บทที่ 11 โดนรุม (1)

บทที่ 11

โดนรุม

         หลังจากที่มะนาวตัดสินใจย้ายมาอยู่กับคินน์ ซึ่งถ้าใครมองว่าเธอใจง่ายก็เรื่องของพวกเขา ในเมื่อคินน์คือแฟนของเธอและเราสองคนก็เลยเถิดกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ถ้าจะลองเรียนรู้การใช้ชีวิตมันจะไปผิดอะไร

         วันนี้มะนาวมามหาวิทยาลัยเพียงคนเดียว เนื่องจากคินน์ต้องเข้าไปร้านอาหารตั้งแต่เช้า เพราะร้านมีปัญหาเรื่องวัตถุดิบที่ใช้ประกอบอาหารนิดหน่อย เธอเลยต้องเดินทางมาเพียงลำพัง ซึ่งมะนาวไม่ได้เซ้าซี้อะไร แต่เข้าใจคินน์มากกว่า โดยเมื่อเช้าเขาก็ส่งสายตารู้สึกผิดมาให้ที่ไม่สามารถมาส่งเธอได้

         “มะนาว...”

         “ว่ายังไงไพลิน”

         “ทำไมเดี๋ยวนี้ผิวพรรณผุดผ่องจังเลย มีเคล็ดลับอะไรไหม” เมื่อเพื่อถามใบหน้าหวานของมะนาวก็แดงซ่านขึ้นมาทันที จะให้เธอบอกว่าได้รับ ‘น้ำดี’ มันอาจจะดูทะลึ่งเกินไป

         “บำรุงปกตินั่นแหละ” มะนาวไม่ได้ตอบแต่แอบอมยิ้มอยู่คนเดียว ตอนนี้เธอยังไม่กล้าบอกน้ำเหนือด้วยซ้ำว่าเธอคบกับอาของเขา เรื่องแบบนี้ปล่อยให้รู้เองดีกว่า ถ้าไปบอกต่อหน้าเธอไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น

         “แหม...เดี๋ยวนี้สวยทุกวันเลยนะมะนาว บ้านช่องคือไม่คิดจะกลับเลยสินะ อยู่กับเสี่ยคนไหน เอาตัวไปถวายเขาระวังร่างกายจะโทรมก่อนนะ” ร่างสูงโปร่งของเมษากอดอกเดินเข้ามาพร้อมใช้สายตาหยามเหยียดมองมะนาว ซึ่งมะนาวเองก็จ้องกลับไปอย่างไม่เกรงกลัวเช่นเดียวกัน

         “กลับบ้านไปทำไม ในเมื่อมีแต่ปลิงคอยดูดเงิน” ใบหน้าหวานของมะนาวเชิดขึ้นพร้อมกับมองเมษาอย่างไม่พอใจที่โดนญาติของตัวเองมาพูดจาประจานแบบนี้

         “อีมะนาว!!”

         “ทำไมกลัวคนไม่รู้เหรอว่าที่ผ่านมาเธอกับแม่ของเธอเกาะฉันกิน จะบอกอะไรให้นะที่ผ่านมาที่ฉันยอมเพราะอยากได้บ้านคืน แต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจแล้ว ถ้าฉันเก็บเงินเอาไว้เองนะป่านนี้ฉันรวยแล้ว กระเป๋าที่เธอใช้ รองเท้าที่เธอใส่มันก็เงินที่ฉันหามาทั้งนั้น ไม่ให้เรียกว่าปลิงจะให้เรียกว่าอะไร!!”

มะนาวบอกอย่างหมดความอดทน ตอนนี้เธอคิดว่าชีวิตของเราจะไปคาดหวังในสิ่งที่ไม่มีทางจะได้กลับมาได้อย่างไร ในเมื่อพวกเขาหาทางเอาบ้านไปจำนองได้ก็เอาเลย

“อีมะนาวหยุดพูดนะ” เมษาหันซ้ายหันขวาเมื่อมีคนมองเธอกับมะนาวกับเมษา ซึ่งเมษากำลังรู้สึกอับอายที่โดนแหกประจานแบบนี้

“ไม่หยุด ทำไม รับความจริงไม่ได้อย่างนั้นเหรอ จะบอกอะไรให้นะ เรื่องที่ฉันพูดมันคือเรื่องจริงทุกอย่าง เธอมันก็เหมือนปลิงที่เอาแต่เกาะคนอื่น ไม่เคยหากินอะไรเอง!” มะนาวบอกอย่างฉุนจัด เนื่องจากเธอไม่อยากจะอดทนอะไรอีกแล้ว เธอจะไม่อยู่บ้านหลังนั้นให้สองแม่ลูกโขกสับอีกต่อไป

“กรี๊ด!” เมื่อเมษากรีดร้องออกมา มะนาวก็ทำการอุดหูของตัวเองด้วยความรำคาญ จนทุกคนที่เดินผ่านไปผ่านมาได้แต่หันมามองอย่างสนใจ

