7 ข้างนอกอุ่นใจ ข้างในซ่านทรวง (2)

บ่อน้ำพุร้อนภายในอารามนอกเมือง

            ก่อนหน้านั้น เจิ้งเสี่ยวหยวนได้พบกับปันเส้าเฟิง อีกฝ่ายนับว่าเป็นกระดูกชิ้นใหญ่ ที่ทำให้เขาไม่ก้าวหน้าในราชสำนักมาเป็นเวลาเกือบสามปี นับแต่ศึกษาทั้งเรื่องแผนที่ ฝึกตนในค่ายสกุลเจิ้ง รวมถึงเข้าสอบที่ศาลเมืองหลวง แรกเริ่มตั้งใจเป็นหน่วยองครักษ์เสื้อแพร ทว่าเป็นปันเส้าเฟิงที่บอกแก่ฮองเต้ว่า เจิ้งเสี่ยวหยวนไม่เหมาะกับฝ่ายใน!

            กระนั้น ด้วยชายหนุ่มแซ่เจิ้งมีเจิ้งคังซึ่งมีศักดิ์เป็นลุง ทั้งเป็นสหายของปันเส้าเฟิง ดังนั้นเขาจึงไม่อาจทำสิ่งใดขัดใจปันเส้าเฟิงได้ ต่อเมื่อรัชทายาทเห็นความสามารถเจิ้งเสี่ยวหยวน จึงเรียกตัวมารับใช้ด้านการวางแผน พร้อมดูแลศาลหลักเมืองหรูฉาง

            แต่อย่างที่กล่าวเมื่อครู่ ปันเส้าเฟิง คือผู้ที่ฮ่องเต้ไว้วางใจได้ยามนี้ เสียงของเขาแม้แต่มังกรแห่งแคว้นต้าโจวยังต้องหยุดฟัง ดังนั้นใครที่ใกล้ชิดเชื้อพระวงศ์ย่อมไม่พ้นหูพ้นตาของปันเส้าเฟิงผู้นี้ การพบหน้าปันเส้าเฟิงจึงคล้ายกับมีหลายสิ่งที่ทำให้เจิ้งเสี่ยวหยวน ร้อน ๆ หนาว ๆ ประหนึ่งว่า ปันเส้าเฟิงรู้ความลับในอดีตของเจิ้งเสี่ยวหยวน และสิ่งนั้นก็คือชาติกำเนิดที่แท้จริง ด้วยนามเดิมของอีกฝ่ายคือ หลัวตี้...เป็นคนสกุลหลัว หาใช่ เจิ้ง อย่างที่ผู้อื่นเข้าใจ!

            เมื่อมีความเครียดสะสม เจิ้งเสี่ยวหยวนจึงมาแช่ตัวที่บ่อน้ำพุร้อน เขาอยากปลดปล่อยภาระที่หนักอึ้ง ที่เกิดขึ้นในทุก ๆ วันยิ่งทำให้เขาเหมือนถูกจองจำ ในขณะที่ปล่อยใจไปกับธรรมชาตินั้น เขาก็อดคิดถึงสตรีที่เดินทางมาจากเมืองเจ้อตงไม่ได้

            ภาพในช่วงที่เขาลี้ภัยสงคราม เจิ้งเสี่ยวหยวนอายุได้ราว ๆ สิบสองสิบสามปี คนแรกที่หยิบยื่นอาหารให้เขากับมารดาคือไป๋ลู่เถียน ซึ่งนอกจากน้ำใจงามแล้ว เขายังรับรู้ได้ว่านางพึงใจต่อเขา ทว่าสำหรับเขาแล้วไป๋ลู่เถียนอย่างไรก็เป็นเพียงน้องสาว และเขาไม่ได้คิดรังเกียจสตรีผู้นั้น แม้ยามนี้ดูเหมือนใบหน้านางจะมีสิ่งที่ผิดปกติสักหน่อย แต่นั่นยิ่งทำให้เขาเห็นใจนางมากขึ้น

