8

(ไม่รบกวนเลยจ้ะ มีเรื่องอะไรก็บอกพี่มาได้เลย.. เรื่องพี่รามหรือเปล่า) ปลายสายทิ้งระยะสักครู่ก่อนจะเอ่ยถามเหมือนรู้ใจ

“ไม่ใช่เรื่องพี่รามแต่ก็ใกล้เคียงค่ะ” เธอตอบกลับอย่างไม่ลังเล “นิดอยากรู้เรื่องคุณแพร นิดถามพี่ราชได้ไหมคะ”

(ได้สิ ถ้าพี่รู้พี่จะบอก)

“พี่ราชรู้ไหมคะว่าคุณแพรจะมาอยู่ที่บ้านหลังนี้”

(หือ เพิ่งรู้จากหนูนิดนี่แหละ แล้วทำไมเธอถึงไปอยู่ที่นั่นล่ะ)

“ป้าศรีบอกว่าบ้านเธอกำลังรีโนเวต เธอก็เลยมาขออาศัยอยู่ด้วยชั่วคราว” เล่าให้ราชฟังเพราะรู้สึกว่าเขาเป็นที่พึ่งของเธอได้ “แต่นิดไม่เชื่อหรอกค่ะ นิดก็เลยโทรมาหาพี่ราชไงคะ”

(เรื่องนี้พี่ไม่รู้เลยจ้ะหนูนิด เอาไว้พี่จะลองๆ แกล้งถามคุณแพรให้นะ)

“ไม่ต้องหรอกค่ะพี่ราช แค่บอกนิดว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหนก็พอ ที่เหลือนิดจัดการเองค่ะ”

(แน่ใจเหรอหนูนิด)

“แน่ใจค่ะ พี่ราชแค่เป็นตัวหนุนให้นิดก็พอ ที่เหลือนิดจะจัดการเองทั้งหมด นิดจะกระชากหน้ากากผู้หญิงคนนี้ให้ได้คอยดู”

(ทำไมหนูนิดถึงมั่นใจนักว่าคุณแพรไม่ดี หนูนิดอาจจะเข้าใจเธอผิดก็ได้นะ)

“ไม่รู้สิคะ นิดอาจจะเข้าใจผิดอย่างที่พี่ราชว่าก็ได้ แต่ตอนนี้นิดขอทำตามความรู้สึกตัวเองก่อนนะคะ เมื่อนิดมั่นใจว่าเธอดีจริงนิดจะยอมขอโทษเธอเอง” ถ้าเขาได้อ่านจดหมายของพี่สาวเหมือนที่เธอได้อ่าน เขาจะต้องไม่คิดแบบนี้แน่

(พี่เชื่อว่าหนูนิดจะทำอย่างที่พูดจริง ๆ ก็ค่อย ๆ ดูไปนะ ถ้ามีเรื่องอยากให้พี่ช่วยก็บอก ส่วนเรื่องที่อยู่ของคุณแพรเดี๋ยวพี่จะส่งไปให้นะ)

“ค่ะพี่ราช นิดขอบคุณมากนะคะ” เธอกล่าวก่อนวางสายจากเขา

เกือบหนึ่งทุ่มรามกลับมาถึงบ้าน และสิ่งแรกที่เขาถามถึงก็คือลูกชายตัวน้อย เมื่อได้คำตอบว่าขึ้นห้องนอนแล้ว จึงถามถึงน้าสาวของลูกชายเป็นคนต่อไป แต่คำตอบที่ได้รับทำให้เขาต้องขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเลยทีเดียว

“ไปกับราชเหรอ”

“ค่ะ คุณราชมารับคุณนิดตอนเกือบๆ หกโมงนี้เองค่ะ คุณนิดฝากบอกคุณรามว่าไม่ต้องรอทานข้าว เธอจะทานมาจากข้างนอกเลยค่ะ”

“เธอบอกหรือเปล่าว่าจะไปไหน”

“ไม่ได้บอกค่ะ”

รามพยักหน้ารับแล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาน้องชายแทน เพราะคิดว่าต้องได้คำตอบที่ชัดเจนกว่า

(ผมแค่ไปรับหนูนิดออกมาจากบ้านเท่านั้นครับพี่ราม เพราะผมผ่านไปทางนั้นพอดี ส่วนตอนนี้เธออยู่ที่ไหนผมไม่รู้จริง ๆ)

คำตอบที่ได้ยินจากน้องชายทำให้เขากังวลหนักยิ่งกว่าเดิม “นายไม่ได้ถามเธอเหรอว่าจะไปไหน”

(ถามครับแต่เธอไม่ตอบ บอกแต่ว่าธุระส่วนตัวนิดหน่อย)

“ธุระส่วนตัวบ้าอะไร นี่มันมืดแล้วนะ แล้วหนูนิดก็ไม่คุ้นเคยกับกรุงเทพด้วย ทำไมนายไม่อาสาไปกับเธอล่ะ” รามกล่าวโทษน้องชายอย่างหงุดหงิด

(ผมก็อาสาแล้วแต่เธอไม่ยอมนี่ครับ)

“นายมีเบอร์โทรศัพท์ของหนูนิดไหม ขอพี่หน่อยสิ”

(โอเค เดี๋ยวผมส่งไปให้ทางไลน์นะ)

รามถูกน้องชายตัดสาย ไม่นานเกินรอก็มีข้อความไลน์เตือนเข้ามา เขาเปิดดูแล้วรีบกดโทรออกทันที

“ทำไมไม่รับสายนะ รู้ไหมว่าคนเขาเป็นห่วง”

