4 - เพื่อนไม่ทิ้งกัน

เพื่อนไม่ทิ้งกัน

วันต่อมา

“เอย...มายังไง แล้วรถแกละ” แตงกวา ภัทรธิดา เพื่อนที่เรียนด้วยกันถามหญิงสาวขึ้นทันที เพราะวันนี้เห็นหญิงสาวเดินเข้ามาตั้งแต่หน้าประตูมหาวิทยาลัย ไม่เห็นรถมอเตอร์ไซค์ที่หญิงสาวใช้เหมือนเช่นทุกวัน

“เอ่อ...รถพังน่ะ เลยมารถประจำทางเอา” หญิงสาวเอ่ยตอบเพื่อนออกไปตามตรง

“รถพัง...แล้วนี้แก...” หญิงสาวย้ำถามอย่างสงสัย แต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นสภาพรอยแผลที่เข่าของเพื่อน เมื่อลมพัดกระโปรงขึ้นเหนือเข่าพอดี เพราะปรียาภัทรนุ่งประโปรงคลุมเข่า

“อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ ช่วงนี้เลยงดรับงานไปก่อน” ปรียาภัทร เมื่อไม่เห็นมีอะไรปิดบังเพื่อน จึงตอบออกไปตามความจริง

“แล้วแกเป็นอะไรมากไหมเอย” ภัทรธิดาหันมาถามไถ่เพื่อนด้วยความเป็นห่วง เป็นใยทันที

“ถ้าฉันเป็นอะไร แกจะเห็นฉันยืนอยู่ตรงนี้ไหมละแตง” ปรียาภัทรตอบออกไปด้วยวาจาติดตลก

“ตอบกวนตลอดเลยน่ะแกก็...” ภัทรธิดาตวาดตามองเพื่อนทันที

“ล้อเล่น...อยากให้เพื่อนอารมณ์ดีบ้าง”

“ใครเขาจะอารมณ์ดีได้ตลอดเหมือนแกละ สุขทุกข์ก็ยิ้ม” ภัทรธิดาแซวออกมา เพราะตั้งแต่ที่รู้กันกับปรียาภัทรมา แทบไม่เคยได้เห็นมุมเศร้าของเพื่อนเลย มีแต่มุมน่ารักอัธยาศัยดีต่อเพื่อนทุกคน แถมยังเป็นคนที่อารมณ์ดีตลอด ทำให้เพื่อนๆทุกคนพลอยอารมณืดีไปด้วยเมื่อเจอปัญหามา

“มัวยืนทำอะไรกันคนสวย...ขึ้นเรียนได้แล้ว” อชิ วชิรวิชญ์ เพื่อนร่วมรุ่นเอ่ยบอกหญิงสาวทั้งสอง เมื่อเห็นว่าถึงเวลาแล้วแต่ทั้งคู่ยังคงยืนเสวนากันอยู่

ทั้งหมดจึงต้องหยุดการสนทนาไว้เพียงเท่านี้ แล้วเดินขึ้นลิฟท์เพื่อไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ เมื่อเห็นว่าถึงเวลาแล้ว

ตกเย็น

บริษัท(ครอบครัวเรืองพาณิชยากุล)

“คืนนี้ไปปลดปล่อยหน่อยไหมเพื่อน” อัศนัย หรือ นัย เพื่อนของพงศกรที่พึ่งจะกลับจากต่างประเทศหมาดๆ แวะมาหาเขาที่บริษัท และตรงมาหาทันที ถามขึ้นเป็นคำถามแรกเมื่อเจอหน้ากัน

“มึงพึ่งจะกลับมาเองนะไอ้นัย แถมบ้านตัวเองก็มีไม่ยอมกลับ มานั่งเฝ้ากูอยู่ได้ ยังกับว่ากูเป็นเมียมึงอย่างนั้นแหล่ะ” พงศกรต่อว่าเพื่อนออกมาทันที

“เบื่อว่ะ เจอหน้าก็เอาแต่พากันหาเมียให้กูตลอด” อัศนัยตอบออกไปอย่างเซ็งๆ แต่กลับยกขาขึ้นไกวฮ่างอย่างสบายใจ อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร

“หึ...มึงก็ชอบเรื่องพวกนี้ไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่หิ้วสาวฝรั่งมาฝากพวกท่านบ้างล่ะ เผื่อพวกท่านจะล้มเลิกความคิดนั้นทิ้งเสีย” พงศกรส่ายหน้าเบา ๆ แล้วแซวเพื่อนออกไป

“กูไม่อยากผูกมัดกับใครทั้งนั้นแหล่ะ มึงกูรู้นี้ว่าพวกผู้หญิงชอบจู้จี้จุกจิก วุ่นวายจะตายไป” อัศนัยตอบออกมาแบบไม่ได้คิดอะไร

“ตอนแรกกูก็คิดแบบนี้เหมือนกันกับที่มึงคิดนั้นแหละ...แต่พอกูได้เห็นชีวิตของน้องกูแล้ว ผู้หญิงก็ไม่ได้เป็นเหมือนกันทุกคนอย่างที่เราคิดเลยน่ะ” พงศกรเล่าออกมาตามตรงให้เพื่อนฟัง เมื่อได้เห็นกับตามาองของชีวิตคู่ที่แท้จริงของน้องชายมาแล้ว ทำให้เขาเริ่มเปลี่ยนความคิดเมื่อก่อนทิ้ง ที่มีอคติต่อความรักมาตลอดจนไม่อยากมีชีวิตคู่เลย จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาบ้างานมาจนถึงทุกวันนี้