            ‘ข้าไม่คิดเป็นอื่นต่อเจ้า และสัญญาหมั้นหมาย...หากกล่าวกันตามตรง ล้วนเป็นท่านปู่ของเจ้าที่เอ่อ...ทึกทักฝ่ายเดียว’

            ‘ช่างน่าขายหน้าเหลือเกิน ใช่สิ ปู่ของข้าคงสติเลอะเลือน ส่วนท่านก็ความจำเสื่อมในตอนที่เกิดเหตุร้ายกับมารดา อย่างที่เคยได้ยิน เวลาเปลี่ยนคนเปลี่ยน ข้าจึงไร้ความหมายในสายตาของท่าน!’

            ไป๋ลู่เถียนกล่าว สีหน้าและน้ำเสียงนางราวกับมีดอาบยาพิษ ส่งผลให้เจิ้งเสี่ยวหยวนแทบกระอักเลือดกองโต

                เจิ้งเสี่ยวหยวนเป็นชายที่มุ่งมั่นเรื่องรับใช้บ้านเมือง อีกทั้งหลายปีให้หลัง สตรีนางเดียวที่เขาใกล้ชิดทั้งยังผูกพันด้วยคือเฉินมี่ ดังนั้นในสายตาเขาจึงไม่ได้เหลือบมองใครอีก แม้นางคือไป๋ลู่เถียน ซึ่งเดินทางไกลนับพันลี้มายังเมืองหลวง เพื่อทวงสัญญาหมั้นหมาย

            ขณะที่กำลังคิดภาพอดีตในหัว

            ยอดหน้าอกของเจิ้งเสี่ยวหยวนก็ได้รับการกระตุ้น เริ่มจากช้า ๆ เป็นการออกแรงอย่างมันเขี้ยว ก่อนหน้านี้เขารู้ว่า เฉินมี่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของบ่อน้ำพุสำหรับสตรี ส่วนบริเวณนี้เป็นพื้นที่สงบ เพราะเขากันผู้อื่นไม่ให้เข้ามายุ่มย่าม แต่ที่เฉินมี่มาอยู่ใกล้ ๆ เขาได้คงเพราะนางเป็นสตรีที่ซุกซน และค่อนข้างวางอำนาจเผด็จการ ดังนั้นใครหน้าไหนก็อย่าคิดขวางลูกสาวเจ้ากรมโยธา ทั้งยังเป็นญาติห่าง ๆ ของพระชายารัชทายาทด้วย!

            “อ่า...คุณหนูเฉิน...เหมาะสมแล้วหรือที่กระทำเยี่ยงนี้กับข้า”

            เฉินมี่ยิ้มยั่วเจิ้งเสี่ยวหยวน นางอดใจไม่ไหวแล้ว เมื่อครั้งที่ทั้งคู่ไปยังหอเซียนเมารักก็ได้ทำเรื่องต้องห้ามจนซ่านสยิวใจ ครานั้นนางเสียจูบแรกให้เขา มันล้ำลึกดูดดื่ม และเหนืออื่นใด ชายหนุ่มได้ใช้ปากกับพื้นที่งดงามอวบอูมของเฉินมี่ ส่วนตัวนางก็บ้าบิ่นยิ่งนัก เพราะทั้งชักรูดและมีประสบการณ์สุดสยิวกับแท่งหยกของเขา ตบท้ายด้วยการทำรักด้วยปากให้กับผู้ชายซึ่งเป็นว่าที่สามีของนาง

            “มี่มี่...หึงหวงท่าน และหลายคืนที่ผ่านมา เราไม่ได้พบหน้ากัน ยิ่งทำให้โหยหา อยากกอด อยากสัมผัส อยากได้ยินคำหวานหูที่ท่านชอบพูดให้มี่มี่ฟัง”

            “เจ้าช่างมักมาก และชอบเรียกร้องให้ผู้อื่นบอกรัก”