“เป็นห่วงใครเหรอคะ” พินแพรที่เพิ่งเดินเข้ามาเอ่ยถามชายหนุ่มที่ขับรถนำมาก่อน

“หนูนิดน่ะสิ”

คำตอบที่ได้ยินทำให้คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน แววตาแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจ เพราะเขาไม่ได้สนใจมองมาทางเธอ ความริษยาวิ่งพล่านเข้ามาครอบคลุมหัวใจ ที่ไม่เคยได้รับความรักจากเขา แม้กระทั่งตอนนี้เธอก็ยังเป็นแค่คนรู้จักในสายตาเขา

“วางสายเถอะค่ะ..” เธอเผลอหลุดปากออกไป แต่เมื่อถูกสายตาของเขามองมาอย่างแปลกใจก็รีบคลี่ยิ้มกลบเกลื่อน “เชื่อแพรเถอะค่ะ  คุณนิดยังเด็ก บางทีเธออาจจะอยากมีเวลาส่วนตัวบ้างก็ได้ พี่รามอย่าไปจี้เธอแบบนี้สิคะ”

“แต่พี่เป็นห่วงเธอ เธอไม่ชินกับเส้นทางในเมืองไทย เธอน่าจะให้คนขับรถพาไป ไม่ใช่ไปเองคนเดียวแบบนี้”

“เธอโตแล้วนะคะ” พินแพรคลี่ยิ้มอ่อนโยน ปลอบประโลมชายหนุ่มด้วยหัวใจที่เจ็บปวด เพราะเธอไม่เคยได้รับความเอาใจใส่จากเขาเช่นนี้บ้างเลย

“เมื่อกี้แพรเพิ่งบอกพี่ว่าเธอยังเด็กอยู่เลย ทำไมตอนนี้กลับคำแล้วล่ะ”

“เอาเถอะค่ะ อย่าเพิ่งเครียดไปเลย พี่รามกลับมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำให้สดชื่นก่อนดีกว่า เดี๋ยวแพรจะโทรหาคุณนิดให้เองค่ะ”

“ไม่ต้องหรอกแพร” รามปฏิเสธหญิงสาวทันที เพราะรู้ว่าน้องเมียของเขาไม่ค่อยจะชอบหญิงสาวคนนี้สักเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นเมื่อตอนบ่ายวันนี้เธอคงไม่โทรไปต่อว่าเขา เรื่องที่จะให้เธอมาอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ชั่วคราว “เดี๋ยวพี่โทรเองดีกว่า พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ แพรก็ไปอาบน้ำสิ จะได้มากินข้าวด้วยกัน”

“ค่ะ” พินแพรรับคำอย่างว่าง่าย “แล้วห้องแพรอยู่ไหนคะ”

“เดี๋ยวให้ส้มพาไปนะ” รามบอกกับสาวใช้ที่ยกน้ำเข้ามาแล้วขอตัวเดินขึ้นชั้นบน

“ห้องคุณแพรทางนี้ค่ะ” ส้มกล่าวกับหญิงสาวแล้วพาไปยังห้องรับรองแขกที่อยู่ชั้นล่าง

“ใครเป็นคนจัดห้องให้ฉันเหรอส้ม” พินแพรถามเด็กสาวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่นุ่มนวลและไม่กระด้างแต่ก็ฟังดูถือตัว

“ป้าศรีค่ะ”

“ป้าศรีเลือกห้องให้ฉันด้วยหรือเปล่า”

“ส้มไม่ทราบค่ะคุณแพร”

“เรียกป้าศรีมาหาฉันหน่อยสิ ฉันจะถามป้าเขาเอง”

“ค่ะ”

ส้มจากไปและไม่นานป้าศรีก็มาถึง

“คุณแพรเรียกป้าเหรอคะ”

“ป้าเป็นคนเลือกห้องพักให้ฉันเหรอจ๊ะ ป้าก็รู้นี่ว่าพี่รามเคยให้ฉันพักอยู่ที่ห้องไหน”

“แต่คุณรามเป็นคนสั่งให้ป้าจัดห้องนี้ให้คุณนะคะ” ป้าศรีตอบตามสัตย์จริง เพียงแต่บอกไม่หมดว่าห้องถูกเปลี่ยนกะทันหัน หลังจากที่กระเป๋าของเธอมาถึงแล้ว และคนที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นได้ก็คงไม่พ้นคุณนิด ดังนั้นเธอจึงถูกย้ายให้มาอยู่ที่ห้องรับรองแขกห้องนี้ แทนห้องรับรองญาติที่อยู่ชั้นบน

“แน่ใจเหรอป้า”

“โธ่คุณแพร ป้าจะโกหกทำไมคะ ถ้าไม่เชื่อไปถามคุณรามเองก็ได้นะคะ”

เจ็บปวดเหลือเกินกับคำตอบที่ได้ยิน ทำไมเขาต้องทำกับเธอแบบนี้ด้วย ถึงเมียจะตายไปแล้วเขาก็ยังไม่เห็นเธอเป็นอย่างอื่นอีกเหรอ เธอยังมีค่าแค่เลขากับคนรู้จักของเขาแค่นั้นใช่ไหม

“ไม่เป็นไร ห้องนี้ก็กว้างขวางน่าอยู่ดี ที่ฉันถามเพราะฉันสงสัยเท่านั้น ป้าไปทำงานของป้าต่อเถอะ” เธอพยายามกลืนก้อนเนื้อที่จุกอยู่ตรงคอหอยลงท้อง แล้วกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มที่แสร้งทำขึ้นมา