ตอนที่ 8

“เชิญค่ะ”

รินรดาเอ่ยปากอนุญาต ทั้งที่ใบหน้ายังบึ้งตึงอยู่ เธอเก็บสีหน้าไม่ได้เลย

“สาวน้อยของพ่อ เป็นอะไรล่ะนั่น หน้าหงิกยังกับมะเหงก”

กำนันรุ่งโรจน์ว่าเสียงกลั้วหัวเราะ ทั้งยังยิ้มล้อเลียนลูกสาวคนเดียวของตนด้วย

รินรดาถอนหายใจแรงอีกครั้ง เธอทำปากยื่นอย่างแสนงอนด้วยความเคยชิน เวลางอนพ่อเธอก็จะทำหน้าแบบนี้ใส่ท่าน

“พอดี เจอลูกค้าเรื่องมาก เอาแต่ใจ และนิสัยไม่ดีค่ะ หนูเลยอารมณ์เสียนิดหน่อย”

กำนันรุ่งหัวเราะในลำคอ เขาเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของลูก ซึ่งเก้าอี้ทำงานตัวที่ลูกนั่ง เขาเคยนั่งประจำมาหลายปีแล้ว ในที่สุด ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนก็มารับตำแหน่งนี้แทน

ที่ต้องการให้ลูกมาดูแลกิจการ ไม่ใช่เพราะเขาเหนื่อย ไม่ใช่เพราะมีปัญหาสุขภาพใด ๆ แต่เขาอยากให้ลูกเรียนรู้การทำงาน เรียนรู้คน ฝึกกายฝึกใจให้แข็งแกร่ง การทำงานและการเจอผู้คนมากหน้าหลายตา เจอลูกค้าและคู่ค้าหลายประเภท ทั้งดีทั้งเลวปะปนกันไป จะทำให้ลูกเขาแข็งแกร่งขึ้น

เขาจะได้มั่นใจได้ว่า แม้ในวันที่ไม่มีเขาคอยกางปีกปกป้อง ลูกสาวสุดรักสุดดวงใจคนนี้ก็ยังจะใช้ชีวิตได้อย่างดี

“แล้วตอนนี้ อารมณ์ดีขึ้นหรือยัง”

“ดีขึ้นนิดหน่อยแล้วค่ะ”

“ถ้าดีขึ้นแล้ว ก็ช่วยยิ้มให้พ่อชื่นใจหน่อยเถอะ”

รินรดาเม้มปากครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ระบายยิ้มหวานสดใส

“มันต้องแบบนี้ ถึงจะสมเป็นรินรดาคนเก่งของพ่อ”

พอได้รับคำชมจากผู้เป็นพ่อ รินรดาก็ยิ้มกว้าง อารมณ์ดีขึ้นอีกเป็นกอง

“พ่อตั้งใจมาหาหนู หรือว่าขับรถผ่านร้านเลยแวะมาดูว่าหนูจะอู้งานไหมหรือคะ”

กำนันรุ่งโรจน์หัวเราะในลำคอ

“หัวเราะมีพิรุธแบบนี้ กำลังจะไปหาเด็กในเมือง แล้วพอดีขับรถผ่านร้าน เลยแวะมาหาหนูสักหน่อย พอเป็นพิธี ใช่ไหมคะ”

บ้านกับร้านอยู่คนละที่ บ้านไม้สักทองหลังใหญ่ของพ่อกำนันตั้งอยู่ท้ายหมู่บ้าน อาณาจักรของกำนันรุ่งมีพื้นที่ราวสองร้อยไร่ มีทั้งที่นา ที่สวน และหนองน้ำ อยู่ในพื้นที่เดียวกัน

ตั้งแต่รินรดามาดูแลร้าน พ่อกำนันก็อยู่บ้าน เลี้ยงไก่ เลี้ยววัวพันธุ์ที่สวนหลังบ้านอย่างมีความสุข แต่ก็ยังเป็นที่ปรึกษาให้ลูก คอยแนะนำอะไรหลายอย่าง

“พ่อแวะมาให้กำลังใจลูก”

รินรดาเบ้ปาก “พ่อโกหกไม่เนียนเลยค่ะ”

“พ่อก็ว่าจะเข้าไปในเมืองสักหน่อย ก็เลยแวะมาบอกลูกว่า อาจจะกลับค่ำ”

“แต่งตัวหล่อขนาดนี้ แน่ใจนะคะว่าจะกลับค่ำ ไม่ใช่กลับดึก” รินรดาถามอย่างรู้ทัน

เธอรู้มาว่า พ่อมีเด็กเลี้ยงคนหนึ่ง เป็นนักศึกษาวิทยาลัยอาชีวะ แต่เธอไม่รู้จักไม่เคยเห็นหน้า ลูกน้องพ่อบอกว่า ตั้งแต่มีเด็กเลี้ยงคนนี้เข้ามาในชีวิตเมื่อหกเดือนที่แล้ว พ่อของเธอก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนอื่นอีกเลย