            เมื่อเขาเอ่ยเช่นนั้น เฉินมี่ก็หัวเราะคิก ก่อนเป็นฝ่ายเอื้อมมือไปจับมือเขาแล้วส่งมันไปยังพื้นที่คับแน่นของตน

            คราแรกเจิ้งเสี่ยวหยวนไม่ได้คิดทำในสิ่งสร้างความรัญจวนใจต่อนาง ทว่าเป็นฝ่ายเฉินมี่ซึ่งยั่วยวนและส่งสายตาอ้อนวอน นิ้วยาว ๆ เลยเปิดกลีบสวาทแล้วแทรกเข้าไปในพื้นที่ร้อนฉ่าของนาง

            “เมื่อคืนข้าอ่านและดูหนังสือภาพใต้หีบเจ้าสาว พบว่ามีหลายสิ่งที่บุรุษต้องช่วยให้สตรีของเขาสัมผัสถึงความสุขในห้องหอ”

            “คุณหนูเฉิน...เจ้ากำลังท้าทายบุรุษ”

            เฉินมี่ยิ้มยั่วและปล่อยให้มือใหญ่สัมผัสกลีบงาม ๆ ของนางที่ไร้อาภรณ์ ส่วนริมฝีปากสวย ๆ ก็จู่โจมยอดหน้าอกเขา ดูด ขบเม้มก่อนที่นางจะกัดเบา ๆ เรียกร้องให้เจิ้งเสี่ยวหยวนกระทำให้นางกลายเป็นสตรีที่เดินทางไปสู่ประตูสวรรค์ให้เร็วที่สุด

            ภายในเรือนหลังเล็กที่อุณหภูมิเพิ่มสูงขึ้นจากความเร่าร้อนทางสายตาและท่าทางของหนุ่มสาว ไป๋ลู่เถียนก็เริ่มแผนของตน ซึ่งเสี่ยงอยู่สักหน่อย แต่ชาติภพใหม่นี้ มีสิ่งใดที่นางต้องกลัว อีกอย่างอี้ฟานคือสามีนาง เรื่องนี้ย่อมไม่เปลี่ยนแปลง!

            “คุณชายฟาน ชะ... ช่วย ข้าได้หรือไม่ หยิบถุงหอมให้สักหน่อยเถิด” เสียงของไป๋ลู่เถียนคล้ายการเรียกสติของอี้ฟาน และชั่วขณะนั้นเองเขาก็เหมือนถูกปีศาจจิ้งจอกล่อลวง ยามนี้เสียงฝนดังเป็นระยะ ๆ มิต่างจากเสียงหัวใจเขาที่ดังถี่กระชั้น หากมันเกิดขึ้นนานกว่านี้ เขาอาจทนต่อการยั่วเย้าเบื้องหน้าไม่ไหว

            “แม่นางเถียน ไฉนเจ้าถึงไม่สำรวม” คำกล่าวและน้ำเสียงดังอยู่สักหน่อย ฟังก็รู้ว่าตำหนิหญิงสาวและกำลังเตือนตนเอง

            ไป๋ลู่เถียนถลึงตาใส่อีกฝ่าย แล้วกล่าวว่า

            “ร่างกายข้าอ่อนเพลีย อีกทั้งหายใจไม่ใคร่สะดวก ปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่รัดแน่น มันผิดด้วยหรือ”

            อี้ฟานนิ่วหน้า ในขณะเดียวกันเขาก็เตรียมส่งถุงผ้าให้ไป๋ลู่เถียน หากเป็นนางที่เอ่ยขึ้นเสียก่อน

            “คุณชายช่วยหยิบ ถุงหอมให้ข้าที”

            นางออดอ้อนออเซาะ หากอี้ฟานคล้ายจะได้สติกลับคืน เขานึกถึงสิ่งที่เหอชิงกล่าว ผู้เป็นบิดาของชายหนุ่มกำลังตามหาหญิงงามเมือง ที่ปรนนิบัติเขาในห้องพัก ณ หอเซียนเมารัก