บทที่ 3...คาปาก

ยงวรีจรดสายตามองไส้กรอกตรงหน้าแล้วกลืนน้ำลายเอื้อก ภาพเอ็นโตฝังมุกของลุงเมฆวาบเข้ามาในหัวอีกครั้ง มันทำให้เธอใจสั่นไปหมด

“ฉันยกให้ เอาดิ”

เธอยอมรับว่าภาพดุ้นโตของลุงเมฆรบกวนสมาธิเธอทั้งวัน...เพราะมันน่าเกลียด

แต่ที่น่าเกลียดกว่านั้นก็คือเธอไม่ยอมลบรูปนั้นทิ้ง กลับเซฟมันไว้ในเครื่องซะงั้น

“อือ...อืออออ...อ่า...” ระหว่างที่เธอกำลังช่วยตัวเองบนเตียงนอน โดยมองภาพดุ้นของลุงเมฆเพื่อกระตุ้นอารมร์ไปด้วย “โอววว...”

ตอนนั้นเองที่เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขึ้น ตำรวจโทรมาแจ้งข่าวร้ายเกี่ยวกับอุบัติเหตุของแม่และพ่อเลี้ยง พวกเขารถคว่ำข้างทางไม่ไกลจากบ้านมากนัก เป็นเหตุให้แม่ของเธอเสียชีวิตคาที่ ส่วนพ่อเลี้ยงอาการสาหัส ถูกนำส่งเข้าห้องไอซียู

เธอรีบตามไปที่โรงพยาบาลทันที ความตายของแม่สร้างความเศร้าเสียใจให้แก่เธอเป็นอย่างมาก กระทั่งแอบได้ยินกลุ่มพยาบาลคุยซิบซิบกันสนุกปาก

“ผู้หญิงตายคาที่ แต่ปากยังอมไอ้นั่นอยู่!!”

“ห๊า! จริงเหรอเธอ แสดงว่าโมกกันในรถ”

“อุบัติเหตุมีคู่กรณีนี่นา”

“รถมอเตอร์ไซค์ตัดหน้าแหละ แต่รถเก๋งเองก็คงประมาทด้วย ในปากกับคอหอยของผู้หญิงมีน้ำอสุจิเต็มไปหมดเลยแหละ คงมีความสุขก่อนตาย”

เธอแค่ฟัง ไม่ได้ตอบโต้แทนแม่หรอก เพราะหลักฐานมันทนโท่ขนาดนั้น แล้วเธอจะเถียงแทนได้ไง

“ทำกันในรถ จนรถคว่ำ! แม่นะแม่!”

การบอกลาแม่ครั้งสุดท้าย ถูกจัดแบบเงียบ ๆและเรียบง่ายที่วัดใกล้บ้าน โดยไม่มีผู้ชายที่แม่รักมาร่วมด้วย เพราะเขายังนอนอยู่ในห้องพักฟื้น ร่างกายยังบอบช้ำ และขาขวายังใส่เฝือก กว่าคุณหมอจะอนุญาตให้กลับมาพักฟื้นที่บ้านได้ก็เกือบเดือนเข้าไปแล้ว

ลุงเมฆกลับมาอยู่บ้าน โดยขาขวายังใส่เฝือก ต้องใช้ไม้ค้ำยันในการดำเนินชีวิต

เธออยากกลับบ้านไปเยี่ยมเขาเหมือนกันนะ แต่ความกลัวบางอย่างมันห้ามเธอไว้ เธอไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร รู้แค่ว่ามันค่อนข้างอันตราย

“เฮ่อ...” เพราะทุกวันนี้ เธอยังลบภาพดุ้นฝังมุกของเขาออกจากหัวไม่ได้ เธอกลัวว่าจะทำหน้าไม่ถูกตอนเผชิญหน้ากัน กลัวว่าเขาจะจับได้ว่าเธอยังไม่ยอมลบภาพนั้นออกจากเครื่อง

“อย่าเจอกันอีกเลยนะ...ลุงเมฆ” เธอควรจะลบภาพนั้นออกเพื่อจบทุกอย่างนะ แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดดูอีกครั้ง...อีกครั้ง...และอีกครั้ง

ติ๊งงง....

เสียงข้อความไลน์เด้งเข้ามาที่เครื่องเธอ สัญชาติญาณบอกเธอว่าเป็นเขา

‘มีเอกสารหลายอย่างส่งมาที่บ้านจะให้ยุ้ยเซ็น’