เธอโอเคที่พ่อจะหาความสุขให้ตัวเองโดยไม่ผูกมัด เป็นการยินยอมของทั้งสองฝ่าย เป็นการแลกเปลี่ยนที่ต่างคนต่างได้ในสิ่งที่ต้องการ และการมีเด็กเลี้ยงคนเดียวก็น่าจะปวดหัวน้อยกว่าการมีผู้หญิงหลายคนมาพัวพัน

พ่อกำนันรุ่งไม่ตอบคำถามของลูกสาว และไม่ปฏิเสธ เขาเอาแต่ยิ้มอย่างเดียว

รินรดาจึงมองค้อนพ่อด้วยความหมั่นไส้ จะไปหาสาวล่ะก็ยิ้มหน้าระรื่นเชียว ปล่อยให้ลูกสาวเผชิญหน้ากับลูกค้าเอาแต่ใจอย่างพ่อผู้ใหญ่ขันเงินคนเดียว

“อ้อ! พ่อมีเรื่องอยากให้รดาช่วยนิดหน่อย หนูพอจะทำให้พ่อได้ไหมลูก”

พ่อกำนันถามด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม สายตาก็มองลูกอย่างอ้อนวอน

รินรดากลอกตามองบน น้ำเสียงและสายตาแบบนี้ ไม่ใช่ขอให้ช่วยหรอก ต้องเรียกว่าบอกให้ทำดีกว่า

“ค่า” หญิงสาวลากเสียงยาวประชด แต่ก็เต็มใจช่วยนั่นแหละ เธอมีพ่ออยู่คนเดียว อะไรที่ทำเพื่อพ่อได้ เธอก็จะทำ

“คืองี้ลูก พอดีค่ำนี้มีนัดประชุมงานจัดผ้าป่าสามัคคี จะเอาเงินบริจาคไปถวายวัด สร้างหอระฆังใหม่ ไม่ได้ประชุมแบบเป็นทางการ แค่ไปพูดคุยกันเตรียมความพร้อมเรื่องทั่วไป ก็มีพวกผู้ใหญ่บ้าน พวกเจ้าของร้านค้ารายใหญ่ในตำบล ถ้าใครไม่สะดวกก็ส่งตัวแทนไปรับฟังแทนก็ได้ แล้วพอดีว่า พ่อไม่สะดวก พ่อเลย...”

“เขานัดกันที่ไหนคะ”

รินรดาถามสวนขึ้นก่อนที่พ่อจะยกเหตุผลอีกร้อยแปดข้อมาอ้าง

เพราะที่พ่ออ้างมามากมาย ความหมายคือพ่อติดนัดสาว

พ่อกำนันรุ่งยิ้มหวานก่อนจะบอกลูกสาวว่า

“ที่ร้านอาหารชายทุ่ง”

“โอเคค่ะ หนูจะไปในนามตัวแทนพ่อ”

“ลูกสาวพ่อน่ารักที่สุด งั้น...พ่อไปก่อนนะจ๊ะ”

พ่อกำนันรุ่งยิ้มหวานให้ลูกสาวอีกหนึ่งกรุบ แล้วรีบร้อนออกจากห้องทำงานของลูก ไปขึ้นรถกระบะสี่ประตูสีแดงตัวท็อปสุดเท่ ขับตรงเข้าเมืองไปหาเด็กเลี้ยงขี้อ้อนของเขา

เมื่อพ่อออกจากห้องทำงานไปแล้ว รินรดาจึงหยิบสมุดรายงานการขายมาตรวจสอบ แต่นั่งทำงานได้ครู่หนึ่ง เธอก็นึกอะไรบางอย่างได้

เมื่อกี้พ่อบอกว่า คนที่จะไปร่วมพูดคุยกันคือผู้ใหญ่บ้านและเจ้าของร้านค้า

ผู้ใหญ่บ้าน!

งั้นอีตาพ่อผู้ใหญ่ขันก็ต้องมาด้วยสิ เธอต้องไปเจอหน้าเขาอีกเหรอเนี่ย

แต่...พ่อบอกว่า ส่งตัวแทนไปก็ได้ บางทีเขาอาจจะไม่ไปก็ได้มั้ง เขาอาจจะส่งคนอื่นไปแทนก็ได้

...เธอภาวนา ขอให้เขาส่งคนอื่นไปแทน เพราะเธอไม่อยากเจอหน้าเขา