วคนที่โทรมาสายแรกกับสายที่สอง ใครคืนคนพิเศษของเธอกันแน่ หัวใจของเธอยังว่างพอจะให้เขาเข้าไปจับจองได้บ้างไหม เขาอยากรู้จริง ๆ “ยิ้มแก้มปริเลยนะ ใครโทรมาล่ะ”คนที่ยิ้มเพลิน ๆ หุบยิ้มลงไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองคนที่ด้านข้าง เพราะมัวแต่ปลื้มปริ่ม จึงลืมไปเลยว่ายังนั่งอยู่ในรถกับเขา“ไปนั่งรอคนอื่นในห้องดีกว่า” เธอบอกกับเขาแล้วเปิดประตูลงจากรถ เก็บความสุขเอาไว้ในใจ แล้วชวนเพื่อนคุยเรื่องอื่นขณะเดินไปที่ห้องเรียนเมื่อเข้าห้องเรียนได้สักพัก อาจารย์คนใหม่ก็เดินเข้ามาทักทายก่อนจะเริ่มทำการสอน และบอกเหตุผลกั

Bab Lainnya
Jelajahi dan baca novel bagus secara gratis
Akses gratis ke berbagai novel bagus di aplikasi GoodNovel. Unduh buku yang kamu suka dan baca di mana saja & kapan saja.
Baca buku gratis di Aplikasi
Pindai kode untuk membaca di Aplikasi
DMCA.com Protection Status