“อยากร้องก็ร้องไป คนเขามองหมดแล้ว” เมษาหยุดกรีดร้องพร้อมกับตวัดสายตามองคนที่เดินผ่านไปผ่านมา ซึ่งเอาแต่จ้องเธอด้วยความอับอาย จากนั้นเมษาก็หันขวับมองมะนาวตาขวางเลยทีเดียว

“อีมะนาว เรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่” เมษาชี้นิ้วใส่มะนาว จากนั้นหล่อนก็เดินกระแทกเท้าออกไปอย่างไม่พอใจ

“จ้ะ...มาเอาคืนเลยนะ รออยู่” มะนาวท้าทายพร้อมทั้งแลบลิ้นใส่เมษาอย่างไม่ชอบใจ

เมื่อไร้ร่างของเมษามะนาวก็ทรุดตัวนั่งกับม้านั่งอย่างกลัดกลุ้ม เธอรู้ว่าสิ่งที่เธอทำเมื่อครู่มันทำให้เมษาโกรธ และอาจจะไปกระทบกับบ้านของเธอ จริงๆ เธอบอกไปแบบนั้น แต่ใจไม่ได้อยากเสียบ้านไปเลยด้วยซ้ำ

“ไม่เป็นไรนะมะนาว”

“อืม...ฉันโอเค ไปเรียนกันเถอะ”

มะนาวและไพลินเดินทางไปเรียนตามเวลา ซึ่งวันนี้คินน์บอกว่าจะมารับตอนเย็น ทั้งๆ ที่เธอบอกเขาแล้วว่าเดี๋ยวกลับเอง เนื่องจากไม่อยากให้ชายหนุ่มต้องวนไปวนมาระหว่างร้านอาหารและมหาวิทยาลัยของเธอ แต่ชายหนุ่มยังคงยืนกรานว่าจะมา เธอเลยปฏิเสธไม่ได้เพราะกลัวทะเลาะกัน คินน์ชอบวกกลับมาเรื่องของน้ำเหนือว่าเธอกลัวเพื่อนรู้ว่าคบกับอาของตัวเอง

เวลาสี่โมงเย็น

คินน์มองนาฬิกาข้อมือของตัวเองเพราะเขาสัญญากับมะนาวว่าวันนี้เขาจะไปรับเธอกลับบ้าน และเขาไม่อยากผิดสัญญา

“ไปไหนตาคินน์”

เสียงของแม่เอ่ยทักเมื่อเห็นท่าทีของลูกชายที่ดูแปลกไป คินน์ดูสดใสมากขึ้นราวกับว่าไม่เคยผ่านเรื่องการอกหักมาก่อน ก่อนหน้านี้ก็เคยแย้งว่าไม่อยากให้ลูกชายแต่งงานกับแม่ม่ายลูกติดกับนรินดา แต่ถึงกระนั้นมันคือความสุขของลูก นางเลยไม่ได้ห้าม จนกระทั่งวิวาห์ล่มที่ลูกชายบอกว่าตัวเองเป็นคนยกเลิก ทั้งๆ ที่ความจริงนรินดากลับไปหาสามีเก่า จนครั้งนี้นางอดห่วงไม่ได้ว่าถ้าลูกชายต้องไปคว้าใครมาเป็นเมียอาจจะเดินทางผิดอีก

“มีนัดกับเพื่อนนิดหน่อยครับ” คินน์บอกเสียงสุภาพ แต่ก็พยายามไม่แสดงท่าทีที่พิรุธออกไปเพราะกลัวแม่จะจับได้ว่าเขากำลังคิดอะไร

“เพื่อนหรือใครตาคินน์ แม่ขอนะครั้งนี้แม่อยากให้เราเลือกผู้หญิงดีๆ สักคน แม่ไม่อยากให้เราต้องเสียใจอีกแล้ว” คุณหญิงอนงค์บอกกับลูกชายเพราะรู้ดีว่าคินน์นั้นเป็นคนดี จนไม่อยากให้ลูกชายต้องมาเสียใจเสียน้ำตาให้กับใครอีก

“แม่ครับ ไม่มีอะไรสักหน่อย”

“ถ้าเลือกใครสักคนมาเป็นคู่ชีวิต แม่อยากให้คินน์ใช้ความคิดด้วย อย่าใช้แค่ความรู้สึก และแม่อยากให้ลูกของแม่เจอคนที่ดี” จริงๆ นางไม่ห้ามเลยนะถ้าคินน์จะคบหาดูใจกับใคร ขออย่างเดียวให้เลือกคนดีๆ สักคน เพราะนางอยากให้คินน์มีชีวิตครอบครัวที่ดีเหมือนคนอื่นบ้าง ลูกชายของนางอายุเยอะแล้ว นางเองก็อยากมีหลานจะแย่

“ครับ...”

“ถ้างั้นแม่ไม่กวนแล้ว ลูกอยากไปทำอะไรก็ทำเถอะ”

นางอนงค์มองลูกชายที่เดินออกจากร้านไปอย่างเป็นห่วง นางเป็นห่วงคินน์มาก ไม่อยากให้ต้องเสียใจอะไรอีกแล้ว ต่อให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครนางไม่เกี่ยง ขออย่างเดียวรักลูกชายนางจากใจจริงก็พอ