“หรีดหริ่งลูกสาวอีกคนของพ่อมึงนั้นนะหรือ” อัศนัยถามออกไป เพราะพ่อจะทราบข่าวของน้องชายเพื่อนมาอยู่บ้างทางโซเชียลต่างๆ ที่น้องชายเพื่อนลง

“อื้ม...” พงศกรพยักหน้ารับเชิงเป็นคำตอบ

“ถ้าผู้หญิงทุกคนเป็นแบบนั้นก็ดีสิ คิดแล้วก็น่าเสียดายอยู่น่ะที่มึงไม่ให้กูจีบเธอ” อัศนัยพูดออกมาด้วยใบหน้าที่รู้สึกเสียดาย เพราะพีรดาถูกตาต้องใจเขามานาน เพียงแต่ตอนนั้นหญิงสาวอายุยังไม่ถึง 18 เลย พงศกรเลยห้ามเอาไว้

“น้องมันยังเด็กอยู่เลยน่ะตอนที่มึงมาบอกกู...กูอยู่ไทยจนอายุมา 30 ปีแล้ว ยังไม่เจอผู้หญิงแบบน้องสะใภ้กูเลย แม้แต่น้องสาวกูเองก็ยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของหรีดหริ่งเลย”

“มึงก็ดูกูกน้องตัวเองเกินไปไอ้เพชร” อัศนัยตอกกลับเพื่อนออกไป เมื่อนินทาน้องสาวๆ แท้ ๆ ให้เขาฟัง

ร่างสูงของพงศกรลุกขึ้นจากเก้าอี้ พร้อมกับเก็บของเรียบร้อย แล้วเดินมานั่งลงข้างๆ กับเพื่อนที่โซฟา แล้วเอ่ยบอกทันที

“กลับบ้านได้แล้วมึง คืนนี้กูมีธุระที่ต้องจัดการ” พงศกรเอ่ยปากไล่ให้เพื่อนกลับไปบ้านทันที เพราะตัวเองมีเรื่องที่ต้องสะสาง เพราะมีใครบางคนที่ทำให้เขาไม่สบอารมณ์

“ธุระอะไร” อัศนัยหันไปถามอย่างสงสัยทันที เพราะปกติเพื่อนไม่เคยที่จะปฏิเสธเขาเลย ชวนไปไหนก้ไม่เคยขัดตามใจตลอด

“เรื่องส่วนตัวครับคุณอัศนัย” พงศกรเอ่ยขึ้นมา พร้อมกับตบไหล่เพื่อนเบาๆ

“เออ กลับก็ได้ว่ะ แต่วันหลังถ้ากูชวนมึงห้ามปฏิเสธนะ” อัศนัยจึงต้องยอมตามที่เพื่อนบอก แล้วเอ่ยคาดโทษเพื่อนเอาไว้ทันที

“เออ...ก็วันนี้มึงไม่โทรมาแจ้งกูล่วงหน้านี้หว่า”

“ครับท่านประธาน...” อัศนัยน้อมรับ พร้อมกับโค้งคำนับเพื่อนอย่างหยอกล้อทันที

มหาวิทยาลัยเอกชน KK (นามสมมุติ)

“เอย...เดี๋ยวฉันไปส่งน่ะ” วชิรวิชญ์เอ่ยบอก เมื่อเดินออกมาจากตึกเรียนพร้อม ๆ กันกับหญิงสาว เมื่อทราบมาว่าวันนี้เธอรถประจำทาง

“ไม่เป็นไรหรอก เรากลับรถประจำทางได้ รบกวนอชิเสียเปล่า” หญิงสาวรีบปฏิเสธทันควัน

“รบกวนอะไรละเอย เราเพื่อนกันน่ะ มีอะไรก็ช่วยกันสิ” วชิรวิชญ์ยกเหตุผลความเป็นเพื่อนมาอ้าง ที่จริงแล้วชายหนุ่มซึ่งแอบชอบหญิงสาวตั้งแต่แรกเห็นแล้ว แต่หญิงสาวกลับมองความหวังดีของเขาอยู่เสมอ

“แต่เราเกรงใจ” ปรียาภัทรตอบออกมาตามตรง

ปี๊บ ปี๊บ

ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะได้เอ่ยอะไรขึ้นมาอีก รถยนต์คันหรูที่ขับเข้ามา บีบแตรใส่เสียงดังเสียก่อน พร้อมกับรถกระจกลงมา เอ่ยเสียงเข้มสั่งขึ้นทันที

“ขึ้นรถ!”

“...” หญิงสาวเมื่อรู้ว่าเสียงนั้นคือใคร ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกหวั่น ๆ ทันที

“ไม่ได้ยินเหรอ พี่บอกให้ขึ้นรถ” เสียงเข้มของเจ้าของรถเอ่ยขึ้นมาเสียงดังอีกครั้ง พร้อมกับจ้องมองไปที่ทั้งคู่อย่างคาดโทษหญิงสาวเอาไว้

หญิงสาวจึงได้แต่ยอมเดินไปขึ้นรถหรูคันนั้นไปแบบไม่เอ่ยอะไรออกมาเลย แม้แต่วชิรวิชย์ที่ยังคงยืนงงอยู่ เมื่อรถคันหรูแล่นออกไปจากตรงนี้แล้ว